ตอนที่ 26 หมอนั่นโกรธมาก

ต๭นที่ 26 หมอนั่นโกรธมาก สายน้ำในตอนกลางคืน สายลมพัดเอื่อยบางเบา ไวภพจอดรถที่ข้างทะเลสาบ เขาเป็นคนแรกที่ลงจากรถ เดินตรงไปยังชายหาด จ้องไปที่สายน้ำเปล่งประกายวาววับ อามรมณ์ลดระดับลงภายในไม่กี่วินาที เขายังไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่ลงจากเครื่อง มุ่งหน้าไปยังสถานจัดเลี้ยงเพื่อที่จะได้ไปเจอกับคนที่รักให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ผลลัพธ์ก็คือ เขาได้รับการต้อนรับในสถานการณ์ที่เหมือนสายฟ้าฟาดลงมาจากฟ้า “ครูใหญ่ไวภพคะ คุณทำแบบนี้ต่อหน้าสาธารณะชนได้ยังไง ทำไมถึงสร้างความวุ่นวายที่เหนือการควบคุมแบบนี้คะ” ผลินลงจากรถ เดินไปหยุดยืนข้างหลังเขาเอ่ยถามคำถามเชิงตำหนิ “เหนือการควบคุม?”ไวภพหันกลับมา คำรามด้วยความโกรธ“ถ้าเห็นคนที่คุณรักไปแต่งงานกับคนอื่น และคุณไม่รู้อะไรเลย ในกรณีแบบนั้น คุณยังจะมีเหตุผลอยู่ได้ไหม” “ฉันพูดมาหลายครั้งแล้วว่าฉันไม่เหมาะกับคุณ คุณไวภพคะคุณเป็นหัวหน้าของฉัน และด้วยเหตุผลส่วนตัวเราก็เป็นเพียงเพื่อนกันธรรมดาเท่านั้น ก่อนหน้านี้คุณจะไม่สนใจหลีกเลี่ยงมันก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้ฉันเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ได้โปรดตระหนักถึงสถานะของฉันด้วยค่ะ อย่าทำให้ฉันขายหน้าอีก” “ถ้าไม่เหมาะกับผม ถ้าอย่างนั้นแล้ว ปยุต ทรัพยสาน เขาเหมาะกับคุณงั้นเหรอ คุณไม่รู้หรือไงว่าคุณปยุตเขาเป็นคนยังไง” “ฉันรู้ค่ะ” “แล้วทำไมคุณยังแต่งงานกับเขา ในสายตาของคุณผมมันแย่มาก มันเลวร้ายยิ่งกว่าผู้ชายที่คิดว่าการแต่งงานเป็นเรื่องไม่สำคัญเลยอีกงั้นเหรอ หรือว่าคุณก็เป็นเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เห็นแก่เงินของเขา” ผลินเงยหน้าจ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสักพักแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา“คุณพูดถูก ฉันเป็นผู้หญิงทั่วไป ตลอดเวลาที่ผ่านและหลังจากนี้ อย่าคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบอีก” หันกลับไปและทิ้งไว้อย่างเลือดเย็น มันไม่สำคัญว่าคนอื่นจะมองเธอเช่นไร ที่สำคัญคือ เธอรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ไวภพมองเธอเดินจากไป หัวใจของเขาเหมือนถูกสัมผัสโดยกระจกที่แตก โลหิตไหลทะลักจนเจ็บปวดพร่ามัว เขาตะโกนขึ้นเสียงดัง“คุณคิดว่าคุณพูดแบบนั้นแล้วผมจะยอมแพ้เหรอ ถ้าผมสามารถยอมแพ้เรื่องคุณได้ผมก็ไม่หลงรักคุณจนถึงตอนนี้หรอก!” ความดื้อรั้นของเขาเคยทำให้ผลินซาบซึ้งมาก แต่มันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับความรัก ในโลกของผลินไม่มีความรัก มีเพียงแต่ความเกลียดชังเท่านั้น ภายในคฤหาสน์นภา คุณนายท่านเป็นกังวลจนเส้นผมแทบจะร่วงหล่น เมื่อสองชั่วโมงก่อน ลูกชายของเธอกลับบ้านมาด้วยความโกรธ พยายามที่จะรั้งไว้แต่เขาก็พูดคำหยาบคายขึ้นมาสียก่อนว่าอย่าได้มีใครพูดชื่อของผลินต่อหน้าเขา มิเช่นนั้นเขาจะหย่ากับผู้หญิงคนนั้นทันที! ดังนั้นจึงไม่มีใครในครอบครัวที่จะกล้าเข้าไปถาม พวกเขาทั้งหมดเข้าใจอารมณ์ของปยุต เขาสามารถทำอะไรก็ได้ในเวลาที่กำลังโกรธ “แม่คะ พี่ชายฉันไม่เคยมีท่าทางแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลยใช่ไหมคะ” ปาณีตั้งคำถามที่ทำให้แม่ของเธองง ตลอดสองชั่วโมงมานี้เธอเฝ้าครุ่นคิดเกี่ยวกับมัน “ใช่ น่าเป็นห่วงเสียจริง สองคนนั้นจะมีปัญหาได้ยังไงในเมื่อพวกเขาออกไปข้างนอก?” “อย่าบอกนะว่าพี่สะไภ้ของหนูถูกพี่ชายปล่อยทิ้งไว้ข้างถนนอีกแล้ว?” “น่าจะเป็นไปได้งั้นเดี๋ยวแม่ต้องให้เด็กสี่คนออกไปตามหา” ในขณะที่คุณนายท่านเตรียมที่จะออกคำสั่ง ผลินก็กลับมาพอดี ปาณีสังเกตเห็นเธอก่อนจึงลุกขึ้นและส่งเสียงดัง “พี่สะไภ้ คุณกลับมาแล้ว...” “คุณแม่ น้องณี”ผลินไปที่กึ่งกลางโซฟา ก้มศีรษะขอโทษ“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้พวกคุณเป็นห่วง” “ไม่เป็นไรจ้ะ แค่กลับมาก็ดีแล้ว แต่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอทั้งสองคนงั้นเหรอ” แม่สามีชี้ขึ้นไปข้างบน ผลินเข้าใจได้ทันทีแล้วจึงเอ่ยถาม“เขาโกรธมากเลยเหรอคะ” น้องสามีชิงตอบก่อน“ไม่ใช่แค่โกรธนะคะ แต่เขาเกือบจะตีทั้งแม่และฉันด้วยค่ะ” “ยายณี อย่าทำให้พี่สะไภ้กลัวสิ พูดเกินจริงไปแล้ว” คุณนายท่านจ้องมองไปที่ลูกสาวของเธอ แล้วก็เลื่อนสายตาไปที่ลูกสะไภ้“ยังไงก็เถอะจ้ะ แล้วมันเรื่องอะไรกันที่ทำให้เขาโกรธขนาดนั้น ผู้ชายคนนั้นก่อนหน้านี้ก็เคยโกรธจัดแต่มันก็ไม่ร้ายแรงเหมือนวันนี้เลย” ผลินยิ้มขื่น“คุณแม่คะ ไม่มีอะไรสำคัญหรอกค่ะ ฉันจะจัดการเอง ขอขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ...”