ตอนที่ 81 เธอเป็นผู้หญิงไม่ดี（6）

ต๭นที่ 81 เธอเป็นผู้หญิงไม่ดี（6） ความจริงแล้ว เธอคาดเดาไม่ผิดเลย ผลินรับสายโทรศัพท์ของไวภพ ขณะที่ปยุตกำลังอาบน้ำอยู่ที่ห้องน้ำ เธอกระซิบถามไปว่า “มีเรื่องอะไรเหรอ” “ผมอยู่นอกบ้านคุณ คุณรีบออกมาพบผมหน่อยครับ” “ฉันเข้านอนแล้ว มีเรื่องอะไรพรุ้งนี้ค่อยพูดกัน” เธอวางสายโทรศัพท์ทันที แต่ไวภพยังไม่ลดละ โทรศัพท์กลับไปอีกครั้ง “ถ้าคุณไม่ออกมา ผมจะตะโกนเรียกจนกว่าคุณจะออกมา” ผลินฟังน้ำเสียงของเขาผิดปกติ เหมือนดื่มสุราจนเมามาย กลัวว่าเขาจะบุ่มบ่ามไม่ยั้งคิดตะโกนเอะอะเสียงดังอยู่ด้านนอกจนทำให้ พ่อแม่สามีตกใจตื่น จึงพูดออกไปอย่างโกรธเคืองว่า ”คุณไม่ต้องตะโกน ฉันรีบลงไปแล้ว” เธอรีบเร่งเดินไปหน้าประตูใหญ่พบเขา มองเห็นไวภพยืนอยู่ข้างเสาไฟริมทางเพียงแว๊บแรก รู้สึกได้ว่าเขาดื่มสุราจนเมามายกลิ่นส่าเหล้าเหม็นฟุ้งมาแต่ไกล “คุณต้องการทำอะไรกันแน่” เธอขึ้นเสียงถามและมองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง ถ้าปยุตมาพบเธอกับไวภพในเวลาค่ำมืดดึกดื่นอย่างนี้ เขาจะต้องหึงหวงอย่างแน่นอน “ผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว” “รู้เรื่องอะไร” เธอขมวดคิ้วมองไปที่เขา “ทุกอย่างทั้งหมดเกี่ยวกับคุณ” ในใจของผลินรู้สึกกังวล พูดออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ฉันไม่มีเวลามาเล่นสนุกกับคุณหรอกนะคะ คุณรีบกลับไปเถอะ” เธอหันหลังเพื่อที่จะกลับแต่ไวภพดึงมือรั้งเธอไว้พูดว่า “ ทำไม ทำไมถึงจะต้องเลือกเขา ถ้าต้องการที่จะแก้แค้น ผมก็ทำให้ได้ มีเหตุผลอะไรถึงเลือกเขาครับ” ผลินทั้งโกรธทั้งตกใจ สะบัดมือของไวภพที่ฉุดเธอไว้ พูดว่า ” คุณพูดเรื่องอะไร ไม่มีเรื่องอย่างที่คุณพูดคะ” ผลินต้องการที่ผละตัวไป แต่ไวภพก็ยังรั้งเธอไว้ “ คุณอย่ามาปกปิดผมอีกเลย ทำไมถึงยอมแบกรับความขมขื่นไว้คนเดียวล่ะครับ กลับไม่ให้ผมช่วยแบ่งเบาภาระคุณบ้าง คุณรู้มั๊ยครับเพียงแค่คุณเอ่ยปากมาคำเดียวเท่านั้น ไม่ว่าต้องการให้ผมทำอะไรผม จะไม่บ่นสักคำ” …… เพี๊ยะ...... ผลินอดกลั้นไม่ไหวจึงตบหน้าไวภพไปหนึ่งฉาด สะอึกสะอื้นพูดออกมาว่า “ จะต้องให้ฉันพูดสักกี่ครั้ง เรื่องของฉันฉันแก้ปัญหาด้วยตนเองได้ ไม่ว่าจะเป็นอดีคที่ผ่านมาก็ดี หรือปัจจุบันนี้ก็ตาม ฉันไม่เคยมีความคิดที่จะให้ ท่านผอ.ไวภพมาช่วบแบ่งเบาภาระแทนฉันเลย” ในที่สุดไวภพก็คลายมือออก หลังจากได้ยินคำพูดปฏิเสธจากปากของเธอ แววตาของเขาปวดร้าวยิ่งนัก ผลินถอนหายใจและวิ่งกลับไป ชื่นใจเฝ้ามองดูฉากบทนี้ ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ไวภพยืนนิ่งอยู่นาน ชื่นใจเองก็ยืนอยู่ข้างเขาเช่นกัน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่หันหลังกลับมามองหน้าเธอแม้สักครั้งเดียว แต่ว่าเธอกลับเคยชินกับท่าทางเช่นนี้ “เมื่อสักครู่หายไปไหนหรือ” หลังจากปยุตอาบน้ำเสร็จก็นอนบนเตียงดูโทรทัศน์ เธอตอบกลับด้วยแววตาเปล่งประกาย “ไปวิ่งข้างนอกรอบนึงคะ” “เต็มที่เลยมั๊ย” “นิดหน่อยคะ” “นั้นก็ขอโทษด้วยนะครับ เดิมทีผมคิดว่าจะวิดพื้นซะหน่อย” “ไม่มีปัญหา เทียบกันแล้วหากคุณจะวิดพื้น ฉันยอมที่จะเป็นคนวิดให้เองดีกว่านะคะ” ปยุตหัวเราะคำโต พูดว่า “รีบไปอาบน้ำเถอะ ผมรอคุณ” “รอฉันเรื่องอะไร” แท้จริงเธอรู้คำตอบดีว่าเขารออะไร “รอคุณอยู่บนเตียง ยังทำอะไรได้อีกล่ะ ช่วงบ่าย เจ้าบ้า ชนัย มาสร้างความวุ่นวายในงานของผม ผมเกือบจะระงับอารมรณ์ไว้ไม่อยู่ ด่าว่ามารดาของเขาไปแล้ว” ผลินตอบกลับเขาอย่างเสียอารมณ์ “ อย่าเป็นคนไร้คุณธรรม เขาเดิมทีไม่มีแม่อยู่แล้ว คุณยังด่าว่าแม่ของเขา คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า” “ดังนั้นผมควบคุมอารมณ์ไว้ได้” กลางดึก ผลินสะดุ้งตื่นขึ้นมาเนื่องจากคอแห้งผาก เธอรินน้ำที่วางอยู่ข้างเตียงดื่มเข้าไปคำใหญ่ ผลินกลับได้ยินปยุตละเมอออกมาเสียงดังว่า” ทำไมถึงหักหลังผม ......ทำไมต้องจากผมไป......ทำไม.....ทำไม.....” ความรู้สึกผ่อนคลายพลันตื่นตระหนกขึ้นในทันที ระยะเวลาก็ผ่านมาเป็นเวลานาน3ปี แล้ว เขาตอบรับความรู้สึกที่เธอมีให้เขา แต่เขากลับยังไม่ลืมเลือนหญิงสาวที่ทำร้ายจิตใจเขาคนนั้น ผลินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ เธอรู้สึกว่า ตนเองได้ปิดบังเรื่องราวหลายต่อหลายเรื่องกับปยุตไว้มากมาย เธอนับวันยิ่งขาดความมั่นใจมากขึ้นทุกที ว่าปยุตจะสามารถให้อภัยเธอได้ วันรุ่งขึ้น ผลินครุ่นคิดอยู่นาน ตัดสินใจกลับไปที่โรงเรียนตามเดิม ถึงแม้ว่าการเผชิญหน้ากับไวภพจะอึดอัดก็ตาม แต่ว่า โรงเรียนนี้ก็เป็นสถานที่ที่เธอทำงานมานานถึงสามปี เธอเชื่อว่า ไวภพคงจะแยกแยะระหว่างความรู้สึกส่วนตัวกับอาชีพการงานได้ชัดเจน มีครูอีกคนหนึ่งของโรงเรียนเดินทางไปฝรั่งเศสแทนผลิน สำหรับการสูญเสียโอกาสครั้งนี้ เธอกลับไม่รู้สึกเสียใจภายหลังแม้แต่น้อย เพราะว่ามีได้ต้องมีเสียเป็นเรื่องปกติ การได้รับรักจากปยุต นั้นสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด ในระหว่างการสอน ชื่นใจที่ได้แต่รับปากว่าจะไม่พูดเดินมายืนอยู่ต่อหน้าผลินพูดว่า “ขอโทษ” เธอรู้ว่าเพราะอะไรชื่นใจถึงพูดคำว่าขอโทษ จึงพูดกระแทกอย่างโกรธเคืองไปว่า “พูดออกไปหมดแล้ว คำขอโทษจะมีประโยชน์อะไรอีกล่ะ” “ฉันเพียงแค่ทนไม่ได้ที่มองเห็น ไวภพเศร้าโศรกเสียใจ คิดว่าหลังจากที่บอกเขาไปแล้ว จิตใจของเขาจะสงบลงบ้าง ใครจะไปรู้ .....” “ ใครจะไปรู้เขาไม่เพียงแต่จิตใจไม่สงบลง กลับยังบุ่มบามวิ่งมาหาเธอถึงบ้าน” ”เธอเห็นฉันด้วยรึ “ ชื่นใจถึงกับตกใจ “เธอตัวใหญ่ซะขนาดนั้นยืนอยู่ด้านหลัง ถ้าหากฉันมองไม่เห็น ฉันก็ตาบอดแล้วล่ะ “ “อย่างนั้นเธอยกโทษให้ฉันแล้วใช่มั๊ย” ผลินถอนหายใจ พูดออกมาอย่างเสียอารมณ์ว่า “ฉันว่า เธอคงตัดสินใจที่จะเฝ้ามองดูเขาอยู่ห่างอย่างนี้ ไม่ให้เขารู้ใช่มั๊ย” หลังจากเลิกงาน ทั้งสองคนก็เดินออกมาจากโรงเรียน ชื่นใจก็เสนอขึ้นมาว่า “ ให้ฉันเลี้ยงข้าวเธอสักมื้อเถอะ เพื่อเป็นการไถ่โทษก็แล้วกัน” ผลินพยักหน้ารับคำ “ โอเค ให้เธอเลือดตกยางออกซะบ้างถึงจะรับรู้ถึงความเจ็บปวด” ผลินเลือกร้านอาหารที่แพงที่สุด สั่งอาหารที่แพงที่สุดเท่าที่มีในร้าน ชื่นใจเห็นเธอสั่งอาหาร ทั้งเจ็บใจ ทั้งมึนหัว ทั้งปวดตับ แทบจะเป็นลม กัดฟันกรอดๆ พูดว่า “พิษที่ร้ายแรงที่สุด ยังร้ายไม่เท่ามารยาหญิง ฉันทำบาปทำกรรมอะไรมาเนี่ย ถึงได้มีเพื่อนอย่างเธอเฮอะ” ผลินหัวเราะเสียงดัง ” ทำบาปทำกรรมอะไร ประโยคนี้ ฉันพรรณาถึงปยุตเป็นประจำแหละ” “อย่างนั้นเธอกินซะเถอะ ถ้าวันนี้กินไม่หมด เราจะได้เห็นดีกัน” ผลินพยักหน้า “วางใจเถอะ ฉันจะจัดการจนเรียบ ฉันขอไปห้องน้ำก่อนนะ” เธอลุกขึ้น และเดินไปทางห้องน้ำ คาดไม่ถึง ภายในห้องน้ำเธอได้พบกับชุดา “เธอ.....เธอไม่ใช่ไปฝรั่งเศสแล้วไม่ใช่เหรอ” ผลินมองไปทางเธออย่างตกตะลึงงัน แพล๊บเดียวสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปยังกับเห็นขี้ยังไงยังงั้น ผลินรู้สึกหดหู่เป็นที่สุด เหตุใดทุกครั้งที่ออกมากินข้าวนอกบ้านจะต้องพานพบกับคนที่เธอไม่ต้องการจะพบ ครั้งก่อนทานอาหารร่วมกันทั้งครอบครัวเธอพบกับทาตฤ เมื่อวานทานอาหารกับปยุตเธอก็เจอกับไวภพ วันนี้เธอพบกับชุดาอีก ช่างเป็นละครโศกนาฎกรรมเสียจริง จะไม่ให้คนมีที่ยืนเลยหรือเนี่ย “ไปแล้ว กลับมาแล้ว” “เธอหมายความว่าอย่างไร” “ฉันเพียงตกลงกับเธอไว้ว่าแยกทาง แต่ไม่ได้รับปากเธอว่าจะไม่กลับมาเสียเมื่อไหร่” “เธอ.....เธอ......” ชุดาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟในคำตอบที่ไร้เหตุผลและชี้นิ้วไปทางผลินพูดว่า “นี้เป็นเธอที่แส่หาเรื่องเองนะ เธอรอฉันก่อน เดี๋ยวก่อนเถอะ” ชุดากระหืดกระหอบวิ่งกลับไปที่บ้าน วิ่งเข้าไปในห้องพัก เปิดลิ้นชักออกมาดู พบว่าเครื่องบันทึกเสียงชิ้นนั้นหายไปแล้ว ครู่เดียว บ้านของตระกูลเจริญมาศมีเสียงกรีดร้อง “พ่อ แม่ ผลินนางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ได้เคยกลับมาที่นี่หรือไม่” ชุดากระฟัดกระเฟียดรีบวิ่งลงไปชั้นล่างสอบถามพ่อแม่เธอ ธินิดาส่ายศรีษะอย่างงงงวย “ไม่มี เกิดอะไรขึ้นลูกชุดา” “เครื่องบันทึกเสียงของหนู หายไปแล้วคะ มีใคนเอาไปมั๊ยคะ” ธนวัน รีบหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านอย่างเหนียมๆมีพิรุธ ดูไปพลางพูดไปพลางว่า” เธอไปวางไว้ที่ไหนแล้วจำไม่ได้ไม่ใช่หรือ หลายวันมานี้ไม่มีใครมาที่บ้านนะ” “เป็นไปไม่ได้ ฉันมั่นใจว่าใส่ไว้ในลิ้นชักอย่างแน่นอน ฮื่อฮื่อ ！！ ลูกอยากตาย ลูกอยากตาย.....” ชุดานั่งฟุบลงไปกับพื้นร้องห่มร้องไห้เสียงดัง วางแผนไว้ว่าอีกสองวันจะหาวิธีเข้าใกล้ปยุต แต่เวลานี้ผลินกลับมาอย่างไร้เหตุผล เครื่องบันทึกเสียงที่จะเป็นเครื่องต่อรองก็กลับหายไปเสียอีก มีสายฟ้าฟาดในวันฟ้าสดใสอย่างนี้จะทำให้เธอแบกรับไว้ไหวได้อย่างไร เปรียบเสมือนเป็ดปรุงสุกพร้อมทาน กำลังจะเข้าปากอยู่แล้วกลับบินหนีหายไปในทันที ธินิดามองเห็นบุตรสาวร้องไห้สะอึกสะอื้น เข้าไปปลอบใจพูดว่า “ อย่าร้อง อย่าร้อง แม่ช่วยลูกไปหาอีกครั้งนะ “ พูดแล้วก็วิ่งขึ้นไปห้องด้านบนไปค้นหาแทนบุตรสาว ชุดายิ่งร้องไห้ก็ยิ่งทำให้อ่อนล้า ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ทันใดนั้นก็ลุกพรวด วิ่งออกไปข้างนอกทันทีโดยไม่หันกลับมามอง ชุดาบึ่งรถยนต์ไปบริษัทเจ.เอส.ทรัพยสานในทันที วิ่งหุนหันไปยังห้องทำงานของปยุต ซึ่งขณะนั้นปยุตกำลังเก็บสิ่งของเพื่อที่จะกลับบ้าน พลันเห็นชุดาเข้ามาในห้องอย่างลุกลน จึงพูดออกมาอย่างหงุดหงิดว่า “เธอจะทำอะไร” “พี่เขย ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่คะ” เธอสะอึกสะอื้นเดินเข้าไปหา ปาดน้ำตาดั่งคนถูกโดนรังแก “พูดเรื่องอะไร” พี่สาวของฉัน เธอหลอกลวงคุณ เป้าหมายที่เธอแต่งงานกับคุณนั้นไม่บริสุทธิ์ เพียงเพื่อคิดที่จะแก้แค้นพ่อแม่ของฉัน เธอเป็นหญิงที่ชั่วร้าย “ ปยุตยืนเลิ่กลั่กอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยิ้มอย่างเย็นชาพูดว่า “ เธอคิดว่าผมจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดอย่างนั้นรึ” “คุณจะต้องเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด เพราะว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริงทุกประการ ฉันไม่ได้โกหกคุณ ในโลกนี้ มีเพียงฉันเพียงคนเดียวที่จะไม่โกหกพี่” “เธอเป็นบ้าอะไรเหรอ” ปยุตแสดงความรังเกียจถลึงตาใส่เธอแล้วพูดว่า “รีบไปให้พ้นสายตาเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากจะฟังคำพูดไร้สาระของเธอ” “พี่เขยทำไมพี่ถึงไม่เชื่อฉัน ผลินเป็นคนหลวงลวงจริงๆค่ะ เมื่อสิบปีที่แล้วเธอได้เคยหมั้นหมายกับชายคนหนึ่งไว้ เมื่อใดที่คุณช่วยเหลือเธอทำลายครอบครัวของพวกฉันสำเร็จ เธอก็จะหนีคุณไป สู่อ้อมกอดของชายปัญญาอ่อนคนนั้น “เหอะ เธอกุเรื่องโกหกก็ควรจะให้เนียนกว่านี้นะ หรือว่าคนอย่างปยุตจะดีไม่เท่ากับเจ้าคนปัญญาอ่อนคนนั้น เธอก็จะหนีผมไป สู่อ้อมกอดของชายปัญญาอ่อนคนนั้น เหอะเหอะ น่าขันสิ้นดี” “ชุดาเห็นปยุตไม่เชื่อคำพูดของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งกังวลและทั้งรำคาญกระแทกเท้าเสียงดังพูดว่า “สิ่งที่ฉันพูดนั้นเป็นเรื่องจริง เดิมทีฉันมีหลักฐานยืนยัน เพียงแต่วาหลักฐานนั้น เอ่อ.........” “เพียงแต่ว่าหลักฐานนั้น เป็นยังไงต่อ” “หายไปแล้ว” “เหอะ ปยุตหัวเราะอย่างเย็นชาอีกครั้ง “ได้ยินเสียงล่ำลือมานานแล้วว่าบุตรสาวของตระกูลเจริญมาศนั้นพูดจา กลับกลอก วันนี้ได้เห็นกับตา ช่างสมคำร่ำลือจริงๆ”