已经是第一章了
ตอนที่34 หน้าที่ของภรรยา
ตนที่34 หน้าที่ของภรรยา
ผลินรู้ถึงเหตุผลดีว่าทำไมปยุตถึงสั่งให้เธอตามขึ้นไปชั้นบน มันก็แค่สร้อยคอที่ใส่อยู่รอบคอของเธอ แต่มันกลับกลายเป็นว่าเธอเดาได้ถูกต้อง
“ใครให้คุณใส่สร้อยคอเส้นนี้” เขาถามด้วยสีหน้าเย็นชา
“มันไม่ใช่ของฉันเหรอคะ”
หึ เขายิ้มเยาะ “ความอวดดีของคุณนี่มันเกินเยียวยาจริง ๆ อะไรทำให้คุณคิดว่าสร้อยเส้นนี้มันเป็นของคุณ”
“ความรู้สึกค่ะ”
“แล้วคุณไม่รู้สึกด้วยเหรอว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี”
“ถ้ามันไม่ใช่ของฉัน แล้วคุณจะให้มันกับใครคะ”
ปยุตตอบเสียงเย็น “คุณไม่ต้องสนใจว่าผมจะให้มันกับใคร ยังไงมันก็ไม่ใช่ของคุณ ไปเอามันมาจากไหนก็เอากลับไปไว้ที่เดิมที่ผมทิ้งมันเดี๋ยวนี้”
ผลินปลดสร้อยคอออกอย่างเศร้าหมอง ถือเอาไว้ในมือและเดินไปที่ถังขยะ จนในที่สุดก็เอ่ยถามเขา “คุณต้องการให้ฉันทิ้งหัวใจของคุณด้วยมือของฉันเองเหรอคะ”
“อย่าอวดดีไปหน่อยเลย หัวใจของผมไม่เคยให้ใคร เพราะผมเป็นคนที่ไม่มีหัวใจ”
ปยุตคว้าสร้อยจากเธอแล้วเดินไปที่หน้าต่าง จากนั้นจึงเขวี้ยงมันออกไป
หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่พูดอะไรกันอีก ปยุตที่โกรธจัดเปิดประตูประแทกดังแล้วเดินออกไป ผลินยืนตรงหน้าต่าง มองรถของ เขาหายลับไปจากสายตา เธอหันหลังและวิ่งลงไปที่สนามหญ้าร่มรื่น ก้มตัวลงค้นหาอย่างจริงจัง สนามหญ้ามีพื้นที่กว้างขวาง เธอตามหามันอยู่นาน แล้วก็โชคดี สุดท้ายเธอก็พบมัน แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว เธอไม่กล้าใส่มันอีกแล้ว จึงเก็บเอาไว้ในลิ้นชักแทน
ช่วงพลบค่ำ ปยุตยังไม่กลับบ้าน เขาไม่กลับมาจนกระทั่งเวลาอาหารเย็น มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับนักธุรกิจที่จะมีสังคม ผลินไม่แปลกใจเลย
เวลาสี่ทุ่ม เธอเพิ่งเข้านอน ได้ยินเสียงกระแทกจากห้องข้าง ๆ เปิดประตูด้วยความสงสัย เห็นเป็นปยุตล้มลงกับพื้น
เธอรีบเข้าไปช่วยเขา ได้กลิ่นแอลกอฮอล์แรงมากออกมาจากตัวเขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมถึงดื่มเข้าไปมากขนาดนี้คะ”
ปยุตสะบัดมือเธอออกไป “อย่ามาแตะตัวผม”
เขาเดินโซซัดโซเซไปที่เตียงแล้วก็พลันสะดุดจนเกือบจะล้มลงไปอีกครั้ง ด้วยสัญชาตญาณผลินรีบเข้าไปเพื่อช่วยเขา แต่เขาก็ปฏิเสธอีกครั้ง “ออกไป อย่ามายุ่งกับผม”
เธอโกรธจัดและพูดออกมาอย่างขุ่นเคืองใจ “ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉัน แต่ตราบใดที่ฉันเป็นภรรยาของคุณ ฉันก็จะทำหน้าที่ของภรรยา”
“หน้าที่ของภรรยา?”
ปยุตยิ้มเยาะ “หน้าที่ของภรรยาก็คือการหลอกลวงสามีเพื่อที่จะไปเดตกับผู้ชายคนอื่นน่ะเหรอ”
“ฉันอธิบายให้คุณฟังแล้วนะคะว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด”
“อ่าฮะ คุณอธิบายว่าผู้ชายที่ชื่อไวภพหรืออะไรก็ตามที่ช่วยคุณนั่นน่ะ คุณเชิญเขาไปทานอาหารเพราะว่าคุณอยากตอบแทนบุญคุณ...”
“ใช่ค่ะ มันก็แค่นั้น”
ผลินคิดว่าในที่สุดเขาก็เข้าใจ แต่มันก็ไม่ใช่ เขาไม่เข้าใจเลย ถ้าพูดให้ถูกก็คือเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำความเข้าใจ “ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือ คุณสามารถโทรหาผมได้ ผมมีเงิน มีเครือข่ายคนรู้จัก ถ้ามาหาผม ผมก็จะแก้ปัญหาให้คุณ ทำไมคุณต้องไปหาผู้ชายคนอื่น”
“ตอนนั้น คุณเดินทางไปทำธุระ...”
“ถ้าผมไม่ได้ไปทำธุระคุณจะโทรมาหาผมไหมล่ะ กลัวแต่ว่ายังไงก็จะไปหาผู้ชายคนอื่นน่ะสิ!”
เธอค่อนข้างหงุดหงิดกับสิ่งที่เขาถาม แต่ก็ยังคงพยายามอดทนอธิบายต่อ “ฉันไม่ได้ไปหาเขาค่ะ เขาเสนอตัวช่วยฉันเอง” “ที่คุณพูดแบบนี้ก็เพื่อพยายามที่จะพิสูจน์ว่าตัวเองเป็นที่นิยมในหมู่ผู้ชายงั้นเหรอ แล้วก็ ที่ให้ผมเลือกคุณตอนที่เราเจอกันครั้งแรกนั่นก็เพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าตัวคุณยอดเยี่ยมแค่ไหน มันเป็นเรื่องง่าย ๆ ที่คุณทำให้ผู้ชายเป็นของเล่นในกำมือ”
“ที่ทำให้ฉันอับอาย คุณรู้สึกสบายใจขึ้นไหมคะ”
“นั่นคือสิ่งที่คุณคิด ผมก็แค่พูดความจริง ถึงแม้ว่าผมจะหย่ามาแล้วหกครั้ง แต่คุณเป็นภรรยาที่แย่ที่สุดของผม”
“ใช่ ฉันมันไม่ดี ฉันมันแย่มาก แต่ถึงคุณจะเกลียดฉันมากขนาดไหน ฉันก็ไม่สน!”
“ผู้หญิงที่ทำตัวไม่ดีอย่างคุณ แน่นอนว่ามันไม่สำคัญหรอก ถึงแม้ว่าหัวใจของคนอื่นจะแตกสลายมันก็ไม่สำคัญ ความจริงแล้วก็พบว่ามันก็เหมือนกัน เป็นสินค้าข้างถนนเหมือน ๆ กันหมด”
เพียะ!
ผลินทนไม่ได้จนตบเข้าไปที่ใบหน้าของเขา เธอจ้องมองด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและกล่าวว่า “มันไม่สำคัญว่าคุณจะทำให้ฉันอับอายแค่ไหน แต่ฉันจะไม่ยอมหากคุณทำอย่างนั้นกับแม่ของฉัน แม่ของฉันเป็นนักเต้นค่ะ ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณพูด!”
ปยุตมองเธอด้วยความตกตะลึง “กล้าดียังไงถึงมาตบหน้าผม”
“อยู่มาสามสิบปี ผู้ชายที่ไม่เคยโดนตบอย่างคุณ ตบนี้เพื่อให้คุณรู้ว่ามนุษย์กับมนุษย์ทุกคนนั้นเท่าเทียมกัน อย่าคิดว่าตัวเองมีต้นกำเนิดที่สูงส่งแล้วจิตวิญญาณจะบริสุทธิ์ ในความคิดของฉัน คนที่ไม่รู้จักเคารพผู้อื่นก็เทียบไม่ได้แม้แต่เป็ดที่อยู่ในร้าน”
หลังจากผลินพูดจบก็เดินไปทางห้องลับอย่างรวดเร็ว แต่ก็ถูกหยุดไว้โดยปยุตเสียก่อน “คุณบอกผมให้ชัดเจนหน่อย ร้านอะไร เป็ดอะไร”
“คุณไม่เข้าใจจริง ๆ หรือคุณแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจกันแน่คะ คุณปยุต ฉันเริ่มสงสัยแล้ว ในเมื่อคุณก็ไม่ได้รักฉัน ทำไมคุณต้องสนใจว่าฉันจะอยู่กับใคร คุณเคยถูกผู้หญิงทรยศงั้นเหรอคะ”
ปยุตหน้าซีดเผือดลงและพูดรอดไรฟัน “อย่าคิดว่าเพราะเป็นผู้หญิงแล้วผมจะไม่ทำอะไรคุณ ผมขอเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้าย หยุดท้าทายความอดทนของผม”
“มันยากที่จะยอมรับเหรอคะว่าฉันพูดถูก” ผลินยอมรับว่าเธอตั้งใจ จงใจทำให้เขาโกรธ “ถ้าสิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง คุณเคยถูกผู้หญิงทรยศ งั้นก็สมควรแล้วกับสิ่งที่คุณได้รับ”
เสียงดังปัง ปยุตปล่อยหมัดออกมา แต่ไม่ใช่บนร่างกายของผลิน กลับกลายเป็นกำแพงข้างหลังเธอ ทันใดนั้นผิวหนังก็แตกออกและมีโลหิตไหลออกมา ผลินตกใจกับพฤติกรรมที่รุนแรงของเขา เอื้อมมือออกไปพยายามที่จะตรวจดูบาดแผลของเขา แต่ก็ถูกเขาผลักออกอย่างแรง “ก่อนที่ผมจะทำร้ายคุณ รีบ ๆ ออกไปไกล ๆ ตาผมเดี๋ยวนี้”
คนเช่นปยุต ผลินไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาสีดำลึกแวววาวด้วยแรงกระตุ้นที่พร้อมจะฆ่า เส้นเลือดสีเขียวปรากฏขึ้นบนหน้าผาก มือกำแน่น เหมือนภูเขาไฟที่สามารถปะทุได้ทุกเวลา
เธอก้าวถอยหลังอย่างหวาดกลัวและเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นแรง มีความรู้สึกที่ซับซ้อนเกิดขึ้น ถึงจะรู้สึกเสมอว่าผู้ชายคนนี้ดูน่ากลัว แต่แท้ที่จริงแล้วเขากลับน่าสงสารยิ่งกว่าใคร
หลังพิงประตูเพื่อฟังสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอก ดูเหมือนจะได้ยินเสียงร้องครวญครางของความเจ็บปวด เธอไม่ค่อยแน่ใจจึงเอาหูแนบกับประตู และรีบตัดสินใจเมื่อแน่ใจว่าหูของเธอไม่ได้ฝาด
เปิดประตูและวิ่งออกไป แต่เมื่อสาตาได้เห็นภาพข้างนอกก็ต้องตกตะลึงด้วยความหวาดกลัว ปยุตนอนขดตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง ดวงตาไร้แวว ใบหน้าซีดเผือด เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก มือทั้งสองข้างบีบแขนของตัวเองอย่างคนไม่มีสติ เสื้อสีขาวเต็มไปด้วยหยดเลือด “คุณปยุต เกิดอะไรขึ้นกับคุณคะ”
ผลินนั่งลงตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้าเขา เขย่าเขาอย่างแรง แต่เมื่อมือได้สัมผัสก็เกิดความประหลาดใจที่พบว่าคนที่ยังมีชีวิตอยู่สามารถมีร่างกายที่เหมือนกับว่าตายไปแล้ว
“อย่ามาใกล้ผม”
ปยุตผลักเธออกไปอย่างเจ็บปวดและพูดอย่างอดทน “เข้าไปข้างใน ผมสั่งให้คุณเข้าไปข้างในเดี๋ยวนี้!”
“ฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้ค่ะ ฉันจะไม่สนใจคุณได้ยังไง ฉันจะไปเรียกคนมาช่วย”
ผลินลุกขึ้นและกำลังจะออกไป แต่ปยุตหยุดยั้งเธอไว้ เขาคำรามด้วยความโกรธ “ใครอยากให้คุณเข้ามายุ่งเรื่องของผม หายไปจากสายตาผมเดี่ยวนี้!”
“ไม่ต้องไล่ค่ะถ้าถึงเวลาฉันไปเอง ฉันจะหายไปโดยที่คุณไม่ต้องไล่ แต่ตอนนี้ถึงคุณจะฆ่าฉัน ฉันก็จะไม่ไปค่ะ”
เธอวิ่งออกไปอย่างดื้อรั้นและเคาะประตูห้องของพ่อกับแม่ “พ่อแม่คะ ตื่นเร็วค่ะ ได้โปรดตื่นขึ้นมาหน่อยนะคะ”
พ่อแม่สามีสวมเสื้อคลุมแล้วออกมา เอ่ยถามขึ้นอย่างมึนงง “เกิดอะไรขึ้นเหรอจ๊ะ”
“รบกวนไปดูคุณปยุตหน่อยค่ะ เขาดูไม่ค่อยดีเลย”
ทันทีที่คำพูดจบลงก็ได้ยินเสียงสิ่งของแตกละเอียด หัวใจของคุณนายท่านบีบอัด รีบวิ่งไปกับสามีของเธอเข้าไปในห้องของลูกชาย บนพื้นมีกองของแจกันโบราณที่แตกละเอียดด้วยฝีมือของลูกชายของเธอ
“ไปเอายามาเร็วจ้ะ”
แม่สามีร้อนใจหันไปสั่งลูกสะไภ้ ผลินตื่นตระหนก “ยา? ยาอะไรคะ”
“อยู่ในลิ้นชักกลาง”
ผู้อาวุโสสองสามีภรรยาช่วยกันพยุงบุตรชายนอนลงบนเตียง หยิบเอายามาจากมือลูกสะไภ้แล้วเทกรอกปากของเขาอย่างช้า ๆ ปยุตกลับมามีอารมณ์ที่คงที่ขึ้น ไม่ดูดุร้าย และหมดซึ่งแรงกระตุ้นของการทำลายล้างสิ่งของอีกต่อไป
ผลินกำลังรู้สึกกลัว เธอจ้องมองไปยังคนที่เพิ่งทานยาเข้าไปซึ่งตอนนี้นอนอยู่บนเตียงอย่างไร้ความรู้สึก หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย ต้องการที่จะสอบถามกับแม่สามีเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เธอพบว่าคุณแม่สามีของเธอร้องไห้ คุณพ่อก็ยังดูเศร้ามาก บรรยากาศแบบนี้ไม่ว่าจะสับสนแค่ไหนก็อดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของพวกเขา
“คุณแม่คะ อย่าเศร้าไปเลย เขาคงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ”
ผลินพูดด้วยความระมัดระวัง กลัวที่จะใช้คำพูดไม่ถูกต้องแล้วจะทำให้แม่สามีเสียใจมากขึ้น
หลังจากที่คุณนายท่านน้ำตาไหลมาเป็นระยะเวลานานก็ลุกขึ้นและพูดกับลูกสะไภ้ว่า “ตามฉันมาจ้ะ”
เธอตามแม่สามีของเธอไปยังห้องข้าง ๆ และปิดประตู แม่สามีจับมือเธอทั้งน้ำตาพลางพูดขอโทษ “ขอโทษด้วยนะจ๊ะที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอก่อนแต่งงาน”
“เรื่องอะไรเหรอคะ”
“เธอรอฉันสักครู่นะ”
คุณนายท่านเดินออกไป เหลือเพียงผลินอยู่ในห้องคนเดียว สัญชาตญาณบอกเธอ สิ่งที่แม่สามีพูดจะต้องเกี่ยวข้องกับที่ปยุตเกลียดผู้หญิง
หลังจากนั้นไม่นานแม่สามีก็กลับมาพร้อมกับรูปถ่ายหลายใบในมือ “ดูนี่สิจ๊ะ”
ผลินรับมันมา มองผู้หญิงสวยในรูปซึ่งแตกต่างจากเธออย่างสิ้นเชิง ช่างน่ารักและมีรอยยิ้มที่สดใส
“เธอคือใครเหรอคะ”
“เธอชื่อจันทร เป็นผู้หญิงที่ลูกชายของฉันเคยรัก ลูกชายฉันรักเธอมาก เมื่อสามปีก่อนพวกเขาเกือบที่จะแต่งงานกัน แต่ในวันแต่งงาน เธอทิ้งเจ้าบ่าวไว้ที่หอประชุม หนีไปกับชายอื่นและไม่เคยที่จะได้ยินข่าวคราวอีกเลย”
“ทิ้งเหรอคะ คุณหมายถึงผู้หญิงคนนี้ทิ้งคุณปยุตเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ และในวันแต่งงานวันนั้น มันคือวันแห่งความอัปยศของทรัพยสานของเรา เป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายของลูกชายของฉัน”
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้คะ เธอไม่ได้รักเขาหรอกเหรอคะ”
“ปัญหานี้ เป็นสิ่งที่ลูกชายฉันอยากรู้มากกว่าเธอเสียอีก แต่ที่แย่กว่านั้นคือ ผู้ชายที่หนีไปด้วยกันกับจันทรเป็นหลานชายแท้ ๆ ของฉัน เป็นลูกพี่ลูกน้องของปยุต เขาชื่อธรรศ ก่อนที่จะพาจันทรหนีไป เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับปยุต ปยุตเห็นเขาเป็นเหมือนพี่ชายแท้ ๆ แต่ในวันนั้น ความสัมพันธ์ที่ดีทั้งหมดถูกทำลายลง พี่ชายของเขาพาผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดไป อะไรที่โหดร้ายกว่านั้นรู้ไหม คนสองคนที่เขารักมากที่สุดทรยศเขาในเวลาเดียวกัน...”
已经是最新一章了
加载中
