已经是第一章了
ตอนที่22 เป็นหนี้หนึ่งครั้ง
ตนที่22 เป็นหนี้หนึ่งครั้ง
“ทุกครั้งที่คุณพูดกับฉันต้องใช้น้ำเสียงออกคำสั่งแบบนี้ตลอดเวลาเลยอย่างนั้นเหรอคะ”ผลินจ้องเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์“ถ้าหากว่าคุณมีทัศนคติที่ดีขึ้นกว่านี้ฉันก็คงมีความอยากอาหารบ้าง แต่ตอนนี้ฉันไม่เหลือความอยากอาหารแล้วตั้งแต่ได้ยินสิ่งที่คุณพูด”
ปยุตเอ่ยเสียงต่ำ“ผมอุตส่าห์ให้เกียรติขึ้นมาเรียกคุณไปทานอาหาร อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นะ”
“ขอบคุณที่ให้เกียรติฉันค่ะ แต่ฉันไม่ได้ขอให้คุณมาให้เกียรติ ดังนั้นกรุณาออกไปเถอะค่ะ และอย่ามารบกวนฉันอีก”
“หืมม นี่คุณไล่ผมอีกแล้วงั้นเหรอ คุณอย่าลืมนะว่าที่นี่เป็นบ้านของผม!”
“มันเป็นบ้านของคุณและของฉัน เราเป็นสามีภรรยา เราเท่าเทียมกัน คุณมีสิทธิ์ที่จะเข้ามา และฉันก็มีสิทธิ์ที่จะไล่คุณออกไป”
ปยุตไม่เคยถูกผู้หญิงมองข้ามมาก่อน ใบหน้าเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธ เขาฉกฉวยข้อมือของเธอแล้วเอ่ยเตือน“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเป็นผู้หญิง ผมจัดการกับคุณไปนานแล้ว!”
“คุณคิดว่าถ้าคุณพูดแบบนี้แล้วฉันจะยอมแพ้คุณเหรอคะ ฉัน ผลิน เจริญมาศ ไม่เคยกลัวกับอะไรทั้งนั้น”
ปยุตคิดว่าเขาเสียใจภายหลังเป็นอย่างมาก เขาไม่ควรนำหมาป่าเข้ามาในบ้าน ผู้หญิงคนนี้ได้รับโอกาสนั้นได้ยังไง ถ้าเขารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ หากเขารู้ว่าการให้ทางแก่คนอื่นคือการทำให้ตัวเองต้องตาย เขาจะไม่มีทางผลักให้ตัวเองต้องไปตายเลย
“ผมจะถามคุณอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย คุณจะลงไปข้างล่างกับผมหรือไม่”
ใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับสระน้ำแข็งที่แผ่ความเย็นไม่กี่องศาออกมา ผลินได้รับมันจึงลดน้ำเสียงลงเล็กน้อย“ฉันรู้ว่าคุณแม่คงขู่บังคับคุณ ฉันไม่อยากทำให้คุณลำบากใจ มาเถอะค่ะ ฉันจะลงไปทานข้าวข้างล่างกับคุณ แต่คุณต้องสัญญากับฉัน”
“อะไร”
“พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบของโรงเรียนของเรา จะมีงานเลี้ยงอาหารค่ำในช่วงเย็น ฉันอยากให้คุณไปร่วมงานกับฉันค่ะ”
เมื่อจบคำของผลิน เธอเฝ้ารอด้วยความกริ่งเกรงว่าปยุตจะโกรธ อย่างที่คาดไว้...
“คุณนี่มันเป็นผู้หญิงที่ไม่จบไม่สิ้นจริง ๆ วันนี้ผมพาคุณกลับบ้าน พรุ่งนี้ผมต้องพาคุณไปงานเลี้ยงอาหารค่ำ คุณมีตารางงานที่ยุ่งยิ่งกว่าเจ้านายอย่างผมเสียอีกนะ คุณคิดว่าผมจะโอเคทุกวันและต้องทำทุกอย่างเพื่อคุณงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่นะคะไม่ใช่ คุณกำลังเข้าใจผิด ฉันไม่คิดมาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้น งานเลี้ยงอาหารเย็นนั้นจัดขึ้นโดยมีคู่สามีภรรยามาเข้าร่วมทุกปี คุณไม่สามารถทำให้ฉันพิเศษได้ก็ไม่...”
“ไปด้วยกัน.. หืมม แล้วปีที่แล้วล่ะ คุณไปร่วมงานกับใคร”
“ปีที่แล้วฉันยังโสด โดยปกติมันก็เป็นอย่างนั้น แต่ปีนี้มันแตกต่าง เพื่อนร่วมงานของฉันรู้ว่าปีนี้ฉันแต่งงาน”
ผลินกล่าวอย่างรู้สึกผิด ปยุตไม่ใจอ่อน เขาพูดอย่างเย็นชา“ไม่ว่าเหตุผลของคุณจะเป็นอะไรผมก็ไม่เห็นด้วย”
หันหลังกลับไป เธอคว้าแขนของเขา“มันก็แค่การทานอาหารเย็น หรือถ้าไม่อยากทาน แค่ไปร่วมงานเท่านั้นก็ได้ โอเคไหมคะ”
“ไม่โอเค! คุณช่างน่าละอาย ที่เคยคุยเรื่องข้อตกลงกับผมตอนนั้นผมยังไม่ได้คิดบัญชีกับคุณเลย อย่าคิดว่าผมจะไม่ทำอะไรคุณตอนนี้ เรื่องนี้มันยังไม่จบ”
“ยังไม่จับก็ยังไม่จับ แล้วค่อยจบทีหลังก็ได้ ตอนนี้คุณแค่สัญญากับฉันได้ไหมคะ ฉันสัญญาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายในปีนี้ที่ฉันขอให้คุณช่วย จะไม่มีครั้งที่สามอีกแน่นอนค่ะ”
“ครั้งสุดท้ายในปีนี้? หึ พูดเหมือนกับว่าผมจะอยู่กับคุณไปเป็นปี เลิกทำตัวอวดดีสักทีจะได้ไหม”
ผลินพยักหน้าทันที“ได้สิคะ ฉันจะพยายามที่จะไม่อวดดี รู้ว่าตัวเองเป็นใคร จะพยายามไม่ทำให้คุณโกรธ จะพยายามไม่ทำให้คุณรำคาญอะไรก็ตามที่คุณไม่ชอบมัน ฉันจะพยายามหลีกเลี่ยงมัน”
เมื่อเห็นเธอยอมอ่อนข้อ ปยุตก็ครุ่นคิดชั่วครู่“ดี เห็นแก่ความจริงใจของคุณ ผมจะสัญญากับคุณเป็นครั้งสุดท้าย จำเอาไว้ว่านี่คือครั้งสุดท้ายแล้ว ถ้าคุณกล้าให้ผมเป็นคนขับรถอีก ทั้งบัญชีเก่าและบัญชีใหม่ผมจะคิดรวบยอดทบต้นทบดอก ดังนั้นคุณเป็นหนี้ผมหนึ่งครั้ง แล้วถ้าหากคราวหน้าผมให้คุณตอบแทน ตราบใดที่คุณยังไม่ตาย คุณต้องจ่ายคืนทั้งหมด”
已经是最新一章了
加载中
