ตอนที่ 30 เลขานุการและคนรัก

ต๭นที่ 30 เลขานุการและคนรัก ฟังเสียงฝีเท้าไกลออกไป ผลินถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก ยืดตัวขึ้น แล้วก็พลันเหลือบไปเห็นพาสปอร์ตของปยุตที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง เธอรีบคว้ามันมาแล้ววิ่งออกไป เป็นเรื่องยากที่จะหาความสงบสักสองสามวัน อย่าต้องยกเลิกการเดินทางของคุณเพราะลืมพาสปอร์ตเลย และเพราะมันยังเร็วเกินไปที่จะมีใครตื่น ข้างล่างจึงมีเพียงคนรับใช้แค่สองถึงสามคนทำความสะอาดอยู่ เมื่อเจอเธอข้างล่างก็ก้มศีรษะทำความเคารพ“คุณนายน้อยตื่นเช้าจังค่ะ” เธอตอบรับมารยาทอย่างเร่งรีบ แล้วตรงไปที่ประตูห้องนั่งเล่น แต่โชคไม่ดี รถยนต์ได้เคลื่อนตัวออกไปแล้ว ตัดสินใจวิ่งไล่ตามไป และตะโกนพร้อมกับโบกพาสปอร์ตในมือ“เดี๋ยวก่อนค่ะ...” ปยุตหลับตานอน ตลับคล้ายคลับคลาว่าเหมือนจะได้ยินเสียงของผลิน จากนั้นจึงลืมตามองผ่านกระจกด้านข้าง จึงได้รู้ว่าความจริงแล้วเธอวิ่งตามมา พลันพูดขึ้น“จอดรถ” รถหยุดตัวลง เขาเปิดประตูและลงจากรถ กอดหน้าอกแล้วยืนพิงข้างตัวรถ มองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังยืนหอบอยู่ตรงหน้าของเขา แล้วพูดเยาะหยัน“ไม่อยากให้ฉันไปหรือไง” ผลินมองเขาด้วยความรู้สึกหงุดหงิด ยัดพาสปอร์ตลงในอ้อมแขนของเขา“ฉันกลัวว่าคุณจะไม่ได้ไปมากกว่า” เมื่อคำพูดจบลง ผู้ชายคนหนึ่งที่มีคุณสมบัติใบหน้าทั้งห้าประการดั่งเหวินเหลียงกง ถามเธอด้วยรอยยิ้ม“นี่คือพี่สะไภ้คนใหม่เหรอครับ” ผลินพยักหน้าด้วยความสงสัย“คุณคือ?” “อ้อ ผมชนัยครับ เป็นเลขาและคนรักของพี่ปยุต ได้พบกันครั้งแรก ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” “คนรัก?” ผลินตกใจมาก มวลในร่างกายทั้งหมดแข็งเป็นหิน เธอเหลือบมองปยุต คิดว่าเขาจะปฏิเสธ แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธมัน แถมยังกลับเข้าไปในรถเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “พี่สะไภ้ครับ ผมยื่นมือมาครึ่งวันแล้วนะ” ชนัยเอ่ยเตือนอย่างอึดอัด ผลินเอื้อมไปจับมือเขาอย่างไม่เต็มใจ “งั้นพวกเราต้องรีบไปสนามบินกันแล้ว ไปก่อนนะครับ” “เดี๋ยวก่อนค่ะ” ผลินรั้งเขาไว้เสียงดัง“ความสัมพันธ์ของพวกคุณสองคนคืออะไรคะ” ชนัยหันมองกลับไปทางปยุต ตอบขึ้นเงียบ ๆ“ไม่ได้มีความลับอะไรหรอกครับ ก็แค่ความสัมพันธ์แบบเกย์” เธอไม่เชื่อ เดินไปที่หน้าต่าง ก้มลงไปถามผู้ชายในรถ“คุณไม่ได้เคยบอกเหรอว่าคุณไม่ได้เป็นเกย์” ปยุตไม่สนใจคำถามของเธอ เหลือบไปทางชนัย“ยังไม่ขึ้นรถอีก” ชนัยรีบขึ้นรถทันทีและโบกมือให้“พี่สะไภ้ไม่ต้องห่วง มีผมอยู่ข้าง ๆ พี่ปยุต เขาจะไม่เหงาแน่นอน....” ผลินเกิดอาการชาที่หนังศีรษะ เสียงรถเคลื่อนตัวหายออกไปอย่างรวดเร็วฝุ่นตลบ และฝุ่นนั้นก็ทำให้เธออยากจะอาเจียน ความจริงแล้วเธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเกิดจากการสำลักฝุ่นควัน หรือเพราะประโยคนั้นของชนัย ที่ว่าจะไม่ปล่อยให้ปยุตเหงา ไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงเกลียดผู้หญิง มันเป็นเพราะว่าชอบผู้ชาย พอถามเขาก็ไม่ยอมรับ แต่ตอนนี้ก็ไม่ปฏิเสธ เกิดอาการวิงเวียนศีรษะ ไม่เคยคิดเกี่ยวกับมันเลย หากว่าปยุตเป็นเกย์จริงแล้วเธอจะทำเช่นไร หันเดินกลับเข้าบ้านอย่างเฉื่อยชา น้องสามีที่ตื่นแล้วกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนด้วนนอก มองเห็นใบหน้าที่หดหู่ของเธอจึงรีบถาม “พี่สะไภ้คะ เกิดอะไรขึ้น”