ตอนที่13 คู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อ

ต๭นที่13 คู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อ “คุณแม่คะ ฉันรับกำไลนี้ไว้ไม่ได้หรอกค่ะ” ผลินปฏิเสธออกมาอย่างสุภาพ ไม่ใช่เพราะเกรงกลัวดวงตาดุร้ายของปยุต แต่เพราะเธอคิดว่ามันมีค่ามากเกินไปสำหรับเธอ แม้จะมีโลหิตของปีศาจไหลเวียน แต่ก็ยังมีมโนสำนึกของนางฟ้า “ทำไมไม่รับล่ะ” คุณนายท่านดูเศร้าลง และคิดว่ามันเป็นเพราะคำพูดของลูกชายที่ทำร้ายจิตใจของลูกสะใภ้ “ฉันเพิ่งเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่นาน ยังไม่มีคุณสมบัติที่คู่ควร คุณแม่ใส่เอาไว้ก่อนนะคะ แล้วถ้าหากฉันรู้สึกว่าตัวเองมีคุณสมบัติมากพอเมื่อไร ถึงตอนนั้นจะรับไว้ก็คงไม่สาย” เมื่อปยุตได้ยินดังนั้นก็ผ่อนคลายใบหน้าที่เคยตึงเครียดออกเล็กน้อย และเขาก็พอใจกับคำตอบของเธอที่เธอสามารถเข้าใจอะไรได้ง่าย ๆ “อะไรคือไม่คู่ควร ตอนนี้ฉันยอมรับเธอ เธอจะเป็นลูกสะไภ้ของฉันไปตลอดชีวิต แม้ว่าภายหลัง...” เธอเหลือบมองไปที่ลูกชายของเธอ และเอ่ยต่ออย่างไม่เต็มใจ “เธอจะทนอยู่กับการแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้ ฉันจะไม่โทษเธอ และไม่ว่าเธอจะนำกำไลนี้ไปด้วยหรือทิ้งมันไว้ นั่นก็แล้วแต่เธอต้องการ” เมื่อคุณนายท่านกล่าวจบ เธอก็สวมกำไลนั้นไปที่ข้อมือของลูกสะไภ้ทันที ผลินสับสนในคราแรก แต่เมื่อได้เห็นสายตาที่มุ่งมั่นของแม่สามี จึงเป็นการยากที่จะปฏิเสธ เธอรู้ดีถึงเจตนาดีของแม่สามี เธอต้องการใช้กำไลข้อมือนี้เพื่อทำให้เธออยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต ผลินขึ้นไปข้างบนพร้อมกับสวมกำไลข้อมือหยกที่เป็นดั่งสัญลักษณ์ของลูกสะใภ้ตระกูลทรัพยสานอย่างเป็นทางการ เธอนั่งอยู่ในห้องของเธอเพื่อรอให้ใครบางคนเข้ามาสอบสวนความผิด และอย่างที่คาดไว้ แค่เพียงไม่ถึงสามนาทีเสียงที่หน้าประตูก็ดังขึ้น“ผลิน คุณคืนผมมาเดี๋ยวนี้” มันเป็นความตื่นตระหนกอย่างแท้จริง เป็นครั้งแรกที่ผลินรู้สึกขนลุกเมื่อเธอได้ยินเสียงของปยุตตะโกนเรียกชื่อของเธอ เธอเดินไปเปิดประตู“มีอะไรเหรอคะ”เธอเอ่ยถามทั้งที่รู้คำตอบ “เอามานี่” “อะไรคะ” ยังคงถามคำถามเดิมต่อ ปยุตขี้เกียจต่อปากต่อคำไร้สาระกับเธอ จึงบีบข้อมือของเธออย่างหยาบคาย“คุณจะถอดมันออกเองหรือจะให้ผมถอดให้” “มันเป็นของที่คุณแม่สามีให้ฉันมา” “ดูเหมือนว่าฉันต้องถอดเอง” แค่เพียงเขากำลังจะถอดกำไลข้อมือ ผลินก็เอ่ยเตือน“ถ้าคุณทำมัน ฉันจะบอกครอบครัวเกี่ยวกับรายละเอียดในเรื่องที่เดิมพัน” ดวงตาลึกของปยุตสะท้อนสัญญาณอันตราย“คุณกล้าดียังไงถึงได้มาขู่ผม” “คุณบีบบังคับฉันให้หมดหนทางเองนะคะ” อยู่ ๆ เขาก็หมุนตัวเก้าสิบองศา กดเธอเข้ากับผนังแล้วพูดขึ้นว่า“บางทีอาจจะเป็นเพราะฉันเองที่เลือกได้ไม่ฉลาดเลยมาตั้งแต่ต้น” “มันควรจะเป็นว่า คุณเลือกคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อมาตั้งแต่ต้นมากกว่านะคะ” เธอรีบร้อนเกินไปที่จะแก้ไขคำพูดเขา ทันใดนั้นปยุตก็เผยรอยยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้น มันเยียบเย็นจนน่าขนลุก “ดี ไม่คืนก็ไม่คืน ถ้าอย่างนั้นสุดสัปดาห์นี้ คุณอย่าเสียใจก็แล้วกัน” “คุณจะไม่ทำตามสัญญาเหรอคะ” “ผมจะทำตามสัญญา จะพาคุณกลับไปที่บ้านตามที่ตกลงกันไว้ แต่เมื่อถึงที่นั่นผมจะทำอะไร นั่นอยู่เหนือข้อตกลงของเรา" เทพยดาเก่ง ปีศาจก็เก่งกว่าเทพยดา มันจึงง่ายที่จะจับจุดอ่อนของเธอ ผลินคิดทบทวนชั่วครู่ก่อนจะประนีประนอม“ถ้าฉันคืนกำไลข้อมือให้คุณ คุณจะทำตัวดี ๆ ใช่ไหมคะ” “น่าคิดนะ”