ตอนที่ 77 เธอเป็นผู้หญิงไม่ดี（2）

ต๭นที่ 77 เธอเป็นผู้หญิงไม่ดี（2） ในทุก ๆ ครั้ง เมื่อถูกบังคับให้ต้องจนมุม เธอจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องตัวเองเหมือนวันนี้ ซึ่งปรากฏว่าเธอชนะ แต่ใครเล่าจะรู้ว่าความรู้สึกแห่งความกลัวนั้นเป็นเช่นไร ด้วยความเศร้าโศกที่เกิดขึ้น ทำให้เธอขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านไป เมื่อถึงบ้านจึงใช้โทรศัพท์พื้นฐานโทรออกหาปยุต ที่นี่ครอบครัวเป็นกังวลมาก ตามหาเธอไปทุกที่แต่ก็หาไม่เจอ เพราะเธอไม่มีโทรศัพท์มือถือ ในช่วงเวลาของความวิตกกังวล โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เขารีบกดตอบรับ “ฮัลโหล” “ฉันเอง” เมื่อได้ยินเสียงของผลิน ขาก็ถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างโมโห “คุณไปอยู่ที่ไหนมา ทุกคนกำลังตามหาคุณอยู่” “ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีก็เลยกลับบ้านก่อน ขอโทษนะ...” “มีอะไรผิดปกติเหรอ ทำไมคุณถึงกลับไปเงียบ ๆ” “กลัวว่าจะรบกวนพวกคุณ จึงกลับโดยที่ไม่ได้บอกก่อน ฝากขอโทษพ่อแม่ให้ฉันด้วยนะ” “ไม่สบายเหรอ ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้” ปยุตได้ยินเสียงเธอผิดปกติ จึงจะรีบวางสายแล้วกลับบ้าน “ไม่เป็นไรหรอก คุณทานเสร็จแล้วค่อยกลับมาก็ได้ ฉันดีขึ้นมากแล้ว” “ทานเสร็จแล้ว แค่นี้แหละ” เขาวางสายโทรศัพท์ไปและพูดกับครอบครัวที่อยู่ใกล้ ๆ “ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วครับ เธอรู้สึกไม่ค่อยดีจึงกลับบ้านไปก่อน” คุณนายท่านถอนหายใจโล่งอก “คิดว่าถูกลักพาตัว งั้นก็ไปเถอะ กลับบ้านไป” “ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นกับลูกสะใภ้เหรอ ไม่สบายตรงไหน เป็นหนักหรือเปล่า” “เธอบอกว่าไม่เป็นอะไร เดี๋ยวผมจะกลับไปดู” ปยุตหยิบกุญแจรถและออกจากโรงแรม ปาณีเกาศีรษะอย่างงุนงง “พี่สะใภ้ไม่ใช่หลินไต้อวี้ ทำไมอยู่ดี ๆ ก็รู้สึกไม่สบายได้” “อาจจะเพราะเหนื่อยหลังจากบินมาทั้งวัน ที่จริงก็ไม่ควรออกมาทานข้าวข้างนอก ที่บ้านดีกว่าเยอะ ทานเสร็จแล้วก็พักผ่อนได้เลย” คุณท่านเวทนบ่นและมองไปที่ภรรยาของเขา ปยุตขับรถกลับบ้าน ทันทีที่ลงจากรถก็ตรงไปที่ห้องนั่งเล่น และขึ้นไปข้างบน เปิดประตูห้องนอน ผลินนอนพักอยู่บนเตียง เขาเดินเข้าไปเงียบ ๆ เอื้อมมือออกไปอังที่หน้าผากของเธอ ทันใดนั้นผลินก็ลืมตาขึ้น และพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง “กลับมาแล้วเหรอคะ” “อืม รู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยัง” “บอกแล้วว่าไม่เป็นไรหรอก พ่อแม่ก็กลับมาเหมือนกันเหรอ” “ยัง ผมกลับมาก่อน” สายตาของปยุตมองตรงไปยังกระดูกไหปลาร้าที่มีผ้าพันแผลแปะอยู่ก็เกิดความสงสัย “เกิดอะไรขึ้น” “ไม่มีอะไรค่ะ ตอนกลับมาฉันถูกรถชนนิดหน่อยน่ะ” “ถูกรถชน?” ปยุตตกใจจนเหงื่อแตก แหวกเสื้อของเธอออกอย่างหงุดหงิด “เจ็บตรงไหนบ้าง ขอผมดูหน่อย” “ไม่มีแล้ว แค่ตรงนี้ ไม่ได้โดนจุดสำคัญ” เมื่อเห็นเขาเครียดผลินก็ทั้งรู้สึกซาบซึ้งและรู้สึกผิด รู้สึกว่าตัวเองนั้นแย่เสียยิ่งกว่าแย่ สามารถหลอกคนที่แคร์ตัวเองขนาดนี้ได้อย่างไร “ไม่ ต้องไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสอบให้ละเอียด” ปยุตดึงเธอขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ต้องการพาเธอไปโรงพยาบาลให้ได้ ผลินขัดขืน “ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องจริง ๆ ฉันไม่เป็นไรเลย เชื่อสิ” เธอดันต้านเขาอย่างหนัก “ไม่เป็นไรจริง ๆ นะ โอเคดี” เขาถอนหายใจและเอ่ยสั่ง “ตั้งแต่วันพรุ่งนี้คุณต้องขับรถเอง ห้ามขึ้นรถแท็กซี่ออกไปข้างนอก” “ทำไมล่ะ” “เพราะถ้าคุณได้รับบาดเจ็บอีก ผมจะเสียใจ” ตาของเธอเป็นสีแดงก่ำทันที ยื่นมือออกไปคล้องรอบลำคอของเขา “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริง ๆ สำหรับฉันตอนนี้ คุณ ปยุต ทรัพยสาน สำคัญกว่าอะไรทั้งหมดไม่มีอะไรเทียบได้...” หลังจากที่พ่อแม่สามีกลับมาบ้าน ก็รีบขึ้นไปข้างบนเพื่อดูลูกสะใภ้ เมื่อเห็นว่าลูกสะไภ้โอเคดี ก็รู้สึกโล่งใจ และคุณนายท่านก็ยังไม่ลืมที่จะเตือนเธอ ผลินก็ให้สัญญา “ฉันรู้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว...” ก่อนที่เธอจะรู้สึกวางใจ ปยุตอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ผลินคิดทบทวน ตัดสินใจว่าจะสารภาพทุกอย่างกับเขา แทนที่จะอยู่กับความกลัวไปตลอด ไม่ดีกว่าเหรอที่จะลองเดิมพันสักตั้ง หากวางเดิมพัน โอกาสชนะอาจจะมีถึงสามทาง แต่ถ้าไม่เดิมพัน คงมีแค่ทางที่สูญเสีย เธอไม่กล้ารับประกัน ว่าวันนี้จะเป็นวันที่โชคดี แต่เธอก็ไม่สามารถทนได้ทุกครั้ง ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับการถูกคนอื่นคุกคาม สัมผัสไปยังกระเป๋าที่คุณแม่ให้ยาเอาไว้ ลังเลอยู่ว่าจะทำเช่นนี้ดีหรือไม่ แต่ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เชื่อว่าหัวใจของคนเราจะสามารถตัดสินได้ด้วยยา แต่เมื่อมาจนสุดทาง ก็หวังว่ายานี้จะมีประสิทธิภาพพอที่จะทำให้มันเป็นจริง เพื่อรักษาความรักที่เธอนั้นได้มายากยิ่ง “คิดอะไรอยู่” ไม่รู้ว่าปยุตออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มายืนอยู่ข้างหลังเธอโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง ถามคำถามที่ทำให้เธอตกใจ “ทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ เนี่ย” “ผมออกมาตั้งนานแล้ว ตัวคุณเองน่ะคิดหมกมุ่นเกินไปหรือเปล่า” เธอกำยาไว้ในมือ แล้วกะพริบตา “คุณจะเข้าไปทำงานในห้องหนังสือหรือเปล่า ถ้าไม่ งั้นฉัน...” “คุณจะทำอะไร” เขาถามคำถามออกมา “ฉันจะไปอาบน้ำ” ตอบด้วยเสียงกระซิบ แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป ผลินปิดประตูและหายใจเข้าลึก โชคดีที่เขาไม่เห็นยาในมือ มิฉะนั้นคงต้องอับอายตายแน่ ผลินยืนอยู่หน้ากระจก ดูแผลที่ไหปลาร้าของเธอ และมองดูยาในมืออีกครั้ง ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะเดิมพัน แต่แล้วเธอก็คิดหนัก เพราะว่าแม่สามีไม่ได้บอกเธอว่าใครควรเป็นคนทานยานี้ ตอนที่กำลังวุ่นวายหนักอยู่กับการคิด ก็ตัดสินใจเปิดฝักบัวเพื่ออาบน้ำ และในขณะที่กำลังอาบก็คิดถึงคนที่ควรใช้มัน คิดจนสมองจะระเบิดก็ยังคิดไม่ออกว่าควรจะเป็นใครดี ปยุตเห็นว่าเธอยังไม่ออกมาสักทีจึงมาเคาะประตูห้องน้ำ “หลับไปแล้วหรือไง” “เปล่า” “แล้วทำไมถึงได้นานขนาดนี้” “จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” เธอใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวจนแห้ง ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็กลืนยาลงท้องตัวเองไป เมื่อออกไป ปยุตนอนเอกเขนกดูทีวีอยู่บนเตียง เธอเดินกระมิดกระเมี้ยนเข้าไปหา “ฉันอยากจะอ่านหนังสือ” เขาพนักหน้าอย่างมึนงง “ก็เอาสิ” เปลี่ยนจากห้องนอนใหญ่ไปที่ห้องลับ ก่อนหน้านี้มันได้กลายเป็นห้องหนังสือของเธอ เธอเปิดประตูห้องเข้าไป และเปิดแล็ปท็อปที่โต๊ะ พิมพ์สามคำลงไปอย่างรวดเร็ว อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโง่เง่า มันเป็นสูตรลับของราชสำนักโบราณ เป็นสิ่งที่ถวายแด่องค์จักรพรรดิเพื่อ... ผลินอ่านคำพูดที่โหดร้ายเหล่านั้นอย่างละเอียด แล้วก็เกิดความกลัวอย่างมาก เธอเดินไปดินมารอบห้อง และพูดขึ้นในความเงียบ “จะทำยังไงเนี่ย จะทำยังไงดี” ยาถอนพิษเหรอ ใช่แล้ว ยาถอนพิษ ในขณะที่ยายังไม่ทำงาน ก็รีบไปหาแม่สามีเพื่อขอยาถอนพิษ เธอวิ่งออกไปจากห้อง ตรงไปที่ประตูห้องนอนของแม่สามีและเคาะเบา ๆ “คุณแม่คะ คุณแม่ ได้โปรดออกมาข้างนอกสักครู่นะคะ” คุณนายท่านเปิดประตูออกมาด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ” ดึงแม่สามีออกมาด้านข้าง แล้วจึงรีบถาม “มียาถอนพิษไหมคะ” “หมายถึงอะไรจ๊ะ” คุณนายท่านค่อนข้างไม่เข้าใจในคำพูดของเธอ “ฉันทานยานั่นไปแล้วค่ะ...” “อ๋อ ทานแล้วก็ทานไปสิ ดีแล้วจ้ะที่ทาน ใครก็ทานกันทั้งนั้น” “แต่ว่า...” เธอค่อนข้างอายที่จะพูดออกมา “แต่ว่า...ฉันเสียใจภายหลังแล้วค่ะ สรุปว่ามียาถอนพิษไหมคะ” “มีสิจ๊ะ ลูชายของฉันไง ยาถอนพิษ” คุณนายท่านปิดปากแย้มยิ้ม ผลินอายจนแทบอยากมุดดินหนี พูดด้วยน้ำเสียงเป็นทุกข์ “ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่ทานยานั่นไป” เธอกลับไปที่ห้อง พบว่าปยุตไม่ได้อยู่บนเตียง ก็เกิดความสงสัย เห็นประตูห้องลับเปิดอยู่ ทันใดนั้นก็หัวใจเต้นแรง ก้าวขาวิ่งไปที่นั่น ตอนนั้นเอง ก็เห็นปยุตนั่งอยู่ที่โต๊ะของเธอ กำลังดูหน้าเว็บที่เธอลืมปิดอย่างสนใจ มันพังของจริง ตายเสียยังจะดีกว่า เธอรีบวิ่งไป ใช้ร่างกายขวางปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ “อย่ามองนะ” ปยุตมองไปที่เธอและพูดอย่างล้อเลียน “ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะกลายเป็นคนที่สนใจในยาพวกนี้” “ฉันไม่ได้...” ผลินร้องไห้โดยที่ไม่มีน้ำตา เธอยังไม่รู้เลยว่าจะหาคำใดมาอธิบายตัวเองดี ในเมื่อความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะชะล้างแม้ว่าจะกระโดดลงไปในแม่น้ำเหลืองก็ตามที ที่สำคัญกว่านั้น ตอนนี้เธอมีความรู้สึกแปลก ๆ ในตัวเธอรู้สึกร้อนรุ่ม อยากที่จะถูกรัก ความร้อนเร่าทวีความรุนแรงมากขึ้น เธอไม่กล้ามองไปยังผู้ชายตรงหน้าอีกต่อไป จึงดันเขาออกไปข้างนอก “คืนนี้ฉันจะนอนในห้องของตัวเอง ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” ปยุตถูกเธอผลักออกนอกประตู แต่ก็ดึงแขนของเธอไว้แล้วออกแรงเพิ่มขึ้น กระชากเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ใช้นิ้วเรียวจับแก้มเธอ “คุณไม่จำเป็นต้องกินอะไรแบบนั้นไม่ใช่เหรอ” มันเป็นการล้อเล่น แต่ทว่าผลินกลัวมาก ใบหน้าของเธอซีดสลับแดง แล้วริมฝีปากแห้งก็ค่อย ๆ มีปฏิกิริยา “ไม่..ไม่..ไม่เอา...” “ไม่เอาอะไรทำไมตัวคุณร้อนขนาดนี้ แล้วแถมยังหน้าแดงอีก” ผลินแข้งขาอ่อนแรงทรุดลงในอ้อมแขนของเขา ไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยาที่มีประสิทธิภาพ แต่มันเป็นเพราะคำพูดของเขาที่ทำให้อับอาย ปยุตอุ้มเธออย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน วางลงบนเตียงและก้มลงจูบ ไม่รู้ว่านานเท่าไร ผลินเหนื่อยจนหมดแรง ทรุดลงไปในอ้อมแขนของปยุต เมื่อตื่นขึ้นมากลางดึก ได้เห็นความไม่เป็นระเบียบบนเตียง ก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง เท้าเปล่าวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ เหงื่อที่เกิดขึ้นนั้นแห้งแล้ว แต่กลิ่นอายแห่งกามรสยังคงอยู่ ออกไปในผ้าเช็ดตัว เดินไปที่โซฟาแล้วนอนลงเบา ๆ ไม่กล้านอนกับปยุต ต้องยอมรับว่ายาที่คุณแม่ให้มานั้นแรงมาก หลังจากผ่านมาตั้งนาน จนถึงตอนนี้ตื่นขึ้นมามันก็ยังคงมีฤทธิ์อยู่ เพียงแค่ว่ามันไม่ถึงขนาดควบคุมไม่ได้เหมือนในตอนแรก ทันทีที่อยู่ไกลจากปยุต เธอก็คิดว่า เธอควรจะอดทนจนกว่าฤทธิ์ของตัวยานั้นจะหายไปจนหมด ค่ำคืนที่ยาวนาน ผลที่ได้รับคือวันถัดไปนั้นพวกเขานอนยาวจนตื่นขึ้นมาอีกทีในตอนเที่ยง ปยุตดูเวลาและพูดออกมาอย่างหงุดหงิด “ตายล่ะ ตอนเช้ามีประชุมสำคัญด้วย”