ตอนที่20 กล้าที่จะขี่บนหัวของเขา

ต๭นที่20 กล้าที่จะขี่บนหัวของเขา ผลินมาที่บ้านของชื่นใจ เมื่อพบกัน ชื่นใจจ้องไปที่กระเป๋าเดินทางของเธอแล้วถามว่า“นี่มันอะไรกัน ไม่ใช่ว่าถูกไล่ออกมาทั้ง ๆ ที่เพิ่งแต่งงานนะ” “ไม่ใช่หรอก” เธอส่ายหน้าอย่างอ่อนระโหยโรยแรง แล้วลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในห้องเงียบ ๆ ชื่นใจเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่วิทยาลัยและเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ หลังจากเรียนจบจากวิทยาลัยครู พวกเธอก็ทำงานด้วยกันในฐานะครูที่โรงเรียนมัธยมปรานต์ แต่ความสัมพันธ์ก็ไม่ได้ดีเสมอไป “เกิดอะไรขึ้นกันแน่” ผลินยิ้มอย่างเหนื่อยล้า“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น เลิกถามฉันและปล่อยให้ฉันอยู่ตามลำพังสักพักเถอะ” ชื่นใจถอนหายใจและนั่งลงข้าง ๆ เธอ“ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากพูดถึง เธอต้องแต่งงานกับผู้ชายที่เคยหย่าร้าง มันคงไม่ใช่ชีวิตที่ดีแน่” “มันไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่เธอคิดหรอก” “หากไม่ร้ายแรง เธอจะมาอยู่ที่บ้านของฉันทำไม ฉันไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าถ้าไวภพกลับมาจะรู้สึกแย่แค่ไหนถ้ารู้เรื่องการแต่งงานของเธอ” “ไม่เกี่ยวกับเขาอีก ฉันไม่ได้มีอะไรกับเขา ไม่มีอะไรทั้งนั้นเธอก็รู้ดี” ไวภพเป็นครูผู้ชายที่อายุน้อยที่สุดของโรงเรียนมัธยมปรานต์และมีแนวโน้มมากที่สุดที่จะได้เป็นครูใหญ่ เขาดูเหมือนพานอัน ทั้งเด็กนักเรียนและครูผู้หญิงต่างหลงใหลเขา แต่ในสายตาเขามีแค่ผลินเท่านั้น ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเข้าไปรายงานตัวที่โรงเรียน หลังจากได้เห็นเพียงชั่วแวบก็พลันทึ่ง ไม่ว่าคนอื่นจะเข้าหาเขาอย่างไร เขาก็สนใจเธอคนเดียว “ฉันแค่อยากเตือนเธอ ว่าเธอไม่สามารถไปต่อได้หรอกนะถ้าผ่านการหย่า แต่ด้วยความรู้สึกที่ไวภพมีต่อเธอ เขาจะไม่รังเกียจกับการแต่งงานระยะสั้นของเธอแน่” ผลินเบิกตากว้างและพูดออกมาด้วยความโกรธจัด“เกรงว่าคนที่จะเศร้าโศกเสียใจจนตายเป็นคนแรกมันจะเป็นเธอ” ทั้งที่เป็นเพื่อนสนิท แต่กลับไม่รู้ความรู้สึกซึ่งกันและกันเลย ปยุตขับวนไปบนถนนเส้นนั้นอยู่สามรอบแต่ก็หาไม่พบ ในตอนที่กำลังเบื่อหน่าย เขาเห็นนามบัตรที่ถูกโยนทิ้งไว้ตรงมุมหนึ่ง เมื่อตอนบ่ายธนวันส่งให้เขาผ่านหน้าต่างรถ กดหมายเลยลงไปตามเลขหมายที่ปรากฏอยู่บนนั้น ทันทีที่มีคนรับสาย เขาไม่พูดเรื่องไร้สาระอย่างอื่น เพียงแค่ถาม“ผลินกลับไปที่บ้านหรือเปล่าครับ” เมื่อธนวันได้ยินเสียงของปยุตก็บังเกิดความตื่นเต้นระคนสับสน“ไม่ ไม่นะครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอ” “ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ก็แค่เรื่องเล็กน้อย เธอมีเพื่อนสนิทหรือที่ที่คิดว่าเธอจะไปบ้างหรือเปล่าครับ” ความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่ ดูเหมือนอีกฝ่ายกำลังพยายามคิด แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่เป็นที่น่าพอใจ“คือเอ่อ...ฉันไม่รู้จริง ๆ เธอไม่ค่อยพูดคุยกับเรา เราเองก็ไม่เคยได้ถามเธอเหมือนกัน เพราะฉะนั้น...” ตู๊ดตู๊ด ปยุตตัดสายโทรศัพท์มือถือ เขาหัวเราะเยาะหยัน เขาคิดว่าเธอคงไม่ได้เป็นที่ต้องการของคนในบ้านสักเท่าไร ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ต้องให้เขาแสดงอะไรแบบนั้น เขาเปิดหน้าต่าง ลมเย็นพัดผ่านเข้ามา แล้วเขาก็เริ่มสับสน ทันใดนั้นก็รู้สึกตลกขบขัน นี่เขากำลังทำอะไร ทำไมเขาถึงออกมาหาผู้หญิงที่ไม่ต้องการกลับบ้านกับเขา มันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องทำหรือสิ่งที่เขาควรจะทำ การกดปุ่มสตาร์ตเครื่องยนต์คือสิ่งที่สิ้นสุดการกระทำอันไร้สาระในสายตาของเขา เมื่อกลับถึงบ้านมาแล้วพบกับบรรยากาศที่ค่อนข้างดีขึ้นเขาจึงถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ“ผู้หญิงคนนั้นกลับมาแล้วเหรอ” “ใช่ค่ะ พี่สะไภ้กลับมาแล้ว” ปาณีหัวเราะและตอบ “แล้วทำไมไม่มีใครบอกผมว่าเธอกลับมาแล้ว ไม่รู้กันเหรอว่าผมออกไปหาใคร” เขาถามออกไปด้วยความโกรธและรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนโง่ คุณนายท่านจึงพูดขึ้นมาว่า“แกทำของหาย ก็ต้องปล่อยให้ทุกข์ทรมานสักหน่อย แกจะได้จำมันไปนาน ๆ” “แล้วคุณแม่คิดว่าหลังจากนี้คราวหน้าผมจะอยู่ใกล้กับผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอครับ” “อย่างน้อยคราวหน้าเธอก็จะไม่ต้องถูกทิ้งเอาไว้คนเดียวไงคะ!” ปาณียืนยันหนักแน่น “ดี งั้นคอยดู” ปยุตหันเดินขึ้นไปข้างบน ในเวลานี้ไม่ควรมีใครมาทำให้เขาขุ่นเคือง เขามีหัวใจที่ต้องการฆ่า ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำแบบนี้กับเขา ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าขึ้นมาขี่บนหัวของเขา ผลิน เธอตายแน่!