ตอนที่8 ไม่ยึดติดกับสิ่งเล็กน้อย

ต๭นที่8 ไม่ยึดติดกับสิ่งเล็กน้อย โต๊ะลายหินอ่อนเต็มไปด้วยอาหารเช้ามากมาย ทันใดนั้นในใจของผลินก็พลันรู้สึกเจ็บปวด เมื่อครั้งที่อยู่บ้านตระกูลเจริญมาศ เธอไม่เคยได้ร่วมทานอาหารเช้ากับครอบครัวเลยสักครั้ง ใช่ว่าไม่มีโอกาส เพียงแต่เธอไม่มีคุณสมบัติพอ เมื่อครั้งที่เธอเข้าไปอยู่ในบ้านนั้นตอนอายุเก้าขวบ พวกเขาทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน ไม่เคยเรียกเธอทานอาหารเช้าด้วยกัน และเธอก็ไม่หน้าด้านพอที่จะเข้าไปร่วมโต๊ะด้วย ถึงเธอจะยังเด็กแต่เธอก็ไม่สนใจแม้ว่าจะหิวมากแค่ไหนก็ตาม จนกระทั่งหลายปีต่อมาโรคกระเพาะขั้นรุนแรงก็เข้ารุมเร้าเธอ เมื่อนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่า ถึงจะโกรธแค้นคนอื่นไปมันก็แค่เป็นการทำร้ายตัวเอง อย่างไรเสียเธอก็ไม่มีวันถูกรัก ทั้งหมดเป็นผลทำให้เยือกเย็นขึ้นตั้งแต่นั้นมา คุณนายท่านเห็นเธอนิ่งไปจึงเอ่ยถาม“ทำไมไม่ทานล่ะ ไม่ถูกปากหรือ” “อ่า..ไม่ค่ะ..ไม่ใช่” เธอรีบหยิบช้อนเงินขึ้นมาตักโจ๊กเข้าปาก “โอ้ วันนี้เธอสองคนต้องกลับไปบ้านของผลินใช่ไหม เดี๋ยวแม่ให้แม่บ้านเตรียมของขวัญให้” “ผมไม่ว่าง” ปยุตปฏิเสธอย่างเย็นชา คุณท่านเวทนขมวดคิ้ว“ไม่ว่าง? แกจะให้เธอกลับบ้านไปคนเดียวงั้นเหรอ” “แค่กลับบ้านคนเดียวมันจะมีอะไรครับ นี่มันเป็นการแต่งงานครั้งที่เจ็ดแล้ว อย่าทำให้มันเป็นทางการเหมือนผมเพิ่งแต่งงานครั้งแรกหน่อยเลย” “แกพูดอย่างนี้ได้ยังไง ถึงมันจะเป็นครั้งที่เจ็ดของแก แต่นี่มันคือการแต่งงานครั้งแรกของเธอ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ครอบครัวของฉันไม่ได้ยึดติดกับสิ่งเล็กน้อยพวกนี้ ดังนั้นเราไม่ต้องกลับไปก็ได้ค่ะ อันที่จริงฉันเองก็ต้องไปทำงานด้วย” ผลินขัดจังหวะคุณแม่สามีของเธอ เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พูดไปมันเหมาะสมหรือไม่ ตระกูลทรัพยสานที่เป็นครอบครัวที่ร่ำรวยนั้นจะรับได้ไหมกับที่มีลูกสะไภ้ออกไปทำงานนอกบ้าน เธอคิดว่าอาจจะต้องปรึกษากับปยุตในเรื่องนี้ก่อน “เธอทำงานอะไรหรือจ๊ะ”แม่สามีถามด้วยความสงสัย “เป็นครูค่ะ ครูโรงเรียนมัธยม” “อา..เป็นครูนี่เอง ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอดูเป็นคนฉลาดเช่นนี้” ผลินยิ้มอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว“คุณแม่ชมเกินไปแล้วค่ะ” “โรงเรียนอยู่ที่ไหน เดี๋ยวทานเสร็จแล้วให้เจ้าปยุตไปส่งนะ” “ไม่ใช่ทางผ่าน” คุณนายท่านจ้องหน้าเขา“เธอยังไม่ได้บอกเลย แกรู้ได้ยังไงว่านั่นไม่ใช่ทางผ่าน” “ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ไม่ใช่ทางผ่านครับ” ผลินหันมองไปมา“อย่ารบกวนเขาเลยค่ะ ฉันไปรถบัสก็สะดวก” “รถบัส?” คุณนายท่านอ้าปากค้างอย่างตกใจ“จะให้ลูกสะไภ้ของตระกูลทรัพยสานเดินทางด้วยรถบัสได้ยังไง อย่ากังวลเลยจ้ะ ถ้าเขาไม่ไปส่งเธอ ฉันจะจัดคนขับรถไปรับส่งเธอเอง” “ไม่ค่ะ อย่าเลย”ผลินรีบส่ายหน้าปฏิเสธ“ฉันไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่ มันจะดีกว่าที่ฉันเป็นคนธรรมดา” “แต่ว่า...” คุณท่านเวทนเอ่ยขึ้นขัด“เอาน่า ลูกสะไภ้มีความคิดของเธอเอง อย่าไปขัดเธอเลย” หลังอาหารเช้า ผลินและปยุตออกจากบ้านไปทีละคน ปยุตที่เดินนำไปก่อนทันใดนั้นก็หันกลับมาพูดกับหญิงสาวด้านหลัง “หลังจากที่ผมออกไปแล้วสิบนาทีคุณค่อยออกมา ผมไม่ชอบถูกตามติดเหมือนเงาแบบนี้” อีกาบินเหนือศีรษะของผลิน เธอเอ่ยถาม“ทำไมคะ เพราะฉันแต่งงานแล้วแต่ก็ยังออกไปทำงานข้างนอก นั่นคือเหตุผลที่คุณไม่สบอารมณ์งั้นเหรอคะ” หึ ปยุตหัวเราะเยาะ ช่างเป็นผู้หญิงที่ชอบคิดเข้าข้างตัวเองเสียจริง เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาเธอ และเน้นคำพูดกับเธอทีละคำ“จำเอาไว้ เพียงแค่คุณไม่ได้ไปหาชู้อยู่ข้างนอก คุณจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับผม”