ตอนที่14 กลับบ้าน

ต๭นที่14 กลับบ้าน ผลินถอดกำไลออกแล้วส่งคืนให้ปยุต ย้ำเตือนความจำอีกครั้ง“ได้โปรดจำเอาไว้นะคะ ต้องทำตัวดี ๆ” เขารับกำไลคืนไปและถามอย่างติดตลก“จะให้ผมแสดงยังไงเหรอ คุณสอนผมสิ แต่ผมไม่เคยกลับไปที่บ้านกับผู้หญิงหรอกนะ” เธอลดน้ำเสียงลงต่ำ“คุณไม่ต้องทำอะไรหรอกค่ะ ก็แค่แสดงความรักออกมาก็เท่านั้น” ปยุตยกยิ้มเยาะ“ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่คุณจะเป็นผู้หญิงที่คิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกเสมอ ยังเป็นคนที่เห็นแก่หน้าตาตัวเองอีกด้วยนะ ทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้รักคุณก็ยังจะให้ผมเสแสร้งแกล้งทำเป็นว่ารักอีก” ผลินไม่สนใจถ้อยคำแดกดันของเขา ในความคิดของเธอ เธอและเขาเป็นคนประเภทเดียวกัน เธอหันกลับไปที่ห้องเธอเพื่อทบทวนการเรียนการสอนของวันพรุ่งนี้ เมื่อถึงเวลาสามทุ่มสี่สิบห้านาที เธอจึงปิดหนังสือแล้วหยิบชุดนอนเพื่อไปอาบน้ำและพักผ่อน มันเป็นลักษณะนิสัยของคนที่มีตารางชีวิตที่ดี เปิดประตูและเดินตรงไปยังห้องน้ำ เมื่อจะถึงประตูเธอก็ต้องหยุด“หยุดเดี๋ยวนี้” เธอหันหน้ามาจ้องผู้ชายที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย“มีอะไรเหรอคะ” “คุณต้องการจะทำอะไร” “อาบน้ำค่ะ” “ใครบอกว่าคุณสามารถอาบน้ำในห้องนี้ได้” ผลินเบิกตากว้างด้วยความคาดไม่ถึง“ในห้องนี้มีห้องน้ำแค่ห้องเดียว ถ้าไม่ให้อาบที่นี่แล้วจะให้ฉันไปอาบที่ไหน” “ห้องข้าง ๆ มีห้องน้ำ ไปใช้ที่นั่น” อา... เธอส่งเสียงในลำคอด้วยความไม่พอใจ“หรือบางทีฉันควรจะย้ายไปอยู่ห้องข้าง ๆ เสียเลย จะได้ไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมาสร้างปัญหา คุณเองก็จะได้ไม่ต้องเห็นฉันให้ขวางหูขวางตาคุณอีก” “ห้องนั้นเป็นห้องพักแขก คุณเป็นแขกงั้นเหรอ” “ฉันไม่ได้เป็นแขก แต่ในสายตาของคุณ ไม่ได้เห็นฉันเป็นคนของคุณถูกไหมคะ” ปยุตลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า“คุณก็รู้ตัวเองดีนี่” ผลินเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับเสื้อผ้าในอ้อมแขน ยืนอยู่ใต้ฝักบัว ยิ่งเธอคิดมากเท่าไรเธอก็ยิ่งไม่ข้าใจในเรื่องที่เขาเกลียดผู้หญิงมากมายขนาดนี้ แล้วทำใมต้องให้ผู้หญิงอยู่ในห้องของเขา ช่างเป็นผู้ชายที่ไม่มีเหตุผลและมีพฤติกรรมที่เลวร้ายเสียจริง ๆ ..... เพียงชั่วพริบตา วันหยุดสุดสัปดาห์ก็มาถึง มันเป็นสัญญาณเตือนว่าเราจะต้องกลับไปที่บ้านนั้นแล้ว ในเวลาอาหารเช้า แม่สามีพูดขึ้นมาว่า“หนูลิน ฉันเตรียมของขวัญไว้ให้แล้วนะจ๊ะ ถ้าเย็นนี้เธอไม่กลับ อย่าลืมโทรมาบอกนะ”“ได้ค่ะคุณแม่” เธอเหลือบมองไปยังปยุต ใบหน้านั้นช่างมืดครึ้มยิ่งกว่าข้างนอกนั่นเสียอีก แม้ว่าจะรู้ตั้งแต่แรกถึงความร่ำรวยของตระกูลทรัพยสาน แต่เมื่อมองดูของขวัญที่ใส่เข้ามาในรถ ผลินก็ยังคงแปลกใจ และดูเหมือนว่าเธอจะได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มอย่างละโมบของธินิดาเสียแล้ว รถยนต์สตาร์ตเครื่องยนต์ ปยุตนิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำจนมันผ่านไปครึ่งทาง ผลินจึงเอ่ยสำทับอีกครั้ง “อย่าลืมแสดงความรักนะคะ” “จะพยายาม”เขาจ้องมองไปข้างหน้าอย่างไม่แยแสและไม่ได้ตอบรับกลับมาอย่างจริงจัง เมื่อมาถึงปลายทางก็ได้เห็นคนมายืนต้อนรับเป็นสองแถวที่ประตูรั้ว ด้านหลังเป็นคนรับใช้ในตระกูลเจริญมาศ ด้านหน้าคือธนวันกับภรรยาและชุดาลูกสาวที่รักของพวกเขา “โอ้ที่รัก วันและคืนที่รอคอย ในที่สุดเราก็ได้ลูกสาวของเรากลับคืนมา” ธินิดาพูดอย่างเกินจริงแล้วเข้ามาสวมกอดผลิน ใบหน้าของผลินยิ้มแย้ม แต่หัวใจของเธอนั้นนึกรังเกียจเหมือนต้องกลืนแมลงวัน “ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรานะลูกเขยปยุต” ธนวันยื่นมือออกไปด้วยมารยาท และประโยคนั้นก็เต็มไปด้วยคำพูดที่ท่วมท้น ธินิดายังได้พูดจายกย่องลูกเขยที่เป็นคนมีความสามารถ และบอกว่าลูกสาวของเธอได้รับพรอย่างมากที่ได้แต่งงานกับคนดีเช่นเขา ผลินมองไปรอบ ๆ อย่างเย็นชา และหัวเราะกับตัวเอง นี่เป็นบ้านของพ่อแม่เธอ แต่ไม่มีใครสักคนที่จะเป็นเหมือนญาติสนิท...