ตอนที่ 46 พวกบ้ากาม

ต๭นที่ 46 พวกบ้ากาม ผลินใบหน้าเศร้าหมองหันมองออกไปยังแสงไฟนีออนภายนอกหน้าต่าง เมื่อวานเขาบอกว่าจะมีลูกกับเธอ มาวันนี้กลับพลิกหน้า การที่ผู้ชายเปลี่ยนแปลงไปมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับผู้หญิง หนึ่งดีกับเธอ อีกหนึ่งเลวร้ายกับเธอ การที่เขาทรมานจากโรคจิตเภทอย่างรุนแรง นั่นทำให้เธอแทบแยกไม่ออกว่าแบบไหนคือจริง ปยุตโทรออกไปสองสามสายระหว่างทาง พูดเพียงประเดียว “ออกมาดื่มกัน ที่เดิม” ผลินไม่รู้ว่าเขานัดกับใคร แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป เพราะถึงถามไปเขาก็คงไม่ตอบ ถามไปก็เหมือนถามตัวเอง รถวิ่งอย่างบ้าคลั่งตลอดทาง จนในที่สุดก็หยุด สถานที่นั้นคือ Royal Rose เป็นสถานบันเทิงที่มีขนาดใหญ่ที่สุดของเมือง “ลงจากรถ” ผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ ออกคำสั่งอย่างเย็นชา เธอลังเลเล็กน้อย ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้หญิงที่เปิดกว้าง แต่ก็ไม่เคยมาสถานบันเทิง และชื่อ Royal Rose ก็ได้ยินมานานว่ามันเป็นสถานที่ที่วุ่นวายมาก “ฉันเป็นครู” “แล้วยังไง” “มันไม่เหมาะที่จะมาสถานที่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ” เขายิ้มเยาะ “ใครขอให้คุณมา อย่าลืม เป็นคุณที่ยืนกรานจะตามมาเอง ไม่มีใครบังคับคุณ” เมื่อพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปในประตูของสถานบันเทิงแห่งนั้น ผลินยืนอย่างคนที่ร้องไห้ไม่ได้หัวเราะก็ไม่ออก ทำได้แค่ตามเข้าไปเท่านั้น ตอนนี้ ในที่สุดก็เข้าใจ อะไรคือรอยยิ้มที่น่ากลัวของเขา เหมาะสมกับการเป็นยอดคลับ พื้นที่เป็นเหมือนพระราชวัง การออกแบบซับซ้อนอย่างยิ่ง ผลินเดินตามปยุตอย่างใกล้ชิด กลัวว่าตัวเองจะไม่ระวังแล้วพลัดหลงกับเขาจนหาทางออกไม่เจอ การก้าวเดินของปยุตมาหยุดที่ประตูห้องหมายเลขแปด พนักงานเสิร์ฟเปิดประตูให้ด้วยความเคารพ มีสามหรือสี่คนนั่งอยู่ในนั้น ทุกคนสวมเสื้อผ้าแบรนด์ดัง เพียงแวบแรกก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นลูกเศรษฐี “คุณชายปยุต ไม่ได้เจอกันนานเลยใช่ไหม” “คุณชายปยุต ทำไมวันนี้พี่ถึงว่างออกมาดื่มได้ล่ะ” เมื่อคนในห้องนั้นเห็นเขาก็ทักทาย ผลินยืนอยู่หน้าประตู ลังเลว่าจะตามเข้าไปดีหรือไม่ “เข้ามาสิ” เธอยังไม่ทันจะได้ตัดสินใจ ปยุตก็ออกคำสั่ง ถอยหลังไม่ได้จึงหายใจเข้าลึกแล้วเดินตามเข้าไป “เฮ้ นี่ใครเหรอ” “ไม่ใช่ว่าเป็นภรรยาคนที่เจ็ดของคุณชายปยุตหรอกเหรอ” “คุณชายปยุตนี่ช่างมีความสุขเสียจริง เปลี่ยนภรรยาเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า แถมสไตล์ก็ยิ่งเปลี่ยนไป...” “ไม่ใช่แค่สไตล์ คุณภาพก็มากขึ้นด้วย” เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเสียงล้อเล่นของคนพวกนั้น เหงื่อเย็นของผลินก็ผุดออกมา เธอทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ เพื่อผู้ชายที่อารมณ์แปรปรวน ถือว่าตัวเองเป็นสิ่งพิเศษเช่นเดียวกับกับคนทั้งหมดนี่ มันก็แค่พวกบ้ากามไม่ใช่เหรอ ปยุตนั่งเฉย ๆ ไม่สนใจว่าเธอกำลังเผชิญกับสถานการณ์ที่ยากลำบาก เธอเดินไปหาเขาเงียบ ๆ และนั่งลงนิ่ง ๆ ดวงตาของเขาจ้องมองมา “อย่านั่งตรงนี้” บรรยากาศมันน่าอายเกินกว่าจะบรรยายได้ ผลินจะไม่นั่งก็ไม่ใช่จะนั่งก็ไม่เชิง และคนพวกนั้นก็ยังโบกมือให้เธอ “คนสวย มานี่มาคนสวย มานี่สิครับคนสวย พวกนั้นมันบ้ากาม มาหาพี่ดีกว่าปลอดภัย” อา... ผลินพูดไม่ออก พวกเขาทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไง เห็นเธอเป็นเด็กนั่งดริงก์หรือไง สายตากวาดขึ้นมองปยุต มันช่างเหมือนกันจริง ๆ ตัวเองก็ไม่ได้มีดีสักนิด พวกเพื่อน ๆ ก็เหมือนกัน เป็นกองขยะ เธอไม่ได้นั่งข้าง ๆ ขยะสี่คนนั้น แต่นั่งบนโซฟาว่างตรงกันข้ามกับปยุต เพราะว่าตราบใดที่เธอนั่งตรงนี้ ก็จะได้เห็นกันอย่างชัดเจน “ทำไมไม่เรียกผู้หญิงเข้ามาล่ะ” คำพูดของปยุตทำให้เพื่อนหลายคนพากันอึ้ง ณัฏฐ์ถามขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ “นายพูดผิดหรือพวกเราได้ยินผิด ไม่ใช่ว่านายเกลียดผู้หญิงมากหรอกเหรอ” “แต่ละคนมีความแตกต่างกัน ผู้หญิงที่วุ่นวายน่ะน่ารังเกียจ ส่วนผู้หญิงที่ฉลาดและเชื่อฟังก็น่าสนใจดี” ตอนที่เขาพูดแบบนั้น เห็นได้ชัดว่าเขาพูดถึงผลินที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “แล้วป้าเจ็ดนี่เป็นอย่างแรกหรืออย่างหลัง” ณัฏฐ์ยังคงล้อเล่นต่อไป ตฤณตอบทันที “นี่ต้องถามด้วยเหรอ ป้าเจ็ดดูสง่างามและน่านับถือ ก็ต้องฉลาดและเชื่อฟังสิ” “นั่นอาจจะไม่ใช่ บางคนทำตัวเป็นคนดีและเชื่อฟังแค่ภายนอก แต่ในความเป็นจริงกลับดื้อรั้นไปจนถึงกระดูก พวกนายอย่าได้ตาบอดเพราะถูกบดบังจากภาพลวงตาของการแกล้งทำ” ผลินจ้องมองชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามที่มีฟันแหลมคม ถ้าหากไม่พอใจเรื่องใดก็ควรมุ่งตรงมาที่เธอสิ การล้อเลียนแดกดันเธอแบบนี้มันใช่เหรอ ก่อนจะถอนสายตาที่คับข้องใจ ก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าเพราะคำพูดของปยุตดูเหมือนว่าพวกขยะจะสนใจเธอมากขึ้น มองเธออย่างกล้าหาญทีละคน และหยอกล้อเธอ หัวใจเต็มไปด้วยความเสียใจและความเกลียดชัง แต่ภายนอกไม่แสดงออกเลยแม้แต่น้อย เธอจะไม่หลงกลเขา เหตุผลที่เขาทำให้เธออับอายเหมือนกำลังเปลือยกายอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่แค่พยายามจะทำให้เธอโกรธ แต่ต้องการให้จากไป เป็นการดีกว่าที่จะเก็บความทุกข์เอาไว้ โดยไม่ปล่อยให้เขาบรรลุเป้าหมาย ทั้งหมดก็เพื่อพ่อแม่ที่รักเธอ นี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่จะตอบแทน เมื่อคิดได้แบบนั้นก็เกิดความมุ่งมั่น วางความคิดทุกอย่างลง จากนั้นก็เผยรอยยิ้มสดใส “ฉันไม่ใช่ป้าเจ็ดค่ะ ชื่อของฉันคือผลิน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” “ดีใจที่ได้รู้จักเหมือนกันครับ ขอจับมือคุณได้ไหม” ณัฏฐ์รีบลุกมานั่งข้าง ๆ เธอ อีกสามคนก็มาด้วย มือทั้งสี่ยื่นออกมาตรงหน้าเธอ เธอจับมือทีละคน ไม่มีความกระตือรือร้นเกินไปสำหรับใคร มันดีกว่าที่จะไม่แยแสกับใครเลย เป็นการวางตัวอย่างเหมาะสมที่น่าชื่นชม ปยุตมองตรงมาข้างหน้า เสนอเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจ “เล่นลูกเต๋ากัน ไม่เดิมพันเงิน แต่เดิมพันคน” “เดิมพันคน?” ทุกคนต่างก็ตกใจในเรื่องที่เขาเสนอรวมทั้งผลินก็ด้วย การเดิมพันคนมันทำกันบนโต๊ะพนันได้ด้วยงั้นเหรอ “ใช่ ใครแพ้ ก็ทิ้งเมียเอาไว้ให้ทุกคนเล่น” ปยุตยังคงมีคำพูดที่น่าแปลกใจออกมาไม่หยุด ตฤณกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “คุณชายปยุต ทำให้ชัดเจนหน่อย นากจากนาย พวกเราก็ไม่มีใครมีภรรยานะ” “จะภรรยาหรือสาวงามก็เหมือนกัน โทรออกไปสิ กลัวแต่ว่าจะไม่มีคนมาลงสนามมากกว่า” ณัฏฐ์หัวเราะลั่น “สาวงามน่ะมีเยอะ จุดสำคัญคือที่คุณชายประยุตพูดมาน่ะจริงใช่ไหม” “ต้องทำข้อตกลงเซ็นสัญญาร่วมกันไหมล่ะ” เขาเลิกคิ้วขึ้น ทั้งสี่คนรีบยกมือโบกไปมา “ไม่ต้องหรอก พวกเราจะโทรออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” ทั้งสี่คนเดินออกไปกับโทรศัพท์มือถือของพวกเขา ห้องที่เคยมีเสียงดังก็มีความเงียบเข้าปกคลุม สามารถได้ยินได้แม้เพียงเสียงของเข็มที่ตกพื้น ผลินมองตรงไปยังปยุตอย่างไร้อารมณ์ ใช้เวลานานกว่าที่จะเอ่ยถาม “เสนอข้อเสนอที่ไร้สาระแบบนั้นไม่ต้องขออนุญาตจากฉันก่อนเหรอคะ” ปยุตหัวเราะเยาะ ชี้ไปที่ประตูห้อง “ถ้าคุณไม่อยากทำก็ออกไปเลยตอนนี้ ขาของคุณเติบโตบนร่างกายของคุณ ไม่มีใครจะหยุดคุณได้อยู่แล้ว” เขาไม่ได้ปิดบังวัตถุประสงค์ของเขา อะไรก็ตามที่เขาพูด ไม่ว่าจะคิดยังไง ทั้งหมดก็เพื่อจุดประสงค์นี้ คือกำจัดเธอ “ถ้าคุณไม่เป็นไร งั้นฉันก็ไม่เป็นไร” ผลินส่งเสียงออกมาด้วยพลังทั้งหมดที่มี ยอมรับการยั่วยุของเขา ถ้ามันเกี่ยวกับความอดทน ก็คงไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถทนได้มากกว่าเธอ ความอดทนนี้ เกิดจากพ่อผู้ให้กำเนิดกับแม่ที่ไม่ใช่ผู้ให้กำเนิด การอดทนในเรื่องเล็กน้อยนำไปสู่ความสำเร็จในแผนการที่ยิ่งใหญ่ เป็นเรื่องจริงที่เธอเคยยึดถือมาตลอด เมื่อปยุตเห็นว่าเธอยังไม่มีความตั้งใจที่จะถอนตัว ก็กำลังจะพูดต่อ แต่คนที่ออกไปโทรศัพท์ก็กลับเข้ามาเสียก่อน จึงถูกบังคับให้ต้องยอมแพ้ ทว่าด้วยสายตาที่แสดงออกก็ให้เห็นว่ามันหมายถึงว่าจะรอดูว่าคุณจะทนได้อีกนานแค่ไหน บริกรนำลูกเต๋าและไวน์เข้ามา ตฤณดึงแบงก์ร้อยดอลลาร์ออกมาจากกระเป๋าสตางค์ของเขาเพื่อให้ทิป พนักงานเสิร์ฟถามด้วยรอยยิ้ม “คุณผู้ชายอยากให้เรียกสาว ๆ เข้ามาบริการในนี้ไหมครับ” เขาโบกมือ “ไม่ต้องหรอก สาว ๆ ของเราจะมาถึงกันแล้ว” บริภุตถือแก้วไวน์ต่างประเทศมาตรงหน้าของผลิน “คุณหนูผลิน ลองไวน์นี้สิ ไม่แน่ว่าอาจจะตรงกับรสนิยมของคุณ” เธอปฏิเสธอย่างสุภาพ “ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ต้อง ฉันไม่ดื่ม” “ไม่เหรอ มีผู้หญิงที่ไม่ดื่มด้วยเหรอ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ พวกเราไม่ได้วางยาในไวน์” “ขอโทษด้วย แต่ฉันไม่ดื่มจริง ๆ” ยิ่งปฏิเสธมากเท่าไร บริภุตก็ยิ่งชวนเธอดื่มมากเท่านั้น ระหว่างที่ผลักแก้วกันไปมา แก้วเริ่มเอียง จนของเหลวสีแดงหกใส่เธอ “ขอโทษครับ ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” บริภุตรีบเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดให้ แต่เธอแย่งมันมาด้วยความกระอักกระอ่วน “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะทำเอง” “คุณชายใหญ่บริภุต นายทำเสื้อผ้าของคุณหนูผลินเปื้อนแบบนี้ต้องชดใช้ให้สิบเท่าใช่หรือไม่” ณัฏฐ์พูดจาล้อเลียน “มันควรจะเป็นอย่างนั้น อย่าว่าแต่สิบเท่าเลย แม้แต่ยี่สิบสามสิบก็ไม่มีปัญหา” ปยุตไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ ราวกับว่าผู้หญิงที่ถูกเพื่อนตัวเองหยอกล้อนั้นไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา เมื่อมองไปที่การวางตัวของเขา ผลินก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย ลุกขึ้นและพูดว่า “ฉันจะไปห้องน้ำ” ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ในห้องน้ำ มองตัวเองในกระจก เธอหายใจเข้าลึกและพูดอย่างอ้างว้าง “ผลิน รู้สึกเสียใจกับมันเหรอ ตั้งแต่เกิดมาเธอก็ถูกกำหนดให้เป็นดอกไม้ดอกเล็ก ๆ ที่ออกมาตามรอยแยกของก้อนหิน ความผิดหวังและความยากลำบากแบบไหนบ้างที่ไม่เคยมีประสบการณ์ ตอนนี้มันก็แค่คลื่นลมคลื่นเล็ก ๆ ที่ไม่สำคัญอะไรเลย หยุดเสแสร้งได้แล้ว ตั้งสติหน่อย เธอทำได้” หมุนเปิดก๊อก เอามือวักน้ำเย็น ตบเข้าที่ใบหน้า เมื่อแน่ใจว่าตื่นตัวแล้วก็รู้สึกมีพลังขึ้นมาก กลับไปที่ห้อง ก่อนเข้าประตูหายใจลึกอีกครั้ง แค่ผลักประตูนี้เข้าไป เธอจะยังคงเล่นบทบาทของแมลงสาบ และต้องไม่ยอมแพ้ ทันใดนั้นประตูก็เปิด ในห้องเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา นอกจากคนเหล่านั้น มีอีกสี่สาวสวย ทุกคนสวยเหมือนปีศาจ มีสเน่ห์ยั่วยวน บนโต๊ะกลางโซฟา การพนันได้เริ่มขึ้นแล้ว เธอจะเข้าไป ในกำมือของคนคนนั้น และคนคนนั้นก็ไม่มีจุดประสงค์ที่อยากจะชนะ