ตอนที่15 ความอับอาย

ต๭นที่15 ความอับอาย ปยุตเฉยชาอย่างมากต่อความกระตือรือร้นของพ่อตา ในทางกลับกัน ผลินก็พลันรู้สึกว่าแบบนี้มันดีแล้ว เขาหันมาหาเธอ เอื้อมมือคว้าเอวของเธอแล้วพูดขึ้นแผ่วบา“เข้าไปข้างในกันเถอะ” “ค่ะ” ผลินยิ้มแข็งด้วยไม่ชินกับความอ่อนโยนอย่างฉับพลันของเขา มือที่อยู่ตรงช่วงเอวของเธอบีบกระชับแน่นจนทำให้เธอตัวแข็งทื่ออย่างไม่เป็นธรรมชาติ ปยุตยิ้มแล้วเปลี่ยนมาเป็นการสอดประสานนิ้วมือเข้ากับเธอแทน ผลินได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ในตอนแรกเธอกังวลว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะให้ความร่วมมือ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะกังวลมากเกินไป น้ำเสียงอ่อนโยน ดวงตาอันร้อนแรง รอยยิ้มจาง สิ่งเหล่านี้มันเพียงพอที่จะทำให้ธนวันและภรรยาของเขาต้องถึงกับมองลอดแว่น ดังนั้นเธอจึงจับมือเขาแล้วพาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น จนกระทั่งเขาปล่อยมือของเธอ เธอก็ได้รู้ว่ามือของตัวเองนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ ไม่ใช่เพราะกลัวว่าธินิดาจะรู้เห็นอะไรบางอย่าง แต่เป็นเพราะทักษะการแสดงที่ไม่คาดคิดของปยุตนั้นช่างน่ากลัวเกินไป “ลูกเขย ดื่มน้ำชาสิ” ถึงแม้ว่าธนวันจะเป็นนักธุรกิจ แต่มันก็แค่ธุรกิจขนาดเล็ก เมื่อเทียบกับสินทรัพย์มาหาศาลของตระกูลทรัพยสานแล้วนั้น ความสำเร็จของเขาก็อธิบายได้เพียงสี่คำ เทียบชั้นมิได้ ในขณะนี้ ท่าทางที่อ่อนน้อมถ่อมตนของเขาในการยื่นถ้วยชาด้วยมือทั้งสองข้าง มันยากที่จะเชื่อที่เขามายกน้ำชาให้กับลูกเขย “พี่คะ ยินดีต้อนรับคุณกับพี่เขยกลับบ้านนะคะ” วันนี้ช่างเป็นวันที่พิเศษเสียจริง ตั้งแต่เล็กจนโต ชุดาที่เรียกเธอด้วยชื่ออย่างเดียวมาตลอด กลับมาเรียกเธอว่าพี่อย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่น่าประหลาดใจ ผลินยกยิ้มเล็กน้อย“จ้ะ เป็นยังไงบ้าง” “พอแต่งงานไปแล้วมีเรื่องดี ๆ ยังไงบ้าง ตอนนี้ฉันเบื่อมาก ไปคุยกันที่อื่นกันดีกว่าค่ะ” ชุดาจับแขนเธออย่างอ่อนโยนแล้วส่งสายตาอย่างมีความหมายไปให้ปยุต ก้าวออกมาจากห้องนั่งเล่นและเดินมาถึงที่สวนหลังบ้านของตระกูลเจริญมาศ เมื่อไม่ต้องแสดงต่อหน้าใคร แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องทนเสแสร้งอีกต่อไป เธอกลับมาอวดดีเช่นเดิมดังที่เคยเป็นมาและตั้งคำถามขึ้นมาอย่างหยาบคาย “คิดว่าตัวเองมีความสามารถมากนักเหรอที่สามารถจัดการกับปีศาจที่เขาลือกันว่าเลือดเย็นและโหดเหี้ยมได้ ดูเหมือนว่าเธอจะได้เชื้อจากแม่ของเธอมามากนะ น่าอิจฉาจัง” ชุดาพูดใส่หน้าอย่างแดกดัน ผลินไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองอะไร แต่กลับยิ้มกว้างและอธิบายอย่างอดทน“ไม่ใช่ว่าฉันมีความสามารถ แต่ข่าวลือนั้นเป็นเท็จ คุณปยุตไม่ได้เลือดเย็น เขาปฏิบัติต่อผู้หญิงอย่างที่เธอเห็น เป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ เป็นยังไง เธอเสียใจที่ไม่ควรยกโอกาสนี้ให้ฉันอย่างนั้นเหรอ” ปากของเธอไม่ยอมรับ แต่ดวงตานั้นแสดงออกชัดว่าเสียใจ“เธอโกหก ถ้าเขาดีจริง แล้วทำไมเขาถึงต้องหย่าบ่อยขนาดนั้น” “การหย่าร้างไม่ได้หมายความว่ามันเป็นความผิดของผู้ชาย มีผู้หญิงกี่คนที่ต้องการแต่งงานกับเขาเพราะเงิน เมื่อเขารู้จุดประสงค์ของผู้หญิง การหย่าร้างก็เป็นเรื่องธรรมชาติที่หลีกเลี่ยงไม่ได้” “ถ้าอย่างที่เธอพูดว่าเขารู้ถึงจุดประสงค์ของผู้หญิงในการแต่งงานกับเขาก็เพื่อเงิน งั้นการแต่งงานของเธอก็คงจะต้องจบลงเช่นกันจริงไหม” “เธอต้องการที่จะเห็นฉันถูกทอดทิ้งโดยเร็วที่สุด หรือว่าเธออยากจะเป็นเจ้าสาวคนที่แปดของเขากันแน่ล่ะ” ผลินถามอย่างเย้ยหยัน ปกติแล้วเธอไม่เคยตีโพยตีพาย แต่ทุกคำที่เธอพูดนั้นเฉียบคมดั่งมีดที่ทิ่มแทงคนอื่นโดยไม่คาดคิด “ฉัน...ฉันไม่ได้อยากเป็น” ชุดาได้แสดงความคิดภายในใจออกมาหมดแล้ว แต่ก็ยังคงปากแข็ง “ไม่มีอะไรดีที่สุด อย่าบอกว่าฉันไม่ได้เตือนเธอ สินค้าเช่นเธอ คุณปยุตเขาไม่ชายตาแลหรอก” เมื่อพูดจบก็เดินจากออกมา คนที่ไม่เคยถูกทำให้อับอาย แต่กลับต้องมาถูกทำให้อับอาย ขณะนั้นจึงรู้สึกเหมือนว่าท้องฟ้ากำลังถล่มลงมาสู้พื้นดิน...