ตอนที่ 40 หึงหวง

ต๭นที่ 40 หึงหวง ในตอนกลางดึกปยุตไม่ได้นอนเลย เพราะทันทีที่หลับตาลงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของผลินจะปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา เขาลุกขึ้นนั่งด้วยความหงุดหงิด กดเปิดโคมไฟข้างเตียง แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นรูปของหญิงสาวที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ทันใดนั้นความโกรธก็ทำให้เอื้อมมือไปกดกรอบรูปนั้นคว่ำลง ถึงจะเคยเห็นคนตาย แต่ก็ไม่เคยเห็นผี ในตอนเช้าตรู่ ชุดายังคงหลับอยู่ เธอถูกปลุกด้วยเสียงเคาะที่ประตู ขยี้ผมทรงรังนกของตัวเองพลางสบถด่าและไปเปิดประตู ผลินยืนอยู่หน้าประตู ชี้นาฬิกาบนข้อมือของเธอ “เมื่อคืนฉันไม่ได้เตือนเหรอว่าเธอจะต้องลงไปทานอาหารเช้าตอนเจ็ดโมงครึ่ง ลืมไปแล้วหรือไง” ทันทีที่เห็นเธอโกรธ ชุดาก็ตอบกลับไปอย่างเฉยเมย “ฉันไม่กิน” พูดจบก็จะปิดประตู “นี่แค่วันแรกก็จะทำให้ครอบครัวนี้รู้เลยเหรอว่าเธอมีปัญหากับการตื่นสาย” ซึ่งได้ผล ชุดาขมวดคิ้ว “รู้แล้วน่ะ พูดมาก” เธอกระแทกประตูปิด ผลินไม่สนใจกับพฤติกรรมที่ไม่ดีของเธอ ตรงไปยังข้างล่าง จากที่ไกล ๆ เธอเห็นน้องสามีคุยอะไรบางอย่างกับแม่ของเธอด้วยสีหน้าสดใส แต่เมื่อเห็นเธอเข้าไปใกล้ก็เงียบลงทันที “พี่สะไภ้คะ คุณขยันมาก แต่ทำไมน้องสาวคุณถึงขี้เกียจ ปล่อยให้คนมากมายรอเธออยู่คนเดียว ช่างน่าละอายจัง” “ยายณี อย่าหยาบคาย” ธามันจ้องลูกสาวของเขา แล้วหันไปถามลูกสะไภ้ “แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ ทำไมยังไม่ลงมา” ผู้ชายคนนั้นที่คุณพ่อพูดถึงคือปยุตลูกชายของเขา ผลินตอบอย่างนอบน้อม “คุณพ่อคะ คุณปยุตบอกว่าบริษัทมีประชุมเช้า จึงออกไปแต่เช้าแล้วค่ะ” ในความเป็นจริงนั่นคือเหตุผลที่เธอสร้างขึ้นเพื่อปยุต เพราะเมื่อตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ก็พบว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้อง รถที่จอดอยู่ข้างนอกก็หายไป คงไม่ใช่การเดินไปอย่างแน่นอน แต่สาเหตุที่แท้จริงก็ไม่ชัดเจน ผลินเดาว่าส่วนใหญ่เป็นเพราะสิ่งที่เธอทำเมื่อคืนทำให้เขาเบื่อ และเพื่อหลีกเลี่ยงการที่ต้องเจอเธอเขาจึงออกจากบ้านไปก่อน ทุกวันพุธผลินมีสอนสี่ชั้นเรียน และวันพุธของสัปดาห์นี้มันก็เป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในอาชีพของเธอ เพราะแขนทั้งสองข้างถูกทำร้ายโดยใครบางคน เพียงแค่เธอยกแขนขึ้นเล็กน้อยก็รู้สึกเจ็บจนต้องกัดฟัน โชคดีที่กำลังหันหลังให้กับนักเรียน แต่การกัดฟันของเธอก็ไม่ได้ทำให้ใครสังเกตเห็นโดยง่าย และคำบนกระดานดำก็ดูไม่เหมือนลายมือของเธอ แขนเจ็บมากแค่ไหน หัวใจก็มีความเกลียดชังมากขึ้นเท่านั้น วันทั้งวันเธอถ่มน้ำลายในใจใส่ปยุตไปหลายต่อหลายครั้ง กลับบ้านหลังจากเลิกงานตอนบ่าย แต่ก็ต้องรู้สึกเหมือนกับจะตายเพราะชนเข้ากับผู้ชายคนนั้น เธอกำลังกลับเข้ามา ส่วนเขาก็กำลังจะออกไป “พวกคุณกำลังจะไปไหนกัน” ผลินถามคนสองคนตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ โดยไม่คาดคิด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าปยุตจะเดินเคียงข้างกันมากับชุดา “ฉันจะไปหาเพื่อน เลยให้พี่เขยขับรถไปส่งน่ะ” “อืม เดินทางระวังนะ” เธอพยักหน้าอย่างไร้อารมณ์ คิดเกี่ยวกับว่าทำไมคนพวกนี้จู่ ๆ ถึงมาญาติดีกันได้ “เราไปกันเถอะค่ะ บ๊ายบายนะ” ใบหน้าของชุดาสะใจมาก หันกลับมาเพื่อจงใจขยิบตาให้ผลิน นั่นเป็นการยั่วยุเสียยิ่งกว่าคำพูด “รอเดี๋ยว” ผลินตะโกนใส่พวกเขา เดินเข้าไปพร้อมกับหัวเราะแผ่วเบา เขย่งปลายเท้าขึ้นอย่างไม่คาดคิด จูบลงไปบนแก้มของปยุตจนเกิดเสียงดัง “ที่รักคะ กลับมาเร็ว ๆ นะ ฉันมีเซอร์ไพรส์ให้คุณค่ะ...” เส้นสีดำพาดผ่านศีรษะของชุดา และย้อมใบหน้าของเธอจนกลายเป็นสีดำคล้ำ และนี่คือผลลัพธ์ที่ผลินต้องการ ทำเป็นโอ้อวดใส่เธองั้นเหรอ ช่างอ่อนหัด ได้เวลาทานอาหารเย็นแล้วแต่พวกเขาก็ยังคงไม่กลับมา น้องสามีบ่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “พี่สะใภ้คะ ทำไมพี่ชายถึงลำเอียงแบบนี้ เปรียบเทียบกันแล้วเขาดีกับน้องสาวของคุณมากกว่าฉันที่เป็นน้องสาวแท้ ๆ เสียอีก ครั้งล่าสุดที่ฉันขอให้เขาขับรถไปที่ไหนสักแห่ง ขนาดขอร้องเขาอยู่ครึ่งวันก็ยังไม่ตกลงเลย” “เขาไปทำงานน่ะค่ะ ที่ตรงนั้นเป็นทางผ่านก็เลยขับรถไปส่งเธอด้วย” ผลินแก้ตัวให้ปยุต สีหน้าสงบ แต่จิตใจไม่สงบเลยแม้แต่น้อย มันเต็มไปด้วยความอึดอัด มื้อเย็นถูกทานกันไปครึ่งหนึ่งแล้วปยุตก็กลับมา เขากลับมาคนเดียว เมื่อคุณนายท่านเห็นลูกชายของเธอจึงถามขึ้นเบา ๆ “แกทานข้าวมาแล้วเหรอ” “ทานแล้วครับ” เขาตอบกลับอย่างแผ่วเบาเช่นกัน เหลือบมองไปยังโต๊ะอาหาร จากนั้นก็หันหลังเดินขึ้นไปข้างบน หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์มือถือของผลินก็ดังขึ้น มันเป็นข้อความ เธอหยิบมันออกมาแล้วเปิดอ่าน “กินอิ่มหรือยัง ถ้าอิ่มแล้วก็ขึ้นมา” เป็นข้อความของปยุต นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยากจะเก็บข้อความคืนกลับมา ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นคนจู้จี้จุกจิกเช่นนี้ ที่จริงเขามีด้านที่อดทน แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้กลับน่าผิดหวัง “คุณพ่อคุณแม่คะ ฉันอิ่มแล้ว พวกคุณทานให้อร่อยนะคะ ฉันขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อน” ผลินสุภาพเช่นนี้เสมอ ในบ้านหลังนี้มีเพียงเธอเท่านั้นที่ใส่ใจกับมารยาทเหล่านี้ ดังนั้นคุณพ่อคุณแม่สามีจึงเอ็นดูเธอมาก เมื่อขึ้นไปข้างบน ประตูเปิดอยู่ เธอเดินเข้าไปถามผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง “อะไรคะ” ปยุตหันมา แบมือออกมาอย่างล้อเล่น “ไหนล่ะเซอร์ไพรส์” อ่า... เป็นครั้งแรกที่ผลินรู้สึกตกใจ แต่จากนั้นก็หัวเราะด้วยความอารมณ์ดี “ฉันบอกว่าจะมีเซอร์ไพรส์ให้คุณถ้าหากว่าคุณกลับมาเร็ว แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะสายเกินไปแล้วหรือเปล่าคะ” “ตอนนี้มันดึกเกินไปหรือไง” เขาถามคำถามและจงใจยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาตรงดวงตาของเธอ “ดูให้ดี แล้วดูของคุณเองด้วย” เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วเขาก็ยกข้อมือของเธอขึ้น “โอ๊ย...” ผลินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เวทนาแขนที่บิดงอของตัวเอง กลัวว่ามันกำลังจะเสียแล้ว “ตอแหลให้มันน้อย ๆ หน่อย” ปยุตเหวี่ยงแขนเธอออกไปอย่างไม่มีความอ่อนโยน เป็นอีกครั้งที่มีฯเสียงกรีดร้องของผลิน แล้วเธอก็พูดออกมาอย่างหงุดหงิด “คุณเป็นโรคจิตใช่ไหม เมื่อสองวันก่อนยังทำดีกับฉันอยู่เลย แต่พอสองวันนี้ก็กลับมาทรมานฉันอีกแล้ว ฉันบอกคุณแล้วนะว่าถ้าฉันทนไม่ได้ ฉันจะ...” ที่จริงแล้วเธอกำลังจะขอหย่า แต่ด้วยเหตุผลที่แข็งแกร่งดั่งหินนั้นหยุดเธอเอาไว้ ดังนั้นคำที่เป็นเหมือนหินและยากที่จะกลืนกิน เธอก็ต้องจำใจกลืนมันลงไปอีกครั้ง “คุณจะอะไร” “ไปนอนเถอะค่ะ” ผลินพูดด้วยน้ำเสียงกระด้าง จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในห้องลับของตัวเอง แล้วก็หยิบชุดนอนออกมา แต่ก็ไม่กล้าที่จะไปเพลิดเพลินกับอ่างจากุชชี่ของใครอีกต่อไป เดินตรงไปที่ห้องของน้องสามีพร้อมกับชุดนอนในอ้อมแขน “พี่สะไภ้ นี่คืออะไรคะ” “ฉันขอยืมใช้ห้องน้ำหน่อยนะคะ” “ภายในห้องพี่ชายก็มีไม่ใช่เหรอคะ” “เขากำลังอาบน้ำอยู่น่ะค่ะ” “แล้วคุณไม่รอจนกว่าเขาจะอาบน้ำเสร็จเหรอคะ” “เขาอาบน้ำช้า ฉันรอไม่ไหวน่ะค่ะ” น้องสามีพนักหน้าเชื่องช้า “อ๋อ ได้สิคะ คุณเข้าไปใช้ได้เลยค่ะ” ผลินไม่ได้อาบน้ำในทันที แทนที่จะเปิดน้ำกลับยืนนิ่งภายใต้ฝักบัว เธอกลัดกลุ้มเล็กน้อยเรื่องที่น่าจะถามปยุตว่าทำไมอยู่ ๆ ถึงเข้าไปใกล้ยายปีศาจชุดานั่น เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วเธอก็ออกมาเลยแล้วตรงเข้าไปยังห้องของปยุต มองหาเขาเพราะต้องการให้เขาตอบข้อสงสัยของเธอ แต่ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง “หายไปไหนแล้ว” เธอพึมพำและขมวดคิ้ว คิดว่าเขาอาจจะอยู่ข้างล่างจึงพาตัวเองลงไป ผลที่ได้คือเมื่อมองไปรอบ ๆ ก็ไม่พบใคร เดินตามหาเขาไปยังสนามข้างนอกบ้านแต่รถของเขาก็ยังจอดอยู่ คิดว่าคงจะไม่ได้ไปไหนไกล ผลินจึงตัดสินใจที่จะกลับไปข้างบนเพื่อรอเขา เมื่อขึ้นบันไดมาก็เหลือบมองไปเห็นแสงไฟจากห้องข้าง ๆ ชุดากลับมาแล้วงั้นเหรอ อันที่จริงชุดากลับมาแล้วจริง ๆ ไม่นานหลังจากที่ผลินเข้าไปในห้องของน้องสามี คนอย่างชุดาเป็นคนประเภทไหนน่ะเหรอ คนที่ไม่ได้เกิดมาจากนักเต้น แต่เป็นผู้หญิงที่ยั่วสวาทเสียยิ่งกว่านักเต้น ตราบใดที่คนคนนั้นเป็นผู้ชายที่เธอชอบ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ก็ต้องเอามาเป็นของตัวเองให้ได้ แน่นอนว่า ถุงฟางที่มีเพียงรูปร่างแต่ไม่มีสติปัญญา ความล้มเหลวก็ย่อมมากกว่าความสำเร็จเสมอ ดังเช่นตอนนี้ สิ่งแรกที่เธอต้องทำเมื่อกลับมาจากบ้านตระกูลเจริญมาศก็คือการเข้าหาปยุตพี่เขยของเธอ ด้วยความบังเอิญจึงได้รู้ว่าพี่สาวไม่ได้อยู่ที่นี่ คิดว่านี่เป็นโอกาสของเธอจึงวิ่งกลับไปที่ห้องทันทีและถอดเสื้อผ้าออก จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดนอนที่เซ็กซี่ จงใจกระโดดลงมาจากเตียงแล้วก็โทรไปที่โทรศัพท์มือถือของปยุต ส่งเสียงร้องที่น่าสงสาร “พี่เขยคะ คุณมาเร็ว ๆ ฉัน ล้มลงโดยบังเอิญ ตอนนี้มันเหมือนว่าเท้าจะแพลงเลยค่ะ คุณมาเร็ว ๆ นะคะ ฉันเดินไม่ได้อีกแล้ว...” เมื่อปยุตวางสายโทรศัพท์มือถือก็เดินไปยังห้องข้าง ๆ เห็นชุดานั่งอยู่บนพื้นกอดเข่าใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด เขาถามเบา ๆ “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” “พี่เขยคะ ไม่เป็นอะไรที่ไหนกัน คุณดูฉันสิว่าเหมือนว่าโอเคหรือเปล่า คุณอุ้มฉันขึ้นหน่อยสิคะ พื้นนี่เย็นจัง...” ปยุตยื่นมือออกมาแต่เธอส่ายหน้า “ไม่สิคะ ฉันไม่สามารถยืนได้ด้วยตัวเอง ฉันจะไม่โทรหาคุณเลยถ้าฉันยืนด้วยตัวเองได้” เธอจับข้อเท้าตัวเองแน่น ถ้าเขาไม่ช่วย เธอก็คงจะตายเพราะความเศร้า “ล้มจริงน่ะเหรอ” เมื่อเผชิญหน้ากับความสงสัยของพี่เขย ชุดาก็พยายามบีบน้ำตา “คุณไม่เชื่อเหรอคะ ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณก็สัมผัสมันดูสิ กระดูกอาจจะหักแล้วก็ได้” ปยุตไม่อยากเสียเวลากับเธอ ถึงแม้ว่าจะเกลียดผู้หญิงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ก้มตัวลงอย่างหงุดหงิด กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาและอุ้มเธอเดินไปที่เตียง ชุดากอดแนบหน้าอยู่กับอกของเขาเหมือนนกตัวเล็ก ๆ ชั่วแวบหนึ่ง เธอรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขจนเหมือนกำลังจะตาย เมื่อผลินมาถึงห้องพักแขก ก็บังเอิญได้เห็นฉากที่คลุมเครือนี้ เธอดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร หันหลังแล้วเดินจากมา ปยุตค่อนข้างอึดอัด วางชุดาลงบนเตียงแล้วเขาก็เดินออกมา ชุดาไม่คาดคิดว่าเขาจะไม่สนใจเธอเลย ด้วยความเร่งรีบ เธอลุกขึ้นและถ่วงเวลาเขาไว้ “พี่เขยคะ คุณยังไม่ได้ทายาให้ฉันเลยนะ” สายตาของเขาย้ายไปที่ข้อเท้าของเธอ ทันใดนั้นใบหน้าก็พลันเย็นชา เมื่อชุดาได้เห็นปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปโดยฉับพลันของเขา ก็ขยับข้อเท้าด้วยความเจื่อน “ว้าว ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ ความจริงแล้วพี่เขยของฉันเป็นเซียนที่มีชีวิต แค่มองครั้งเดียวก็ดีขึ้นเลย...” ปยุตยังคงเงียบ ถอนหายใจครั้งหนึ่งด้วยความหงุดหงิด หันหลังแล้วเดินออกไป เมื่อกลับไปที่ห้อง ก็พบผลินนั่งอยู่บนโซฟารอเขาด้วยใบหน้ามืดครึ้ม “นี่ เมื่อไหร่คุณจะส่งน้องสาวของคุณกลับบ้าน มันไม่สะดวกที่จะให้เธออยู่ที่นี่คุณไม่รู้หรือไง” ก่อนที่คนชั่วร้ายจะบ่นต่อ ผลินก็ยิ้มเยาะ “ใครเหรอคะที่ไม่สะดวก ไม่น่าจะเป็นคุณหรอกใช่ไหม ฉันก็เห็นคุณสองคนเข้ากันได้ดีนี่ คุณไม่ได้สนุกกับมันหรอกหรือไง” “ทำไมเหมือนว่าเสียงดูเศร้า ๆ กันนะ” ปยุตเดินเข้ามาหาเธอ ก้มตัวลงเข้าไปใกล้ ๆ แล้วเอ่ยถาม “ไม่ใช่ว่ากำลังหึงอยู่หรอกเหรอ”