ตอนที่ 78 เธอเป็นผู้หญิงไม่ดี（3）

ต๭นที่ 78 เธอเป็นผู้หญิงไม่ดี（3） ผลินนึกถึงภาพเมื่อคืน มันช่างน่าอายจริง ๆ แต่เธอไม่ได้ลืมสิ่งที่อยากจะพูด เดินเข้าห้องน้ำไปหาปยุตที่กำลังแปรงฟันอยู่ “วันนี้ฉันมีบางอย่างจะสารภาพกับคุณ” “มีอะไรหรือเปล่า คืนนี้ค่อยคุยนะ ผมสายแล้วต้องรีบไป” ดูเขายุ่งจริง ๆ เธอจึงต้องตกลงอย่างจนหนทาง “งั้นก็ได้ กลับมาตอนเย็นค่อยคุยกัน” ก่อนที่ปยุตจะออกไปก็จูบที่หน้าผากของเธอ พร้อมกับกระซิบว่า “เมื่อคืนมันเยี่ยมมาก ผมนับถือคุณเลย” ใบหน้าของผลินกลายเป็นสีแดงลามไปจนถึงคอ เธอกลืนน้ำลายและเตะอัดเขา “ไอ้เลว” หลังจากปยุตไปบริษัทแล้ว ผลินก็อาบน้ำแต่งตัวและลงไปข้างล่าง แม่สามีนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น รู้ถึงเหตุผลที่เธอและลูกชายของเธอตื่นสาย ยิ้มและสั่งคนรับใช้ “ไปเอาซุปมาให้คุณนายน้อย” นั่งลงตรงข้ามกับแม่สามี มันช่างน่าอาย เธอสงสัยว่าพวกเขาจะได้ยินเสียงร้องครางเมื่อคืนหรือเปล่า ถ้าพวกเขาได้ยิน ก็ขอตายดีกว่า “หนูลิน ไม่ต้องอายหรอกจ้ะ แม่เองก็เคยผ่านมาแล้ว ย่อมต้องเข้าใจพลังแห่งความหวานของคู่แต่งงานใหม่อย่างพวกเธอดี” ยิ่งแม่สามีบอกแบบนั้นเธอยิ่งอายมากขึ้น พยักหน้าราวกับไก่จิกข้าว “อืมอืม” “ดื่มน้ำซุปนี้เติมพลังนะ คราวหน้าเดี๋ยวให้สามีของเธอด้วยอีกชาม เมื่อครู่จะให้เขาดื่มแต่เขาบอกว่าต้องรีบไป” ผลินหวังว่าจะสามารถฝังหัวลงในซุปตรงหน้าได้ ดื่มหมดในหนึ่งลมหายใจจนแทบยังไม่ได้กลิ่นอะไรเลย “ฉันให้ป้าเอี่ยมเตรียมของให้แล้ว ถ้าเธอไม่เป็นไรจะเอามันไปให้เขาตอนนี้เลยไหม” เธอยิ้มเกร็ง “ไม่ต้องหรอกค่ะ เขายังมีพลังงานดีอยู่” “ถึงจะมีพลังงานที่ดีที่สุดแค่ไหน ไม่ช้าก็เร็วมันก็ต้องตก” แม่เป็นอย่างไรลูกสาวก็เป็นอย่างนั้น เธอค่อนข้างเข้าใจแล้วว่าทำไมน้องสามีจึงพูดจาไม่คิดเสมอ เห็นได้ชัดว่าเธอได้รับมรดกยีนมาจากแม่สามี “อืม งั้นก็ได้ค่ะ” ผลินเลือกรถเบนซ์สีเงินออกมาจากโรงรถ ตามที่ปยุตมีคำสั่งเอาไว้ว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องเป็นคุณนายเศรษฐีอย่างแท้จริง คุณนายเศรษฐีต้องดูเป็นคุณนายเศรษฐี ถ้าไม่เอารถไปก็ห้ามออกไปข้างนอก คำสั่งของเขา เธอไม่กล้าที่จะปฏิเสธ เมื่อปยุตมาถึงบริษัท ชนัยก็มองมาอย่างน่ากลัว “ทำไมนายถึงมองฉันแบบนั้น” ถามเขาด้วยความงุนงง “พูดตรง ๆ นะครับ ศีลแตกแล้วใช่ไม่ใช่” “ฉันต้องสารภาพกับนายด้วยเหรอ ใครเป็นเจ้านายกันแน่” “คุณเป็นเจ้านาย แต่มันเป็นแค่ธุรกิจ ตอนนี้ผมถามคุณเป็นการส่วนตัว ศีลแตกแล้วจริง ๆ ใช่ไหม” ปยุตตอบออกไปอย่างหงุดหงิด “แตกแล้ว แล้วไง” “โอ้พระเจ้า แค่มองก็รู้แล้วว่าคุณแตก ดูคุณสิ สายตาเฉื่อยชา ร่างกายอ่อนแอ หว่างคิ้วหมองคล้ำ ผมรู้เลยว่าแตกแล้วแน่ ๆ โอเค มันเป็นสิ่งที่ดีนะที่จะแตกน่ะ คุณเล่าขั้นตอนของการแตกให้ฟังหน่อยได้ไหม” “นายมีเวลาว่างมากนักใช่ไหม ฉันคิดว่าฉันอาจจะต้องเพิ่มงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้นายแล้วล่ะมั้ง” “อ้ะ โอเค ผมจะไม่พูดเรื่องนี้กับคุณอีกตกลงไหมครับ” ชนัยตามเขาไปที่ห้องของประธาน รายงานด้วยความเคารพ “เนื่องด้วยท่านประธานไม่ได้ปรากฏตัวในเวลาเพราะติดผู้หญิง ดังนั้นการประชุมช่วงเช้าจึงต้องเลื่อนออกไปเป็นช่วงบ่ายครับ” “ดีมาก” ปยุตเปิดแฟ้มก่อนที่จะเงยหน้าขึ้น “ยังติดอะไรอีก” “ติด...หญิง” เพื่อหลีกเลี่ยงความเป็นไปได้ที่จะถูกแฟ้มเอกสารโจมตี ทันทีที่พูดจบ แผนที่สามสิบหกเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะหลบหนี เมื่อผลินมาถึงที่บริษัท ปยุตก็เข้าไปในห้องประชุมแล้ว เธอนั่งอยู่ในห้องทำงานของเขา รออยู่เป็นชั่วโมง เขาถึงเพิ่งจะกลับมาจากการประชุม ทันทีที่เห็นเธอ ปยุตก็แปลกใจ “คุณมาได้ยังไง” เธอชี้ไปยังหม้อร้อนที่อยู่บนโต๊ะ “นั่นสำหรับคุณ” “มันคืออะไร” ปยุตเปิดฝาและดมกลิ่นของมัน แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว “น้ำซุป สำหรับเติมพลังให้คุณ” “เอากลับไป ผมไม่ดื่ม” ผลินหันไปจ้องอย่างรวดเร็ว “คุณคิดว่าฉันว่างมากเหรอ เป็นเด็กส่งของให้พวกคุณทั้งคู่หรือไง คุณแม่บอกให้ฉันนำมันมาให้คุณ แต่คุณต้องการให้ฉันนำมันกลับไปเนี่ยนะ” “ถ้าคุณไม่กลับก็อยู่ที่นี่ แต่ผมจะไม่ดื่มมัน” “ทำไมถึงไม่ดื่มล่ะ” “คุณอยากรู้เหรอ” “อืม” เธอหน้าแดงเล็กน้อย เขาจับมือเธอ “มานี่สิ” เธอลุกขึ้นตาม “หลังจากดื่มแล้วมันช่วยเรื่องเสริมสมรรถภาพทางเพศ อีกไม่นาน คุณก็จะมีเด็กออกมาเป็นรัง” “อะไรนะ” ผลินร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ “แต่ฉันดื่มมันไปแล้วจะทำยังไงล่ะ” “บางครั้งคุณก็เป็นผู้หญิงที่ฉลาดเกินไป แต่บางครั้งคุณก็โง่จนเกินไป” “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณแม่ตั้งใจทำแบบนั้น” “ที่หกคะเมนตีลังกาไปเมื่อคืน วันนี้สมองของคุณมันยังไม่พัฒนาอีกเหรอ” “เมื่อคืนนี้...เมื่อคืนนี้ทำไม” เธอมีบางคำที่พูดออกมาไม่ได้ “อย่าบอกนะว่ายาเมื่อคืนเธอไม่ได้เป็นคนเอายานั่นให้คุณทาน” เธอหันหลังอย่างเขินอาย “ฉันไม่ได้ทานอะไรเลย” “มันยากที่จะพูดนักใช่ไหม ถ้างั้นเมื่อคืนใคร...” “พอเลย อย่าพูดนะ” เธอปิดปากเขาอย่างหงุดหงิด “กำแพงมีหู อย่าให้ฉันต้องเผชิญกับการไม่มีหน้าไปพบใคร” “งั้นยอมรับแล้วใช่ไหม” “มันเป็นอดีตไปแล้ว ทำไมต้องพูดถึงมันอีกล่ะ” เธอไปหยิบหม้อคืนมา “ไม่ดื่มก็อย่าดื่ม ฉันจะเอากลับ” “เฮ้ รอเดี๋ยวก่อนสิ” ปยุตเปิดคอมพิวเตอร์ “ถ้าผมแก้งานแล้ว เดี๋ยวจะดื่มมันทันที” “ไหนว่าจะไม่ดื่มไง” เธอไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะยังรู้สึกอารมณ์เสียกับเมื่อครู่ “เพื่อตอบแทนการทำงานหนักของคุณ ถ้าไม่ดื่มมันด้วยเดี๋ยวคุณก็จะเสียหน้า ยิ่งกว่านั้น ดื่มไปมันก็ไม่อันตรายอะไร” “คุณไม่ได้ต้องการเด็กหรอกเหรอ” ตอนแรกผลินก็ไม่อยากพูด แต่ใครจะรู้ว่ามันไม่สามารถควบคุมได้ “ใครบอกว่าผมไม่ต้องการเด็ก” เธอเหลือบมองประตู และกระซิบเบา ๆ “ทุกครั้งที่คุณ...ปล่อยนอกตลอดไม่ไช่เหรอ” เขาหัวเราะเสียงดัง ลุกขึ้นและรวบเอวเธอ กัดหูของเธออย่างใกล้ชิดและกล่าวว่า “นั่นเป็นเพราะคุณไม่ต้องการที่จะตั้งครรภ์เร็ว มิฉะนั้นเราก็ไม่สามารถเป็นเหมือนเช่นเมื่อคืนนี้ที่ทำได้ไม่ลดละตามอำเภอใจสิจริงไหม” ใบหูของเธอเป็นสีแดง พยายามผลักเขาออก “น่ารังเกียจจริง ๆ ฉันไม่คิดเลยว่าใบหน้าที่ดูจริงจังนี่ หัวใจกลับสกปรกแบบนี้” “ถ้าพูดกันตามจริงแล้ว เมื่อคืนนี้คนที่...” “พอ ทำไมชอบพูดแบบนี้ตลอดเลย” เธอหยิกเขาด้วยทั้งอายทั้งโกรธ “รอผมสักครู่นะ” ปยุตเริ่มทำงานอย่างจริงจัง ผลินยืนดูเฉย ๆ ทันใดนั้นก็เอ่ยถาม “พวกคุณอยากพัฒนารีสอร์ตในวัฒกาญจน์เหรอ” เขาเงยหน้าขึ้น “ใช่ มีอะไรเหรอ” “โครงการนี้ทำสัญญากับใคร” “คงไม่ได้อยากจะเป่าลมหมอน ให้ผมให้โครงการนี้กับคุณธนวันหรอกใช่ไหม” เธอหยุดคิดนิดหนึ่งก่อนที่จะพูด “ถ้า...ถ้ามันโอเค ฉันก็หวังว่าคุณจะแยกเรื่องงานออกจากเรื่องส่วนตัว” ปยุตคิดเกี่ยวกับมันก่อนจะพูดว่า “ได้สิ เห็นแก่ที่คุณพูดกับผมเป็นครั้งแรก ผมจะให้สิทธิ์การก่อสร้างนี้กับพ่อของคุณ แต่ว่า คุณไม่ได้เกลียดพ่อหรอกเหรอ” “ฉัน...” ผลินไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เธอบีบมือตัวเอง “ฉันจะอธิบายให้คุณฟังทีหลัง ตอนนี้คุณอย่าเพิ่งถามเลยนะ” “เอางั้นก็ได้” ปยุตยกหม้อร้อนขึ้น ก่อนที่จะดื่มน้ำซุปข้างในจนหมดในครั้งเดียว พูดอย่างทรมานว่า “ผมไม่เคยคิดเลยว่าผลินที่ดุร้าย จะทำให้ปยุตกลายเป็นแบบนี้ได้” ผลินจูบที่แก้มของเขา และพูดขอบคุณว่า “ขอบคุณที่รักฉัน ฉันก็จะรักคุณอย่างดี” เธอหยิบหม้อและเดินจากไปอย่างมีความสุข ปยุตจ้องมองด้านหลังของเธอ รอยแผลในส่วนลึกของหัวใจเริ่มที่จะได้รับการรักษาทีละเล็กทีละน้อย เมื่อออกจากตึกบริษัท เธอโทรหาพ่อทางโทรศัพท์ ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะรับสาย “ฮัลโหล?” น้ำเสียงที่ใจร้อนตอบกลับมา “คุณพ่อคะ ว่างไหม เราออกมาเจอกันหน่อย” “แกไม่ได้ไปต่างประเทศหรอกเหรอ” ธนวันถามเสียงเย็น แน่นอนว่านังสารเลวชุดานั่นอธิบายสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว “ฉันไม่ได้ไปต่างประเทศ ฉันอยู่ในเมือง B อยากคุยเรื่องข้อตกลงกับคุณ สงสัยว่าคุณจะสนใจไหม” “ข้อตกลงอะไร” “คุณปยุตต้องการพัฒนาวัฒกาญจน์บ้านเกิดของเราเป็นรีสอร์ต ถ้าคุณสนใจในโครงการนี้ พวกเราก็ออกมาเจอกันเพื่อพูดคุยรายละเอียด” ธนวันเงียบไป เห็นได้ชัดว่ามีความสนใจพอสมควร ผลินรู้ว่าพ่อไม่มีความกล้าที่จะตอบ เธอจึงให้ที่อยู่นัดพบออกไป ภายในร้านน้ำชาที่เงียบสงบ พ่อออกมาเร็วกว่าที่คิด ทันทีที่พ่อและลูกสาวได้พบกัน ไม่มีความรู้สึกทั่วไปของความใกล้ชิด เป็นความไม่คุ้นเคยที่ช่างน่ากลัว เธอไม่พูดเรื่องไร้สาระกับเขา ตัดเข้าตรงประเด็น ฉันสามารถช่วยให้คุณได้รับสิทธิ์ก่อสร้างที่วัฒกาญจน์ แต่คุณต้องให้หลักฐานที่อยู่ในมือชุดากับฉัน” ธนวันพูดเสียงเย็น “แกคิดว่าฉันจะโง่พอที่จะพลาดท่าเสียทีในเรื่องเดิม ๆ อีกครั้งงั้นเหรอ” “ครั้งนี้เราตกลงกันอย่างยุติธรรม เอาปากกามา แล้วฉันจะมาพบคุณพร้อมกับสัญญา” เธอดูจริงจังจนไม่เหมือนกับการโกง เขาเลิกคิ้วขึ้น “คุณปยุตจะให้โครงการใหญ่ ๆ แบบนี้กับแกงั้นเหรอ” “บางทีคุณอาจจะคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ความจริงก็คือ เขาสัญญากับฉัน ว่าสามารถให้ใครก็ได้ตามที่ฉันต้องการ” “ฉันขอคิดดูก่อน” “ได้ค่ะ พรุ่งนี้ค่อยให้คำตอบกับฉัน” เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วก้าวเดินไปอย่างสง่างาม ธนวันมองออกไปนอกหน้าต่าง จ้องไปที่ด้านหลังของเธอ อดคิดไม่ได้ว่านี่มันเหมือนใคร ช่างแสนชาญฉลาดมาก ช่างมีความเข้าใจในเรื่องธุรกิจ ลูกสาวคนนี้ อดไม่ได้ที่เขาจะรู้สึกกลัวเล็กน้อย เขาจำได้กับการเป็นคนชั่วร้ายเมื่อหลายปีก่อน... ธนวันแทบจะไม่มีเวลามากพอในการดิ้นรน ธรรมชาติของพ่อค้ามักจะเลือกผลประโยชน์ กลับมาบ้านในวันนั้น เขาไปที่ห้องของลูกสาว เจอปากกาบันทึกเสียงในลิ้นชักของเธอ จึงแอบหยิบมาไว้ในอ้อมแขน และโทรออกไปหาผลินทันที พูดเพียงคำเดียว “ตกลง” สำหรับทางเลือกของเขา ผลินไม่แปลกใจเลย พูดอย่างใจเย็นว่า “โอเคค่ะ พรุ่งนี้เช้าเจอกันที่เดิม ฉันมีสัญญา คุณมีสิ่งที่ฉันต้องการ พวกเรา...เงินไป...ของมา”