ตอนที่ 76 เธอเป็นผู้หญิงไม่ดี（1）

ต๭นที่ 76 เธอเป็นผู้หญิงไม่ดี（1） ทันทีที่คำพูดของคุณนายท่านจบลง ปยุตก็ขึ้นมาข้างบน เขายืนอยู่ที่ประตู และถามอย่างสงสัย “พวกคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน” ผลินส่ายหน้าด้วยความเขินอาย “ไม่มีอะไรค่ะ” กำยาเม็ดชุนเซียวเอาไว้ในมือแน่น จนมันแทบละลายเพราะเหงื่อ “สู้ ๆ!” คุณนายท่านตบมือของลูกสะไภ้อย่างมีความหมายและจากไป รอจนแม่ออกไป ปยุตก็เดินเข้ามาตรงหน้าของผลิน “ทำไมผมถึงคิดว่าคุณทำตัวแปลก ๆ คุณคงไม่ได้มีแผนอะไรปิดบังผมใช่ไหม” ยิ่งเขาถาม ผลินก็ยิ่งรู้สึกผิด “ไร้สาระอะไร พวกเราไม่ได้เหงาขนาดนั้นนะ” ปยุตมองไปยังผลินที่แขวนเสื้อผ้าไว้ในตู้ของเขา ปยุตยิ้มขำ “แต่คุณดูมีสติดีนะ ไม่ต้องถามผมสักคำ ก็คิดว่านี่เป็นห้องของตัวเองแล้ว” “อะไร คุณยังอยากแยกกันอยู่กับฉันอยู่เหรอ ก็ได้ งั้นฉันย้ายกลับ” ผลินทำท่าจะเอาเสื้อผ้าออก “โอเค ๆ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น แขวนมันไว้อย่างเดิม วางมันลงเถอะคุณจะได้ไม่ลำบาก”“ลำบากอะไร ฉันไม่กลัวลำบาก กลัวแต่ว่าคุณสิจะลำบาก” ปยุตพาเธอไปที่ตู้เสื้อผ้า ขบกัดลำคอเธอ “คุณเป็นผู้หญิงที่วางยาจนจับผมได้แล้ว ยังจะพูดแบบนี้อีก ดูซิว่าผมจะทำโทษคุณยังไง...” เขาใช้มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในเสื้อของเธอ ผลินหน้าแดงไปหมด ตื่นเต้นเล็กน้อยและค่อนข้างสับสน เธอถูกเขาอุ้มไปที่เตียง และเมื่อคิดเกี่ยวกับขั้นต่อไป ประตูก็เปิดออก ได้ยินเสียงของน้องสามี “พี่คะ พี่สะไภ้ ไปกันเถอะ ออกไปทาน...ข้าว” ปาณีไม่คิดว่าเมื่อเปิดประตูเข้ามาจะได้เห็นภาพที่งดงามเช่นนี้ หันหนีอย่างเอียงอาย ร้องคร่ำครวญและวิ่งออกไป “โอ้พระเจ้า ฉันเห็นอะไร ฉันเห็นอะไรเนี่ย ฉันไม่ควรเห็นอะไรเลย...” ผลินลุกขึ้นนั่ง รู้สึกอายต่อน้องสามี เธอเหลือบมองปยุต และจัดเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง “ทำไมคุณไม่ปิดประตู” ปยุตอธิบายอย่างไร้เดียงสา “ผมจะรู้ได้ยังไงว่าจะมีคนเข้ามา” “คุณไม่รู้หรอกว่าจะมีใครเข้ามา ดังนั้นตอนนี้ ภาพลักษณ์เก่าของคุณที่ผ่านมาถูกทำลายหมดแล้ว” “ผมเคยมีภาพด้วยเหรอ” “มีสิ” “ภาพอะไร” “ภาพลักษณ์ที่ผิดปกติ เมื่อมีคนมาสัมผัสเตียงคุณก็เปลี่ยนมันทันที เป็นภาพลักษณ์ที่ผิดปกติ!” ผลินทำหน้าล้อเลียนใส่เขา และก่อนที่จะถูกเก็บก็วิ่งออกจากห้องไปทันที ทั้งครอบครัวเดินทางมาถึงที่โรงแรมระดับห้าดาวอย่างมีความสุข ธามันและภรรยามีความสุขมากอย่างหาที่เปรียบมิได้ตั้งแต่ออกจากบ้านมา ตอนนี้ พวกเขามองลูกสะไภ้เป็นดั่งร่างแปลงของเจ้าแม่กวนอิม ความรักที่มีต่อเธอนั้นเพิ่มมากขึ้นอีก “หนูลิน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอต้องทานเยอะ ๆ นะ พยายามเพื่อให้ได้คลอดหลานชายอ้วนท้วนสมบูรณ์ให้กับครอบครัวของเราโดยเร็วที่สุด” แม่สามีวางเต่าตัวเล็ก ๆ ลงไปในชามของลูกสะไภ้ น้องสามีที่อยู่อีกฝั่งก็พูดล้อเล่นขึ้นมา “แม่คะ แม่ให้พี่สะไภ้ทานเต่า งั้นแม่อยากให้เธอมีหลานเต่าให้แม่เหรอ” “ถ้าแกไม่พูดก็ไม่มีใครว่าแกเป็นใบ้หรอกนะ” คุณนายท่านจ้องมองลูกสาวของเธอ “ทำไมผู้หญิงบ้านนี้ถึงได้พูดจาไม่คิดแบบนี้กัน แกต้องเรียนรู้จากพี่สะไภ้ของแกให้มากนะ ว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูดอะไรต้องคิดก่อนที่จะพูดมันออกมา” ปาณีแลบลิ้นออกมา “ก็แค่ล้อเล่นเอง เชยจัง” ดนุชาปวดหัว และหันไปพูดกับลูกสะไภ้ว่า “ดูสิดู ฉันให้กำเนิดเด็กสองคนนี้ออกมาได้ยังไง ไม่มีเลยสักคนที่จะไม่ทำให้กังวล” “โธ่แม่คะ กังวลแค่พี่ชายก็พอไม่ต้องมากังวลเกี่ยวกับฉันหรอก ถ้าจะเปรียบเทียบฉันกับพี่ชายแล้วล่ะก็ ฉันน่ะน่ารัก เชื่อฟัง มีไหวพริบ เป็นลูกกตัญญู มีแต่คนรัก เป็นดอกไม้ที่บานสะพรั่ง...” “ที่ยังไม่มีใครแล” คุณท่านเวทนเสริมให้ต่อ “ความจริงแล้วน้องณีมีบุคลิกที่ดีนะคะ และฉันชอบมัน” “แค่พี่สะไภ้เท่านั้นแหละที่มีวิสัยทัศน์มากที่สุด” “ยังไงดีล่ะ ฉันกังวลเกี่ยวกับการแต่งงานนะคะ ว่าแม่สามีจะชอบคุณที่ไม่มีหัวใจและเป็นลูกสะไภ้ที่ตาบอดมากกว่า” ปาณีเอ่ยขัด “คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมันหรอกค่ะ ผู้ชายที่ฉันกำลังจะแต่งงานด้วยจะไม่มีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้แน่” ยกเว้นคุณท่านเวทนและคุณนายท่าน ผลินและปยุตรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเธอหมายถึงคนที่เติบโตขึ้นในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าอย่างชนัย “เอาล่ะ ออกมาทานข้าวเย็นหรือออกมาคุยกัน” ปยุตเลิกคิ้ว คุณท่านเวทนจึงส่งสัญญาณ “ทานสิ ทานกันเถอะ ทานเสร็จแล้วค่อยกลับไปคุยกันต่อที่บ้าน” ผลินยิ้มและหยิบตะเกียบ มีความสุขมากที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว ตั้งแต่เกิดเธอขาดความอบอุ่นของครอบครัว คิดว่าต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต ไม่เคยคิดว่าจะได้มีความรักที่แท้จริงเป็นของตัวเอง และตอนนี้ก็ได้มี ต้องเชื่อในความจริงว่าการแต่งงานเป็นการเปลี่ยนทิศทางครั้งที่สองของผู้หญิง ติ๊ง.. มีเสียงข้อความโทรศัพท์มือถือเข้า เธอก้มหน้าลงมองผู้ส่งเป็นทาตฤ สีหน้าแข็งเกร็งขึ้นมาทันที กดปุ่มยืนยันด้วยนิ้วอันสั่นเทา “ฉันอยู่ห้องข้าง ๆ ถ้าไม่อยากให้ฉันเข้าไปก็ออกมา” หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด ฝันร้ายมาอีกครั้ง ความสุขในระยะเวลาอันสั้น เกือบจะลืมว่ามีปีศาจอีกกลุ่มหนึ่งมองเธออย่างหิวโหย “ฉันขอตัวไปห้องน้ำนะคะ” เธอลุกขึ้นนิ่ง ๆ ออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกที่ยุ่งเหยิง ที่ห้องข้าง ๆ ประตูเปิดแง้มอยู่ เธอมองไปรอบ ๆ และเข้าไป ภายในห้อง ทาตฤสั่งอาหาร และนั่งดื่มไวน์อยู่คนเดียว “ด้วยอัตราส่วนแล้วมันเร็วกว่าที่ฉันคิดนะ” เขาเงยหน้าขึ้น สายตาคมเหมือนมีดโกนส่งมาที่เธอ ทำให้เธอก้าวถอยหลัง เอ่ยถามอย่างหวาดกลัว “คุณมาที่นี่ได้ยังไง” “เธอไม่ได้วางแผนที่จะหนีหรอกเหรอ ทำไมถึงกลับมาล่ะ” ทาตฤถามคำถามที่โหดร้าย ผลินหัวใจเต้นแรง แน่ชัดว่าเขารู้ทุกอย่าง เธอค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้า ทันใดนั้นก็คุกเข่าลง คุณลุงทตฤคะ ฉันขอร้องล่ะ คุณปล่อยฉันไปเถอะ” “ปล่อยเธอไป ถ้าปล่อยเธอไป แล้วใครจะช่วยลูกชายที่น่าสงสารของฉันล่ะ” “คุณคิดว่าลูกชายของคุณน่าสงสาร แล้วคุณไม่คิดว่าฉันน่าสงสารบ้างเหรอ มันไม่ง่ายที่ตอนนี้ฉันได้รับความสุขเล็ก ๆ นี้มา ทำไมคุณถึงจะต้องปล้นมันไปอย่างโหดร้ายด้วย” “ฉันไม่ได้โง่นะ ให้ทำลายความสุขของลูกชายของฉันเพื่อให้เธอมีความสุขงั้นเหรอ ผลิน วันนี้ต้องพูดกับเธอให้ชัดเจน ไปกับฉันเดี๋ยวนี้ หรือจะให้ฉันไปที่ห้องข้าง ๆ นั่น และบอกพวกเขาทุกอย่าง” น้ำตาของผลินร่วงหล่น “มันต้องเป็นแบบนี้ด้วยเหรอ คุณคิดว่าคุณบอกพวกเขาทุกอย่างแล้วลูกชายของคุณจะมีความสุขงั้นเหรอ” “อย่างน้อยฉันก็ไม่ทำอะไรที่ไม่เต็มใจ” “คุณเห็นแก่ตัวขนาดนี้เลยเหรอ รู้ทั้งรู้ว่าฉันจะไม่มีวันให้สิ่งที่คุณต้องการได้ แต่คุณยังต้องการที่จะทำมันงั้นเหรอ” “ใช่ ฉันเป็นคนแบบนั้น ถ้าไม่ได้ก็ทำลาย” ทาตฤไม่สนใจคำขอร้องของเธอ บังคับเธอต่อ “ฉันไม่ได้มีเวลากับเธอมากนักนะ จะให้เวลาเธอคิดห้านาที” เขาวางนาฬิกาลงบนโต๊ะและเริ่มรอให้เธอเลือก นาทีที่สองผ่านไป หัวใจของผลินตกลงไปในหุบเหวลึก ทันใดนั้นเธอก็เผยรอยยิ้มเศร้า “คุณไม่ต้องรอ ฉันจะไม่ไปกับคุณ เพราะว่าฉันรักคุณปยุต” ทาตฤเกรี้ยวกราด ลุกขึ้นยืนพร้อมตวาด “แล้วอย่ามาโทษฉันที่มัจฉาตายตาข่ายขาดล่ะ” มองเขาก้าวออกไปจากประตูห้อง ผลินพูดเสียงดัง “หากคุณไปอีกก้าว ฉันจะตายที่นี่ และคุณจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง” ทาตฤค่อย ๆ หันกลับมา เห็นผลินถือกริชไว้ในมือ ก็หยุดชะงัก กริชเป็นของเขา ใส่ไว้ในกระเป๋าตลอดเวลา แต่ตอนนี้มันกลับไปอยู่ที่เธอ “ใครบอกให้เธอเอามันไป วางมันลง” “คุณบังคับฉันเองนะ คุณไม่ได้บอกเหรอว่ามัจฉาตายตาข่ายขาด งั้นก็มาเลย” เธอกดกริชที่ไหปลาร้า เลือดไหลออกมาอย่างรวดเร็ว ทาตฤค่อนข้างตกใจ “วางมันลงก่อน มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดกัน” “ลุงทาตฤ ฉัน ผลินคนนี้ มีชีวิตที่ไร้ค่า ไม่เหมือนกับคุณ เมื่อครั้งที่คุณยังเป็นเด็ก คุณยังตระหนักได้ถึงความฝันที่อยากเป็นคนรวย ตราบเท่าที่คุณก้าวออกจากประตูนี้ คุณได้ทำลายสิ่งเดียวที่ฉันแคร์ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ฉันจะฝังตัวฉันไปพร้อมกับคุณ” “เธอคิดว่าจะขู่ฉันได้เหรอ เธอตายแบบนี้มันคือการฆ่าตัวตาย มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว” “งั้นก็ลองดูสิ นี่เป็นห้องที่คุณจองไว้ กริชในมือฉันก็เป็นของคุณ ฉันตายอย่างมีเงื่อนงำแบบนี้ คุณคิดว่าสามีของฉันจะปล่อยคุณไปไหม แล้วตำรวจจะปล่อยคุณไปงั้นเหรอ” ทาตฤหน้าถอดสี เขากล่าวว่า “เธอกล้ามากนะ แต่จะกล้าได้มากแค่ไหนกัน ถ้าฉันต้องการที่จะทำลายเธอ มันเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่จําเป็นต้องในเวลานี้” “เมื่อใดก็ตามที่คุณทำลายชีวิตของฉัน ฉันจะไม่มีทางให้คุณได้ดีขึ้น คนอย่างผลินไม่ใช่ตะเกียงประหยัดน้ำมัน” “เธอไม่กังวลในความปลอดภัยของลุงเธอหรือไง” เธอยิ้มเยาะ “คุณสามารถหาลุงของฉันพบเหรอ คุณต้องเฝ้าดูฉัน แล้วยังไปเฝ้าดูลุงของฉันอีก ฉันคิดว่าคุณคงไม่ได้ว่างขนาดนั้นหรอกมั้ง” “ถ้าฉันต้องการ ถึงจะสุดหล้าฟ้าเขียวเขาก็ไม่สามารถหนีได้หรอก ยิ่งไปกว่านั้นถ้าฉันส่งหลักฐานไปให้ตำรวจ ไม่ต้องถึงมือฉันหรอก เขาก็จะถูกหาจนพบอยู่ดี” “คุณจะส่งมันไปก็ได้ ฉันตั้งใจจะทิ้งเขาแล้ว เมื่อฉันไม่สามารถรับประกันความสุขของตัวฉันเองได้ ก็ไม่สามารถปกป้องเขาได้เช่นกัน” เธอหยุดครู่หนึ่ง “แต่ฉันขอเตือนคุณ สิ่งนี้เป็นกับดักที่คุณสร้างขึ้นเอง ถ้าตำรวจจะสืบสวนเรื่องนี้จริง ๆ ฉันไม่คิดว่าคุณจะสามารถหลุดพ้นจากส่วนเกี่ยวข้องนี่ไปได้ ลุงของฉันไม่โง่พอที่จะถูกสุนัขกัดโดยที่ไม่กล้าส่งเสียง” ทาตฤไม่สามารถปฏิเสธสิ่งที่เธอพูดได้ คำรามด้วยความโกรธ หยิบกระเป๋าที่โต๊ะและออกไป... ผลินปล่อยกริชในมือตกลงพื้น ทั้งร่างทรุดลงกับเก้าอี้ ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้