ตอนที่27 เขาชอบฉัน

ต๭นที่27 เขาชอบฉัน ปยุตเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง อยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดีจนถึงจุดสูงสุด สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขาคือใบหน้า แต่คืนนี้ ผู้หญิงคนนั้นทำให้เขาเสียหน้า และยิ่งโกรธเมื่อดูที่นาฬิกาข้อมือแล้วพบว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่งแล้วแต่เธอก็ยังไม่กลับมา เหมือนไม่ได้เห็นตระกูลทรัพยสานในสายตา ปยุตหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยความโกรธ เตรียมที่จะโทรออกแต่ก็กลายเป็นว่าเขานั้นไม่มีเบอร์ของเธอ โยนโทรศัพท์มือถือลงไปบนเตียง เขาพึมพำสาปแช่งแล้วตรงไปที่ประตู เปิดมันและเดินออกไป แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นผู้หญิงยืนอยู่ข้างนอกประตู หึ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกแปลกใจ พลันหัวเราะ“กลับมายังไง ไม่ได้จะอยู่บ้านของผู้ชายคนนั้นทั้งคืนหรอกเหรอ” ผลินหายใจเข้าลึกและพูดอย่างใจเย็น“ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์กับเขาอย่างที่คุณคิด” “ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบที่ผมคิด?”ปยุตบีบข้อมือของเธอพลางเย้ยหยัน แล้วออกแรงกระชับขึ้นเล็กน้อยเพื่อลากเธอเข้ามาในห้องและกระแทกประตูปิด “งั้นคุณก็อธิบายมา ความสัมพันธ์แบบไหนกันที่ทั้งที่ต่อหน้าผมคุณก็ยังจะตามเขาไป” “ฉันอธิบายได้ค่ะ แต่ก่อนที่จะอธิบาย ฉันต้องแก้ไขจุดหนึ่ง ฉันไม่ได้ตามเขาไปแต่เขาบังคับฉัน” “แล้วยังไง” “เพราะฉะนั้นฉันก็จะบอกว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณขายหน้าค่ะ ฉันเองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน” “คุณจะบอกว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลยงั้นเหรอ ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมเขาต้องมาพาคุณไปด้วย” ผลินก้มศีรษะลงอย่างเขินอาย จากนั้นจึงกระซิบ“เขาชอบฉันค่ะ” ทันทีที่ปยุตได้ยินประโยคนี้ไฟก็ลุกโชน“คุณทำให้ผมขายหน้าแล้วยังจะกล้ามาสารภาพเรื่องไร้ยางอายแบบนี้อีกเหรอ” “คุณต้องการให้ฉันสร้างเหตุผลอื่นขึ้นมาโกหกคุณเหรอคะ ที่สารภาพเพราะฉันไม่ได้รู้สึกผิดกับคุณค่ะ” ยิ่งผลินเป็นเช่นนี้ ปยุตยิ่งโกรธ เขาพยักหน้า“ดีมาก ไม่พียงแต่ไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง แถมยังมองว่ามันถูกต้อง ผมจะโทรหาคุณธนวันตอนนี้” เขาไม่ได้ทำให้เธอกลัว ที่กดเบอร์โทรศัพท์ของธนวันอย่างจริงจัง ผลินรีบคว้าโทรศัพท์มือถือของเขา เพราะสงสัยว่า“คุณจะโทรหาคุณพ่อฉันทำไมคะ” “เอามา” เขาจ้องมองอย่างเย็นชาที่เธอขโมยโทรศัพท์มือถือไป ใบหน้าดุจก้อนน้ำแข็ง เยือกเย็นและแข็งกระด้าง “ถ้าคุณไม่บอกฉันก็จะไม่ให้คุณค่ะ” ปยุตยกรอยยิ้มเยาะ ก้าวออกมาข้างหน้า จับคางของเธอและบอกกับเธอคำต่อคำ“ผมจะให้พวกเขามาพาคุณกลับไปแล้วเอาคุณไปศึกษาเล่าเรียนเสียใหม่ พูดง่าย ๆ เลยก็คือ ผมต้องการคืนสินค้า” ผลินพูดขึ้นอย่างไร้อารมณ์ ถามเขาโดยไม่เกรงกลัว“ฉันทำอะไรผิดที่ฉันจะต้องยอมรับเหรอคะ มันผิดเหรอที่ถูกคนอื่นมาชอบ คุณบอกว่าคุณไม่นุญาตให้ฉันออกนอกคุณ แต่ฉันก็ไม่ได้ออกนอกคุณ และคุณก็ไม่มีหลักฐานว่าฉันออกนอกคุณ ถ้าคุณบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้เป็นหลักฐาน ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่คิดว่าเหตุผลของคุณนั้นถูกต้อง เพราะว่าฉันได้อธิบายอย่างชัดเจนแล้วว่าฉันถูกบังคับ” “หึหึ น่าเสียดายที่คนที่มีคำพูดที่ฉลาดเช่นนี้จะเป็นครู ผมว่าคุณน่าจะเปลี่ยนอาชีพไปเป็นทนายความมากกว่า”ดวงตาของปยุตยังคงเยียบเย็น“คุณคิดว่าเรื่องนี้มันจะสามารถอธิบายได้ด้วยคำพูดของคุณเพียงแค่สองสามงั้นเหรอ ทำไมผมต้องเชื่อคุณ” “คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม สิ่งที่ฉันควรพูดก็ได้พูดไปหมดแล้ว ถ้าคุณยืนยันที่จะไล่ฉันไปก็คงช่วยไม่ได้ ถึงฉันจะควบคุมหัวใจตัวเองได้ แต่ก็คงไม่สามารถควบคุมหัวใจคนอื่นได้”