ตอนที่4 การแต่งงานสายฟ้าแลบ

ต๭นที่4 การแต่งงานสายฟ้าแลบ ปยุตลุกขึ้นและออกจากห้องไป ผลินถอนหายใจอย่างโล่งอก ขยับตัวแล้วก้าวตามออกไป ภายนอกบานประตู พนักงานที่พาเธอมาตอนนี้ได้นำหญิงสาวคนถัดไปมายืนอยู่ตรงหน้า เขามองปยุตและสอบถามด้วยความแปลกใจ “คุณชาย คุณไม่เลือกแล้วหรือครับ” “เธอได้รับเลือก” มือถูกผายมาด้านหลัง ทันใดนั้นผลินก็กลายเป็นจุดสนใจ เธอเห็นความอิจฉาและความคาดไม่ถึงในสายตาของผู้หญิงที่พลาดโอกาส เธอยังเห็นความประหลาดใจในการบรรเทาภาระอันหนักอึ้งบนใบหน้าของพนักงานผู้รับผิดชอบทั้งสอง เธอยิ้มด้วยรอยยิ้มบางเบาและไม่ได้นึกแปลกใจกับสิ่งที่เห็น “มิสเจริญมาศครับ ได้โปรดตามเราไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อพบคุณนายท่านด้วยครับ” ผลินพยักหน้ารับและหันไปมองปยุตที่ดูเย็นชาอย่างมีความหมาย แล้วจึงตามพนักงานผู้รับผิดชอบทั้งสองออกไป ตระกูลนี้เป็นตระกูลมหาเศรษฐี เมื่อใดก็ตามที่บุตรชายเลือกลูกสะไภ้ เมื่อนั้นคนเป็นมารดาก็ต้องพิจารณาด้วยเช่นกัน ห้องโถงใหญ่นั้นงดงามดั่งพระราชวัง บนโซฟาหนังเนื้อดีสีน้ำเงินเข้มมีหญิงชราที่สง่างามนั่งอยู่ ไม่ได้ดูเหมือนแม่สามีในตำนาน เธอมีรอยยิ้มที่เป็นมิตรซึ่งหาได้ยากนักประดับบนใบหน้าของเธอ “คุณนายท่านครับ เธอคนนี้คือคนที่คุณชายเลือกครับ” พนักงานผู้รับผิดชอบรายงานด้วยความเคารพ เธอมองไปยังหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าพลางสอบถามรายละเอียด “เธอเป็นบุตรสาวของตระกูลไหน” “เรียนคุณนายท่าน ดิฉันเป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลเจริญมาศ ชื่อผลินค่ะ” “ปีนี้อายุเท่าไร” “อายุยี่สิบสี่ปีค่ะ” “ลูกชายของฉันน่ากลัวสำหรับเธอไหม” “ไม่ค่ะ ลูกชายของท่านไม่ใช่คนที่น่ากลัว” หญิงชราเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ และถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี“เธอไม่กลัวเขาหรือ” “ไม่ค่ะ เมื่อครู่เราคุยกันได้ดี” “พระเจ้า นั่นช่างยอดเยี่ยมเสียจริง...”เธอจับมือของผลินมากุมไว้และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงใจ “หลังจากนี้ลูกชายของฉันจะติดต่อไปหาเธอเรื่องงานแต่งงาน ครอบครัวของเราจะปฏิบัติต่อเธออย่างดี” “ขอบคุณค่ะคุณนายท่าน” ผลินออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลทรัพยสาน แสงแดดอุ่นภายนอกทำให้เธอต้องหลับตา พลางรำพึงในใจ : คุณแม่คะ หนูทำได้แล้วค่ะ กลับมาอย่างมีชัย ธินิดาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เธอยกยอในความโชคดีที่กำลังจะได้แต่งงานกับตระกูลที่ยอดเยี่ยม การแต่งงานกับตระกูลที่ดีนั้นไม่ได้หมายความว่าจะได้แต่งงานกับสามีที่ดี และการแต่งงานกับตระกูลที่ดีก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีจุดจบที่ดี ผลินยิ่งฟังคำเยินยอก็ยิ่งรู้สึกว่าทั้งหมดนี่คือการเหน็บแนม พวกเขาต้องการให้เธอมีชีวิตอยู่อย่างต่ำต้อย แต่เธอไม่ยอมให้พวกเขาสมหวังได้ง่ายๆ สักวันหนึ่ง เธอจะเหยียบทุกคนที่เคยเหยียบหัวเธอให้จมดิน _________________ โรงแรมเจ.เอส. งานแต่งงานของตระกูลทรัพยสานถูกจัดขึ้นที่นี่ เจ้าสาวเป็นผู้หญิงที่แสนสวยงาม เธออยู่ในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ที่เสริมให้เธอดูอ่อนโยน ที่ล็อบบี้ไม่มีแขกเหรื่อมากมายนัก แต่ดูเหมือนว่าแต่ละคนจะเป็นบุคคลสำคัญ งานแต่งงานไม่เป็นพิธีการมากนัก เจ้าบ่าวเพลิดเพลินอยู่กับแก้วไวน์ของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะชุดแต่งงาน ก็อาจจะพาลเข้าใจผิดได้ว่านี่เป็นงานเลี้ยงบุฟเฟต์ธรรมดา ปยุตไม่ได้อยากจัดงานแต่งงานครั้งนี้ แต่คุณนายท่านแห่งทรัพยสานยืนยันที่จะให้จัดมัน ถึงแม้ว่าจะเป็นงานแต่งงานครั้งที่เจ็ดของลูกชายเธอ แต่สำหรับลูกสะไภ้นั้นมันคือครั้งแรก ฉะนั้นเธอจึงไม่อยากผิดต่อลูกสะไภ้คนที่เจ็ดของเธอ เมื่อวานเพิ่งพบกัน วันนี้ก็มีงานแต่งงานมาแล้ว งานแต่งงานแบบสายฟ้าแลบจริงๆ “สวัสดีค่ะพี่สะไภ้ ฉันมาแนะนำตัวกับคุณค่ะ ฉันชื่อปาณี เป็นน้องสาวของสามีในอนาคตของคุณค่ะ” ทันใดนั้นเอง มีเด็กสาวเรียบร้อยน่ารักปรากฏขึ้นตรงหน้าของผลิน ใบหน้าของเธอขาวใสอมชมพู ดวงตากลมโตสดใสระยิบระยับ “สวัสดีค่ะ”เธอยิ้มตอบและรู้สึกถูกชะตารักใคร่น้องสะไภ้ตัวเล็กคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น “พี่สะไภ้ของฉันดูดีและสวยมาก ๆ เลยค่ะ ฉันหวังว่าคราวนี้มันจะนานขึ้นอีกหน่อย...” เมื่ออีกฝ่ายชะงักไป เธอจึงเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง“ที่ว่านานขึ้นอีกหน่อยหมายความว่ายังไงเหรอคะ” “ผู้หญิงในอดีตของพี่ชายฉันแต่งงานเข้ามาอยู่ในครอบครัวของเราไม่นานก็หย่า ดังนั้นฉันก็เลยไม่อยากคาดหวังว่าคุณจะอยู่กับเขาไปชั่วชีวิตค่ะ แต่ก็คงจะดีกว่ามากถ้าระยะเวลามันจะนานขึ้นกว่าเดิมที่เคยเป็นมาน่ะค่ะ” “ระยะเวลาของคนที่อยู่นานที่สุดนั้นนานขนาดไหนเหรอคะ” ปาณีเอียงศีรษะและขบคิด ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบ ผลินก็ถูกดึงความสนใจไปด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่ดังขึ้นด้านหลัง “คำถามนี้ คุณควรจะถามกับคนที่ให้คำตอบคุณได้ชัดเจนที่สุดนะ” ใบหน้าที่หล่อเหลาแต่แฝงความร้ายกาจนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันน่ากลัวเฉกเช่นพายุโหมกระหน่ำที่พาให้เธอรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก “นานที่สุดคือไม่เกินสามเดือน ดังนั้นก็จงสนุกกับช่วงเวลานี้ให้เต็มที่เถอะ”