ตอนที่65 ปิดบังความรู้สึกลึกๆในใจ（3）

ต๭นที่65 ปิดบังความรู้สึกลึกๆในใจ（3） สุราและอาหารต่างๆเสริฟมาลงบนโต๊ะ ชุดารินสุราเต็มแก้วให้กับเขา พูดอย่างปวดใจว่า ：“จากที่หนูได้ตรวจสอบวันที่ผ่านมา พี่ผลินใช้ชีวิตไม่เหมือนคนเลย เจ้าปยุตคนนั้นลุงรู้มั๊ย？ ผ่านการแต่งงานมาเจ็ดครั้งแล้ว ทารุณป่าเถื่อนหยาบคายมาก ตบตีด่าทอพี่ผลินไม่เว้นแต่ละวัน คนในครอบครัวนั้นก็ไม่ได้มองพี่ผลินเป็นคนๆหนึ่ง ให้พี่เขากินแต่ของเหลือเดน อีกทั้งยังใช้งานพี่ผลินยังกับทาส รถยนต์หรูหราแต่ละคันในบ้าน แม้แต่แค่เอามือไปแตะก็ยังห้ามเลย แต่ละวันให้พี่ผลินต้องนั่งรถประจำทางสาธารณะไปทำงาน……เฮ่ยยย ช่าวรันทดจนไม่สามารถพูดออกมาได้อีกแล้ว น่าสงสารที่สุด ตกอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ถึงไม่ตายก็เหมือนอยู่ยังกับซากศพ” ตีรณดื่มสุราแก้วแล้วแก้วเล่า จิตใจใกล้ถึงจุดจะระเบิดแล้ว เขาไม่คาดคิดเลยว่า หลานผลินมีชีวิตที่รันทดเช่นนี้ ไม่แปลกใจเลยครั้งก่อนทะเลาะกับปยุตนั้น ผลินพูดขึ้นมาว่าชีวิตของก็ยุ่งมากพออยู่แล้ว อย่าทำให้เธอต้องวุ่นวายมากไปกว่านี้ “เจ้าคนจิตใจโหดร้ายอย่างกับสัตว์ปาไม่รู้ทำร้ายเธอกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ” “เพราะอะไรไรไรไร？” ชุดาใช้โอกาสนี้แหละรุกคืบเข้าไปอีก คิดที่จะนำความลับของพี่ผลินเปิดเผยออกมา “พี่ผลินเขาใกล้จะหย่าแล้ว หลังจากนั้นก็ไปแต่งงานกับธาตรีอีก ” “ไม่ใช่หรอก ธาตรีก็เป็นเจ้าหน้าโง่เช่นกัน ” “เจ้าโง่นั้นยังดีกว่าเจ้าบ้าบอนั้นเสียอีก อย่างน้อยเจ้าโง่นั้นยังเอ็นดูถนุถนอมเธอ เดิมทีผลินตั้งใจจะใช้ชีวิตกับเจ้าบ้าบอปยุตไม่นาน เธอเพียงแค่ต้องการใช้ประโยชน์เขาเสร็จแล้ว ก็จะกลับไปยังครอบครัวหลี่ในทันที ระหว่างเขาทั้งสองได้นัดหมายกันไว้ตั่งแต่เนินๆแล้วโดยเฉพาะอย่างยิ่ง คุณทาตฤและสามีภรรยาทั้งสองรักใครและเอ็นดูผลินเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง ตีรณเมาสุราอย่างเห็นได้ชัด ความโกรธแค้นในใจทำให้เขาเริ่มพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมามากมาย “หลอกใช้ประโยชน์เขา ？หลอกใช้เขาเรื่องอะไรค่ะ？” “ใช้เงินของเขา ใช้อำนาจของเขา ใช่อิทธพลของเขา หลังจากนั้น...... ก็จัดการกับพ่อแม่ของเจ้า！！” สีหน้าของชุดานิ่งขรึม นางอสรพิษคนนี้ มีแผนการร้ายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คิดที่จะจัดการกับครอบครัวเจริญมาศ รึ ？เหอะ ดูซิว่าใครจะจัดการใคร！ ผลินเพิ่งจะเลิกงาน ออกจากประตูโรงเรียนก็ได้พบกับชุดา ชุดายืนพิงอยู่ข้างรถสปอร์ตคันงาน กวักมือเรียกผลินอย่างหยิ่งยะโส ผลินเดินเข้าไปหา ถามอย่างบึ้งตึงว่า：“คิดจะทำอะไรอีกรึ？” “พวกเรามีเรื่องต้องคุยกัน” “ได้ นั้นเธอพูดมา” “หาสถานที่คุยกันดีกว่า ที่นี่ไม่เหมาะสม คุยเรื่องเจ้าหน้าโง่คนนั้น” ผลินขมวดคิ้งอย่างงงงัน：“ถ้าหากคิดจะมาหาเรื่อง นั้นต้องขออภัยฉันไม่มีเวลามากพอที่จะคุยเรื่องไร้สาระ ” ผลินหันหลังกลับเดินไปตามถนน ชุดาตะโกนเสียงแหลมออกไปว่า ：“ถ้าหากพี่ไม่มีเวลา อย่างนั้นฉันก็จะไปหาปยุต สามีของพี่เพื่อพูดคุยน๊า ？” ได้ยินว่าจะไปหาปยุต ผลินถึงกับหยุดเดินในทันที “โอเค ไปก็ไป” ผลินต้องการดูซิ เจ้าเศษสวะที่วันๆไม่คิดจะทำอะไรตั้งใจมาหาเธอในวันนี้ ดูซิว่าจะก่อเรื่องอะไรอีก ชุดาขัยรถยนต์ไปยังร้านกาแฟที่ทั้งสองได้เคยมาก่อนหน้านี้ เมื่อทั้งสองนั่งลง เธอจึงได้พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า：“แยกทางกับปยุตเถอะ” ผลินยิ้มอย่างเย้ยหยันพูดว่า：“เธอกินยาผิดขวดหรือเปล่า？ทำไม่ฉันจะต้องแยกทางกับเขา？” “ถ้าหากไม่ต้องการให้เขารู้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงที่เธอใกล้ชิดกับเขา แยกทางกันอย่างมีความสุข มิฉะนั้นเธอจะตายแบบศพไม่สวย” “เธอคิดว่าคำพูดที่คุกคามนี้ เป็นครั้งแรกที่ออกจากปากของเธออย่างนั้นรึ？” “ครั้งที่แล้วฉันไม่มีหลักฐานอะไร แต่ว่าครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ฉันมีหลักฐานเพียงพอที่จะเปิดเผยแผนการของเธอ ” “เหรอ？ อย่างนั้นก็นำออกมาให้ดูหน่อยซิ” ชุดาฮึดฮัดในปากออกมาคำหนึ่งแล้วหยิบเครื่องบันทึกเสียงออกจากกระเป๋าอย่างไม่รีบร้อน สักครู่ก็มีเสียงบันทึกของตีรณดังออกมา หลังจากฟังเสียงบันทึกทั้งหมด สามารถแสดงให้รู้ถึงเป้าหมายที่ไม่บริสุท์ในครั้งแรกที่เธอตั้งใจแต่งงานกับปยุต สีหน้าของผลินถึงกับนิ่งอึ่งในทันที ชุดายิ้มเยาะอย่างพอใจ “เป้นยังไง ถ้าฉันนำของสิ่งนี้ ไปให้สามีของพี่และมอบให้กับพอ่แม่สามีที่รักและเอ็นดูพี่เปิดให้เขาฟัง คงจะน่าสนใจไม่น้อยเลยทีเดียว？” “ต่ำทราม” ผลินกัดฟันกร๊อบๆ พูดออกมาได้แค่สองคำ “ต่ำทราม ก็เรียนรู้จากพี่นี่แหละ ครั้งที่แล้วเล่นงานพ่อของฉันซะย่ำแย่ไปเลย ทำลายครอบครัวของฉันและทำให้สูญเสียเงินทองไปมากมาย ครั้งนี้เพียงแค่ตาต่อตาฟันต่อฟันก็เท่านั้น” “เครื่องบันทึกเสียงแค่ชิ้นเดียวนี้คิดที่จะมาคุกคามฉัน เธอฝันไปเถอะ ！” “นั้นพวกเรามาลองดูกัน ฉันให้เวลาพี่คิดตรึกตรอง 1 สัปดาห์ สัปดาห์หน้าถ้าหากว่าพี่ยังไม่แยกทางกับปยุตแล้วล่ะก็ ความจริงทั้งหมดฉันจะเปิดเผยให้โลกได้รู้เลยล่ะ” “เอาที่เธอสะดวกแล้วกัน ยังไงก็ได้” ผลินลุกขึ้นย่างเดินออกไปอย่างหญิงสาวผู้มาดมั่น อกจากร้านกาแฟแล้ว กลับไม่สามารถแสดงละครไว้ได้แล้ว แสงแดดส่องกระทบใบหน้าที่ซีดขาวของเธอแสดงถึงความสิ้นหวังอย่างเห็นได้ชัด ผลินเดินทางมาถึงบ้านตีรณลุงของนาง ท่านป้านอนอยู่บนเตียง ส่วนท่านลุงนั้น ท่าทางดูเหมือนวัวสันหลังหวะ ส่งเสียงถามอึกอักว่า ：“หลานผลิน มาหามีเรื่องอะไรรึ？” ผลินวางอาหารเสริมที่ซื้อมาฝากวางลงบนโต๊ะ ถามเบาๆว่า：“ท่านป้าอาการเจ็บป่วยเป้นอย่างไรบ้าง？” “ดีขึ้นมาก ยังดีที่ตรวจพบเสียก่อน อาการป่วยจึงสามารถควบคุมได้” “ท่านลุงมาข้างนอกกับหนูสักครู่” ผลินมองไปยังลุงตีรณอย่างเฉยเมย เดินนำหน้าออกจากห้องไป ลุงตีรณเดินตามมาด้านหลังของผลิน เดินมาถึงใต้ต้นไห “ลุงไปพบกับชุดามาใช่มั๊ย？” “อืม หลายวันก่อนเธอได้พบกับลุง ” “พูดอะไรกับนางบ้างล่ะ？” “ ลุงไม่ได้พูดอะไรกับเขา นางรู้เรื่องราวของธาตรี ดังนั้นจึงมาถามกับลุง ” “ดังนั้น ลุงก็ได้พูดเรื่องที่ควรพูดและไม่สมควรพูด บอกไปหมดใช่มั๊ย？” เสียงตะโกนออกมาด้วยสำเนียงเสียดหูอย่างสงบอารมณ์ไว้ไม่อยู่ แม้แต่ต้นไหยังสะเทือน “ลุงพูดอะไรไปรึ ？” ลุงตีรณ ถามกลับด้วยน้ำเสียงเจื่อนๆ “ลุงพูดอะไรออกไปลุงจำไม่ได้เลยรึ？หนูแต่งงานกับปยุตก็เพื่อแก้แค้นครอบครัวเจริญมาศ เพียงแค่แก้แค้นสำเร็จก็จะแยกทางกับเขาในทันที หลังจากนั้นกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของชายอีกคนหนึ่ง ชายคนนั้นเป้นเจ้าหน้าโง่ แต่เจ้าหน้าโง่ยังดีกว่าเจ้าบ้าๆบอๆปยุตเสียอีก” ผลินยิ่งพูดน้ำเสียงยิ่งเริ่มสั่นเทา “ตอนนี้เรียบร้อบแล้ว ชุดาบันทึกคำพูดของลุงไว้ทั้งหมดแล้ว และมาคุกคามหนูเหมือนกับทาตฤอีกด้วย ถ้าหนูไม่ยอมแยกทางกับปยุต นางจะนำเสียงบันทึกนี้มอบให้กับเขา” ลุงตีรณ ตบปากตัวเองพร้อมกับคุกเข่าต่อหน้าผลินพูดว่า：“หลานผลิน ลุงขอโทษ ขอโทษจริงๆ เวลานั้นลุงดื่มสุรามากไปหน่อย ไม่รู้สึกตัวเลยว่าพูดอะไรลงไปบ้าง นางชุดาคนนั้นได้บอกกับลุงว่า หลานผลินอยู่บ้านสามีได้รับการทารุณอย่างมาก ทุกคนในครอบครัวไม่ได้ดูแลหลานเหมือนคนๆหนึ่ง ลุงเลยดื่มสุราเพื่อชำระความโกรธเคืองที่อึดอัดอยู่ในใจจนทำให้พูดจาโดยไม่ยั้งคิด แต่ลุงรักและเป็นห่วงหลานมากนะ……” “พอแล้วค่ะลุง คำพูดของชุดาลุงยังเขื่อรึ？ ลุงไม่มีสมองหรืออย่างไร？！ ถ้าหากว่าหลานอยู่ในตระกูลทรัพยสานโดยไม่สถานะอะไรเลย หลานก็จะไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นั้นอีกแล้วใช่มั๊ย？ ลุงไม่รู้อะไรบ้างเลย ลุงเพิ่มความยุ่งยากให้หลานมากทีเดียว！” ผลินโกรธเคืองผลักลุงตีรณไปครั้งนึง แล้ววิ่งจากไป โอ้ สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมกับผลินเลย ทำให้เธอต้องต่อสู้เพียงลำพัง และยังทำให้ญาติสนิทคนเดียวที่เหลืออยู่ของเธอ ฉุดรั้งเธอไว้ให้ถอยหลังลงไปอีก ผลินกลับถึงบ้านอย่างซึมกระทือ ปยุตกลับมาถึงแล้วเช่นกัน ดูท่าทางของเธอเหมือนยังกับวิญญาณออกจากร่าง จึงถามเธออย่างเป็นห่วงว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น？” เธอมองไปทางปยุตด้วยสายตาที่แฝงไว้ด้วยความห่วงใย ส่ายหน้าอย่างคนไร้เรี่ยวแรง แล้วพูดว่า：“ไม่มีอะไรคะ。” ความจริงแล้ว เขาอยากถามเธอจริงๆว่า เพราะเหตุใดถึงไม่สามารถชอบเธอได้？ถ้าหากสามารถชอบเธอได้ หรือว่ามีเธออยู่ในใจเพียงสักนิดก็คงดี เธอก็คงไม่ระทมทุกข์ เป็นกังวลและหวาดกลัวมากมายเพียงนี้ ท่าทางที่เสแสร้าง ดูไม่แยแสอะไรขณะที่อยู่ต่อหน้าชุดานั้น ความจริงแล้ว ผลินหวาดกลัวมากกว่าใครเป็นที่สุด กลัวว่าหากปยุตรู้ความจริงแล้ว ไม่เพียงแต่จะไม่ชอบเธอ อาจจะเกลียดชังเธอมากขึ้นไปอีก เคยมีความคิดที่จะสารภาพความในใจกับเขา แต่ว่าตั้งแต่วันที่เขาได้ปฏิเสธเธอนั้น ไม่มีเวลาไหนที่จะลบเลือนออกไปได้เลย เพราะว่าเขาไม่ชอบเธอ เธอสูญเสียเบี้ยต่อรองที่จะเป็นผู้ที่ถูกยกโทษให้ “คืนพรุ้งนี้มีเวลาว่างมั๊ยครับ？” “มีเรื่องอะไรค่ะ？” “มีงานเลี้ยงทางธุรกิจ ต้องการให้คุณไปร่วมงานเป็นเพื่อนผม” “อ่อ ได้ค่ะ” ปยุตพงกศรีษะยิ้มเล็กน้อย ： “นั้นก็นัดแนะกันตามนี้นะครับ พรุ้งนี้ช่วงบ่ายผมไปรับคุณที่โรงเรียนเพื่อไปลองชุดราตรี จากนั้นก็ไปต่อที่งานเลี้ยง ” “อืม” บ่ายวันรุ้งขึ้น ขณะที่ผลินจัดแจงเก็บสิ่งของบนโต๊ะทำงาน ได้รับโทรศัพท์ของปยุต：“ออกมาหรือยังครับ？” “จะรีบไปเดี๋ยวนี้” ผลินคว้ากระเป๋ารีบออกไปในทันที กลับถูกไวภพคว้ามือไว้ที่หน้าประตูพูดว่า：“คืนนี้ว่างมั๊ย？ไปเป็นเพื่อนผม……” “ขอโทษค่ะ ฉันมีนัดแล้วค่ะ” เธอมองเขาด้วยสายตาขอโทษครั้งหนึ่ง พริบตาเดียวก็หายตัวอย่างไร้ร่องรอย ปยุตเห็นเธอออกมา รีบเปิดประตูรถยนต์ให้ผลินทันที ขณะที่รถยนต์กำลังออกไป ผลินเห็นแววตาอันเศร้าโศรกของไวภพ ส่งมาจากรถยนต์อีกคันหนึ่งวิ่งสวนทางกัน ร้านลองชุดราตรีตั้งอยู่ใจกลางเมืองเป็นโซนที่เจริญที่สุดแห่งหนึ่ง ปยุตพาผลินเข้าไปในร้าน ชายวัยกลางคนที่แต่งหน้าเป็นเอกลักษณ์คนหนึ่งเดินเข้ามาต้อนรับ ：“คุณชายปยุต ช่างเป็นแขกวีไอพีจริงๆครับ” ปยุตรับคำแล้วพูดว่า：“นี้คือภรรยาของผม รบกวนท่านช่วยเลือกชุดราตรีที่เหมาะสมกับเธอสักชุด พวกเราอีกสักครู่จะไปร่วมงานเลี้ยงที่สำคัญมากงานหนึ่ง” “ได้ครับ ไม่มีปัญหา” ชายวัยกลางคนมีนามว่า Peter เป็นดีไซน์เนอร์ชั้นนำที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่ง ไม่ว่าหญิงที่มีรูปร่างลักษณะอย่างไรหากอยู่มือเขาแล้ว ล้วนเปล่งออร่าสะดุดดาขึ้นทันที น่าเกลียดเปลี่ยนเป็นงดงามได้ งดงามเปลี่ยนเป็นงดงามยิ่งขึ้น ปยุตนั่งรออยู่ที่ห้องต้อนรับลูกค้าประมาณยี่สิบกว่านาที Peter ได้นำผลงานของเขาออกมา：“เป็นยังไงบ้างครับ คุณชายปยุตพอใจมั๊ยครับ？” ผลินมีอาการเขินอายเล็กน้อยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา หญิงสาวย่อมชื่นชอบอวดโฉมให้ชายที่ตนรักได้ชื่นชม ถึงแม้ว่าเธอปราถนาที่จะให้ปยุตมองในความงามของเธอสักครั้ง แต่ว่าการถูกปยุตรับรู้ถึงความในใจของเธอแล้ว เธอจึงรู้สึกเขินอายขึ้นเล็กน้อย สองตาของปยุตที่ชวนหลงใหลได้เปล่งประกายความปิติ ชื่มชมอย่างพอใจว่า ：“อืม งดงามมาก” ปยุตเดินเข้าไปใกล้ผลิน จัดแจงขยับสร้อยบนลำคอของผลินเล็กน้อย นิ้วมือเรียวยาวของปยุตได้เลื่อนผ่านไหปาหร้าของเธอทำให้หัวใจของผลินเต้นไม่เป็นจังหวะ “ไปกันเถอะ” ปยุตยื่นแขนออกไปเพื่อคล้องแขนของผลินเข้าด้วยกัน ทั้งคู่เคียงข้างกันเดินออกจากร้านชุดราตรี Peter มองดูคนทั้งสองเดินจากไป อุทานสัมทับกับตัวเองว่า：“ทั้งคู่สมดั่งกิ่งทองใบหยกเสียจริงๆ……” เดินทางมาถึงงานเลี้ยง ปยุตจอดรถยนต์เรียบร้อย จากนั้นควงผลินเดินเข้าไปในห้องโถงของงานเลี้ยง การปรากฏตัวของทั้งสองคน ดูเหมือนว่าจะเป็นจุดเด่นเปล่งประกายมากที่สุดของงาน สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องมายังทั้งสองคน ตามด้วยเสียงซุบซิบกันอย่างเซ็งแซ่ ผลินเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้อย่างสงบนิ่ง ตั้งแต่วันแต่งงานกับปยุตในวันนั้น ผลินเองก็ปรับตัวจนเคยชินแล้ว เดินคู่กับปยุต และเป็นที่จับจ้องเป็นพิเศษของทุกสายตา เป็นเรื่องปกติ