ตอนที่ 80 เธอเป็นผู้หญิงไม่ดี（5）

ต๭นที่ 80 เธอเป็นผู้หญิงไม่ดี（5） “เธอกำลังลังเลที่จะสารภาพกับตายุตใช่ไหม” “ใช่ค่ะ” “อย่าบอกเขานะ” แม่สามีบอกอย่างจริงจัง “ทำไมล่ะคะ” “จริง ๆ แล้วฉันรู้เรื่องที่ธรรศอยู่ประเทศฝรั่งเศสมานานแล้ว แต่ฉันไม่ได้บอกใคร ลูกชายของฉันถูกผู้หญิงคนนั้นทำร้ายมามากพอแล้ว ฉันไม่อยากให้เขาไปข้องเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นอีก” “แต่การที่ไม่บอกให้เขารู้ เกิดเขารู้ขึ้นมา เขาจะโทษฉันหรือเปล่าคะ” “ถ้าเธอไม่ได้ยอมรับว่าเธอได้เห็นภาพของพวกเขาทั้งสามคน เขาก็จะไม่มีวันรู้ว่าชนุตร์ แซ่อี้ที่เธอพบในฝรั่งเศสคือธรรศจริงไหม” ผลินเงียบไป แต่หลังจากนั้นไม่นานก็พยักหน้า “ค่ะ” ลึก ๆ แล้วเธอเองก็ไม่ต้องการให้ปยุตต้องไปข้องเกี่ยวกับอดีตอีก ไม่ว่าจันทรจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ เธอก็ไม่ต้องการ นำสัญญารีสอร์ตไปยังร้านน้ำชาที่นัดกับพ่อไว้เมื่อวาน เอ่ยถามทันทีที่เจอกัน “เอาของมาหรือเปล่าคะ” ธนวันดึงปากกาออกจากกระเป๋าและกดปุ่มเล่น แน่นอนว่านั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ แล้วจึงส่งสัญญาไปให้ “เซ็นสิคะ” ผลินลบเนื้อหาที่บันทึกไว้ในปากกาทั้งหมดต่อหน้าพ่อ แล้วโยนมันทิ้งลงถังขยะใต้โต๊ะ ธนวันเซ็นสัญญาเสร็จแล้ว เขายิ้มและกล่าวว่า “ขอบคุณมากนะ หลังจากที่พ่อรวยแล้ว จะชดเชยให้เธออย่างดี” เธอยิ้มเยาะ “ความเพ้อฝันที่ไม่เคยมีในวัยเด็ก เมื่อโตขึ้น ก็ไม่มีอะไรมากกว่านั้น” ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ถือสัญญาและออกไป... เธอขับรถไปที่บริษัท ยืนอยู่หน้าประตูห้องของปยุต มีความไม่สบายใจเกิดขึ้นในจิตใจ ไม่เคยคิดว่าจะได้เจอธรรศ รู้สึกว่าไม่มีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับปยุตเลย เสียงประตูเปิดออก ชนัยเดินออกมาจากข้างใน “อ้าว นายหญิง ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะครับ” “ค่ะ กำลังน่ะ” เธอยิ้มแข็งเกร็งแล้วเดินเข้าไปด้วยย่างก้าวอันหนักอึ้ง “พ่อฉันเซ็นสัญญาแล้ว” ปยุตบิดขี้เกียจและตบที่หน้าขาตัวเอง “มานั่งนี่สิ” เธอนั่งลงอย่างว่าง่าย “จะตอบแทนผมยังไง” “แล้วคุณต้องการอะไรเป็นการตอบแทนล่ะ” เธอกลืนน้ำลาย “แน่นอนว่า ไม่ใช่การเลี้ยงมื้อกลางวันแน่” เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่ร้อนแรงของเขา หัวใจเธอก็รับรู้ พูดอย่างเขินอายว่า “ไว้กลับบ้านไปคืนนี้นะ...” “ไม่ล่ะ ผมต้องการมันตอนนี้” เมื่อปยุตพูดอย่างนั้น สองมือก็เคลื่อนไหวอย่างลุ่มล่าม ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น ผลินก็เด้งตัวออกมาจากตักเขาทันที รีบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วไปนั่งบนโซฟาด้วยใบหน้าแดงก่ำ หยิบนิตยสารมาและก้มลงมองมัน “ท่านประธาน มิสเตอร์ทอมจากบริษัทAPของอเมริกามาถึงแล้วครับ” “เชิญเขาเข้ามา” “ครับ” หลังจากชนัยรายงานแล้วก็หันหลังเดินออกไป เมื่อเดินผ่านไปตรงหน้าของผลินก็เอ่ยเตือนอย่างมีความหมาย “นายหญิงครับ หนังสือของคุณมันกลับหัวอยู่นะ” ใบหน้าของผลินยิ่งแดงก่ำลามไปถึงคอ มันช่างน่าอาย เธอพรวดพราดลุกขึ้นและกล่าวอย่างลนลาน “ฉันกลับก่อนนะ บ๊ายบาย” ไม่รอให้ปยุตตอบ เธอก็แวบหายออกไปอย่างรวดเร็ว ตอนสี่โมงเย็น ผลินได้รับสายจากปยุต ชวนเธอไปทานอาหารทะเลด้วยกันหลังเลิกงาน เธอตกลง ห้าโมงเย็น เธอและปยุตจับมือพากันเดินเข้าไปในร้านอาหารทะเล โชคไม่ดีเมื่อต้องมาเจอกับไวภพ ที่ผลินไม่ได้ไปฝรั่งเศสแล้วนั้นไวภพยังไม่รู้เรื่อง ต้องมาเจอกันแบบนี้ ไม่ใช่แค่ผลินจะแปลกใจ ไวภพเองก็ยิ่งตกใจ เขามองไปยังมือที่ปยุตจับผลินเอาไว้แน่น ทันใดนั้นหัวใจก็ถูกทำร้ายอย่างรุนแรง เอ่ยถามว่า “คุณไม่ได้ไปปารีสหรอกเหรอ” ผลินพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด “อืม ขอโทษนะ” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะให้มันกับคนอื่น” “ค่ะ” หลังจากพูดคุยจบไวภพก็ออกจากร้านอาหารทะเลไป ผลินมองไปที่ด้านหลังของเขาที่กำลังเศร้าก็พลันรู้สึกไม่ดี “เดินไปไกลขนาดนั้นแล้ว ยังไม่เลิกมองอีกเหรอ” มีใครบางคนกำลังหึง เธอหันกลับมาเผชิญหน้าอย่างไม่พอใจ “ฉันแค่รู้สึกผิดต่อเขา” “รู้สึกผิดที่ไม่ได้ไปปารีสน่ะเหรอ คุณไปปารีสเพื่อเรียนต่อ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย” “เขาเป็นห่วงฉัน” ปยุตยิ่งไม่พอใจ เคาะนิ้วลงบนโต๊ะ “คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณพูดอะไรออกมา พูดต่อหน้าสามีว่าผู้ชายคนอื่นเป็นห่วงคุณ คุณคิดว่ามันดีแล้วเหรอ” “โอ้ นี่คุณอย่ามาหึงหวงนะ ครั้งที่ฉันถูกโรศนีสาดซอสมะเขือเทศใส่ ฉันได้หึงหวงคุณหรือเปล่า” “นั่นเพราะคุณรู้ว่าผมไม่ได้ชอบโรศนี” “แล้วคุณไม่รู้เหรอว่าฉันไม่ได้ชอบไวภพ” “ตาของผมไม่เคยมองผู้หญิงคนอื่น แต่คุณน่ะ ไม่รู้ว่ามองผู้ชายไปมากเท่าไร” ผลินกลอกตา “คุณเป็นผู้หญิงหรือยังไงถึงต้องระวังตาตัวเองน่ะ” “ไม่ใช่ว่าผมระวังตา แต่หัวใจของซือหม่าน่ะชัดเจนเกินไป” “แล้วคุณต้องการอะไร คุณจะทะเลาะกับฉันที่นี่แทนที่จะทานอาหารใช่ไหม” ปยุตส่งเสียงในลำคอออกมาด้วยความไม่พอใจ “หนึ่งทาทีเท่ากับสิบล้าน ผมไม่มีเวลามากพอจะมาต่อสู้กับคุณหรอก” กล่าวจบก็โบกมือเรียกพนักงาน “ปูนึ่ง ปูตุ๋น ปูย่าง ปูเผา ปูทอดเอามาอย่างละโหล” “โหล?” ผลินถามอย่างตกใจ “คุณกำลังหาตัวช่วยหรือไง” “ใช่ ผมกำลังหาตัวช่วย” “คุณจะตายนะ” “ตายก็ดีกว่าคุณโกรธ” ผลินส่ายหน้าแล้วดื่มน้ำ “ก่อนหน้านี้ฉันไม่รู้ว่าฉันโกรธคุณมากแค่ไหน ไม่ใช่แค่เรื่องการมีตาไว้มองผู้ชายคนอื่น” “แล้วมันทำไม่ได้เหรอ ที่ไม่ต้องกอดจูบหรืออะไรแบบนั้นน่ะ” “แล้วทำไมคุณถึงต้องระวังตาด้วย” “ได้ งั้นวันหน้าผมจะพาสาวสวยไปว่ายน้ำ แล้วผมจะรอดูว่าหัวใจของเป็ดแห้งอย่างคุณน่ะกว้างใหญ่แค่ไหน” ผลินแทบจะอาเจียนเป็นเลือด นี่คือสิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้นจากความชั่วร้ายใช่ไหม... “น้องณีพูดถูกเสมอ” “เธอพูดถูกเรื่องอะไร” “ไม่มีใครอยู่กับคุณได้หรอก” “แล้วจนถึงตอนนี้มีใครตายเพราะผมแล้วหรือไง” “มันยังไม่ถึงเวลา” “มันก็แน่ล่ะสิ อีกหลายสิบปีข้างหน้าก็จะเดินไม่ได้แล้ว ตาบอด ผมขาว มันก็เป็นเรื่องธรรมชาติไง” บริกรนำปูทุกชนิดที่สั่งมาเสิร์ฟ ผลินนำชิ้นหนึ่งอุดปากปยุต “เงียบปากไปซะ” “กลับบ้านไปคืนนี้ผมจะจัดการกับคุณ” ปยุตจ้องเธอ แกะเปลือกของปูออก แล้วนำไปวางในชามของผลิน ผลินมองดูเนื้อปูนุ่ม ราวกับน้ำผึ้งหวานชโลมจิตใจ ผู้ชายคนนี้ช่างเป็นคนดีเสียจริง ทะเลาะไปทะเลาะมากันอยู่ดี ๆ แต่พอถึงเวลาก็ไม่ลืมคิดที่จะดูแลเธอ หลังจากที่ไวภพออกจากร้านอาหารทะเล ก็รู้สึกสูญเสียอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ถึงแม้ว่าผลินจะไม่ได้พูดอะไร มันก็เดาได้ไม่อยากจากที่เห็นสีหน้าและความใกล้ชิดของเธอกับปยุต พวกเขาตกหลุมรักกันและกันแล้ว เขามาที่ผับด้วยความเศร้าโศก ดื่มคนเดียว และค่อย ๆ เมา หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาชื่นใจ หลังจากที่ชื่นใจรับสายก็รีบออกมาหาอย่างรวดเร็ว “ครูใหญ่ภพ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดื่มหนักขนาดนี้” ชื่นใจคว้าแก้วในมือเขาออกด้วยความเศร้าและเป็นกังวล “ครูชื่น คุณบอกผมมาตามตรง ผลินหลงรักไอ้เลวปยุตนั่นใช่ไหม” ชื่นใจตะลึงงัน พยักหน้าอย่างงุนงง และส่ายหน้าอีกครั้ง “ทำไมคุณถึงถามแบบนี้ เธอไม่ได้ไปฝรั่งเศสแล้วหรอกเหรอ” “ไม่ เธอไม่ได้ไป ผมเพิ่งเจอเธอ เธอจับมือเดินตามไอ้ปยุตนั่น บนใบหน้ามีแต่รอยยิ้มมีความสุข ผมไม่เคยเห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุขแบบนั้นมาก่อนเลย...” เมื่อไวภพนึกถึงภาพของผลิน หัวใจก็พลันเจ็บปวดเกินจะทน ชื่นใจรู้สึกประหลาดใจ ที่ผลินกลับมาก็ไม่ได้ติดต่อมาบอกเธอ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ฝรั่งเศส “คุณอย่าเศร้าไปเลย ความรักมันไม่สามารถบังคับกันได้นะ” เธอไม่รู้ว่าจะปลอบไวภพอย่างไรดี คำพูดปลอบใจเพียงสิ่งเดียวนี้ คือพูดให้เขาฟัง และพูดกับตัวเองด้วย “ชื่นใจ คุณรู้ดีที่สุดใช่ไหม คุณรู้ดีที่สุดว่าผมรักผลินมากแค่ไหน หลายปีที่ผ่านเป็นผมที่คอยปกป้องเธออยู่เงียบ ๆ ใช่ไหม” ชื่นใจหันหน้าไปอีกทางและเช็ดน้ำตาออกจากดวงตา “ใช่ ฉันรู้ ฉันเข้าใจมันดีที่สุด” “งั้นคุณบอกผมได้ไหม ว่าผมไม่มีดีพอหรือยังไง ทำไมเธอถึงไปหลงรักผู้ชายแบบไอ้ปยุตนั่น แม้เพียงครั้งก็ไม่เคยให้โอกาสผมได้เข้าไปในชีวิตเธอเลย” ไวภพ คุณไม่ผิดอะไรทั้งนั้น คุณเป็นคนดี มีแค่ฉันเท่านั้นที่เห็นมัน เธอได้แต่พูดเงียบ ๆ ภายในใจ สุดท้าย ก็ยังคงไม่มีความกล้าที่จะพูดมันออกมา “ไม่ใช่ว่าคุณไม่ดี แต่ผลินเธอไม่อยากทำร้ายคุณ” “ทำไม” ไวภพมึนงง ดวงตาที่มีเสน่ห์เต็มไปด้วยความสับสน “เธอตั้งใจแต่งงานกับคุณปยุตเพราะมีจุดประสงค์ แค่อยากใช้เขาเพื่อแก้แค้นให้แม่ แต่ใครจะรู้ว่าระหว่างที่อยู่ด้วยกัน ไม่ทันระวังจนสูญเสียหัวใจไป” “แก้แค้น? แก้แค้นอะไร” ชื่นใจไม่สามารถปฏิเสธสายตาที่เร่งเร้าของเขาได้ จึงเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับไวภพ หลังจากที่ไวภพฟังจบ ก็ไปได้พูดอะไรอยู่นาน ทำเพียงยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นดื่ม และไม่ว่าชื่นใจจะเตือนอย่างไรเขาก็ไม่ฟังเลย แล้วอยู่ดี ๆ เขาก็วางแก้วลง และลุกออกไปจากผับ ชื่นใจรีบตามออกไปจับแขนเขาไว้ “มันดึกแล้วนะ คุณจะไปไหน” “ปล่อยผม” เขาเหวี่ยงเธอไป และก้าวเดินต่ออย่างดื้อดึง ชื่นใจเป็นห่วงและตามไปอีกครั้ง “คุณกำลังจะไปไหน คุณบอกฉันสิ ให้ฉันขับรถไปส่งให้ไหม” “อย่าตามผม” เขาหันกลับไป เหมือนเป็นทั้งคำสั่งและคำเตือน ชื่นใจกัดริมฝีปาก รู้สึกโกรธจึงหันหลังเดินจากไป แต่หลังจากที่ไปเพียงไม่กี่ก้าวก็กลับมาอีกครั้ง ในที่สุดก็ทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เขาเดินอยู่บนถนนเพียงลำพัง ระยะระหว่างคนทั้งสอง ถูกดึงกลับไปยังระยะห่างเช่นเดิม ไวภพเดินไปอย่างยาวนาน ชื่นใจก็เดินตามไปเงียบ ๆ รู้สึกเศร้าเมื่อค้นพบว่า เขามายังคฤหาสน์นภาที่ซึ่งมีผลินอยู่ ดูเหมือนว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์ และเพราะมันไกล จึงไม่สามารถได้ยินสิ่งที่เขาพูด ทว่าชื่นใจก็รู้ ว่าเขาโทรหาผลิน