已经是第一章了
ตอนที่ 38 แขกที่ไม่คาดคิด
ตนที่ 38 แขกที่ไม่คาดคิด
เมื่อผลินลงไปข้างล่างก็ชนกับพ่อของเธอ เมื่อเขาเห็นลูกสาวของเขาก็ยิ้มยกยอออกมาอย่างเสแสร้ง “ยายลิน กลับมาแล้วเหรอ”
“ค่ะ”
“กับแม่สามีเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีค่ะ”
“แล้วงานล่ะ ทุกอย่างโอเคใช่ไหม”
“ก็โอเคค่ะ”
ช่างหายากเสียจริง เป็นครั้งแรกที่พ่อของเธอเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้ แต่มันไม่ใช่เรื่องของครอบครัว มันคือเรื่องของผลประโยชน์
อย่างที่คาด เมื่อเธอเดินตามไปที่ห้องนั่งเล่นพ่อก็กลับเข้าสู่ปกติ “ได้ยินว่าทรัพยสานจะเปิดการประมูลเร็ว ๆ นี้ บริษัทของเราก็กำลังเตรียมการเสนอราคา ไม่รู้ว่า...”
“ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจฉันไม่สนใจค่ะ ถ้ามีอะไรที่ไม่ชัดเจนสามารถสอบถามกับคุณปยุตได้โดยตรง”
ธนวันชักสีหน้า และเปลี่ยนบทสนทนาอย่างกระอักกระอ่วน “ธินิดา อาหารเย็นพร้อมหรือยัง”
“พร้อมแล้ว คุณหนูใหญ่ไม่ค่อยได้กลับบ้านเลย ไม่รู้ว่ามันจะถูกปากหรือเปล่า”
ธินิดาจ้องสามีอย่างอารมณ์ไม่ดี
“พี่คะ ฉันเก็บของเสร็จแล้ว เราไปกันเถอะ”
ชุดาวิ่งลงมาข้างล่างพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง คู่สามีภรรยาถามด้วยความประหลาดใจ
“นี่กำลังจะไปไหน”
“ฉันจะไปพักที่บ้านพี่สาวสักสองสามวัน”
ผลินจ้องกระเป๋าเดินทางของเธอย่างหมดคำจะพูด ใบใหญ่ขนาดนั้นกะจะไปแค่สองสามวันหรือวางแผนจะอยู่เป็นปีกันแน่...
“โอ้ ไปไม่กี่วันก็ดี อย่าไปเดินเพ่นพ่านให้พี่เธอต้องขายหน้าล่ะ” โอ้ เป็นพี่น้องกันตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะนี่
“งั้นก็ไปทานข้าวเย็นก่อนไปเถอะ”
ธินิดาลากลูกสาวเข้าไปในครัว หลังจากผ่านไปสักพักทั้งสองก็ออกมา สั่งคนรับใช้ให้ตั้งโต๊ะ แค่ชุดาคิดว่าอีกไม่นานจะได้เจอคนที่ตัวเองรักก็รู้สึกว่าไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียว รีบกินข้าวไม่กี่คำอย่างรีบร้อน แล้วจึงเร่งผลินให้รีบออกจากบ้าน
ที่คฤหาสน์นภา ก่อนเข้าประตู ผลินเตือนชุดา “ระวังปากด้วย ไม่งั้นก็อย่ามาโทษฉัน”
“เข้าใจแล้วน่ะ เข้าไปข้างในกันเถอะ”
พวกเขาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นเคียงข้างกัน คุณนายท่านเมื่อเห็นลูกสะใภ้กลับมาแล้วก็ยินดี แต่เมื่อเห็นหญิงสาวข้าง ๆ เธอจึงลุกขึ้นถาม “นี่ใครกัน”
“คุณแม่คะ นี่น้องสาวของฉัน ชุดา..”
“สวัสดีค่ะคุณป้า หนูอยากมาเยี่ยมคุณนานแล้ว คุณดูเป็นผู้ดีและใจดีกว่าที่ฉันคิดอีกนะคะ...”
ชุดาก้าวไปข้างหน้าอย่างก่งกล้าและพูดแทรก คุณนายท่านยิ้มและพยักหน้า “ยินดีต้อนรับ คิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองนะ บ้านเรายินดีตอนรับ”
ผลินเงยหน้าขึ้นพลางถอนหายใจ ซึ่งไม่มีใครได้ยินเสียงนี้...
ทั้งสามคนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก ชุดาก็มองซ้ายมองขวา ในที่สุดก็เอ่ยถามออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ทำไมไม่เห็นพี่เขยเลยล่ะคะ”
“คืนนี้เขามีงานเลี้ยง”
ผลินตอบกลับเสียงเรียบ ในความเป็นจริงมันชัดเจนมาก ปยุตคือเป้าหมายของชุดา
“ฮ้าวว” เธอหาวออกมาอย่างตั้งใจ คุณนายท่านเอ่ยขึ้นทันที “หนูลิน พาน้องสาวของเธอไปพักเถอะจ้ะ ดูท่าเธอจะง่วงนอนแล้ว”
“ค่ะคุณแม่”
เมื่อขึ้นไปข้างบน ชุดาก็พึมพำกับตัวเองอย่างไม่พอใจ คำก็แม่ สองคำก็แม่ ทำเหมือนกับว่าเป็นแม่ของตัวเอง น่าขยะแขยง สะอิดสะเอียน
“เธอนอนในห้องนี้”
เปิดประตูห้องและถือกระเป๋าเข้าไป “ตรงนั้นคือห้องน้ำ เธอสามารถอาบน้ำในนั้นได้ เช้าพรุ่งนี้ตอนเจ็ดโมงครึ่งเป็นเวลาสำหรับอาหารเช้า อย่าให้ทุกคนต้องรอ”
หลังจากพูดจบแล้วชุดาก็ดึงแขนเธอ “พี่ จะไม่พาฉันไปดูห้องหอของพี่หน่อยเหรอ”
ผลินตกใจมากแต่ก็ยังพยักหน้ารับ “เอ่อ ได้สิ แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไร”
“แต่เธอต้องอาบน้ำก่อน พี่เขยของเธอเป็นผู้ชายที่รักสะอาด ดูกลิ่นเหงื่อเธอสิ ถ้าเขากลับมาฉันกลัวว่าเขาจะอารมณ์ไม่ดี”
ชุดาย่นคิ้วแล้วดมกลิ่นตัวเอง น้ำเสียงค่อนข้างหดหู่ “ก็ได้”
เมื่อเธอเอาเสื้อผ้าที่สะอาดและเข้าไปในห้องน้ำแล้ว ผลินเข้าไปในห้องถัดไปแล้วล็อกประตู รีบย้ายเสื้อผ้าและของใช้ไปไว้ที่ห้องใหญ่แล้วดึงภาพลง ให้ห้องทั้งห้องดูสมบูรณ์แบบที่สุด จากนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาและโทรไปหาปยุตเพื่อบอกเขาล่วงหน้า เพราะเกรงว่าถ้าเขากลับมาอย่างกะทันหันเมื่อนั้นจะพูดไม่ออก
“ขออภัย หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง...”
ไม่สิ ติดต่อไม่ได้ได้ยังไง ผลินรู้สึกเครียด รีบโทรออกอีกครั้งและอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิมคือติดต่อไม่ได้ เธอเดินไปเดินมาย่างร้อนรน เธอรู้ว่าสำหรับปยุตนั้น ถ้าหากไม่ได้ตกลงกันเอาไว้ล่วงหน้า เขาก็จะไม่ยอมเป็นหุ่นเชิดเพื่อแสดงละครเป็นแน่
ชุดานอนในอ่างอาบน้ำและหลับตาลง คิดเกี่ยวกับสิ่งที่แม่บอกก่อนออกมา “จำเอาไว้ว่าให้สังเกตอย่างละเอียดว่าการเป็นอยู่ของนางจิ้งจอกน้อยในบ้านของแม่สามีนั้นดีมากเหมือนครั้งล่าสุดที่เธอกลับบ้านหรือไม่ ฉันคิดว่ามันอาจจะแสดงละครให้เราดู ข่าวลือที่ไม่ดีของปยุต ทรัพยสานไม่ใช่วันสองวัน จะเป็นไปได้ยังไงที่พอแต่งงานกับนางจิ้งจอกน้อยแล้วเขาจะหายขาด...”
กับภารกิจที่ยิ่งใหญ่และความรักของหัวใจ เธอมาที่นี่พร้อมกับสาบานกับตัวเอง ว่าสักวันหนึ่งเธอจะต้องเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้ให้ได้
ลุกขึ้นและแต่งตัว การแต่งหน้าที่ละเอียดอ่อนเกิดขึ้นที่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ฉีดน้ำหอมกลิ่นแรงพอที่อาจจะสามารถฆ่าคนได้ ก่อนที่จะออกจากห้องไป
คืนนี้ปยุตก็ดื่มมากอีกเช่นเคย แต่ก็ไม่ได้เมา สติยังคงครบถ้วน เมื่อเขาขึ้นไปข้างบนก็ได้พบกับชุดาที่โผล่ออกมาจากห้อง ทันใดนั้นก็เห็นเขา และวิ่งเข้ามาหาด้วยความปีติยินดี “พี่เขย คุณกลับมาแล้วเหรอคะ”
เขาตัวแข็งทื่อ แล้วเอ่ยถามเสียงต่ำที่น่าเกรงขาม “คุณมาทำอะไรที่บ้านของผม”
“มันแปลกเหรอคะ ฉันมากับพี่สาว เธอพาฉันมาอยู่ที่นี่สักวันสองวันน่ะค่ะ...”
โกหกหน้าตายและแกล้งทำเป็นว่าเขินอาย
ณ ตอนนี้ประตูก็เปิดออก ผลินยืนอยู่ระหว่างทั้งสอง มีความไม่สบายใจเกิดขึ้นในดวงตา มือข้างหนึ่งเอื้อมมาดึงปยุต แล้วพูดกับน้องสาว “รอสักครู่นะ ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับพี่เขยของเธอก่อน เดี๋ยวถ้าคุยกันเสร็จแล้วเธอค่อยเข้ามา”
“แต่ว่าฉัน...”
ชุดายังพูดไม่ทันจบประตูก็ปิดลง เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธแล้วหันหลังกลับไปที่ห้อง
ดวงตาคมของปยุตมองผู้หญิงตรงหน้า ทันทีที่เข้ามาในห้องเขาก็เห็นบางอย่างที่ไม่ควรปรากฏอยู่ในห้องนี้ มันคือความกล้าหาญที่เพิ่มขึ้น กล้าที่จะตัดสินใจด้วยตัวเองโดยปราศจากความยินยอมจากเขา
ผลินก้มศีรษะยอมรับความผิด ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาจริง ๆ และเธอเองก็ยังไม่ได้คิดหาเหตุผลอะไรที่พอจะดีที่สุดเพื่อให้เขาเข้าใจ
“อย่าบอกนะว่าจะขอให้ผมช่วยคุณแสดงเล่นเป็นสามีที่ดีต่อหน้าน้องสาวของคุณ”
“...ได้โปรดเถอะค่ะ”
โอ้ เธอช่างตรงไปตรงมา ปยุตจับคางของเธอขึ้นและบังคับให้เธอเผชิญหน้ากับเขา “คุณเป็นผู้หญิงที่ไม่สามารถเสียหน้าได้เลยงั้นเหรอ”
“มันไม่เกี่ยวกับการเสียหน้าค่ะ”
“มันจะเกี่ยวกับอะไรถ้าไม่เกี่ยวกับหน้า คุณไม่รู้หรือไงว่าตัวเองน่ะต้องการหน้ามากแค่ไหน แล้วเป็นผมคนเดียวเหรอที่ต้องเดือดร้อน”
“มันไม่เกี่ยวกับหน้าค่ะ”
“แล้วมันเกี่ยวกับอะไรล่ะ”
การเคารพตัวเอง การเห็นคุณค่าในตัวเอง มันไม่ใช่อะไรที่จะสามารถพูดกับใครก็ได้ ดังนั้น คำพูดนี้ คงพูดได้เพียงในใจเท่านั้น
ในโลกใบนี้ เธอไม่ได้ต้องการให้ใครมาเข้าใจเธอ ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตก็คือทำให้คนที่ต้องการให้เธอมีชีวิตที่ไม่ดีเห็นว่าเธอสุขสบายดี
และดีที่สุด
“ทำไมคุณถึงไม่พูด ไม่มีอะไรจะพูดหรือไง หรือว่าที่ผมพูดไปน่ะมันถูกต้องแล้ว”
“เอาเถอะค่ะ คุณอยากจะเข้าใจแบบไหนก็เรื่องของคุณ แต่ตอนนี้คุณจะช่วยฉันได้ไหม”
ปยุตมองเธอที่กำลังร้อนรน แล้วส่ายหน้าอย่างไร้ความปราณี “ขอโทษด้วย ผมไม่ใช่ผู้ช่วยชีวิตใคร ในเมื่อคุณเอาคนอื่นมาที่นี่ด้วยตัวของคุณเอง เพราะฉะนั้นคุณก็จัดการกับมันด้วยตัวคุณเองเถอะ”
เขาเริ่มปลดเนคไทของตัวเองโดยที่ไม่คิดสนใจช่วยเหลือเธออีก
แต่ผลินก็อธิบายต่อว่า “ฉันไม่ได้เอาเธอมานะ เธอยืนกรานที่จะตามมาเอง”
“แล้วคุณพาเธอมาด้วยทำไม เพราะมั่นใจว่าผมจะช่วยคุณหรือไง”
“แล้วจะให้ฉันทำยังไงคะ ถ้าฉันปฏิเสธ คนในครอบครัวก็คงจะเข้าใจผิดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตอนที่ฉันกลับบ้านครั้งก่อนพวกเขาคิดว่าฉันมีช่วงเวลาที่ดี”
“หึ มันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรเล่นละครบ้า ๆ นั่นกับคุณเลยว่าไหม”
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น...” ผลินหยุดชั่วครู “บอกตามตรงนะคะ จริง ๆ แล้วฉันมั่นใจมากจริง ๆ ฉันคิดว่าที่คุณปยุต บอกว่าคุณจะเป็นเพื่อนกับฉันในคืนนั้น เราเป็นเพื่อนกันแล้วจริง ๆ และเมื่อเป็นเพื่อนก็ควรช่วยเหลือซึ่งกันและกันไม่ใช่เหรอคะ ถ้าหากว่าคุณปยุตต้องการฉันที่เป็นเพื่อนต่างเพศที่ไม่ซ้ำใครคนนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันยินดีที่จะช่วยเหลือคุณค่ะ”
ปยุตไม่คิดว่าเธอจะพูดอย่างนั้น ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แค่คนมีความรู้ทั่ว ๆ ไป แต่ยังเฉลียวฉลาด
ถึงจะลังเลไปชั่วครู่แต่เขาก็ตกลง “งั้นก็ได้ ผมจะยกเว้นให้คุณอีกครั้ง”
ก่อนที่เธอจะมีความสุขเขาก็ทำให้มันชัดเจนขึ้นว่า “แต่ว่า ผมไม่มีทางให้คุณขึ้นมานอนค้างคืนบนเตียงของผม”
“ฉันรู้เรื่องนี้ค่ะ แค่แสดงความรักต่อหน้าเธอเท่านั้น คืนนี้ฉันจะไปนอนในห้องของฉันเอง”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี กล้าดียังไงมาสร้างปัญหาให้ผม อย่ามาโทษผมที่ไร้ความปราณีก็แล้วกัน”
ผลินรับประกัน ก่อนที่จะเปิดประตูออกไป พาชุดาที่กำลังใจร้อนเพราะรออยู่ข้างนอกมานานเข้ามา
“พี่เขยคะ ทำงานมาทั้งวันคุณเหนื่อยหรือเปล่า”
“ไม่เหนื่อย”
“อยากดื่มน้ำสักแก้วไหมคะ เดี๋ยวฉันลงไปเอามาให้คุณเอง”
“ไม่ดื่ม”
“สุดสัปดาห์นี้คุณว่างไหมคะ ฉันอยากให้คุณไปงานปาร์ตี้ที่เพื่อนร่วมชั้นของฉันจัดขึ้น
“ไม่ว่าง”
.............
อะไรก็ตามที่ชุดาพูดออกมา ปยุตจะตอบกลับแบบส่ง ๆ คำสองคำอย่างเย็นชา มันเหมือนกับการต่อสู้กันที่แข็งแกร่ง ครั้งแล้วครั้งเล่ากับคำถามน่าเบื่อ แต่ก็ยังคงไม่หมดความหวังที่จะถาม ผลินถอนหายใจอยู่ข้าง ๆ เขา นี่เป็นการเยี่ยมชมห้องหอ หรือว่ามาเยี่ยมชมพี่เขยของเธอกันแน่
已经是最新一章了
加载中
