已经是第一章了
ตอนที่ 2 ด้วยความเต็มใจ
ตอนที่ 2 ด้วยความเต็มใจ
“ดารุ คือพี่...”เสียงนั้นแผ่วลงอย่างฉับพลัน ชายคนนั้นเลือกที่จะก้มศีรษะลง ไม่เอื้อนเอ่ยอะไรออกมาอีก ดารุเผยอเปลือกตาขึ้นมอง แววตาค่อยๆวาววับเป็นประกายขึ้นมา สุดท้ายจึงกลับมาสงบลงอีกครั้ง“พี่ พี่มาได้ยังไงเนี่ย”
“พี่รู้ว่าเราไม่ได้เต็มใจ...”ชายหนุ่มหลบสายตาอย่างไม่สบายใจนัก ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะ เงยหน้าขึ้นมอง“พี่ขอโทษนะ”
ดารุมองพี่ชายที่มีพ่อคนเดียวกันแต่ต่างแม่ พลางส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งตระกูลชาติเปรมศรีโล ก็มีเพียงเขาเท่านั้นที่มองเธอกับแม่เสมือนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน และให้ความเคารพรวมถึงให้การดูแลกับสองแม่ลูกในแบบที่สมควรจะได้รับ แล้วจะให้เธอเกลียดเขาอย่างนั้นหรือ
ตามนิสัยโดยธรรมชาติแล้วนั้นเขาเป็นคนที่อ่อนแอและไร้ความสามารถ จนทำให้ครอบครัวต้องพบเจอแต่กับหายนะที่ทำลายความต้องการของพวกเขาอยู่บ่อยครั้ง สุดท้ายแล้วเขาจึงต้องใช้ความสุขของเธอมาแลกเปลี่ยนเป็นความสงบสุขชั่วครั้งคราวให้กับพวกเขาแทนเสียเอง
เธอปฎิเสธได้ ซึ่งเธอก็ได้ทำไปแล้ว ทว่าเมื่อแม่ของเธอใช้ดวงตาแดงก่ำที่เอาแต่ร้องไห้มากว่ายี่สิบปีคู่นั้น มองมาที่เธอเมื่อไหร่ แม่ของเธอก็จะเล่าถึงช่วงเวลาที่ตนมีความสุขกับพ่อ เคล้าน้ำตาที่ไหลรินไปด้วย ซึ่งนั่นทำให้เธอใจอ่อนยวบ และแบกความผิดหวังมาจนถึงตอนนี้...
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องนี้หนูเต็มใจที่จะทำเองอยู่แล้ว”เธอค่อยๆเอ่ยประโยคออกมาอย่างเฉยชา และพยายามระงับอารมณ์ตัวเองไว้ เธอผินหน้าออกจากเขา ไม่ต้องการที่จะเห็นสภาพที่อ่อนแอเหยาะแหยะนั่นของปวิตรอีก
ไม่ทันได้คาดคิด เมื่อมองผ่านมุมเล็ก ๆ จากหน้าต่างที่สูงจากพื้นขึ้นมาและเปิดออกอยู่นี้ เธอก็ได้เห็นใบหน้าที่ชื่นชมยินดีของแม่ในห้องโถงชั้นล่าง เธออยู่ในตระกูลชาติเปรมศรีโลมากว่ายี่สิบปีแล้ว ในที่สุดวันนี้เธอก็สามารถกลับมาได้อย่างภาคภูมิในท้ายที่สุด ทิพานันสวมชุดกี่เพ้าสีแดง โดยที่มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์แดงไว้ ส่วนอีกมือก็คล้องแขนญาณัท ผู้เป็นพ่อของเธออย่างระมัดระวัง
ทิพานันแต่งหน้าอย่างจัดจ้าน และริมฝีปากสีแดงเลือดนั่นไม่เคยจะหุบลงเลย เผยให้เห็นฟันสีขาวซีด และคิ้วทั้งสองข้างที่เลิกขึ้นลงไปมาอย่างมีความสุข แววตามักจะคอยเหล่มองอย่างสนุกสนานอยู่ตลอดเวลา แสดงให้เห็นถึงความสบายใจของเธอ
จะด้วยจงใจหรือไม่รู้ตัวก็ตามแต่ พอมองขึ้นไปยังห้องแต่งตัวชั้นสองที่ดารุอยู่นั้น ทั้งใบหน้า และทั้งหัวใจของเธอก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขที่ไม่สามารถต้านทานไว้ได้
ดารุดึงสายตากลับมา ไม่อยากมองลงไปข้างล่างอีก พนักงานสาวยืนอยู่เบื้องหน้าเธออย่างเป็นกังวล เห็นได้ชัดว่าการเตรียมการทั้งหมดนั้นเสร็จสมบูรณ์แล้ว“เธอลงไปก่อนเถอะ”ขณะที่เอ่ยบอกพนักงานสาว สายตาของดารุก็มองไปที่ใบหน้าของปวิตรอีกครั้ง
ใบหน้าของเขาขาวซีดอย่างไม่เป็นธรรมชาตินัก ผิวหนังบิดเบี้ยวที่หากเมื่อใดก็ตามไม่ได้รู้สึกตัวอยู่ ก็จะกระตุกเกร็งอยู่ตลอดแบบนี้ อวัยวะบนใบหน้าทั้งห้าที่ได้รับการถ่ายทอดทางพันธุกรรมมาจากผู้เป็นพ่อ ทำให้เขามีสภาพอ่อนแอจากภายในจนออกมาสู่สภาพภายนอกได้
“ทั้งหมดเป็นความผิดพี่...พี่มันไร้ค่าเองปวิตรโทษตัวเองอีกครั้ง เรื่องนั้นถ้าหากตัวเขาเองรู้จักระวังตัวบ้าง ถ้าเขาลองที่จะกล้าหาญขึ้นมาหน่อยบ้าง บางที...
จะติดก็ตรงที่บนโลกนี้มีคำว่า ถ้า มากมายขนาดนั้นเสียที่ไหนกัน
ปวิตรนั้นรู้จักธวลิตมากกว่าที่ดารุจะรู้จัก เพราะเขาก็เป็นเหมือนกับชื่อ เย็นชา พูดน้อย พฤติกรรมร้ายกาจ และที่น่ากลัวไปกว่านั้นก็คือ เขาคบกับผู้หญิงมากหน้าหลายตาเกินไป ไม่มีทางที่เขาจะมอบความสุขให้กับดารุได้เลย
ใบหน้าสวยหวานของดารุฉายแววเบื่อหน่ายออกมา ในเมื่อได้ตัดสินใจไปแล้ว จะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมาอีกเล่า เธอได้แต่หวังว่าเขาจะเรียนรู้กับบทเรียนในครั้งนี้ และจะไม่ทำผิดพลาดอีกก็เป็นพอ
“ไปเถอะพี่ ฝากดูแลแม่หนูให้ดีก็แล้วกัน”คำกล่าวโทษและความโกรธเคืองนับพันนับหมื่นนี้ ล้วนแล้วแต่ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงที่ว่า ครอบครัวนี้มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่เธอไม่สามารถวางใจได้ ก็คือป้าที่เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวดมาแล้ว กับแม่ของพี่สองที่แสนจะเย็นชานั่นด้วยอีก ซึ่งเธอก็หวังว่าหากเธอไม่อยู่แล้ว จะยังมีใครสักคนคอยดูแลแม่ของเธอให้
ปวิตรพยักหน้าหงึกๆอย่างเห็นด้วย ราวกับว่าเขาได้รับการอภัยโทษแล้วก็ไม่ปาน คำชี้ชวนของดารุนั้นทำให้ความผิดบาปของเขาลดทอนไปได้เสี้ยวหนึ่งเลยทีเดียว“ดารุ วางใจได้เลยนะ พี่จะดูแลแม่สองให้ดีแทนเธอเอง ให้เหมือนกับที่ดูแลแม่แท้ๆของพี่เลย”
ดารุมองปวิตรที่อยู่ตรงหน้าอย่างเคลือบแคลงใจ เธอไม่แน่ใจเลยว่า หากต้องเผชิญหน้ากับผู้ที่มีอำนาจอย่างป้าหรือพี่สองที่เอาแต่ใจตัวเองขึ้นมาจริงๆ เขายังจะมีความกล้าหาญพออยู่มั้ยที่จะดูแลแม่ของเธอได้
已经是最新一章了
加载中
