ตอนที่ 25 กระโดลงไปในแม่น้ำก็ล้างไม่สะอาด

ต๭นที่ 25 กระโดลงไปในแม่น้ำก็ล้างไม่สะอาด ปยุตเห็นผลินยืนอยู่ด้วยความกังวลมากมาย ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถาม“ทำไมไม่เดิน” “นั่น...ฉันคิดว่า...ถ้าคุณยุ่งจริง ๆ คุณจะกลับก่อนก็ได้...” ผลินอยากหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด มันยากที่จะพูดสิ่งนี้ เธอรู้สึกว่ามันช่างน่ากลัวแค่ไหนเมื่อปยุตได้ยิน ผลก็คือ เขาโกรธมาก“คุณล้อผมเล่นใช่ไหม” “ไม่ค่ะ ไม่ใช่แน่นอน ฉันแค่ไม่อยากบังคับคุณ” “ไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดการมีส่วนร่วมในกิจกรรมพวกนี้ แต่ผมก็ไม่ได้ชอบที่จะเลิกล้มอะไรกลางคัน” เมื่อปยุตพูดจบ เขาเป็นผู้นำในการเข้าไปในห้องโถง สถานการณ์คลี่คลายลง ผลินขี่เสือและพบว่ามันยากที่จะลง เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับเรื่องที่เลวร้ายทีละขั้นตอน ทั้งสองคนเดินเข้าไป กลุ่มเพื่อนร่วมงานล้อมรอบตัวเขา ผลินเหลือบสายตากวาดมองอย่างรวดเร็ว ในโสตประสาทอื้ออึง ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังปยุตด้วยความกลัว ดังนั้นสิ่งที่เพื่อนร่วมงานพูดเธอจึงไม่ได้ยิน ไวภพจ้องมองผลินด้วยความตกใจ ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความสงสัย เขาไม่ได้รีบเข้าไปถามอีกฝ่ายโดยตรง แต่หันไป ถามคนที่อยู่แถวนั้นแทน“ทำไมผลินถึงไปอยู่กับคุณปยุต ทรัพยสาน” ชื่นใจกระวนกระวายจนจะบ้าตาย มีผู้คนมากมายที่นี่ ทำไมเขาถึงเลือกที่จะถามเธอกัน มันไม่ใช่คำถามที่ยาก ไม่ว่าใครก็ตอบได้ “ว้าว ครูใหญ่ไวภพรู้จักคุณปยุต ทรัพยสานด้วยเหรอคะ” เธอยิ้มและถามคำถามโง่ ๆ ตราบใดที่มาจากเมือง B ไม่มีใครที่ไม่รู้จักครอบครัวที่มีชื่อเสียงและสถานะการสมรสในตำนานของเขา “คุณว่าล่ะ” ไวภพเลิกคิ้ว ชื่นใจหัวเราะ แล้วก็หัวเราะหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ“ฉันไม่อยากจะพูด เพราะความจริงแล้วคุณอาจคาดเดาได้ นี่คือการเฉลิมฉลองครบรอบที่โรงเรียนของเราจัดขึ้น แน่นอนว่าคนที่สามารถเข้าร่วมกับเราได้ก็คือ ...”ชื่นใจไม่สามารถแข็งใจที่จะพูดคำว่าสามีภรรยาออกมา หัวใจของไวภพสั่นไหวมากขึ้นเรื่อย ๆ คำพูดนั้นชื่นใจพูดมันออกมาตรง ๆ แต่เขาไม่สามารถยอมรับมันได้ นี่มันช่างไร้สาระ มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย“ช่วยทำให้มันชัดเจนขึ้นอีกหน่อยได้ไหม” เห็นเขายังไม่ตายใจ ชื่นใจจึงพูดออกมา“คุณปยุตเป็นสามีของผลิน พวกเขาแต่งงานกันเมื่อสิบวันก่อน” ขณะนั้นเหมือนว่าเวลาได้หยุดนิ่ง ไวภพจ้องมองผู้หญิงที่เขาเคยรักมาเป็นเวลาสองปี จู่ ๆ จุดจบก็มาถึง ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกสิ้นหวังที่กำลังจะตายนี้ได้เลย ผลินมองตรงไปยังไวภพที่ดูเจ็บปวด ทั้งหมดหนทางและรู้สึกผิด ถึงเธอจะไม่เคยให้ความหวังแก่เขา แต่สายตาของเขาก็เป็นอย่างนั้น มันเหมือนกับว่าเธอทรยศเขา “โอ้ มิน่าล่ะคุณถึงให้ผมกลับไปก่อน ที่แท้มีคนรักอยู่ที่นี่” ปยุตพึมพำด้วยน้ำเสียงไม่ดีและชำเลืองมองไวภพ “คนรักอะไร อย่ามาพูดไร้สาระนะคะ” ผลินจ้องเขาและพลันรู้สึกอึดอัดเพิ่มมากขึ้น “คุณกล้าพูดว่าผู้ชายคนนั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลยไหมล่ะ ถ้าไม่มีอะไรมันจะจ้องคุณทำไม แล้วถ้าไม่มีอะไรจริงคุณจะ หลบหลังผมทำไมตอนที่เข้ามา” “นั่นคือครูใหญ่ของเรา เขาไม่ทราบว่าฉันแต่งงานแล้ว บางทีเขาอาจจะประหลาดใจนิดหน่อย” “ประหลาดใจ?” ปยุตรู้สึกโกรธมาก เขายิ้มอย่างเย็นชา "คุณมองดูให้ดี นั่นคือลักษณะของความประหลาดใจหรือความโกรธ" “โกรธอะไรคะ ตาของคุณมีปัญหาหรือเปล่า ลืมมันซะ พวกเรากลับกันเถอะค่ะ ถ้าคุณไม่อยากอยู่ที่นี่ก็ไม่ต้องมาทำเป็นจับผิดฉัน” ผลินหันหลังและพยายามที่จะกลับ แต่แขนของเธอถูกจับดึงรั้งอย่างแรง ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอถูกบังคับให้ออกจากห้องโถง พลันเอ่ยถามด้วยความตกใจ“ครูใหญ่ไวภพ คุณจะทำอะไร” “มาคุยกับผมหน่อย” ไวภพจับเธอยัดเข้าไปในรถ กระแทกประตูปิด เริ่มสตาร์ตเครื่องยนต์และขับรถไปโดยไม่หยุดสักครึ่งนาที... ใจของผลินว่างเปล่า เธอคิดเพียงอย่างเดียวว่าเธอจะต้องตายแน่ ๆ ปยุตจะปล่อยเธอไปได้อย่างไร เธอถูกผู้ชายจับตัวมาต่อหน้าต่อตาเขา ตอนนี้ถึงเธอจะอธิบายว่าพวกเขาไม่มีอะไรกัน ความจริงแล้วแม้ว่าจะกระโดดลงไปในแม่น้ำเหลืองก็ไม่สามารถชะล้างทำความสะอาดได้เลย