ตอนที่16 จิ้งจอกเจ้าเล่ห์

ต๭นที่16 จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ชุดาเข้ามาหาธินิดาอย่างโกรธเกรี้ยวแล้วแผดเสียงดังลั่น“คุณเป็นแม่ของฉันหรือเปล่า” ธินิดาตกใจกับคำถามไร้สาระ รีบปิดปากของเธอเพราะกลัวว่าเสียงจะไปถึงปยุตที่อยู่ห้องนั่งเล่น ขมวดคิ้วและเอ่ยดุ“ลมอะไรหอบมาเนี่ย ถ้าฉันไม่ใช่แม่ของแกแล้วใครมันจะเป็นแม่ของแกกัน” “ฉันคิดว่าคุณเป็นแม่เลี้ยงของฉันเสียอีก พ่อจะให้ฉันแต่งงานกับตระกูลทรัพยสาน ถ้าไม่ใช่เพราะคุณสร้างปัญหา ตอนนี้นังจิ้งจอกนั่นจะได้มีโอกาสมาลอยหน้าลอยตาใส่ฉันแบบนี้เหรอคะ” ชุดายิ่งพูดก็ยิ่งโกรธจนกระทืบส้นรองเท้าส้นสูงเสียงดัง“มันกลับมาปรากฏตัวเพื่อทำให้ฉันอับอาย!” “อะไรนะ ทำให้อับอาย มันทำให้เธออับอายยังไง” ธินิดาท้าวเอว ด้านที่ดุร้ายถูกเปิดเผย “มันบอกว่าฉันสินค้าที่ฉันแบบนี้ คุณปยุตไม่มีทางชายตาแล! วู้ววู้ว...” “นังสุนัขจิ้งจอกนั่นมันมารยาร้อยเล่มเกวียนแม้แต่กับคุณนายท่าน หึ รอวันที่แกจะกลายเป็นผู้หญิงที่ทอดทิ้ง ดูซิว่าคุณนายท่านจะจัดการกับเธอยังไง” “ทิ้งอะไร คุณปยุตทำดีกับมัน คุณแม่ไม่เห็นเหรอคะ มันเก่งกว่าแม่ของมันเสียอีก คุณแม่ให้ความสุขที่ควรจะเป็นของฉันกับมัน ฉันเกลียดคุณ!!!” สุดท้ายชุดาก็ตวาดก้องแล้ววิ่งร้องไห้ออกไป ธินิดาตกตะลึงอยู่เป็นนานสองนาน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ลูกสาวที่มีค่าของเธอตกหลุมรักปยุต แต่กิริยาท่าทางที่ปยุตมีต่อผลินต่างหากที่ทำให้เธอนั้นรู้สึกหดหู่ใจมาก ความตั้งใจของเธอคือต้องการการโยนนังเด็กนั่นลงไปในหลุมไฟ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าหลุมไฟนั้นแท้ที่จริงคือหลุมทอง ทำให้นังจิ้งจอกกกลายเป็นนกฟีนิกซ์สีทอง! จะมีอะไรน่าเศร้าไปกว่านี้อีกไหม ไม่ใช่แค่ชุดาหรอกที่เกลียดเธอ แม้แต่เธอก็ยังเกลียดตัวเองเลย ความเกลียดชังนับพัน แต่ละชนิดของความเสียใจ สามารถระงับได้ชั่วคราวที่ก้นบึ้งของหัวใจ ปยุตเป็นคนที่เขาไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้ ถ้าความสัมพันธ์กับทรัพยสานเป็นไปในทางที่ดี หลังจากนี้ธุรกิจของตระกูลเจริญมาศก็ไม่น่ากังวล อาหารมื้อกลางวันพร้อมแล้ว ปยุตนั่งในตำแหน่งที่เป็นสัญลักษณ์ของวีไอพี ผลินนั่งข้าง ๆ เขา ชุดานั่งลงตรงข้างกับผลิน คนรับใช้ค่อย ๆ ละเมียดละไมวางชุดอาหารลงบนโต๊ะ ธนวันนำไวน์ชั้นดีออกมาแล้วเอ่ย “วันนี้ไม่เมาไม่กลับนะลูกเขย” ปยุตนั้นเป็นนักดื่มแอลกอฮอล์ตัวยง หกสิบดีกรีไม่สามารถทำให้เขาขมวดคิ้วเลยแม้แต่น้อยและยังคงมีสติพอที่จะตักอาหารให้ผลิน“นี่ของโปรดของคุณ ทานเยอะ ๆ สิ” ประกายตาของผลินบังเกิดความแปลกใจขึ้นมาชั่วแวบ เธอจ้องมองไปยังเนื้อปูตุ๋นที่ปยุตตักให้เธอด้วยความประหลาดใจ มีเครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมาในหัว เขารู้ได้ยังไงว่าเธอชอบทานมัน เธอกับเขานั้นดูเหมือนว่ายังไม่คุ้นเคยกันในระดับที่จะรู้ถึงความชอบของกันและกันด้วยซ้ำ และปยุตก็ไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่จะให้ความสนใจกับความชอบของผู้หญิง... เธอกำลังสับสน ปยุตยังคงดื่มต่อไป แต่ก่อนที่เธอจะสับสนไปมากกว่านี้เธอก็ตระหนักได้ว่านั่นคงเพราะปยุตดื่มจนเมาแล้ว “หยุดดื่มเถอะค่ะ ต้องขับรถกลับบ้านนะคะ” เหมือนกับคู่รักทั่วไป เธอคว้าแก้วของเขาแล้วลุกขึ้นด้วยความกังวล และเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้แก่เขา เมื่อนั่งลง แม้จะไม่ได้มองก็รู้สึกได้ถึงสายตาจากฝั่งตรงข้ามที่เหมือนกับต้องการหั่นเธอออกเป็นชิ้น ๆ จมจ่อมอยู่กับเนื้อปูและชามข้าวเย็นชืด ผลินไม่สามารถเข้าถึงคนอย่างปยุตที่เหมือนเป็นโรคจิตเภท เวลาที่ดีนั้นก็ดีใจหาย แต่เวลาที่ร้ายก็เลวร้ายเหลือทน เขาอาจจะเห็นว่าความคิดภายในใจของเธอเริ่มบิดเบี้ยว ปยุตจึงโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่ว่าผมรู้ว่าคุณชอบอะไรได้ยังไง ก็แค่สิ่งที่คุณชอบคือสิ่งที่ผมเกลียดก็แค่นั้น มันง่ายมาก” ความหมายคือเพราะว่าเขาเกลียดมัน เพราะฉะนั้นแล้วเพียงแค่นั้นเขาก็สามารถรู้ได้