ตอนที่ 14 ตั้งครรภ์

ต๭นที่ 14 ตั้งครรภ์ ทั้งหมดเกิดขึ้นโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว คนบนดาดฟ้าได้กระโดดลงมาตกบนพื้นไปแล้ว “ปั้ง”เสียงหนึ่ง ฝุ่นฟุ้งขึ้นตลบอบอวน วรินทรยืนอยู่ตรงนั้น มองศพของแม่ที่มีเลือดไหลออกมาเต็มพื้นอยู่ไม่ไกลจากเธอ รอบๆมีแต่เสียงโวยวาย ไม่นานเสียงไซเรนของรถตำรวจของดังขึ้น แต่เธอกลับไม่ได้ยินอะไรเลย โลกของเธอเหมือนมืดดำไปหมด เธอมองเห็นแค่แม่ของเธอกระโดดจากยอดตึก และนำพาความหวังทั้งหมดของเธอกระโดดลงมาด้วย วรินทรล้มลงไปบนพื้น เธอหมดสติไป เดิมทาวัตมาโรงพยาบาลเพื่อมาเยี่ยมย่า ไม่คิดเลยว่าจะมีคนกระโดดตึก เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็เห็นวรินทรที่อยู่ไม่ไกลเป็นลมล้มบนพื้นพอดี เขาเดินไปข้างหน้าด้วยสัญชาตญาณ แล้วอุ้มเธอขึ้นมา เสียงโวยวายรอบๆบุกเข้าหูเขา เขาจึงรู้ว่าผู้หญิงที่กระโดดตึกคนนั้นคือแม่ของวรินทร มองเห็นแม่ของตัวเองตายต่อหน้าต่อตา มันเป็นสิ่งที่รับไม่ได้อย่างแน่นอน มองดูคนที่ใบหน้าซีดขาวในอ้อมกอดของตนเอง มือที่กอดเธออยู่กอดแน่นขึ้น แต่เขาเพียงใช้แรงนิดๆ ก็รู้สึกว่าร่างที่บอบบางนี้จะแตกสลายไป ทาวัตใจหาย รีบเตินเข้าโรงพยาบาล“หมอ ! มานี่ !” ในเวลานั้นโรงพยาบาลกำลังวุ่นวายไปหมดเพราะเรื่องที่มีคนกระโดดตึก แต่เมื่อมองเห็นทาวัตอุ้มคนเข้ามา หมอและพยาบาลไม่กล้าอยู่นิ่งเฉย รีบทำห้อง VIPว่างออกมา เพื่อให้ทาวันใช้ห้อง “มาดูหน่อยว่าเขาเป็นยังไงบ้าง” ททาวัตยืนอยู่หน้าเตียง จ้องไปยังวรินทรที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไม่ละสายตา แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าเขาเป็นห่วงวรินทรเกินกว่าที่ควร ในเวลานั้นเอง เลขาก็เข้ามาในห้องผู้ป่วยแล้วพูดกับทาวัต“ท่านประธาน ที่ดินอ่าวเจ่นไฮมีความคืบหน้าแล้วครับ” ทาวัตขมวดคิ้ว ผายมือบอกให้เลขาออกไปคุยกันข้างนอก เขาไม่อยากให้มีใครไปรบกวนการรักษาของวรินทร “เข้าใจแล้วครับ” หลังจากฟังเลขารายงานอยู่ฉนวนเสร็จ ทาวัตก็หันกลับไปมองห้องผู้ป่วยที่อยู่ข้างหลัง หมอที่รักษาวรินทรเดินออกมาพอดี ทาวัตพูดกับเขาด้วยเสียงเย็นชาง “ฉันมีเรื่องต้องกลับจัดการ ฝากพวกคุณดูแลวรินทรด้วย ถ้าฉันกลับมาแล้วพบว่าเขามีอะไรเกิดขึ้น ระวังจะให้โรงพยาบาลนี้ล้มลายไปเลย” อาจจะเป็นกลิ่นอายของทาวัตรุนแรงเกินไป หมอคนนั้นตื่นเต้นจนเหงื่อไหล แล้วพยักหน้า “ท่านประธาน ท่านวางใจเถอะ...” ทาวัตพนักหน้า ไม่ได้พูอะไรอีก ก็หันออกไปจากโรงพยาบาล วริรทรฝันถึงฝึนหนึ่งที่นานๆ ในฝันนั้น เธอมองเห็นตัวเองและแม่กลับไปที่ห้องเช่าเล็กๆตอนที่เธอยังเด็ก ถึงแม้ว่าจะใช้ชีวิติอย่างลำบาก แต่ก็มีความสุขและอิสระ เมื่อจะทำอะไรไม่ต้องเห็นแก่สีหน้าของคนบ้านพูลสวัสดิ์ ไม่ต้องฝืนใจประจบประแจงนอบน้อม และก็ไม่ต้องปลอมตัว..... เมื่อเธอฟื้นขึ้น ความทรงจำก่อนที่จะเป็นลมก็บุกเข้ามาในใจของเธอ ร่างที่อ่อนแอของแม่ล้มลงต่อหน้าเธอ เลือดแดงซึมเข้ามาในตาของเธอ เธอเพิ่งรู้ทันว่า ทุกสิ่งที่ในฝันล้วนหายไปหมด มันเป็นแค่ฝัน สุดท้ายก็ยังต้องตื่นขึ้นมา เหงื่อเย็นทีให้ผมของเธอเปียกชุ่มไปหมด เธอนั่งแข็งทื่ออยู่หัวเตียง สายตาเหม่อลาย ขณะนี้ พยาบาลผลักประตูเดินเข้ามา เห็นเธอท่าทางเหม่อลาย ถอนหายใจและพูดว่า “คุณผู้หญิงค่ะ คนตายก็ตายไปแล้ว โปรดอย่าเศร้าเกินไปเลย” วรินทรได้ยินก็ค่อยหันหน้ากลับมา พักใหญ่จึงถามด้วยน้ำเสียงจืดๆ“คุณเรียกฉันว่าอะไรนะ ?” “คุณ.. คุณผู้หญิง ?”พยาบาลทำท่าทีตกใจ แต่วรินทรกลับเหมือนได้ยินเรื่องตลก เธอที่นั่งเหม่ออยู่ที่เตียงก็หัวเราะขึ้นมา เธอนึกถึงสิ่งที่ทำเพื่อแม่เธอมาตลอดหลายปี เป็นเพราะแม่เธอต้องการ ดังนั้นไม่ว่าจะบ้าบอแค่ไหนเธอก็กัดฟันอดทนเอาไว้ แต่วันนี้ทุกอย่างก็หายไปในพริบตา ความอดทนของเธอก็ไร้ความหมายไปแล้ว เลยรู้สึกน่าขัน ยิ้มอยู่น้ำตาที่ขมๆก็โผล่ออกมา เธอประคองหน้าไว้ แต่อดไม่ได้สะอื้นด้วยเสียงต่ำๆ พยาบาลเดินเข้ามาและปลอบใจ“คุณผู้หญิง ใจเย็นๆนะ คุณกำลังท้องอยู่ เพื่อลูกในท้องเธออย่าให้มีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจอีก ” ท้องเหรอ ? เมื่อได้ยินดังนั้น วรินทรที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่ก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างกระทันหัน ไขว้มือพยาบาลแล้วถามโดยไม่อยากจะเชื่อ“คุณพูดว่าอะไรนะ ?”