ตอนที่7 คืนที่เลวร้าย

ต๭นที่7 คืนที่เลวร้าย ถึงแม้ว่าตลอดระยะเวลาเกินสิบปีที่อยู่บ้านตระกูลเจริญมาศจะไม่มีความรู้สึกใด ๆ แต่เมื่ออยู่ ๆ ต้องมาเปลี่ยนเป็นคนแปลกหน้า ผลินก็ยังคงไม่ชินกับมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสภาพแวดล้อมใหม่ที่แปลกประหลาด หลังจากเหตุการณ์นั้นเธอพลิกตัวไปมาตลอดทั้งคืน ก่อนรุ่งสางจึงลุกขึ้นและต้องการที่จะออกไปอาบน้ำ แต่ก็กลัวว่าปยุตจะตื่น เธอจึงนั่งรออยู่บนเตียงจนถึงเช้า ทางทิศตะวันออกมีแสงสีขาวนวลลอดผ่านเข้ามาทางช่องหน้าต่างบานเล็กในห้องของเธอ เมื่อมองไปที่ดวงอาทิตย์ แสงแห่งรุ่งอรุณที่ได้มองเห็นนั้นเหมือนเป็นแสงแห่งความหวังที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาทีละนิด ๆ เข้าหาเธอจนมันแปรเปลี่ยนเป็นพลังที่ไม่มีสิ้นสุดให้กับเธอ เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอได้เย็นเสียงเยียบเย็นของประยุต“ตื่นหรือยัง” เธอตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว“ตื่นแล้วค่ะ”เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตู “ตามผมลงมา” เขาออกคำสั่งกับเธอโดยที่ไม่ได้มองเธอเลย เมื่อผลินลงไปข้างล่างก็ได้พบกับผู้อาวุโสชายหญิงนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น พวกเขาคือคุณท่านเวทนกับคุณนายท่าน คนรับใช้ตระกูลทัพยสานยกน้ำชาเข้ามา ผลินเข้าใจว่ามันคงเป็นกฎระเบียบของคนรวย เมื่อมีลูกสะไภ้ใหม่เข้ามาก็ต้องยกน้ำชาให้กับพ่อและแม่สามี เธอก้าวเดินเข้าไปด้วยท่วงท่าสง่างาม ยกน้ำชาให้คุณท่านเวทนก่อน และเอ่ยด้วยความเคารพ “คุณพ่อคะ ได้โปรดรับน้ำชาค่ะ” คุณท่านเวทนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจแล้วเอ่ยถาม“เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ” “คุณพ่อค่ะ” “ดี”เขารีบรับน้ำชามาถือไว้ เธอหันไปหยิบอีกถ้วยแล้วยื่นมันให้กับคุณนายท่าน“คุณแม่คะ ได้โปรดรับน้ำชาค่ะ” คุณนายท่านยิ้มและเอื้อมมาจับมือของเธอ“เธอรู้อะไรไหม ลูกสะไภ้ของเราทุกคนก่อนหน้านี้เรียกพวกเราว่าคุณพ่อสามีและคุณแม่สามี เธอเป็นคนแรกเลยที่เรียกเราว่าคุณพ่อและคุณแม่เฉย ๆ” เธอหันไปมองที่บุตรชายของเธอและเอ่ยขึ้นอย่างมีความสุข“แม่ไม่ได้คาดหวังกับรื่องนี้เลย พระท่านที่ภูเขาหลวงช่างปราดเปรื่องนัก วันนี้แม่ต้องไปสักการะท่านเสียแล้ว” ปยุตวางถ้วยชาลงอย่างแรงจนมันหก“อย่าเพิ่งมีความสุขเลยครับ มันไม่เกินสามเดือนหรอก” เขากลับขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง คุณนายท่านดูเหมือนจะคุ้นเคยกับมัน อารมณ์ที่ดีเธอของเธอไม่ได้รับผลกระทบเลย เธอกระซิบถามลูกสะไภ้ว่า“เมื่อคืนที่ผ่านมาเธอมีช่วงเวลาที่ดีไหมจ๊ะ” ผลินยิ้มบาง“ค่ะ ก็ดีค่ะ” “แล้วทำเรื่องนั้นยัง ฉันเห็นพวกเธอจูบกันแล้วนะ” คุณนายท่านดูตื่นเต้นกับการรอคอยคำตอบของเธอ ผลินนึกถึงสายตาที่แอบมองเมื่อคืนนี้ ทันใดนั้นก็พลันเขินอาย คุณท่านเวทนเห็นเธอดูลำบากใจจึงหันไปที่ภรรยาของเขา“ไม่ว่าคุณจะเป็นกังวลแค่ไหนก็ไม่สมควรถามคำถามที่ลึกซึ้งเช่นนี้ได้นะ” “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่สะไภ้” “อรุณสวัสดิ์ค่ะ” การปรากฏตัวของปาณีช่วยหยุดสถานการณ์ที่น่าอึดอัดลงได้ คุณนายท่านหันไปสั่งบุตรสาวของเธอว่า“ไปเรียกพี่ชายของเธอลงมาทานอาหารเช้าสิ” “หนูไม่อยากไปค่ะ” ผลินจึงเอ่ยขึ้น“ฉันไปเองค่ะ” เธอขึ้นเดินไปชั้นบนอย่างช้า ๆ เปิดประตูห้องนอนเข้าไปแต่ก็ไม่พบใครเลย เธอมองไปรอบ ๆ อย่างสงสัยแล้วจึงย้ายไปยังห้องที่ถัดจากห้องนอน เมื่อเธอกำลังสงสัยว่าเขาหายไปไหน ทันใดนั้นก็มีเสียงพูดดังขึ้นทางด้านหลังของเธอ "มองหาฉันอย่างนั้นเหรอ" เธอหันกลับไปทันทีและพยักหน้ารับ“ใช่ค่ะ มันได้เวลาอาหารเช้าแล้ว” ปยุตมองมาที่เธอ จ้องเข้ามาในดวงตาของเธอ และมองมาที่เส้นผมตรงของเธอ“มีอะไรติดหน้าของฉันเหรอคะ” “คุณได้แต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวยตามที่คุณต้องการ นั่นทำให้คุณตื่นเต้นจนนอนไม่หลับงั้นเหรอ” เธอตกตะลึงแล้วส่งยิ้มที่ไร้อารมณ์กลับไปให้“ใช่ค่ะ เป็นอย่างที่คุณเข้าใจ ดูเหมือนคนจะรู้จักผู้หญิงดีนะคะ” “ผมไม่ได้รู้จักผู้หญิงดี แต่รอยคล้ำใต้ตาของคุณมันน่ากลัวมาก เมื่อคุณลงไปข้างล่างก็อธิบายกับคนอื่นด้วย จะได้ไม่มีใครคิดว่าผมทำเรื่องไม่ดีกับคุณทั้งคืน”