ตอนที่ 3 เขาช่างเย็นชานัก

ตอนที่ 3 เขาช่างเย็นชานัก ปวิตรเดินออกจากห้องไปอย่างเชื่อฟัง ทำให้ห้องแต่งตัวที่แสนกว้างขวางนี้พลันเงียบสงบลงได้ และประกาศในทีวีก็ลอยเข้ามาในหูเธอให้ได้ยินอีกครั้ง “คุณธวลิตคะ เป็นไปได้หรือไม่ว่าภายหลังจากที่ได้เป็นทองแผ่นเดียวกันกับชาติเปรมศรีโลแล้ว จะมีการร่วมลงทุนกันในอสังหาริมทรัพย์ฯอย่างจริงจัง และทำให้คุณได้กลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัท” แสงแฟลชสว่างจ้าสะท้อนไปมา นี่เป็นช่วงของงานแถลงข่าวก่อนพิธีแต่งจะเริ่มขึ้น นักข่าวทั้งหลายต่างก็ไม่ยอมรามือแม้เวลาจะเหลือมากน้อยเพียงใด และยังคงยิงคำถามใส่ธวลิตที่นั่งอยู่บนเวทีแถลงข่าว ธวลิตเลียริมฝีปาก และนั่งอยู่บนเวทีอย่างเยือกเย็น ดวงตาของเขาฉายแววแห่งความเบื่อหน่ายออกมาเล็กน้อยทว่าก็มองได้ไม่แน่ชัดนัก เขากวาดสายตามองมาที่เลนส์กล้อง ทำเอาดารุถึงกับใจเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ นัยน์ตาของเขามันยิ่งกว่าลุ่มลึกเสียอีกแน่ะ ราวกับว่าเขากำลังเข้ามาเยี่ยมเยียนในหัวใจของเธอผ่านทางเลนส์กล้องอย่างไรอย่างนั้น จู่ๆเธอก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลไปเสียได้ “ถ้าหากมีความจำเป็น พวกเราคงได้พิจารณากันครับ”ชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านข้างของธวลิตได้กล่าวแทนเขาออกมา บนนามบัตรของเขาเขียนไว้ว่า โฆษกข่าวบริษัทแก้วรุ่งกรุ๊ป จำกัด และที่ปรึกษาทางด้านกฎหมายซึ่งชื่อว่า พรต จากที่ดูแล้วเขาน่าจะยังหนุ่มอยู่มาก แต่ก็สามารถกลายมาเป็นที่ปรึกษาทางด้านกฎหมายให้กับบริษัทยักษ์ใหญ่ขนาดนี้ได้แล้ว ดารุย้ายสายตามองไปยังร่างของเขาอย่างไม่รู้ตัว ชายหนุ่มสวมแว่นตาที่ทำให้ดูสุภาพเรียบร้อย แต่เมื่อเทียบกันกับธวลิตแล้ว อุณหภูมิของเขาดูจะอบอุ่นกว่ามาก ทำให้คนรู้สึกยินดีที่จะเข้าใกล้เขามากกว่า พรต ไม่ใช่นักเรียนที่อยู่บนวารสารของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดหรอกหรือ เขาเข้าเรียนตั้งแต่อายุได้สามขวบและสำเร็จการศึกษาในระดับประถมศึกษาภายในเวลาเพียงสองปี รวมทั้งยังสำเร็จการศึกษาในระดับมัธยมภายในระยะเวลาเพียงสามปีด้วย ในขณะที่เขาอายุยังไม่ครบสิบห้าปีนั้น ด้วยผลคะแนนอันยอดเยี่ยมก็ทำให้เขาสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดได้ หลังจากกลับประเทศมา เขาก็ได้ใช้ความรู้ความเชี่ยวชาญทางด้านกฎหมายที่มี เปิดเป็นสำนักงานกฎหมายที่มีชื่อเสียงขึ้น และตอนนี้เขาก็ได้ทำงานภายใต้ชื่อของบริษัทแก้วรุ่งกรุ๊ป จำกัด มาได้เกือบสองปีเต็ม เขากับธวลิต จึงกลายเป็นคู่หูอัจฉริยะของวงการธุรกิจไปเสียแล้ว ดารุมีความสามารถในการจดจำแบบนี้มาได้ตั้งแต่เด็กๆ เธอถึงได้ค่อยๆนึกย้อนไปยังช่วงเวลาที่ปรากฏอยู่บนเล่มวารสารนั่น ซึ่งน่าจะมีความเกี่ยวข้องกันกับตัวของชายหนุ่มได้ “คุณธวลิตครับ บอกได้มั้ยครับว่าทำไมถึงเลือกลูกสาวคนที่สองจากบ้านชาติเปรมศรีโล เธอทำให้คุณตกหลุมรักเพียงแรกเห็นเลยรึเปล่า เพราะแบบนั้นพวกคุณถึงได้จัดงานแต่งกันอย่างกะทันหันแบบนี้ แถมปกติสื่อก็ไม่เคยจับภาพความงามของเธอได้เลยด้วย หลังแต่งงานแล้วยังคิดที่จะซ่อนเธอไว้อยู่อีกรึเปล่าครับ...” ดารุหัวเราะเย้ยหยันขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่ใช่พี่พรินพรเสียหน่อย ที่อยากจะเป็นนางแบบจนต้องดิ้นรนหาทางให้ตัวเองได้ไปอยู่ท่ามกลางแสงสปอร์ตไลท์ ตั้งแต่มัธยมต้นพี่เธอก็เริ่มที่จะใช้ชีวิตแบบเรียนไปพลางทำงานไปด้วยแล้ว ซึ่งจุดประสงค์ที่ทำไปก็เพียงเพราะพี่เธอนั้น อยากจะหนีออกจากบ้านที่ทำให้หล่อนรู้สึกเบื่อหน่ายเท่านั้นเอง ป้านั้นจะรับผิดชอบเรื่องการใช้จ่ายเงินของคนในบ้าน ซึ่งทุกครั้งที่เธอกับแม่นำเงินสักส่วนหนึ่งมาใช้จ่าย ก็จะโดนป้าเธอด่าทอด้วยคำพูดที่แสนจะหยาบคายไปตลอดทั้งวัน โชคดีที่ยังมีพี่ปวิตรคอยช่วยเหลือพวกเธอบ้างในบางครั้งบางครา ทำให้เธอสามารถที่จะเรียนหนังสือจนจบมาได้อย่างราบรื่น หลังจากที่ตัวเธอในวัยเด็กนั้น โตพอที่จะเข้าใจเรื่องราวต่างๆได้แล้ว ท้ายที่สุดเธอจึงปฏิเสธที่จะรับความช่วยเหลือใดๆจากพี่ชาย โดยเลือกที่จะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยแทน และมันก็เป็นอย่างนั้นมาโดยตลอดจนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัย เธอจำเป็นต้องทำ เพราะการก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ของเธอนั้นมันไม่ได้ง่ายเลย นี่จึงทำให้คนทั่วไปเข้าใจแต่เพียงว่า บ้านของพวกเขามีแค่ปวิตรและพรินพรเท่านั้น โดยไม่รู้เลยว่ามีเธออยู่ด้วย ธวลิตยังคงไม่เอ่ยถ้อยคำใดๆออกมา และดูเหมือนว่าไม่ได้พร้อมที่จะตอบคำถามใครอยู่แล้วเสียด้วย นักข่าวที่อยู่ด้านล่างต่างก็เริ่มเรียกร้องคำตอบในเรื่องส่วนตัวของเขา ทว่าผ่านไปได้หนึ่งนาที ธวลิตก็ลุกขึ้นยืนพลันเดินหนีจากไปอย่างฉุนเฉียว “ทุกคนครับ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามถามแค่ผมก็พอแล้ว ทุกๆเรื่องของคุณธวลิตนั้นผมรู้หมด ทั้งยังมีสิทธืที่จะพูดถึงด้วย...”พรตรับมือกับบรรดานักข่าวอย่างไม่คิดที่จะเกรงใจ เห็นได้ชัดว่าเขามีทักษะในการรับมือมากพอสมควร โมโหขนาดนั้นเลยแฮะ! ดารุอดไม่ได้ที่จะอุทานประโยคนั้นในใจ เท่าที่เธอรู้พวกนักข่าวไม่ใช่พวกที่จะรับมือด้วยได้ง่ายๆเลย ถ้าหากจัดการได้ไม่ดีพอ พวกเขาก็สามารถที่จะเขียนข่าวให้คุณดูย่ำแย่ไปหมดเสียทุกทางได้ หรือเขาจะไม่กลัวกันนะ จู่ๆ เสียงเรียกเข้าไพเราะของมือถือก็ดังขึ้น ดารุค้นหามือถือที่ตกอยู่ภายในกระเป๋าใบเล็กจนเจอ ซึ่งบนหน้าจอนั้นก็แสดงผลเป็นชื่อของ ไฉไล เพื่อนสนิทของเธอเอง