ตอนที่ 32 สิ่งสำคัญในชีวิตของการแต่งงาน

ต๭นที่ 32 สิ่งสำคัญในชีวิตของการแต่งงาน ในที่สุดผลินก็มีปฏิกิริยา มือของปยุตหายเข้าไปในชุดนอนของเธอ เสียงร้องปรากฏขึ้นโดยสัญชาตญาณ แต่ผู้ชายที่กดทับเธออยู่ไม่อนุญาตให้เธอต่อต้าน มีละน้อยจนเธอไม่อาจต้านทานปฏิเสธ แล้วอย่างนี้คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น แค่นั้นแหละ ความรักของผู้ชายและผู้หญิงที่มีต่อกันคือสิ่งสำคัญที่สุดในการแต่งงาน พวกเขาไม่ได้มีสัญญากันก่อนแต่งงาน ในขณะที่ยังไม่ได้วางแผนยุติการแต่งงาน มันเป็นเวลาที่จะทำสิ่งที่ถูกต้องระหว่างสามีภรรยา ไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นคนปกติ ผู้ชายนั้นมีความต้องการทางกายภาพและผู้หญิงก็ไม่ต่าง มันเป็นเรื่องจำเป็นทางสุขภาพร่างกายและสุขภาพจิต ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะไม่ได้มีดีอะไรมาก แต่ผิวพรรณกลับดูสะดุดตาและไม่น่ารังเกียจ เธอเตรียมใจเอาไว้แล้ว รวบรวมความกล้าที่จะร่วมมือกับเขา มือที่วางอยู่ข้างหมอนทั้งสองข้างค่อย ๆ เอื้อมไปที่แผ่นหลังของปยุต แต่ถึงอย่างนั้น การเปลี่ยนแปลงจากความต่อต้านเป็นความร่วมมือในทันทีทำให้ปยุตทำเรื่องไม่เหมาะมากขึ้น เขาหยุดจูบผลินที่ริมฝีปาก แต่ฝังใบหน้าลงกับลำคอนุ่มเซ็กซี่ของเธอแทนและกดจูบต่อเนื่องอย่างรุนแรง หัวใจของผลินเย็นเยียบ เธอเข้าใจ ถึงผู้ชายจะจูบที่ริมฝีปากของผู้หญิงก็ไม่ได้หมายความว่าเขารักผู้หญิงคนนั้น และถ้าเขาเลือกที่จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงแต่ไม่จูบที่ริมฝีปากของเธอก็แสดงว่าเขาไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น เมื่อเป็นเช่นนั้นความกล้าที่จะร่วมมือก็หายไป เธอกลับสู้สภาวะปกติเหมือนอย่างก่อนหน้านี้ เอ่ยถามเสียงดังลั่น “คุณปยุต คุณไม่ได้เกลียดผู้หญิงแล้วเหรอคะ” ทันใดนั้นผู้ชายที่กำลังฝังใบหน้าลงกับซอกคอของเธอเมื่อได้ยินคำพูดนั้นก็ผลักเธอออกโดยไม่เบาแรงและลุกออกจากเตียง ดวงตาของเขาเป็นประกายผสมปนเปไปด้วยความสับสน หันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพียงสองก้าวก็หันกลับไปเตือน “อยู่นิ่ง ๆ อย่าแม้แต่ขยับ ถ้ากล้าขยับก่อนผมจะออกมาก็ลองดู” ผลินทั้งรู้สึกหดหู่และยุ่งเหยิง เธอไม่รู้หรอกว่าปยุตจะทำอะไรกับเธอ แต่เธอรู้ว่าปยุตเกลียดผู้หญิงมากแค่ไหน ตอนนี้เธอเหมือนปลาที่อยู่บนเขียง ชะตากรรมเดียวก็คือการปล่อยให้เขาฆ่า ครึ่งชั่วโมงของการรอคอยด้วยความกลัว ปยุตออกมาจากห้องน้ำ เขาอยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว เส้นผมของเขามีหยดน้ำเกาะพราวเล็กน้อย “ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะท้าทายบรรทัดฐานของคุณนะคะ แต่มันเริ่มร้อนขึ้นแล้ว ห้องของฉันมันอึดอัดเกินไป เพราะฉะนั้น...” “ผมอนุญาตให้คุณอธิบายแล้วเหรอ” ปยุตเลิกคิ้วอย่างไม่พอใจเอามาก ๆ ผลินหวาดกลัว ผู้ชายคนนี้ไม่อยากได้ยินคำอธิบายของเธอด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าผลมันจะรุนแรงกว่าที่เธอคิด “พรุ่งนี้เย็นกลับมาเร็ว ๆ แล้วออกไปทานข้าวกับผม” “คะ?” “คะอะไร หูหนวกหรือไง” “ไม่ค่ะ ต้องเป็นคืนพรุ่งนี้เหรอคะ” ปยุตพยักหน้าตาย “ใช่ มีอะไร ไม่สะดวกหรือไง” เขาคาดหวังว่าเธอจะไม่กล้าปฏิเสธ เขาพูดกับเธอด้วยท่าทีที่สงบ ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบแทนบุญคุณ เป็นไปได้อย่างไรที่จะไม่รู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้... ปยุตค่อนข้างมั่นใจ ผลินลำบากใจ เธอมีนัดกับไวภพคืนพรุ่งนี้ วิธีที่ดีที่สุดก็คือการกลับคำสัญญากับคนอื่น แต่ถ้าเธอปฏิเสธปยุต คืนนี้เขาก็จะไม่ปล่อยเธอไปใช่ไหม “ทำไมถึงไม่พูด หรือคุณไม่สะดวกจริง ๆ” ปยุตเงียบไปสักพัก แล้วหลังจากนั้นใบหน้าก็เริ่มงอง้ำ ผู้ชายคนนี้มีการเดินทางไปทำธุรกิจที่ยาวนานเกินไปหรืออย่างไร ถึงได้อยากให้เธอออกไปทานเข้าด้วย มันก็แค่คืนพรุ่งนี้ แต่คืนพรุ่งนี้เธอไม่มีเวลานี่สิ ไม่อยากติดหนี้ไวภพ ไม่สามารถยกเลิกสัญญา ดังนั้นจึงต้องปฏิเสธปยุต แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถบอกเหตุผลที่แท้จริงได้ถ้าหากว่าไม่อยากจะสร้างความเข้าใจผิด “มันไม่สะดวกจริง ๆ ค่ะ พรุ่งนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนแล้ว” “เพื่อนคนไหน” “ชื่นใจค่ะ คุณก็เคยเห็น” “ยกเลิกซะ” “ไม่ได้หรอกค่ะ มันเป็นปาร์ตี้วันเกิด ฉันรู้จักกับเธอมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย” “ในทุก ๆ ปี เราใช้เวลาทั้งหมดด้วยกัน” “จริงเหรอ” ปยุตขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อเหตุผลของเธอ “ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันจะโทรหาเธอแล้วให้คุณสอบถามกับเธอเอง” ผลินกดโทรออกหาชื่นใจ “ไม่ต้อง” ปยุตโบกมือไปมาอย่างไม่สบอารมณ์และจ้องมองเธอ “คุณนี่ช่างยุ่งเสียจริง ๆ เลยนะ” “คืนพรุ่งนี้ฉันไม่ต้องไปกับคุณแล้วใช่ไหมคะ” “ผมให้เวลาสามนาที หายไปจากสายตาของผมเดี๋ยวนี้” ทันทีที่เขาพูดจบ ผลินก็กระโดดลงจากเตียงแล้วตรงไปยังห้องของเธอ ปิดประตูแล้วถอนหายใจเบา ๆ จนกระทั่งมีความเงียบเกิดขึ้นโดยรอบ ไม่ได้ยินเสียงใด เธอไม่สามารถตื่นขึ้นจากภวังค์ได้ มันช่างน่าเหลือเชื่อ ผู้ชายที่อารมณ์ร้อนแบบนั้น ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะไม่ทำอะไรเธอเลย แม้ว่าเธอจะปฏิเสธเขา เขาก็ยังพยายามที่จะเข้าใจ เมื่อดูเวลา มันเป็นตอนรุ่งสาง หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงเธอพลิกตัวไปมา ไม่สามารถนอนหลับได้อีกต่อไป ทันทีที่หลับตาลง ภาพที่ปยุตจูบเธอก็ปรากฏขึ้นมาในหัวทันที หลังจากคิดแล้วคิดอีกในที่สุดเธอก็เข้าใจความสงสัยของตัวเอง ที่เขาจูบเธอไม่ใช่เพราะความรัก แต่แค่พยายามจะแกล้งเธอ ลงโทษเธอ แต่ว่าการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายก็ไม่สามารถซ่อนได้ ตราบใดที่เขาเป็นผู้ชายปกติ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีอารมณ์ ไม่เกี่ยวกับว่ารักหรือไม่ มันเป็นแค่การตอบสนองทางสัญชาตญาณ ปยุตอาจจะรู้สึกอายในปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นนี้จึงเป็นทางอ้อมที่จะให้อภัยการกระทำของเธอ ความจริงแล้วนั่นเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่ผลินจะคาดเดา ในเช้าตรู่ ทุกคนในครอบครัวนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ปยุตลงมาข้างล่างพร้อมกับถุงของฝาก “พี่คะ มีของฝากมาให้พวกเราด้วยเหรอ” ปาณีทักด้วยความประหลาดใจ กอดรัดแขนเขาอย่างเจ้าเล่ห์ “อืม” ปยุตปล่อยให้เธอดูตามใจ หยิบกิ๊บติดผมอันหนึ่งที่มีลักษณะประณีตออกมาจากถุงของฝาก “แบรนด์ดาวลายอันนี้ของเธอ” “ขอบคุณมากค่ะ” เมื่อให้น้องสาวแล้ว ต่อไปก็เป็นคุณแม่ของเขา จากนั้นคนที่สามก็คือคุณพ่อ หลังจากมอบให้คุณพ่อแล้ว สุดท้ายทุกคนคิดว่าเป็นของผลินแน่นอน แต่ทุกคนคิดผิด ชิ้นสุดท้ายที่เขาให้คือป้าเอี่ยม ทันใดนั้นบรรยากาศก็พลันอึดอัด น้องสามีหายใจไม่ออกและถามขึ้นอย่างหงุดหงิด “พี่คะ แล้วพี่สะไภ้ของฉันล่ะคะ” ปยุตเหลือบมองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ แล้วพูดเบา ๆ “เธอน่ะเหรอ ไม่มีหรอก” “ทำไมถึงไม่มีให้เธอคะ เธอเป็นภรรยาของพี่นะ พี่คะ พี่ทำเกินไปหรือเปล่า” เมื่อเป็นดังนั้นเธอจึงคืนกิ๊บติดผม “ถ้าของพี่สะไภ้ไม่มีฉันก็ไม่เอาเหมือนกัน” “แล้วพวกคุณล่ะครับ อยากคืนมันด้วยไหม” ปยุตถามพ่อกับแม่อย่างใจเย็น ตอนนี้เขาชินแล้ว คนในครอบครัวของเขาทุกคนเป็นแนวร่วมของผู้หญิงคนนั้น คุณนายท่านมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ แล้วย้ายไปมองที่ลูกสะไภ้ “หนูลิน นี่ของขวัญของเธอจ้ะ อย่างไรเสียฉันก็อายุขนาดนี้แล้ว ไม่สนใจพวกของแฟชั่นพวกนี้หรอก” ผลินรีบโบกมือปฏิเสธ “ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ ฉันก็ไม่สนใจเหมือนกัน” พยามยามที่จะฝืนรอยยิ้มขื่น พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ ว่ามันน่าอายแค่ไหนกับสิ่งที่ปยุตทำกับเธอตอนนี้ แต่เพื่อที่จะรักษาความสง่างามของเธอก็แค่แกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความจริงแล้วเธอไม่สนใจจริง ๆ หรือ คำตอบคือไม่ ไม่มีใครที่จะชอบความรู้สึกที่ถูกมองข้าม โชคดีที่เธอไม่ได้รู้สึกดีขึ้นกับเรื่องเมื่อคืนนี้ แล้วต้องมาตายเพราะความผิดหวังในวันนี้ หลังจากมื้อเช้า ปยุตขึ้นไปข้างบน ผลินพูดคุยกับคนในครอบครัว เมื่อมันจวนจะถึงเวลางานจึงออกมา ก้าวขึ้นบันไดด้วยความไร้เรี่ยวแรง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าต้องขึ้นไปเอากระเป๋า เธอก็ไม่ได้ต้องการที่จะเห็นคนที่ทำให้เธอเสียหน้า เปิดประตูห้องนอน เธอก้าวเดินเข้าไปเหมือนไม่มีใคร แล้วก็มีคำถามไม่พึงประสงค์ดังขึ้นด้านหลัง “คุณไม่เห็นผมหรือไงถึงได้เดินผ่านไปแบบนี้” แน่นอนว่าเธอเห็น แต่เธอต้องการให้เขารู้สึกว่าเขาไม่ได้รับความสนใจ “มีอะไรเหรอคะ” “ผมจะมีอะไรกับคุณ ก็แค่ไม่ชินกับท่าทางที่เหมือนคนตาบอดของคุณเท่านั้นแหละ” “ถ้าไม่ชินก็ไม่ต้องมองสิคะ คนใกล้ชาดติดสีแดง คนใกล้หมึกติดสีดำ ฉันได้เรียนรู้ทั้งหมดมาจากคุณ ทำไมฉันต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายที่ไม่ได้มองหน้าฉันด้วยคะ” หึ ปยุตยิ้มเยาะ “ผลิน คุณกำลังโกรธผม เพราะผมไม่ได้ให้ของฝากคุณใช่ไหม” “ของมันหายากสินะคะ” เธอพูดขึ้นอย่างไร้อารมณ์แล้วเดินไปทางห้องของเธอ รออยู่ในห้องไม่กี่นาที ก็ได้ยินเสียงประตูปิดลง จึงได้รู้ว่าปยุตออกไปแล้ว เธอเพิ่งออกมาจากประตู ลงไปข้างล่าง รอไม่กี่นาทีก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกและกำลังจะไปโรงเรียน ทันใดนั้นก็เกิดความคิดขึ้นบางอย่าง แกล้ง ทำเป็นถามหัวหน้าคนงานรับใช้ “ลุงสิงห์ คุณชายให้คุณเปลี่ยนเตียงหรือเปล่าคะ” “เปลี่ยนเตียง? ไม่นะครับ” หัวหน้าคนงานรับใช้ส่ายหน้าและตั้งคำถามอย่างสงสัย “คุณจะให้ผมเปลี่ยนเตียงของคุณชายเหรอครับ” “เปล่าค่ะเปล่า” ผลินรีบปฏิเสธแล้วก็พลันหัวเราะ “ฉันแค่ถามเฉย ๆ ค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปทำงานแล้วนะคะ” “ครับ คุณนายน้อยเดินช้า ๆ นะครับ” ระหว่างที่ปยุตไปบริษัท เบนสายตาไปทางที่นั่งข้างคนขับ มันมีกล่องของขวัญสีม่วงอ่อนวางอยู่ ไม่มีใครรู้ และคงไม่มีใครกล้าที่จะเชื่อว่าจริง ๆ แล้วเขาซื้อของฝากให้กับผลิน เขาวางแผนที่จะให้มันกับเธอคืนนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะมีนัด เขาไม่สามารถที่จะทนส่งของขวัญให้เธอต่อหน้าคนในครอบครัว ของเขาได้ ในความเป็นจริง เขาไม่ได้ให้ของขวัญกับผู้หญิงคนไหนยกเว้นแม่และน้องสาวของเขามานานแล้ว นานมาก นานจนเขาเองก็หลงลืมไปแล้ว อย่างไรก็ตาม การให้ของขวัญไม่ได้หมายความว่าเขามีความรู้สึกพิเศษกับเธอ ก็แค่จิตใต้สำนึก รู้สึกว่าเธอไม่ได้น่ารำคาญ แทนที่จะหย่าและแต่งงานกับผู้หญิงที่น่ารังเกียจ จะเป็นการดีกว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้เกลียด ตอนนี้เธอละทิ้งโอกาสที่จะได้รับของขวัญ ดังนั้นจำเป็นหรือไม่ที่จะต้องให้ของขวัญชิ้นนี้อีกครั้ง มันเป็นสิ่งที่ต้องคิดตอนนี้ ปยุตหยุดคิดชั่วครู่ แล้วใช้มือหนึ่งเปิดหน้าต่างรถ พยายามจะโยนของขวัญออกไป แต่ก็ยกมือค้างไว้กลางอากาศแล้วค่อย ๆ ดึงมันกลับมา บางทีเขาน่าจะให้โอกาสเธออีกครั้ง ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ไม่ได้รู้เลยว่าที่เขาชวนเธอออกไปทานอาหารค่ำคืนนี้นั้นก็เพื่อมอบของขวัญให้กับเธอ