ตอนที่29 หนีออกจากบ้าน

ต๭นที่29 หนีออกจากบ้าน และสุดท้ายเมื่อเธอได้อยู่ท่ามกลางความเงียบ ปยุตออกจากห้องของเธอไป ปิดประตูลง เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันและอยากจะฉีกหมอนออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหมือนว่ามันเป็นผู้ชายเหม็นคนนั้น หนีไปอะไร เล่นหูเล่นตาอะไร ก็เห็นอยู่ว่ามันไม่ใช่ แต่เขาก็จับเธอด้วยข้อหาที่ไม่สมเหตุสมผลแบบนี้ ไอ้ผู้ชายที่ควรสับเป็นพันเล่ม อย่าให้เธอจับได้ว่าเขาไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น ไม่อย่างนั้นเขาก็จะต้องเจ็บปวดทรมานด้วยเหมือนกัน ประตูเปิดออกอย่างกะทันหัน เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ“มีอะไรอีกเหรอคะ” ปยุตยืนอยู่หน้าประตู ออกคำสั่งอย่างไร้อารมณ์ “บันทึกเบอร์โทรของฉันซะ” ผลินตกตะลึง แล้วจึงจงใจทำให้เขาอับอาย“ทำไม เมื่อคืนตอนที่ฉันบอกให้แลกเบอร์กัน ใครเป็นคนบอกว่าไม่ต้องคะ” “จะพุดมากอะไรกัน ให้เธอบันทึกก็บันทึกไปซะ” ปยุตกะพริบตาพลางตำหนิ เมื่อเธอเห็นความอับอายของเขา ใจของเธอก็รู้สึกดีขึ้น“โอ้ได้ คุณว่ามา” “136…..” “บันทึกไปรึยัง” “บันทึกไปแล้ว” “โทรมา” ผลินกดปุ่มโทรออก โทรศัพท์มือถือของปยุตดังขึ้น เขาหันกลับไปอย่างพอใจ ประตูก็ไม่ปิดให้เธอ “รู้จักเปิดแต่ไม่รู้จักปิด คนหยาบคาย” เธอบ่นกับตัวเองแล้วก็ไปปิดประตูเอง แต่เมื่อยื่นมือออกไป ปยุตก็มาปรากฏต่อหน้าเธออีกครั้ง นั่นทำให้เธอตกใจจริง ๆ ถามด้วยความรู้สึกที่ยุ่งเหยิง“มีอะไรอีกเหรอคะ” “ลืมเตือนไปอย่าง ต้องกลับบ้านก่อนสี่ทุ่ม” “แล้วถ้าหากว่าช้ากว่านั้นล่ะคะ” “ถ้าจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องกลับเข้ามาที่บ้านหลังนี้อีก” “ทุกคนในครอบครัวนี้หรือแค่ฉันคนเดียวคะ” “คุณว่าล่ะ” ปยุตเลิกคิ้ว ทิ้งสายตาประมาณว่าคุณโง่หรือไงส่งมาให้ แล้วดึงภาพวาดลงปิดกั้นสายตาระหว่างพวกเขา ....... ย่ำรุ่ง ผลินตื่นตั้งแต่เช้า พยายามที่จะออกจากห้องก่อนที่ปยุตจะตื่น แต่ใครเลยจะรู้ว่าเขาตื่นก่อนเธอ และกำลังเก็บกระเป๋า ก้าวไปข้างหน้าด้วยความประหลาดใจ เอ่ยถามอย่างสงสัย“นี่มันอะไรกันคะ คงไม่ได้โกรธฉันจนหนีออกจากบ้านหรอกใช่ไหม” ปยุตขี้เกียจยกสายตา ย้อนถามด้วยความไร้อารมณ์“คุณคงไม่คิดว่าเซลล์อารมณ์ขันของคุณมันเพิ่มขึ้นมาในเร็ววันนี้หรอกใช่ไหม” ถึงเขาไม่ได้พูดแต่เธอก็ตระหนักได้ว่า ก่อนหน้านี้ที่อยู่ตระกูลเจริญมาศ เธอไม่ค่อยล้อเล่น แต่ในการเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้ที่ไม่ต่างจากปีศาจ เธอกลับไม่กลัว และคิดว่าเขาค่อนข้างน่ารักในเวลาที่ไม่ได้อยู่ในอารมณ์โกรธเกรี้ยว “เอาล่ะ หยุดล้อเล่นได้แล้วค่ะ สรุปว่าจะไปไหนคะ” “ทริปติดต่อธุรกิจ” ปยุตปิดกระเป๋าเดินทาง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและกดโทรออก เอ่ยคำถามสั้น ๆ“มาถึงหรือยัง” “รอเป็นชั่วโมงแล้ว....” “ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้” เขาวางสาย ยกกระเป๋าเดินทางและเดินออกไป ครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่จะพูด แล้วเขาก็หันกลับมาและพูดขึ้นว่า“ในที่สุดก็ไม่ต้องเห็นใบหน้าที่น่ารังเกียจไปอีกสองสามวัน นั่นช่างยอดเยี่ยมมาก” รอจนเขาหันกลับไป ผลินก็พูดขึ้นในใจว่า“ไม่ต่างกันหรอก...”