ตอนที่ 31 นกพิราบในรังนกกางเขน

ต๭นที่ 31 นกพิราบในรังนกกางเขน ผลินยักไหล่“พี่ชายคุณไปทำงานนอกสถานที่แล้วค่ะ” ปาณีดีใจ“คุณเศร้าที่พี่ชายฉันเดินทางไปทำงานนอกสถานที่เหรอคะ แสดงว่าคุณเริ่มรู้สึกลึกซึ้งแล้ว!” “น้องณี คุณไม่รู้จริง ๆ หรือคุณแกล้งไม่รู้คะ” “คะ? รู้เรื่องอะไรเหรอ” “เรื่องที่พี่ชายของคุณเป็นเกย์” “พี่ชายฉันเป็นเกย์? เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ!” เธอถอนหายใจ“จริงๆ ผู้ชายคนนั้นบอกฉันเองด้วย และพี่ชายของคุณก็ไม่ได้ปฏิเสธมัน” ด้วยตัวตนของปยุต ถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริง คงจะไม่มีทางยอมให้ใครใส่ร้าย “ผู้ชายคนนั้นคือใครเหรอคะ” “คุณชนัย” “คุณชนัย?”ปาณีระเบิดเสียงหัวเราะ หลังจากนั้นก็งดตัวแล้วหัวเราะหนักขึ้นอีกอย่างบ้าคลั่ง “พี่สะไภ้คะ คุณชนัยเขาไม่ใช่ เกย์หรอกค่ะ เขาเป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุดของพี่ชายฉันแล้วก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดด้วย ถ้าพวกเขาสองคนเป็นคู่รักกัน งั้นฉันก็คงไม่สามารถควบคุมความโกรธเอาไว้ได้แน่” เมื่อผลินได้ยินดังนั้นเชือกที่ยึดหัวใจก็พลันสลาย ที่จริงเธอไม่ได้โดนหลอกอย่างง่ายๆ แต่เป็นเพราะเธออ่อนไหวกับปัญหาในเรื่องที่ปยุตเกลียดผู้หญิง... “เอ๊ะ ทำไมคุณต้องโกรธคะ คุณชอบคุณชนัยเหรอ” น้องสามีมักจะตรงไปตรงมาเสมอ เธอพยักหน้ายอมรับอย่างเปิดเผย“อืม ใช่ค่ะ” ผลินชอบคาแร็กเตอร์ที่ไม่ลังเลหลอกลวงของเธอ“แล้วเขาล่ะ ชอบคุณด้วยไหมคะ” “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เขาไม่เคยพูดว่าเขาชอบฉัน ชนัยเป็นเด็กกำพร้า ฉันชอบเขาแต่ก็ไม่กล้าบอกเขา กลัวว่าเขาจะกดดัน” เพราะเป็นอย่างนั้น เธอจึงปลอบน้องสามี “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตราบใดที่คุณไม่ยอมแพ้ ครอบครัวไม่ใช่ปัญหา” ที่ปยุตเดินทางไปทำงานนอกสถานที่นั้นผลินรู้สึกดีจริง ๆ ทำงานทั้งวันแล้วก็กลับบ้าน นั่งคุยกับคุณพ่อคุณแม่ในห้องนั่งเล่นและทานอาหารเย็นด้วยกัน หลังกินอาหารเสร็จ เธอก็ขึ้นไปข้างบน จู่ๆก็จำได้เรื่องที่ทะเลาะกับเขาในเมื่อคืน ความคิดหนึ่งก็พลันเกิดขึ้น ทำไมไม่ใช้ประโยชน์จากการที่เขาไปทริปธุรกิจในช่วงไม่กี่วันนี้เพลิดเพลินกับห้องของเขากันล่ะ อากาศกำลังอุ่นขึ้น แม้ในห้องเธอก็ที่เครื่องปรับอากาศ แต่เพราะมันปิดมากเกินไปจึงรู้สึกอึดอัด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องไปอาบน้ำที่ห้องข้าง ๆ ทุกคืน จึงเกิดไอเดียนี้ขึ้นมา เธอนำชุดนอนเข้าห้องน้ำของปยุต มันช่างหรูหรา อ่างอาบน้ำสีขาวขนาดใหญ่ ถึงใช้แว่นขยาย 500 เท่าก็ไม่สามารถมองเห็นข้อบกพร่องและสิ่งสกปรกได้ คุ้มค่าที่จะเป็นที่หนึ่งของผู้ชายที่รักสะอาดขั้นรุนแรง จากพื้นไปจนทั่วห้องน้ำนั้นดูสะอาดจนน่ากลัว อ่างอาบน้ำเป็นอ่างจากุชชี่ เธอเปิดน้ำร้อนใส่ ถอดเสื้อผ้าแล้วนอนลง ความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวันก็พลันหายไป สิ่งที่น่าทึ่งยิ่งกว่านั้นคือ ในห้องน้ำมีเซ็นเซอร์อัตโนมัติ ถ้ามีใครนอนในห้องน้ำเมื่อหลับตาลงคุณจะได้ยินเสียงเพลงที่ไพเราะ เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ผู้ชายคนนั้นสนุกกับมันจริง ๆ.... ออกมาจากห้องน้ำ ยืนอยู่ที่ข้างเตียงของเขา คิดเกี่ยวกับพฤติกรรมที่เขาเปลี่ยนเตียงครั้งที่แล้ว ด้วยจิตวิทยาที่แก้แค้น เธอเลยขึ้นไปนอนบนเตียงและกลิ้งไปกลิ้งมา ก่อนที่จะลุกขึ้นไปทบทวนการสอนของวันพรุ่งนี้ จนเมื่อเวลาสี่ทุ่มเธอก็ปิดหนังสือลง นั่งอยู่บนเตียงของเขา หลังจากการต่อสู้กับตัวเองก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วติดต่อไปหาเขา เสียงรอสายดังขึ้นชั่วระยะเวลาหนึ่งก่อนที่จะมีคนรับสาย เสียงนั้นก็ยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“มีอะไร” ผลินสูดหายใจเข้าลึกแล้วเอ่ยถาม“คุณไปถึงแล้วเหรอคะ” “ไร้สาระ เวลาขนาดนี้ก็คงไปถึงดาวอังคารแล้วมั้ง” เธอยิ้มแล้วคิดในใจ ถ้าเขารู้ว่าเธอนอนคุยโทรศัพท์มือถือบนเตียงของเขา แล้วยังอาบน้ำในอ่างอาบน้ำของเขาแล้วล่ะก็ เขาต้องเป็นบ้าแน่ “อ๋อ แล้วคุณจะกลับเมื่อไหร่คะ” “ผมจะกลับเมื่อไหร่แล้วมันธุระกงการอะไรของคุณ” “คุณคิดว่าฉันอยากถามนักเหรอคะ คุณแม่ให้ฉันถามคุณ ก็คุณไปเงียบ ๆ” เมื่อเห็นว่าเป็นคุณแม่ที่ถาม ปยุตก็มีอาการที่ดีขึ้นเล็กน้อย“วันพุธหน้า” เยี่ยมเลย ยังเหลืออีกห้าวัน “อ่า เข้าใจแล้ว สวัสดีค่ะ” เธอวางสายไป ปิดไฟและเตรียมตัวนอนพักผ่อน หลับตาลง โทรศัพท์มือถือก็พลันดังขึ้น เมื่อดูที่หมายเลขก็เห็นว่าเป็นปยุตที่โทรเข้ามา ลังเลชั่วครู่ก่อนจะกดรับ“มีอะไรอีกเหรอคะ” “ต่อไปนี้อย่าวางสายใส่ผมอีก” “ได้ค่ะ” “ถ้าไม่จำเป็นอย่าโทรหาผม” “ได้ค่ะ” “พูดคำอื่นไม่เป็นแล้วหรือไงนอกจากคำว่าได้ค่ะน่ะ” “ลาก่อนค่ะ” “.....” สองวันก่อนที่ปยุตจะกลับมา ผลินจบการสอนในคลาสสุดท้าย เดินถือหนังสือไปตามทางเดินที่ทอดยาวเพื่อไปที่ห้องพักครู แต่ระหว่างทางก็พบกับชื่นใจเข้าเสียก่อน “ลิน มานี่เร็ว ป้าสะไภ้ของเธออยู่ที่นี่” หัวใจเธอเต้นแรงและขมวดคิ้ว“อยู่ที่ไหน” “ที่หน้าประตูโรงเรียน คุณรปภ.โทรเข้ามาที่ห้องพักครูและฉันเป็นคนรับพอดี” เธอลูบหน้าผากของเธอและถอนหายใจ เธอเข้าใจแล้วว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน ครอบครัวของลุงหากไร้ซึ่งเรื่องร้อนใจก็ไม่ถ่อไปวัด ส่งหนังสือเรียนไปให้กับชื่นใจแล้วรีบเดินตรงไปทางโรงเรียนทันที ไกลออกไปเห็นป้าสะไภ้ยืนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ ใช้หนังสือพิมพ์พัดเพื่อคลายร้อนอย่างบรรเทาอาการกระวนกระวาย เมื่อเห็นเธอ ทีปีนาโยนหนังสือพิมพ์ในมือแล้ววิ่งเข้ามาหาและรีบพูดขึ้นทันที“ผลิน มีบางอย่างเกิดขึ้นกับลุงของเธอ เธอต้องหาทางช่วยเขา....” “เกิดอะไรขึ้นอีกเหรอคะ” ในใจของผลินไม่แปลกใจ ลุงตีรณเป็นญาติเพียงคนเดียวของเธอนอกจากพ่อ และเขาก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพ่อของเธอ ผลประโยชน์ต้องมาก่อน เป็นคนหน้าซื่อใจคด เธอมีปัญหามาหลายปีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแม่ของเธอสั่งไว้ก็ขี้เกียจจะสนใจพวกเขา “เมื่อวานนี้มีกลุ่มคนจากสำนักอุตสาหกรรมและการพาณิชย์มาที่ร้านของเรา พวกเขาจะยึดบุหรี่ของเราไปแต่ลุงเธอไม่ยอมให้ แค่พูดไม่กี่คำคนพวกนั้นก็จับเขาไป” ดวงตาของทีปินาเป็นสีแดงก่ำราวกับว่าได้รับความเดือดร้อนมาก “ทำไมสำนักอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ถึงจะยึดบุหรี่คะ คุณขายบุหรี่ปลอดอีกแล้วเหรอ” “มันมีไม่เท่าไรหรอกและมันก็ไม่ใช่ทั้งหมด...” ผลินนวดขมับด้วยอารมณ์ขุ่นมัวและเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ“มันมีไม่เท่าไรจริงเหรอคะ ฉันบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่าอย่าขายของปลอมทำไมถึงไม่ฟังคะ มาหาฉันตอนที่เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว แล้วฉันจะทำอะไรได้” “เธอเพิ่งแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวยไม่ใช่เหรอ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่น่าจะยากเกินไปสำหรับเธอหรอก....” “ที่ฉันแต่งงานไม่ใช่เพื่อความสะดวกในการเก็บกวาดเรื่องราวให้คุณ แล้วที่ลุงถูกจับน่ะเป็นเพราะแค่พูดไม่กี่คำจริงเหรอคะ” แม้ว่าป้าสะไภ้จะไม่พูดความจริง แต่เธอก็เข้าใจมัน ทีปินาพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด และส่ายศีรษะอีกครั้ง รู้ว่าไม่สามารถซ่อนจากหลานสาวได้ ต้องซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา “เขาตบบ้องหูคนนั้น” เหอะ ผลินหมดคำที่จะพูด มันมีเหตุผลอะไรที่จะขายบุหรี่ปลอมและทำร้ายเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมาย คิดว่าตัวเองเป็นจักรพรรดิหรือไง “แล้วตอนนี้จะทำยังไงดี ฉันอยากไปหาลุงของเธอที่สถานีตำรวจ แต่เขาไม่อนุญาต ลุงเธอก็นิสัยแบบนั้น ฉันเป็นกังวลจริง ๆ กลัวว่าเขาจะถูกซ้อม...” “คุณเพิ่งจะมารู้สึกกังวลตอนนี้เหรอคะ ทำไมไม่กังวลตั้งแต่เมื่อตอนขายของปลอม มันก็สมควรแล้ว ถ้าเขาไม่เคยลำบากก็ไม่มีวันรู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ” ทีปินารู้สึกไม่พอใจแต่ก็พูดด้วยใบหน้าสงบนิ่ง“ลิน ทำไมถึงพูดอะไรแบบนี้ นั่นคือลุงของเธอนะ ตอนที่เธอกับแม่ลำบาก ถ้าไม่ใช่เพราะฉันและลุงของเธอ เธอจะสามารถมายืนอยู่ตรงนี้และคุยกับฉันแบบนี้ได้เหรอ เกิดเป็นคนไม่ควรเนรคุณ” “ฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่ช่วยเขา ที่ฉันอยากบอกคุณตอนนี้ก็คือคุณไม่ควรทำสิ่งที่ผิดศีลธรรมต่อสังคม ถ้าคุณไม่ตระหนักถึงความผิดของตัวเอง ฉันก็ไม่สามารถช่วยอะไรคุณได้ เกิดเป็นคนไม่ควรเนรคุณ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเป็นคนที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี!” ทีปินาคลายอารมณ์ของเธอด้วยการพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง“จ้ะ ฉันรู้ว่ามันผิด ฉันสัญญากับเธอว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีก ถ้าเธอทำให้ลุงของเธอพ้นโทษออกมาได้ เราจะเอาของปลอมออกจากชั้นวางขายทันที” ถึงแม้ว่ามันจะยาก แต่ผลินก็สัญญา“คุณกลับไปก่อน เดี๋ยวฉันจะหาทางให้” มันเป็นช่วงบ่ายที่เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง ความผิดปกติที่ไม่ทันระวังของเธอทำให้เป็นที่สนใจจากไวภพ ไวภพมองหาชื่นใจ สอบถามเกี่ยวกับอาการทุกข์ใจของผลิน จึงได้รู้สิ่งที่อยู่ในใจและปัญหาของเธอ แม่สามีของเธอนั้นเป็นมหาเศรษฐีและมีอำนาจมาก ไม่มีอะไรที่ไม่สามารถแก้ไขได้ แต่กับเรื่องการขายบุหรี่ปลอมนั้นมันก็ยากที่จะเอ่ย เช้าวันรุ่งขึ้น ระหว่างทางที่ผลินเดินทางไปโรงเรียนก็ได้รับโทรศัพท์จากป้าสะไภ้ “ลิน ลุงของเธอออกมาได้แล้ว ขอบคุณเธอมากนะ ฉันกับลุงของเธอจะไม่ลืมบุญคุณนี้เลย...” เธอเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจและถามออกไปด้วยความสงสัย“อะไรนะคะ ออกมาแล้ว?” “ใช่จ้ะ ออกมาเมื่อคืนนี้ ขอบคุณที่เธอช่วยนะ เดี๋ยวตอนเที่ยงฉันกับลุงของเธอจะไปหาเธอที่โรงเรียนนะจ๊ะ” “โอ้ ไม่....” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ป้าสะไภ้ก็วางสายไปแล้ว ผลินครุ่นคิดเกี่ยวกับมัน เธอยังไม่ได้ทำอะไรและพูดเกี่ยวกับเรื่องลุงของเธอให้คนในครอบครัวฟังเลย ทำไมเขาถึงถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว ความสงสัยของเธอได้รับการปลดปล่อยเมื่อได้พบกับชื่นใจ ที่มาที่ไปก็คือไวภพเป็นคนที่ช่วยเธอ ทำงานด้วยกันมาสองปี แน่นอนว่าเธอรู้ คุณพ่อของไวภพเป็นผู้อำนวยการฝ่ายความมั่นคงสาธารณะของเมืองบี เมื่อได้รู้เรื่องราวทั้งหมดผลินก็พูดไม่ออกด้วยความตะขิดตะขวงใจ หลังจากแยกกันที่ทะเลสาบในคืนนั้นพวกเขาก็ยังไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย รอจนกระทั่งถึงเวลาเที่ยง เธอบังคับตัวเองให้เปิดประตูห้องครูใหญ่ แล้วพูดสั้น ๆ ว่า “เรื่องลุงของฉันขอบคุณนะคะ” ไวภพเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนแล้วพูดติดตลก“แค่นี้เองเหรอครับ ดูไม่จริงใจเลยนะ” “แล้วคุณต้องการอะไรคะ” ผลินค่อนข้างกลัว กังวลใจว่าเขาจะร้องขอมากเกินไป เขาคิดเกี่ยวกับมัน “พรุ่งนี้ตอนเย็นคุณเลี้ยงข้าวผมสักมื้อได้ไหมล่ะครับ” ความเป็นจริงมันก็ไม่ได้มากเกินไป แต่เธอก็ไม่สามารถตอบรับได้ในทันที หนึ่งเพื่อที่จะเข้าใจความคิดของไวภพที่มีต่อเธอ สองคือเธอยังไม่ลืมคำเตือนของปยุตในคืนนั้น “ไม่ได้เหรอครับ มันทำให้คุณรู้สึกอึดอัดสินะ” ในดวงตาของไวภพมีร่องรอยของความเจ็บปวดและมันทิ่มแทงเข้าไปภายในจิตใจของผลินจนทำให้เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเธอเองช่างโหดร้ายกับเขา “ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา” โดยไม่รู้ตัว เธอก็ตกปากรับคำไปเสียแล้ว รอจนเมื่อเธอออกไปจากห้องของครูใหญ่ ไวภพก็พลันหยุดรอยยิ้มบนใบหน้าลงทันที เขาหลับตาลงด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ไม่ใช่ไม่เศร้า มันก็แค่การกดเก็บความเศร้าลงไปในจุดลึกสุดของหัวใจเพียงชั่วคราว สองปีที่รอมา ยังไม่เท่ากับสามเดือน สิ่งที่เขาสามารถทำได้ในตอนนี้ก็คือรอผู้ชายคนนั้นหย่าเหมือนที่เคยเป็นมา ทิ้งผู้หญิงออกจากชีวิตของเขา พรุ่งนี้ปยุตจะกลับมาแล้ว คืนนี้ผลินยังคงนอนบนเตียงของเขา มันค่อนข้างยากที่จะไม่ทำแบบนี้ อุณหภูมิห้องเย็นกำลังดี หากไม่นับโทนสีก็ไม่มีตรงไหนเลยที่จะเป็นข้อบกพร่อง หวังเหลือเกินว่าเขาจะเดินทางไปสักปีครึ่งหรือปล่อยให้ผ่านหน้าร้อนนี้ไป ความปรารถนาเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ก็คงยากที่จะเป็นจริง ตกดึก เธอกำลังนอนหลับอย่างสบาย ทันใดนั้นกระแสลมหนาวก็เข้ามาใกล้ แสงจันทร์ส่องพาดผ่านหน้าต่าง เหมือนจะเห็นเงาดำยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยความแปลกใจ เธอตาสว่างและลุกขึ้นนั่งทันทีแล้วเอ่ยถามออกไปด้วยความตกใจ “คุณเป็นใคร” โคมไฟหัวเตียงสว่างขึ้น “คุณบอกสิว่าผมเป็นใคร” ผลินสูดเอาอากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศเข้าปอด คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือปยุต ดวงตาของเธอเริ่มที่จะเห็นดาวศุกร์ สามารถเดาชะตากรรมของตัวเองได้ลาง ๆ “คุณ...ทำไมคุณถึงกลับมาตอนนี้” ไม่ใช่วันพุธเหรอ เธอคงจะจำวันที่ผิด... “กลับมาตอนนี้ก็จะได้รู้ไงว่ามีคนสบายใจตอนผมไม่อยู่” ดวงตาของปยุตเปิดเผยสัญญาณอันตราย “ผลิน คุณกล้าดียังไงมานอนบนเตียงของผม...” “คุณฟังฉันอธิบายก่อนนะคะ อย่าเพิ่งโกรธ ใจเย็น ๆ นะคะ ใจเย็นนะ” ผลินพยายามปลอบเขา ถ้าเขาเป็นบ้าขึ้นมากลางดึกในคืนนี้ก็จะได้ไม่ต้องปลุกคนทั้งบ้าน “คุณไม่ต้องอธิบาย การกระทำของคุณเป็นคำอธิบายที่ดีที่สุด ถ้าคุณอยากที่จะใกล้ชิดกับผม งั้นผมก็จะช่วยคุณเอง” เมื่อปยุตพูดจบก็ถอดเสื้อออกอย่างโกรธเกรี้ยวแล้วโยนมันลงไปบนโซฟา จากนั้นก็พุ่งเข้าไปหาเธอ “คุณจะทำอะไรน่ะ!” เมื่อจบคำของผลิน ปยุตก็กดริมฝีปากเย็นชืดลงมา ดวงตาของเธอเบิกกว้างราวกับรูปปั้นที่กลายเป็นหิน เรียวลิ้นของเขาเข้ามายังฟันที่เรียงเป็นระเบียบของเธอ เข้าสำรวจการซักถามของเธอ บุกโจมตีและยึดครอง ปลายลิ้นนุ่มเกี่ยวกระหวัดอย่างหลงใหลไม่รู้จบ