ตอนที่ 13 มีคนกระโดตึก !

ต๭นที่ 13 มีคนกระโดตึก ! เวลาที่ทาวัตให้กับเธอคือสามวัน ตอนนี้ผ่านไปแล้วสองวัน ตอนแรกวรินทรคิดจะไปหาคนคนนั้นขอยืมเงิน แล้วพาแม่หนีไปจากที่ที่วุ่นวายนี้ ให้ทาวัตหาเธอไม่เจอ แต่โทรหาคนคนนั้นไม่ติด ในขณะที่เธอรีบร้อนไม่รู้จะทำอย่างไงดีก็มีโทรศัพท์จากโรงพยาบาลโทรมาหา “คุณวรินทร ขอถามหน่อยค่ะ วันนี้คุณได้มาที่โรงพยาบาลหรือเปล่า แถมยังพาแม่คุณออกจากโรงพยาบาลหรือเปล่าคะ ?” วรินทรตกใจ“ทำไมหล่ะ แม่ผมไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลเหรอ ?” วันนี้เธอมีเรียนอยู่ที่โรงเรียนทั้งวัน ไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลเลย “คืออย่างงี้ค่ะ เช้าวันนี้ตอนที่พยาบาลไปตรวจห้อง พบว่าคุณทมยันตีแม่ของคุณไม่อยู่ที่ห้อง และวันนี้ทั้งวันก็ไม่ได้กลับมา พวกเราหาทั้งโรงพยาบาลก็ไม่เจอ ดังนั้นจึงอยากถาม...” “คุณพูดอะไรนะ ?”วรินทรตัดบทคำพูดของพยาบาล“แม่ฉันหายไปรึ” เธอโยนโทรศัพท์ทิ้ง ไม่ได้สนใจพยาบาลพูดอะไรอีก รีบวิ่งออกจากห้องเรียน วิ่งไปถึงหน้าโรงเรียน โบกแท็กซี่และไปโรงพยาบาลทันที ตลอดทางใจของเธอกังวลอย่างมาก แม่หายไปได้ยังไง ? ท่านไม่อยู้ที่โรงพยาบาลแล้วจะไปที่ไหนได้ ? วรินทรไม่เข้าใจจริงๆ อยู่ดีๆคนป่วยไตวายขั้นสุดท้ายจะหายไปจากโรงพยาบาลได้อย่างไง เพราะหน้าโรงพยาบาลห้ามจอดรถ คนขัยรถจึงจอดรถที่ด้านตรงข้ามของถนน วรินทรรีบร้อยจ่ายเงินไปแล้วผลักประตูก้ลงรถ แต่ไฟเขียวพอดี เธอไม่ทันคิดเลยรีบข้ามถนนไป จนไม่ได้สังเกตว่ามีรถบรรทุกขนาดใหญ่คันหนึ่งผ่าไฟแดงวิ่งมาทางเธอ “ปิ๊บบบบบ”ได้ยินเสียงดังแสบแก้วหู รถบรรทุกแล่นผ่านไปแบบกระฉันชิดไหล่เธอ วรินทรล้มลงไปที่ข้างถนน ทั้นใดนั้นมีมือขนาดใหญ่กอดที่เอวของเธอไว้ เธอตกใจอกสั่นขวัญหา หันหน้ากลับมองเจ้าของของมือใหญ่คู่นั้นอย่างงุนงง เห็นเป็นทาวัตนั่งอยู่บนพื้น ประคองร่างเธอเอาไว้ สีหน้าของเขามีความโมโห “วรินทร นายบ้าไปแล้วเหรอ ? รถวิ่งมาชนก็ไม่รู้จักหลบ !” วรินทรยังคงงุนงงมองเขาอยู่ เพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อกี้ทาวัตช่วยชีวิตเธอไว้ “เมื่อกี้ขอบคุณครับ”เธอรีบลุกขึ้น ขาทั้งคู่ถูกรถบรรทุกขูดจนเป็นรอย กำลังมีเลือดไหลอยู่ ทำให้กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินถูกย้อมเป็นสีแดง เธอไม่ได้สนใจความเจ็บ เดินไปยังโรงพยาบาลอย่างยืนกราน ทาวัตมองไปที่รอยสีแดงสดนั้น มองยังไงก็รู้สึกขัดตา เขาวิ่งไปลากแขนของวรินทร พูดว่า “นายกำลังเลือดไหลอยู่ ” “เลือดนิดเดียว ไม่เป็นไรหรอก”วรินทรหน้าซีดขาว ดึงแขนที่ถูกทาวัตจับไว้กลับมา นึกถึงแม่ที่หายไป เธอไม่มีอารมณ์มารับมือกับทาวัต “ขอโทษคุณชายทาวัต ผมมีธุระด่วน หากมีเวลา คราวหน้าผมไปขอบคุณคุณดีๆ”พูดจบเธอก็เดินไปข้างหน้าต่อ ทาวัตมองเงาของเธอ รูปร่างที่บอบบางนั้นเหมือนกับจะล้มลงตลอดเวลา เขาขมวดคิ้ว ในมือยังมีความสัมผัสที่จับแขนของวรินทรอยู่ คนคนนี้อ่อนแอกว่าที่เขาคิดเอาไว้ ไม่เหมือนผู้ชายแม้แต่น้อย วรินทรเดินกะเผลกไปยังตึกผู้ป่วยใน พยาบาลที่ดูแลแม่ของเธอลงจากตึงมาพอดี มองเห็นเธอแล้วถามอย่างตกใจ“คุณวรินทร คุณเป็นอะไรคะ ?” วรินทรไม่ตอบแต่ถามว่า“ได้ข่าวแม่ผมไหม ?” “ยังเลยค่ะ พวกเราหาทั่วโรงพยาบาลแล้ว.....”ขณะที่พยาบาลกำลังพูดอยู่ ก็มีเสียงตะโกนมาจากด้านหลัง “รีบมาดู ! มีคนกระโดดตึก !” วรินทรตกใจ เงยหน้าขึ้นไปมองที่ยอดตึก ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สว่างจ้า ผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดคนไข้ยืนอยู่ที่ดาดฟ้าของชั้นยี่สิบ ขาหนึ่งข้างยื่นออกมานอกราวกั้น วรินทรมองแวบเดียว ก็รู้สึกว่าเจ็บจนหน้ามืดราวกับใจถูกคนอื่นจับอยู่ ผู้หญิงที่ยืนอยู่ดาดฟ้าบนนั้น ถ้าไม่ใช่แม่ของเธอจะเป็นใครไปได้หล่ะ ?! ตาคู่นั้นของเธอแดงก่ำ ตะโกนออกไปเสียงดัง“แม่——”