ตอนที่12 รอยเปื้อนที่ใหญ่ที่สุด

ต๭นที่12 รอยเปื้อนที่ใหญ่ที่สุด ห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล ทมยันตีเห็นแขกที่ไม่ได้เชิญสองคนเข้ามาในห้อง ในใจก็รู้สึกไม่กระวนกระวายบขึ้นมา “พวกคุณมาได้ยังไง ?” หลังจากที่ครองขวัญกับแม่ของเธอเดินเข้ามาให้ห้อง แล้วมองทมยันตีที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตารังเกียจ คุณนายอรัญญาแสยะยิ้มแล้วพูด“ดูแล้วชยุตยังคงรักหญิงสารเลวอย่างหล่อนอยู่ ถึงกับให้หล่อนอยู่ห้องผู้ป่วย VIP ดีขนาดนี้” “แม่ค่ะ ยังไงป้าทมยันตีก็เหยียบโลงไปแล้วครี่งหนึ่งแล้ว พวกเราใจดีเห็นแก่เธอได้มีลูกชายไร้น้ำยาให้กับบ้านพูลสวัสดิ์ พ่อจึงจัดหาห้องดีๆให้เธอซักหน่อย ก็ถือว่าเป็นความเมตตาที่สุดแล้ว พวกเราอย่าไปคิดเล็กคิดน้อยเรื่องนี้กับเธอเลยค่ะ” ทั้งสองคนพูดเรื่องไม่เข้าหูต่อหน้าทมยันตี ราวกับว่ารอบๆไม่มีคนอยู่ ทนยันตียิ่งฟังสีหน้าก็ยิ่งซีดมากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อได้ยินพวกเขาใส่ร้ายวรินทร ทมยันตีอยากจะตอบโต้ แต่ก็คิดถึงวรินทรที่เพิ่งจะเข้าไปในบ้านพูลสวัสดิ์ ยังไม่มีฐานะมั่นคง เธอจึงได้แต่เก็บคำพูดที่จะพูดกลืนลงไป เมื่อเห็นว่าทมยันตีไม่ค้าน ยิ่งทำให้ครองขวัญและแม่ได้ใจ “เธอรู้ไหมวรินทรใช้ชีวิตอยู่ในบ้านพูลสวัสดิ์ยังไง ? เธอคิดว่าเขากลับไปใช้ชีวิตเป็นคุณชายใหญ่ที่บ้านพูลสวัสดิ์เหรอ ?” ครองขวัญหัวเราะเยาะ“ก็แค่ลูกนอกสมรส คิดว่าได้เข้าบ้านพูลสวัสดิ์แล้ว จะลบล้างฐานะอันต่ำต้อยได้หรือ ? ฉันจะบอกเธอไว้นะ ไม่ใช่แค่ในบ้านพูลสวัสดิ์เท่านั้น ในสังคมชั้นสูง ทั้งหมดก็รู้ว่าวรินทรเป็นแค่ลูกเมียน้อย !” “เธอ...”ทมยันตียังพูดไม่ทันจบ มือที่สั่นเทาก็จับที่หน้าอก หน้าซีดจนแทบจะเป็นลม “ฉันทำไมเหรอ ? ฉันพูดความจริงเธอกลับไม่อยากฟัง !”เห็นทมยันตียิ่งทรมาณครองขวัญยิ่งได้ใจ“บางเรื่องรู้แล้วก็ยากที่จะทำใจรับได้ ก็ไม่ควรทำตั้งแต่แรก คนยังไงก็มีลูกชายยังงั้น มิน่าหล่ะ วรินทรถึงได้ไร้น้ำยาขนาดนั้น” “พอได้แล้ว ! เธอไม่ต้องพูดแล้ว !” ทมยันตีรับได้ที่พวกเขาเหยียบย่ำเธอ แต่ยอมรับไม่ได้ที่จะพวกเขามาด่าวรินทรซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อหน้าเธอ “แต่ฉันจะพูด !”ครองขวัญไม่ยอมปล่อยเธอ“ยิ่งมีเธออยู่ ก็ยิ่งเป็นรอยเปื้อนที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของวรินทร ! เธอมีชีวิตอยู่ต่อหนึ่งวัน ก็ยิ่งเป็นสิ่งเตือนวรินทรอยู่เสมอ ว่าเขาเป็นลูกเมียน้อย ! ถึงแม้ว่าเขาจะเข้าไปอยู่ในบ้านพูลสวัสดิ์ ก็ไม่มีทางที่จะหลุดพ้นจากชาติกำเนิดได้ !” “อ้า !”ทมยันตีกรีดร้อง ลงมาจากเตียงโดยไม่ได้สนใจร่างกายที่อ่อนแอ ขว้างผมของครองขวัญไว้แล้วยื่นมือไปตบหน้าเธอ ครองขวัญป้องหน้าที่โดนตบจนแดบวม มองไปยังคุณนายอรัญญาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ“แม่ค่ะ มันตบฉัน...” “แก..สารเลว ! นึกไม่ถึงว่าจะกล้าตบลูกฉัน !”คุณนายอรัญญาเห็นว่าครองขวัญโดนตบ ก็ทำสงบนิ่งไม่ได้ต่อ รับพุ่งมาตบทมยันตี ร่างกายของทมยันตีก็ไม่แข็งแรงอยู่แล้ว การตบแรงๆทำให้ล้มไปข้างเตียงทันที สองแม่ลูกนั้นยังไม่หายแค้น แถมยังเข้าไปชกและกระทืบทมยันตี อีก เสียงโวยวายจากห้องผู้ป่ายกวนถึงพวกพยาบาล พวกเขาเลยบุกเข้าไปดึงสองแม่ลูกที่กำลังอยู่นั้น “หยุดนะ ! พวกเธอทำอะไรกับคนไข้ !” สองแม่ลูกนั้นถูกดึงออกไป ครองขวัญสางผมที่ยุ่งเหยิง ยิ้มเหยาะมองไปที่ทมยันตี “ถุย ถ้าฉันเป็นแกนะ รีบตายปซะยังจะดีกว่า จะได้ไม่เป็นภาระของลูกชาย !” พูดเสร็จก็เนสะบัดออกไปจากห้องพร้อมกับคุณนายอรัญญา ทมยันตีหน้าซีดเผือดพิงอยู่ขอบเตียง พยาบาลจะเรียกให้ลุกขึ้นบนเตียงยังไงเธอก็ไม่ไป ในหัวยังวนเวียนคำพูดของครองขวัญที่พูดกับเธอ มันราวกับมีดคมแทงเข้าใจเธอ เจ็บมาก นึกถึงสถานการณ์ของวรินทร เธอก็อดที่จะถามตัวเองไม่ได้ว่าเธอทำผิดจริงๆเหรอ? ถ้าเธอยังอยู่จะเป็นภาระของวรินทรจริงๆใช่ไหม เมื่อครองขวัญออกไปจากห้องผู้ป่วยก็หันกลับไปมองห้องผู้ป่วยของทมยันตี แล้วถามอย่างกังวล “แม่คะ แม่คิดว่าทำแบบนี้จะได้ผลเหรอ ” คุณนายอรัญญายิ้มอย่างมั่นใจ“ลูกรัก ลูกก็รอดูเกมส์สนุกๆเถอะ !”