ตอนที่5 การเป็นม่าย

ต๭นที่5 การเป็นม่าย ช่วงเวลากลางคืนคืบคลานเข้ามาลบแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ ม่านความมืดแห่งค่ำคืนเหมือนดั่งม่านกำมะหยี่ในโรงละครที่ค่อย ๆ โรยตัวลงมาช้า ๆ งานแต่งงานยังไม่ทันจบ ผลินก็ถูกปยุตพาตัวออกจากโรงแรม ซึ่งแน่นอนว่าเธอถูกฉุดกระชากออกมา “คุณจะพาฉันไปไหน” ผลินยืนอยู่ข้างรถของเขาและเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย “กลับบ้าน” “แต่แขกยังไม่ได้...” เธอชี้ไปที่โรงแรมข้างหลังเธอ แต่ก็ถูกขัดจังหวะขึ้นเสียก่อนที่เธอจะพูดจบ "คุณชอบที่จะเห็นสายตาเห็นอกเห็นใจจากผู้คนในนั้นงั้นเหรอ” ผลินตื่นตะลึง เขาพูดต่อ“ผมไม่ได้ต้องการให้ใครเห็นด้วยกับการเลือกของผม” “การแต่งงานกับผู้ชายอย่างผม ถูกลิขิตให้คนอื่นรู้สึกสมเพชเวทนา” ปยุตเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา ดวงตาคมไร้แววเมตตาสงสาร แต่กลับดูพึงพอใจในความโชคร้ายเหล่านั้น รถแล่นมาถึงหน้าประตูของคฤหาสน์ตระกูลทรัพยสาน คนเฝ้าประตูทั้งสองด้านเปิดประตูรั้วเหล็กแกะสลักอย่างช้า ๆ ผลินมองไปทางด้านซ้ายของประตูซึ่งมีป้ายเขียนว่าคฤหาสน์นภา ก็พลันนึกถึงสุภาษิตโบราณขึ้นมาได้ เมื่อประตูเปิดสู่ทะเลลึก ตั้งแต่นั้นเซียวหลางก็กลายเป็นทางสัญจรไปมา แม้ว่านี่จะเป็นการแต่งงานครั้งแรกของเธอ แต่เธอก็เคยไปงานแต่งหลายงาน ไม่เคยเห็นงานไหนที่แขกเหรื่อยังไม่ทันจะกลับ แต่เจ้าสาวและเจ้าบ่าวออกจากงานไปก่อน เธอถอนหายใจกับตัวเองว่าเธอนั้นได้แต่งงานกับผู้ชายที่สูงส่งเสียจริง เมื่อเข้ามาถึงห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ ปยุตเดินขึ้นไปชั้นบนโดยที่ไม่สนใจเธอเลย ราวกับว่าไม่มีผลินอยู่ด้วย แต่ถึงเขาจะไม่สนใจเธอ ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่พิสูจน์การมีตัวตนของตัวเอง เธอเดินตามเขาไปติด ๆ จนมาถึงโซนที่เป็นที่อยู่ของเราทั้งสองคน ในช่วงเวลาที่ประตูถูกเปิดออก ผลินก็ต้องตกตะลึง นี่คือบ้านใหม่หรือ นี่มันสุสานชัด ๆ นี่คือที่ที่คนอยู่อาศัยอย่างนั้นหรือ มีแต่ผีเท่านั้นแหละถึงจะอยู่ที่นี่ได้ เมื่อมองไปโดยรอบ ที่นี่ไม่มีสีอื่นเลยยกเว้นสีขาวและสีดำ “เข้าห้องของคุณไปสิ” ปยุตถอดสูทออกอย่างเกียจคร้านแล้วโยนมันลงไปบนเตียง ความหล่อเหลาของเขาไม่สามารถปกปิดความเหนื่อยล้าได้เลย ห้องของเธออย่างนั้นหรือ เมื่อผลินนึกถึงประโยคนี้ก็พลันเอ่ยถามขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ “เราไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอคะ” เขามองมาที่เธอ กอดอกแล้วเดินเข้ามาหาเธอพลางถามอย่างล้อเลียน “จากการแต่งงานบ่อยครั้งของผม ถ้าหากต้องอยู่กับผู้หญิงทุกคน คุณคิดว่าผมต้องนอนบนเตียงนี้กับผู้หญิงกี่คนกัน” “คิดไม่ถึงเลยนะคุณรักษาตัวขนาดนี้” “มันไม่เกี่ยวกับการรักษาตัว แต่ผมไม่อยากให้เตียงของผมสกปรกต่างหาก” เธอชะงักไปสองถึงสามวินาทีแล้วจึงพยักหน้า“อา..ฉันเข้าใจแล้ว แต่ฉันจะต้องอยู่ห้องไหนเหรอคะ “ห้องนั้น” เขาชี้นิ้วไปทางกำแพงฝั่งขวาของห้องนอน เมื่อผลินมองตามไปก็ให้เกิดความสงสัย “นั่นไม่ใช่ภาพวาดหรอกเหรอคะ” “เปิดภาพออกสิ” ถึงแม้จะยังมึนงง แต่เธอก็ทำตาม ค่อย ๆ เดินไปที่ภาพวิวทิวทัศน์ขนาดใหญ่นั่น เมื่อเปิดภาพออกเธอก็ต้องตกตะลึงเมื่อข้างหลังภาพวาดนี้มีประตูอยู่จริง ๆ เธอตกใจมากกับสิ่งที่เห็น แล้วเธอก็ตระหนักได้ว่าการจะเป็นสะไภ้ของตระกูลทรัพยสานนั้นจะต้องมีจิตใจที่แข็งแกร่งอย่างมาก เธอจินตนาการได้เลยว่าผู้หญิงที่มีจิตใจอ่อนแอจะต้องร้องไห้แน่เมื่อเห็นประตูบานนี้ “ต่อไปฉันก็ต้องอยู่ที่นี่เหรอคะ” “ใช่” “ค่ะ ราตรีสวัสดิ์” เธอส่งยิ้มให้เขาบางเบาแล้วจึงหันกลับเดินไปที่ประตูด้านหลังภาพวาดและเข้าไปในห้องที่ดูเหมือนห้องลับนั่น เมื่อประตูปิดลงเธอก็ผ่อนลมหายใจยาว เพราะไม่อยากให้เสียเรื่อง เธอจึงต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะบอกราตรีสวัสดิ์กับเขา โชคยังดีที่ห้องของเธอไม่ได้มีเพียงแค่สีขาวกับดำ หลังจากวันแห่งความรื่นรมย์ ชุดแต่งงานอันหรูหรานี้กดทับลมหายใจของเธอไว้ราวกับภูเขา เธอเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อรูดซิปของชุดแต่งงานที่ละเอียดอ่อน ค่อย ๆ รูดมันลงอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งที่งดงามของหญิงสาว ผิวเรียบเนียนสะอาดบริสุทธิ์ยิ่งกว่าดอกบัว สวยงามยิ่งกว่าดอกกุหลาบ ผลินเปิดตู้เสื้อผ้า ข้างในนี้เต็มไปด้วยเสื้อผ้าของผู้หญิง ครบถ้วนทุกแบบ เนื้อผ้าอย่างดี ที่สำคัญป้ายแบรนด์ก็ยังคงอยู่ ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่ายังไม่เคยมีใครได้สวมใส่มันมาก่อน เธอเลือกชุดนอนที่เป็นแบบทรงสมัยเก่าเล็กน้อย ในขณะที่กำลังจะสวมใส่มันประตูก็เปิดออก ดวงตาสองคู่ประสานกัน เธอสูดลมหายใจ เสื้อผ้าของเธอเกือบตกลงพื้น หากเธอไม่สงบพอก็คงกรีดร้องไปแล้ว เธอรีบดึงผ้าห่มบนเตียงมาคลุมตัวเองไว้ กะพริบตาและเอ่ยถามว่า“ทำไมถึงเข้ามาโดยไม่เคาะประตูคะ” “กลัวอะไร ผมไม่พิศวาสคุณหรอก ถึงคุณจะยืนเปลือยกายอยู่ตรงหน้า ผมก็ไม่ได้อยากจะมองคุณเลยสักนิด” เขาหยุดชั่วคราว "รู้ไหมว่าทำไมภรรยาทั้งหกคนของผมถึงหย่า นี่คือเหตุผลหนึ่ง คุณว่าจะมีผู้หญิงคนไหนสามารถทนอยู่อย่างคนเป็นม่ายได้ล่ะ”