ตอนที่ 58 รักคนโรคจิต

ต๭นที่ 58 รักคนโรคจิต เมื่อปยุตเห็นว่าเธอกลัว ทันใดนั้นจึงโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน ให้ใบหน้าของเธอซบลงกับอกของเขา แล้วเอ่ยเสียงนุ่มสงบ “อย่ากลัวไปเลย ผ่อนคลายนะ ผ่อนคลาย” ผลินหลับตาลง ฟังเสียงหัวใจของเขา ยังคงมีร่องรอยของความตื่นตระหนก และเหงื่อเย็นก็ยังไม่หยุดไหลออกมา “ฉันคิดว่าตัวเองกำลังจะตาย” “ไร้สาระอะไร แป๊บเดียวเดี๋ยวก็ถึงแล้ว” ทันทีที่ปยุตพูดจบ ลิฟต์ก็หยุดลง ผลินก้าวขาวิ่งออกไป ไม่สามารถหยุดอาเจียนได้ ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้นี้ ผู้ที่ไม่เคยประสบ ไม่อาจเข้าใจมัน “ลองอีกครั้งนะ” เขาก้มลงมาหาเธอ ยื่นผ้าเช็ดหน้าของเขาให้ ผลินส่ายหน้าอย่างหนักแน่น “ไม่อีกแล้ว ฉันบอกแล้วว่าฉันทำไม่ได้” “แค่อดทนเอาไว้ ไม่มีอุปสรรคไหนที่ไม่สามารถเอาชนะได้หรอก ส่งมือมา” ปยุตยื่นมือออกไป รอให้เธอส่งมือมา ผลินลังเลอยู่ชั่วครู่ ในที่สุดก็รู้สึกกลัวที่จะล้มเหลวต่อความเมตตาของเขา จึงยื่นมือออกไป พวกเขาเดินกลับเข้าไปในลิฟต์ ครั้งนี้ ปยุตไม่ให้เธอเห็นประตูลิฟต์ปิด กดใบหน้าของเธอลงกับอกของเขาก่อนที่จะปิดประตู แล้วพยายามที่จะผ่อนคลายอารมณ์ของเธอ “มื้อกลางวันคุณอยากทานอะไร” “ไม่อยากทานอะไรเลย” ถึงแม้ว่าจะไม่เห็น แต่ก็รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนตัวของลิฟต์ ความรู้สึกถึงการอยู่ในพื้นที่ปิดยังคงชัดเจน ร่างกายเริ่มสั่นอีกครั้ง หัวใจเต็มไปด้วยความสับสน เธอปิดปากด้วยความเจ็บปวด กลัวว่าจะอาเจียนใส่ปยุต “ไม่ทานได้ยังไง หรือจะไปทาน Haidilao กันดี ถึงแม้ว่าผมจะไม่ชอบ แต่ถ้าคุณชอบ ผมจะเป็นสุภาพบุรุษทานกับคุณสักครั้งก็ได้” ผลินพูดไม่ออก ท้องมวนปั่นป่วน เธอทนไม่ไหวจึงหยุดลิฟต์แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ อาเจียนออกมาอย่างหนัก เมื่อออกมา ปยุตอยู่หน้าประตู เห็นดวงตาสีแดงของเธอจึงกล่าวว่า “ทำต่อเถอะ” “ไม่เอาแล้ว” เธอยอมแพ้แล้วจริง ๆ ถึงแม้ว่าจะอยากทำให้มันสำเร็จก็เถอะ “อีกแค่ครั้งเดียว” “แค่ครั้งเดียวฉันก็ไม่ไหว” ทันใดนั้นใบหน้าปยุตก็เย็นชาลง โกรธเธอเหมือนเมื่อก่อน “ยิ่งคุณเป็นแบบนี้ คุณยิ่งไม่สามารถเอาชนะมันได้ ผมคิดว่าคนชื่อผลินมีความอดทนมากกว่าผู้หญิงคนอื่นเสียอีก แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่อย่างนั้นเลย!” ขอบตาของผลินแดงขึ้น เธอสะอื้นและกล่าวว่า “คุณคิดว่ามันง่ายเหรอที่จะเอาชนะปัญหาทางใจ ถ้ามันง่ายทำไมคุณไม่ทำลาย PTSD ของคุณเองล่ะ ถึงฉันจะน่าสงสารซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่คุณก็ไม่ต้องมาสงสารฉัน เพราะเมื่อเทียบกับฉันแล้ว คุณต่างหากเป็นคนที่ต้องการความช่วยเหลือ” “ใช่ ผมต้องการความช่วยเหลือ ผมผิดปกติ และเพราะผมผิดปกติ นั่นคือเหตุผลที่ผมหวังให้คุณมีชีวิตที่ปกติ” เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาที่กระตือรือร้นของเขา เธอไม่สามารถพูดปฏิเสธได้ มีเพียงความเจ็บปวดในการตัดสินใจที่จะลองทำอีกครั้ง ครั้งที่สามก็ยังล้มเหลว แต่เมื่อผลินนึกถึงคำพูดของเขาที่ว่าหวังให้เธอมีชีวิตที่ปกติ จึงเสนอขึ้นมาเองว่าจะลองเป็นครั้งที่สี่ ครั้งที่สี่ก็ยังคงล้มเหลว ต่อไปก็ครั้งที่ห้า และครั้งที่หก และเพราะบ่อยครั้งที่เอาแต่ขึ้นและลง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของห้างสรรพสินค้าจึงมา แต่หลังจากที่พวกเขาอธิบายเหตุผล พวกเขาก็แสดงความเข้าใจและให้การสนับสนุน จำไม่ได้แล้วว่ากี่ครั้งที่ต้องก้าวเข้าไปในลิฟต์ ในที่สุดอาการผลินก็ผ่อนคลาย เธอไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนกและหวาดกลัวอีกต่อไป ยกเว้นความประหม่าเพียงเล็กน้อย ทั้งหมดก็เกือบจะเหมือนคนปกติ ปยุตกอดเธอไว้แน่น พูดคุยกับเธอในหัวข้อที่ผ่อนคลาย ลิฟต์ขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง หัวใจของผลินเริ่มร่วงหล่นลงเล็กน้อย ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกใจสั่นได้ ปัญหาที่เธอพยายามมานานหลายปี ปยุตทำมันเพื่อเธอได้ภายในเวลาอันสั้นเพียงไม่กี่นาที เธอไม่กลัวที่จะใช้ลิฟต์อีก ปยุตดูมีความสุขมาก เหมือนว่าเขาได้ทำโครงการใหญ่สำเร็จ ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกของความสำเร็จ เขาดึงมือผลินเดินผ่านเคาน์เตอร์ไปอย่างอ่อนโยน “นี่เป็นยังไง” ผลินพยักหน้า “ได้ค่ะ” “แล้วนี่ล่ะ” “ได้ค่ะ” “นี่ก็ดูดีเหมือนกัน สีเหมาะกับคุณ” “อื้ม ได้ค่ะ” เมื่อปยุตฟังคำตอบที่แข็งทื่อของเธอก็ขมวดคิ้วไม่พอใจ “คุณจะไม่พูดอะไรเลยหรือไงนอกจากคำว่าได้ค่ะน่ะ” เธอก้มหน้าลงเศร้าสลด “ได้จริง ๆ ค่ะ” “ได้ค่ะอีกแล้ว อย่างน้อยคุณก็ควรออกความคิดเห็นบ้างว่าไหม” “ฉันไม่มีความคิดเห็น ถ้าคุณชอบมันก็โอเค” “ผมชอบแต่คุณเป็นคนใส่ คุณก็ต้องชอบมันด้วยสิ เราไม่เคยเห็นตรงกัน ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณชอบมัน” “ชอบค่ะ” ปยุตรู้สึกว่าเธอแปลก ๆ “คุณไม่เป็นไรนะ กลับไปพักผ่อนเถอะถ้าคุณรู้สึกไม่สบาย” “ไม่เป็นไรค่ะ” ปากบอกว่าไม่มีอะไรแต่บนใบหน้านั้นเหนื่อยจนเกินกว่าจะพูด ไม่ใช่เพราะขึ้นลิฟต์ แต่ในระหว่างนั้นหัวใจของเธอไม่สามารถควบคุมได้ จมอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ควร “ใส่ถุงให้ผมทั้งหมดครับ” ปยุตส่งเสื้อผ้าที่เลือกแล้วให้พนักงาน แล้วหันไปถามผลิน “คุณอยากได้อะไรอีกไหม” “ไม่มีแล้วค่ะ พอแล้ว” “โอเค งั้นเรากลับกัน” ออกจาก modern human ก็กลับไปที่โรงแรม ตฤณและคนอื่น ๆ นั่งดื่มชาอยู่ในห้องโถงชั้นล่าง เมื่อเห็นพวกเขากลับมา ก็โบกมือเรียก “คุณชายปยุต ทางนี้” “ฉันจะกลับไปพักผ่อนที่ห้องนะ” ผลินจับแขนเสื้อของปยุต ไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ปยุตชะงักแล้วพยักหน้า “ถึงเวลาอาหารกลางวันผมจะไทรหาคุณ” “ไม่ต้องหรอก ฉันอยากนอนต่ออีกหน่อย” “โอเค งั้นไปเถอะ” ผลินหันหลังแล้วเดินจากไป แต่เมื่อเดินไปไม่กี่ก้าว จู่ ๆ ปยุตก็ตะโกนเรียกเธอ เธอหันกลับไป แล้วถามด้วยความสงสัย “มีอะไรคะ” “วันนี้กล้าหาญมาก” เขายกมือขึ้นกำหมัดข้างหนึ่ง หัวใจของผลินร่วงหล่นลงอีกครั้ง “ขอบคุณมากค่ะ” ไม่เคยเลยที่จะกล่าวคำขอบคุณอย่างจริงใจกับใครมาก่อน ยิ่งกว่านั้นผู้ชายคนนี้ ยังเป็นคนที่เคยทำร้ายเธอ กลับไปที่ห้องของโรงแรม แล้วก็หลับไป ในความฝัน จู่ ๆ แม่ก็มา แม่ไม่พอใจและถามเธอ “น้องลิน หนูสนใจผู้ชายเหรอ” เธอรู้ว่าคำตอบของเธอจะทำให้แม่เสียใจ แต่ก็ยอมรับมันตามตรง “นิดหน่อยค่ะ” อย่างที่คิด แม่โกรธมาก “หนูทำให้แม่ผิดหวังมากนะ ลืมหมดทุกอย่างแล้วเหรอที่แม่เคยบอกหนู หนูลืมไปแล้วเหรอว่าแม่ตายยังไง หนูลืมสิ่งที่สัญญากับแม่ไปแล้วเหรอ” “แม่คะ หนูยังไม่ลืม แต่ผู้ชายทุกคนไม่ได้เป็นเหมือนกับพ่อนะคะ” “อีกาทั้งโลกยังไงก็เป็นสีดำ ถ้าหนูไม่เชื่อแม่ หนูก็ทำตัวเองดี ๆ แล้วกัน!” เงาของแม่ค่อย ๆ จางหายไป เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเอื้อมไปคว้าจับไว้ แต่ก็ไม่สามารถคว้าไว้ได้ สายตาที่สิ้นหวังของแม่ก่อนที่จะจากไปนั้นทิ่มแทงหัวใจเธออย่างรุนแรง เธอร้องไห้และเรียก “แม่คะ แม่” ตื่นจากความฝัน รอบกายปกคลุมด้วยความเงียบดั่งความตาย ผลินนั่งอยู่บนเตียง เช็ดปาดคราบน้ำตา เมื่ออายุสิบสองปี แม่นอนอยู่บนเตียง จับมือเธออย่างสิ้นหวังและพูดว่า “น้องลิน จำคำพูดของแม่ไว้ ความรักก็เหมือนมะเร็ง ก่อนที่มันจะทำร้ายหนูได้ เอารากของมันออกเสีย ไม่อย่างนั้นมันจะกลายเป็นหนามพิษติดอยู่ในเนื้อของหนู ไม่ว่าที่ไหนและเมื่อไหร่หากมันต้องการให้หนูเจ็บ หนูก็ต้องเจ็บ” เสียงโทรศัพท์มือถือที่ข้างเตียงดังขึ้น ทำลายความคิดของเธอ เธอกดตอบอย่างไร้ความรู้สึก “ฮัลโหล” “ที่รักตอนนี้อยู่ที่ไหน” เป็นสายของชื่นใจ เวลาที่ชื่นใจอารมณ์ดีแล้วโทรหาเธอก็จะเรียกเธอว่าที่รัก “มีอะไรหรือเปล่า” “ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันโทรหาเธอไม่ได้เหรอ แย่จัง ใครกันเป็นคนที่รับเธอเอาไว้ตอนที่เธอถูกคุณปยุตไล่ออกมาน่ะ” “ฉันถูกเขาไล่เมื่อไหร่กัน” ผลินพูดไม่ออก “ก็ได้ ๆ ไม่พูดเรื่องไร้สาระกับเธอแล้ว เข้าเรื่องเลย วันศุกร์นี้เธอว่างไหม” “ทำไม” “โรงเรียนจะจัดค่ายฤดูร้อน ครูบางคนได้รับเชิญให้ไปเข้าร่วม” “เป็นความคิดของไวภพ?” ผลินแทบจะไม่ต้องคิด ชื่นใจลังเลที่จะพูด “ใช่ และก็ไม่ใช่” “แล้วมันคืออะไรกันแน่” “มันต่างกันด้วยเหรอ” “แน่นอนว่ามันต่าง ถ้าเป็นความคิดของไวภพ ฉันจะปฏิเสธ” “เพราะอะไร” ชื่นใจไม่เข้าใจ “เพราะว่า...ฉันมีคนที่ฉันชอบแล้ว ฉันไม่อยากให้เขาเสียเวลากับฉันอีก” “อะไร เธอมีคนที่ชอบแล้วเหรอ” ชื่นใจกรีดร้อง “อย่าบอกฉันนะว่า เป็นคุณปยุตโรคจิตนั่น” “เป็นเขาแล้วยังไง ฉันชอบเขาไม่ได้เหรอ” “ไม่ได้แน่นอน ไวภพที่เป็นนักวิชาการที่แสนอ่อนโยนเธอกลับไม่รัก แต่ไปหลงรักคนโรคจิต ผลิน เธอก็เป็นโรคจิตไปแล้วเหรอ” “เธอสิโรคจิต” พูดกับเธออย่างไร้อารมณ์ แล้วกล่าวอย่างเบื่อหน่าย “แค่นี้นะ ฉันจะวางสายแล้ว” “เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งวางนะ ฉันยังพูดไม่เสร็จเลย...” ผลินไม่สนใจว่าเธอจะพูดยังไงก็ตาม ก็ยังคงวางสาย ตอนนี้หัวใจมันยุ่งเหยิงมากพอแล้ว จะไม่ปล่อยให้ตัวเธอเองต้องยุ่งเหยิงเพิ่มอีก แต่เมื่อวางสายไป เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เธอเดินไปเปิดประตู เป็นปยุตที่ยืนอยู่หน้าประตู หลังจากความฝัน แล้วได้มาพบกับเขา ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์หรือสายตา มันก็ค่อนข้างซับซ้อน “พักผ่อนพอแล้วใช่ไหม งั้นก็กลับกันเถอะ” “กลับบ้านเหรอ” “อืม” “โอเค ฉันขอจัดการตัวเองครู่หนึ่ง” ผลินเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตามปยุตออกจากโรงแรม เมื่อเข้าไปในรถ เธอส่งข้อความถึงทาตฤ “ลุงทตฤคะ ธาตรีเอาบัตรประชาชนของฉันไป กรุณานำมันมาให้ฉันในครั้งต่อไปที่คุณมาที่เมือง B ด้วยนะคะ” “ได้” ทาตฤตอบกลับมา “หิว มีอะไรทานบ้างไหมคะ” ปยุตเอื้อมมือไปทางเบาะหลัง แล้วยื่นถุงใบใหญ่มาตรงหน้าผลิน เธอตกใจ เอาโยเกิร์ตออกมาจากถุงแล้วนำหลอดเข้าปาก หลังจากดื่มไปเล็กน้อยก็แกล้งทำเป็นถาม “จู่ ๆ คุณก็มาทำดีกลับฉัน ไม่ใช่ว่าคุณตกหลุมรักฉันแล้วเหรอ”