ตอนที่18 ความอดทนต่อผู้หญิง

ต๭นที่18 ความอดทนต่อผู้หญิง ผลินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ปยุตรับของของเธอมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ จากนั้นเขาก็ตรงไปที่รถโรลส์รอยซ์ซึ่งจอดอยู่ข้างนอก เปิดกระโปรงท้ายรถแล้วโยนมันเข้าไป คู่สามีภรรยาเจริญมาศแกล้งทำเป็นกล่าวลากับลูกสาวของเขา และเพราะชุดาได้รับผลกระทบที่รุนแรงจึงไม่ได้ออกมาส่ง กล่าวลาอวยพรจนพอใจจนกระทั่งรถเคลื่อนตัว ในที่สุดผลินก็หลุดพ้นจากใบหน้าที่เสแสร้งของทั้งสองนั้นได้เสียที การได้รับความร่วมมือจากปยุตในการกลับบ้านมาครั้งนี้มันเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วพูดขึ้นด้วยความจริงใจ “ขอบคุณสำหรับวันนี้ค่ะ” ปยุตไม่ตอบ ผลินอดสงสัยไม่ได้ มันเริ่มตั้งแต่เขารับประเป๋าเดินทางจากเธอ ดวงตาของเขานั้นเย็นชามากผิดปกติ “ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะคะ” รถถูกกระชากเข้าทางด้วยเสียงดังลั่น ปยุตหันหน้ามาหาเธอแล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าว่างเปล่า“วันที่มีการคัดเลือกภรรยา ทำไมคุณถึงไม่บอกรายละเอียดอะไรเกี่ยวกับชีวิตของคุณเลย” หัวใจของผลินเต้นแรง และเอ่ยถามขึ้นอย่างมึนงง“เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของฉันคะ” “ถึงผมจะหย่ามาแล้วหกครั้งก็ตาม แต่มันก็ไม่เพียงพอที่จะต้องมาแต่งงานกับลูกนอกสมรสโดยเฉพาะเป็นลูกของนักเต้น แม่เลี้ยงของคุณรักคุณมากจนเธอให้คุณมาสมัครแทนน้องสาว คุณเห็นตระกูลทรัพยสานเป็นอะไร องค์กรการกุศลงั้นเหรอ” นานเป็นนาทีที่ผลินไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย ลูกนอกสมรส สามคำนั้นเหมือนใบมีดคมกรีดแทงทะลุหัวใจของเธออย่างไร้ความปราณี หลายปีที่ผ่าน เธอคิดว่าเธอไม่สะทกสะท้านกับอะไรไม่ว่าจะมีดหรือปืนก็ทำอะไรเธอไม่ได้ทั้งสิ้น แต่เปล่าเลย เธอยังคงมีความรู้สึกเจ็บปวด “ถูกต้องค่ะ ฉันเป็นลูกนอกสมรสของคุณธนวันกับนักเต้น แต่ฉันไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอาย มีคนอยู่สองแบบเท่านั้นที่บอกว่าตัวเองเป็นลูกนอกสมรส หนึ่งคือคนที่มีปมด้อย อีกหนึ่งก็คือคนที่เอาแต่แสวงหาความเห็นอกเห็นใจ และเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงไม่บอก นั่นก็เพราะฉันไม่ได้เป็นหนึ่งในสองคนข้างต้นนั่น” “แล้วคุณเป็นคนแบบไหน”ปยุตกดถามเสียงต่ำ ผลินไม่อยากจะตัดสินตนเองดังนั้นเธอจึงนิ่งเงียบ เมื่อเห็นเธอเงียบ เขาก็หัวเราะเสียงเย็น “ถ้าให้ผมตอบล่ะก็ คุณก็คือคนที่มั่นใจในตัวเองที่สุดในโลก” “ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนที่มั่นใจในตัวเอง ฉันคิดว่าคุณต้องการภรรยาที่สามารถจะหยุดให้คุณเลิกเล่นเกมกับชีวิตเสียอีก และฉันก็เคยคิดว่ามันไม่สำคัญว่าฉันจะเป็นใคร แต่ดูเหมือนว่าฉันจะคิดผิด” หลังจากที่ผลินพูดจบ เธอก็เปิดประตูอย่างดื้อรั้นและก้าวลงจากรถ ถ้าบอกว่าไม่รู้สึกโกรธเคืองเลยนั่นก็คงเป็นเรื่องโกหก ปยุตดูถูกเธอ เธอไม่อาจทนกับมันได้ หลังจากนั้นไม่กี่ก้าวแขนของเธอก็ถูกใครสักคนดึงรั้งเอาไว้ด้วยมือที่สวยงามแต่ไม่มีความอบอุ่น “ขึ้นรถ” น้ำเสียงเหมือนออกคำสั่งยิ่งเพิ่มความไม่พอใจให้กับเธอ เธอสะบัดมือออก“คนอย่างฉัน ผลิน แม้จะไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว ก็จะไม่มีวันทรยศศักดิ์ศรีสุดท้ายของตัวเอง” เธอเดินต่อไป น้ำเสียงเยียบเย็นจากทางด้านหลังพลันดังขึ้น ผมมีความอดทนต่อผู้หญิงแค่สามนาที จะขึ้นหรือไม่ขึ้น” ความหมายของปยุตนั้นชัดเจน เขาจะไม่พูดซ้ำอีกเป็นครั้งที่สาม ในความเป็นจริงก่อนหน้านั้น กับภรรยาทั้งหกคน ไม่มีแม้แต่สามนาที ผลินหลับตาลงและพูดกับตัวเองเงียบ ๆ ในใจ“คุณแม่คะ ฉันขอโทษ วันนี้ฉันขอเอาแต่ใจตัวเองสักครั้งนะคะ” ปยุตเห็นว่าเธอไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี จึงหันหลังเดินกลับไปขึ้นรถ กดปิดล็อกประตูและสตาร์ตเครื่องยนต์ออกไปทันที... เมื่อถึงบ้าน เขาเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าที่หมองคล้ำ คุณแม่ที่นั่งดื่มชาอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นเห็นเขา ลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยถาม“ทำไมถึงกลับมาคนเดียว ภรรยาของแกล่ะ”