​ตอนที่17 ลูกของหญิงนักเต้นรำ

ต๭นที่17 ลูกของหญิงนักเต้นรำผลินตระหนักรู้ขึ้นมาทันที ไม่น่าแปกใจที่บนโต๊ะอาหารของตระกูลทรัพยสาน ทุกครั้งที่มีอาหารประเภทเนื้อปู ในขณะที่เธอทานมันอย่างเอร็ดอร่อย ปยุตกลับไม่เคยแตะมันเลย ไม่ใช่เพราะกลัวน้ำลายของเธอ แต่เพราะเขาไม่ชอบทานมัน อาหารมื้อกลางวันจบลง ผลินชี้ขึ้นไปข้างบนและกล่าวว่า “เพราะต้องแต่งงานโดยฉุกละหุก ฉันจึงมีบางอย่างที่ยังไม่ได้เอาไปด้วย ฉันจะขึ้นไปเอาก่อนนะคะ” ปยุตพยักหน้ารับช้า ๆ แล้วปล่อยให้เธอไป ธนวันและธินิดาพยายามอย่างหนักเพื่อเอาใจเขา สองคนนั้นพูดอะไรสักอย่างจนน้ำลายกระเซ็นฟุ้งแต่เขาก็ไม่ได้ฟังเลย “คุณพ่อคุณแม่คะ พี่สาวอยากให้คุณมาที่นี่หน่อยค่ะ เธอมีอะไรบางอย่างอยากจะคุยด้วยตามลำพัง” ชุดายืนอยู่ตรงบันได ส่งรอยยิ้มหวานที่สุดไปให้กับคนทั้งสามที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างมีความหมาย ธนวันเป็นผู้นำในการพูดขึ้น“ลูกเขย เราขอตัวสักครู่นะ มีห้องพักที่สะดวกสบายหากคุณต้องการพักผ่อน ถ้าคุณอยากจะ...” “ผมจะจัดการเอง พวกคุณไปเถอะ” ปยุตโบกมือไปมา ในฐานะราชาแห่งโลกธุรกิจ ทำไมเขาจะไม่เห็นถึงเจตนาที่พวกเขาต้องการ เมื่อพวกเขาขึ้นบันไดเคียงข้างกันไป ทันทีที่ชุดาเข้ามาถึงปยุต ก็พูดอย่างกระตือรือร้น“พี่เขยคะ อยู่ในบ้านมันอึดอัดใช่ใหมคะ ฉันจะพาไปที่สวนหลังบ้านของเราดีไหม” “ครับ” เขาดินออกไปด้วยท่วงท่าที่แข็งแกร่งและสง่างามเสียจนไม่สามารถอธิบายได้ ชุดาจ้องมองเขาอย่างหลงใหล ถึงแม้ว่าจะเคยมีแฟนมาแล้วหลายคน แต่ไม่มีใครที่จะสามารถเอามาเปรียบเทียบกับเขาได้เลย ไม่ใช่แค่ภูมิหลังของครอบครัว แต่เขามีรูปลักษณ์เลอค่าสิบประการที่คนอื่นไม่มี “พี่เขยคะ คุณรักพี่สาวของฉันมากไหมคะ” ชุดาก้มหน้าลงและถามคำถามที่คอยกวนใจเธอ ปยุตหยุดเดินแล้วมองตรงไปยังต้นดอกนางพญาเสือโคร่งพันธุ์หายาก และเปลี่ยนหัวข้อสนทนา“นี่เป็นพันธุ์เพาะมาจากเกาะลานดาใช่ไหม” “ใช่ค่ะ ฉันไม่คิดเลยว่าพี่เขยไม่เพียงแต่ทำธุรกิจ แต่ยังศึกษาเกี่ยวกับพันธุ์ไม้ด้วย" “ไม่เชิงว่าศึกษาหรอก แค่เคยได้ยินมาบ้างเท่านั้น” เขาเดินต่อไปข้างหน้า ชุดาหายใจเข้าลึก ในที่สุดก็ผ่อนลมหายใจแล้วพูดว่า“ความจริงแล้วคุณเกือบจะกลายเป็นภรรยาของพี่เขย” “คืออะไร” ปยุตเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร “วันที่คุณคัดเลือกภรรยา แม่ของฉันรู้สึกเสียใจที่แม่ของพี่สาวฉันตายก่อน และกลัวว่าเธอจะพูดว่าคุณแม่ไม่สนใจเธอ คุณแม่จึงให้พี่สาวของฉันได้รับโอกาสนี้” “คุณกับผลินเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันหรือเปล่า” “ใช่ค่ะ เธอเป็นลูกของหญิงนักเต้นรำกับคุณพ่อเมื่อสมัยท่านยังหนุ่ม” ชุดาจงใจเปิดเผยตัวตนของแม่ของผลินว่าเป็นนักเต้น ในสมัยนั้นนักเต้นเป็นอาชีพที่ดูไม่ดีอย่างมาก มันเทียบเท่ากับเพื่อนเที่ยว เมื่อเกิดจากคนที่ทำงานเป็นเพื่อนเที่ยว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำงานแบบนั้นก็ตาม แต่เลือดที่ไหลเวียนในร่างกายก็เป็นเลือดของคนที่ทำงานนั้นอยู่ดี อย่างที่เธอต้องการ สีหน้าของปยุตเปลี่ยนไปทันที แต่มันก็ไม่ได้ออกมาดีอย่างที่คาดไว้ ประโยคถัดไปของเขาทำให้เธอตกจากก้อนเมฆลงมาสู่ก้นหุบเขา “คุณรู้ได้ยังไงว่าถ้าคุณได้โอกาสนั้นแล้วคุณจะได้เป็นคนของผม”เขามองเธอตั้งแต่หัวจดเท้า“คุณมั่นใจในความงามของคุณ สติปัญญาของคุณ หรือมั่นใจในศักยภาพของคุณงั้นเหรอ ไม่ว่าความเชื่อมั่นของคุณมันจะมาจากไหน ในความคิดของผม คุณไม่มีอะไรดี เพราะฉะนั้น ถ้าไม่ใช่เธอ มันก็ไม่มีวันเป็นคุณ”