ตอนที่ 3 ความสิ้นหวังของเธอ

ต๭นที่ 3 ความสิ้นหวังของเธอ หลังจากคืนนี้ ก็ไม่ใช่แล้ว? ณัฐพลจะให้เธอแท้งตอนนี้หรือ？ นิตาสัมผัสที่ท้อง สมองของเธอสั่งให้เธอรีบหนีไป เธออยากจะรีบหนีขึ้นรถ แต่วินาทีนั้นณัฐพลก็ดึงตัวเธอออกห่างจากรถอย่างรุนแรงและไม่สนใจฝนทิพย์ที่ยังบาดเจ็บอยู่ เขาจับแขนของนิตาแล้วผลักเธอเข้าไปในรถเบนท์ เขาจะส่งผู้หญิงคนนี้ไปทำแท้งด้วยตัวเอง นิตาพยายามต่อต้านถึงตายก็ไม่ยอมขึ้นรถ ฝนทิพย์นั่งอยู่ข้างๆแอบหัวเราะเยาะในใจ แต่ใบหน้าแสดงออกความรีบเร่า เหมือนกับกำลังจะยื่นมือช่วยลากนิตา นิตากำลังพยายามขัดขืนอยู่ไม่ได้สังเกตว่าเป็นมือของใคร เธอสะบัดมือโดยไม่ตั้งใจ ฝนทิพย์ถูกผลักลงบนพื้น “เจ็บ..”หุ่นตัวเล็กๆของฝนทิพย์นอนลงบนถนนยางมะตอย เธอรีบกุมเข่า บนใบหน้าแสดงออกถึงความทุกข์ มองไปแค่เห็นเลือดบนเข่า คงจะเจ็บมาก ณัฐพลมองไป สีหน้ารีบเปลี่ยนเป็นมืดมน แล้วยกมือตบหน้านิตาอย่างแรง “ผมเตือนคุณแล้ว อย่าทำให้ฝนทิพย์เจ็บอีก ไม่งั้นผมจะทำให้คุณเจ็บยิ่งกว่า” ตัวร่างกายผอมๆของนิตา โดนตบไปข้างหนึ่งแล้วไปชนรถที่อยู่ข้างๆ ใบหน้าขาวๆครึ่งหนึ่งของเธอบวมขึ้นทันที ระหว่างรีมฝีปากของเธอก็มีคาบเลือด แต่เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่นิกเดียว เมื่อกี๊นี้คำพูดทุกคำของณัฐพล เหมือนกับเป็นแส้ที่มีหนาม มันแทงเข้าตรงที่ที่อ่อนแอที่สุดคือหัวใจของเธอ ทำให้เธอเจ็บมากจนตัวสั่นขึ้น ณัฐพลอุ้มฝนทิพย์ขึ้นแล้ววางเธอนั่งบนที่นั่งข้างๆคนขับรถด้วยความอ่อนโยน แล้วก็หันหน้า จับข้อมือของนิตาอย่างหยาบแล้วใส่เธอเข้าไปในรถ ประตูรถถูกล็อกไว้ ณัฐพออกรถไปยังโรงพยาบาล “พี่ณัฐพล ขับช้าหน่อยได้ไหมคะ ฉันเมารถแล้วค่ะ...”ฝนทิพย์พยุงหน้าผากที่ยังมีเลือดอยู่ ทำหน้าเหมือนน้อยใจ ณัฐพลรีบลดความเร็วทันที “เจ็บตรงไหนไหม ไม่เป็นไร ใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้ว ”น้ำเสียงของเขาพูดออกจากปากอ่อนโยนมากที่เป็นนิตาไม่เคยได้ยิน นิตานั่งอยู่ด้านหลัง ฟังสนทนาของพวกเขาเต็มไปด้วยความรักความอบอุ่น เธอค่อยๆหลับตา เธอก็เจ็บมาก... แต่ถ้าหากว่าเธอพูดออกมา ผลที่เธอได้รับก็จะเป็นคำหัวเราะเยาะของเขา เธอรู้สึกเจ็บท้องอีกแล้ว นิตาสัมผัสท้องอย่างเงียบๆ รู้สึกระหว่างขาสองข้างของเธอเปียกมาก เธอมองไปทางขา เลือดไหลออกมา เลือดสีแดงกำลังย้องกางเกงของเธอเป็นสีแดงไปหมด..... ดวงตาของเธอแดงมากทันใดนั้น เธอร้องไห้ รู้สึกอ่อนแอและสิ้นหวัง ความรักและความวิริยะทั้งหมดของเธอ ในขนาดนั้นพังไปหมด เหมือนลูกที่อยู่ในท้อง เสียไปแล้ว.... ข้างในรถเงียบมาก คนที่นั่งอยู่ด้านหน้าทั้งสองคนได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ ฝนทิพย์รีบถามเธอด้วยความกำวล“พี่เป็นอะไรคะ” “เธอจะเป็นอะไรไป ? เธอแค่เล่นละครอยู่”ณัฐพลพูด เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเกลียด นิตาพลางร้องไห้พลางยกมุมปากขึ้นเยาะเย้ยตัวเอง ณัฐพลมองเห็นเธอร้องไห้ด้วยเยาะเย้ยตัวเองด้วยจากกระจกมองหลัง ขมาดคิ้ว“นิตา เธอรีบซ่อนใบหน้าที่ทำให้ผมเกลียดเอาไว้ ผมเห็นแล้วอยากอ้วก” รอยยิ้มมุมปากของนิตายิ่งหัวเราะเยาะไปใหญ่ “ณุฐพล ถ้าหากว่าลูกที่อยู่ในท้องของฉันก็เสียไป ฉันจะเกลียดคุณทั้งชีวิตนี้ ” เธออ้าปากพูดเบาๆ เล็บมือเสียบเข้าในเนื้อปาล์ม แต่เธอไม่มีความรู้สึก ณัฐพลลืมตากว้างขึ้น ดูใบหน้าซีดขาวของเธอจากกระจกมองหลัง สำหรับคำพูดที่นิตาพูดออกมาเมื่อกี๊นี้ คำตอบของเขามีแต่หัวเราะอย่างเยือดเย็น นิตาหลับตาด้วยความไร้แรง ณัฐพลไม่สนใจว่าเธอจะรักเขาหรือว่าเกลียดเขา ที่สุดท้าย รถวิ่งมาถึงโรงพยาบาล ณัฐพลหันตัวกลับมา คำขู่นิตาให้เธอไปทำการแท้งดีๆยังไม่ทันพูดออกจากปาก ก็เห็นผู้หญิงที่ใบหน้าซีดขาวเดินลงรถเองแล้ว เดินเข้าไปโรงพยาบาลโดยตรง ณัฐพลนั่งอยู่ในรถมองเงาตังของเธอ รู้สึกหัวใจของเขาเสียวซ่าไปเล็กน้อย เขาอยากจะเดินตามไปดูว่าผู้หญิงคนนี้อยากจะเล่นละครอะไรอีก “พี่ณัฐพล….”ฝนทิพย์จับแขนของเขาไว้“พี่ณัฐพล…ฉันเจ็บขา เดินไม่ไหว....” ความสนใจของณัฐพลถูกฝนทิพย์ดึงกลับมา เขาอุ้มเธอขึ้นด้วยความอ่อนโยน ส่วนเงาตัวของผู้หญิงที่ใจร้าย เขาลืมไปทันที นิตามาถึงแผนกกรมนรีเวชวิทยา ลงทะเบียนการทำแท้ง