ตอนที่19 ปล่อยเธอให้เธอหนีไปอีกเหรอ

ต๭นที่19 ปล่อยเธอให้เธอหนีไปอีกเหรอ “แน่นอนค่ะ”วรินทรหยิบกองแบบร่างที่เธอออกแบบตอนเวลาว่างออกมาจากกระเป๋า ค่อยๆว่างไว้หน้าผู้อำนวยการ ผู้อำนวยการหยิบแบบร่างขึ้นมา มองดูพักหนึ่ง เดิมทีตานิ่งราบอยู่ใต้เลนส์ก็ถลนขึ้นมา มองจากแบบร่างเหล่านี้สามารถมองออกเทคนิคและความสามารถของเธอ ทุกแผ่นเป็นผลงานที่ดีสมบูรณ์ มีแรงบันดาลใจของความคิดสร้างสรรค์และความหมายที่ไม่มีที่สิ้นสุด รวมไปถึงยังมีความคิดเฉพาะตัวของตัวเอง สไตล์ตัวหนาสีสดใสสะดุดตา แต่กลับมีความอ่อนโอยแฝงอกมาด้วย มีบางอย่างที่นักออกแบบในปัจจุบันยากที่จะไปถึงระดับนั้น แค่ผลงานพวกนี้ ผู้อำนวยการก็รับวรินทรเข้าทำงานแล้ว แต่ก่อนอื่นต้องรายงานให้ท่านประธาน เพราะก่อนที่วรินทรจะมา ท่านประธานได้พูดเอาไว้แล้วว่าการสัมภาษณ์นักออกแบบครั้งนี้ต้องให้เขามาสัมภาษณ์ด้วยตัวเอง ใครก็ไม่รู้ว่าทำไมท่านประธานถึงตัดสินใจทำแบบนี้ เพราะนักออกแบบคนก่อนๆเขาก็ไม่เคยทำแบบนี้ ผู้อำนวยการใช้สายโทรศัพท์ภายในโทรไปที่ห้องท่านประธาน ทันใดนั้นก็เรียกเลขาของตัวเอง“อมันด้า เธอช่วยพาคุณผู้หญิงคนนี้ไปที่ห้องทำงานของท่านประธาน” “ได้ค่ะ ผู้อำนวยการ”อมันด้าพยักหน้า แล้วเดินไปที่หน้าวรินทร “ตามฉันมาค่ะ”อมันค้าพาวรินทรมาที่ลิฟท์ หลังจากกดตัวเลขแล้วสะบัดผมอย่างมีเสน่ห์ กลิ่นน้ำหอมชาแนลลอยเข้ามาในจมูกของวรินทรในทันที เมื่อเข้าไปในลิฟท์ เธอก็หยิบเครื่องสำอางค์ขึ้นมาแต่งหน้าราวกับว่ารอบๆไม่มีคนอยู่ มองผ่านกระจกไปยังวรินทรที่ดูเหมือนจะไม่ได้แต่งหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ป่านนี้จะออกบ้านโดยไม่แต่งหน้าได้ยังไง ผู้หญิงคนนี้ต้องแต่งหน้าได้ไม่ธรรมดาแน่ๆ หลังจากลิฟท์หยุด อมันดาเดินออกไปก่อน วรินทรถือกระเป๋าสะพายเดินตามหลังไป ก๊อก ก๊อก ก๊อก อมันด้าเคาะประตูที่ปิดแน่นนั้น ใช้เสียงเบาที่มีเสน่ห์พูด“ท่านประธานค่ะ คนที่มาสัมภาษณ์งานมาแล้วค่ะ” ซีอา มีข้อห้ามข้อหนึ่งมาตลอด: นอกจากท่านประธานและเลขาของเขา คนอื่นไม่สามารถเข้าออกห้องทำงานท่านประธานได้ตามสบายใจ แม้กระทั่งคนที่จะมาเยี่ยมท่านประธานก็ต้องรอพบท่านประธานอยู่ที่ห้องรับรอง ดังนั้นผู้หญิงในซีอา ต่างหวังว่าจะได้รับความชื่นชอบจากท่านประธาน เพื่อเข้าไปในประตูที่เรียกกันว่า“ประตูมังกร” “ให้เธอเข้ามา”เสียงทุ้มต่ำออกมาจากด้านใน ด้วยความกั้นของกระจกนั้นจึงเล็กลงนิด แต่ยังสามารถได้ยินชัดเจน อะไรนะ ? ! อมันด้าไม่อยากจะเชื่อว่าท่านประธานจะให้ผู้หญิงคนนี้เข้าไปตรงๆ เข้าไปในประตูบานนั้น ? วรินทรไม่รู้เรื่องขิอห้ามของซีอาตบไหล่ของอมันด้ายิ้มมุมปาก“ฉันเข้าไปได้แล้วใช่ไหม ?”ซึ่งความหมายก็คือเธอบังทางฉันอยู่ มันด้าหลีกทางด้วยความไม่เต็มใจแววตาที่มองวรินทรเต็มไปด้วยความอิจฉา เธออยู่ที่ซีอา เกือบสามปีแล้ว ยังไม่เคยเข้าไปในประตูนั้น แล้วทำใมผู้หญิงคนนี้ที่ยังไม่รู้ว่าผ่านการสัมภาษณ์หรือเปล่าสามารถเข้าไปได้ ! วรินทรสูบหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆหายใจออก จึงผลักประตูกระจกแล้วเดินเข้าไป “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ วรินทร”เก้าอี้หลังโต๊ะทำงานที่หันหน้าไปทาวหน้าต่างบานใหญ่ค่อยๆหันกลับมา ทำให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย วรินทรมองไปใบหน้าของคนตรงหน้า ขาทั้งสองก็อ่อนแรง ใช่เขาจริงๆ ทาวัต วรินทรรู้ทันก็หันตัวอยากจะหนี แต่กลับรู้สึกมือถูกกำแน่น เลยเซไปข้างหลัง สุดท้ายก็ล้มลงในอ้อมกอดที่มีกลิ่มน้ำหอมจางๆ “ยังคิดจะหนีหรึ ห้าปีที่แล้วฉันให้เธอหนีไปครั้งหนึ่ง ตอนนี้เธอส่งตัวเองมาถึงที่ ก็อย่าคิดจะหนีอีก”เสียงทุ้มต่ำพร้อมลมหายใจที่ร้อนๆของทาวัตพ่นไปที่คอขาวๆของวรินทร เธอหน้าแดงก่ำขึ้นทันที นี่มันใช่ส่งตัวเองมาซะทีไหนล่ะ ใช่แล้ว คาร่า ! มิน่าหล่ะเมื่อวานคาร่าพูดถึงข้อดีของ ซีอา อยู่ตลอดเวลา แถมยังช่วยเธอส่งประวัติมาที่ซีอา อีกด้วย ตอนนั้นวรินทรก็แปลกใจว่าคนขี้เกียจอย่างนั้นทำไมถึงกระตือรือร้นได้ขนาดนั้น ! ที่แท้ก็เอาเธอมาขาย ! “นาย นายปล่อยฉันก่อน”วรินทรกัดปากตัวเองเบาๆ ตื่นเต้นจนมือแทบจะเปียกเหงื่อแล้ว “ปล่อยเธอ ให้เธอหนีไปอีกหรึ”ทาวัตหัวเราะด้วยเสียงต่ำวรินทรรู้จักเขาดี จะไม่รู้ว่าเสียงหัวเราะทุ้มต่ำของเขาแปลว่าอะไรได้ยังไง เขากำลังโกรธอยู่ วรินทรขัดขืนสักพัก กลับถูกเขาโอบรัดมากขึ้น แขนทั้งสองข้างของเขาเหมือนกับทำมาจากเหล็ก รัดวรินทรจนอึดอัด “ทาวัต นายปล่อยฉันก่อน ตอนนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่หนี อยู่ในพื้นที่ของนาย ฉันจะหนีไปไหนได้หล่ะ ?”วรินทรไม่คิดว่าเวลาผ่านไปนานถึงห้าปี ผู้ชายคนนี้ยังเอาแต่ใจเหมือนเดิม สังเกตว่าคนในอ้อมกอดนั้นอึดอัด ทาวัตจึงปล่อยเธอ มองวรินทรออกจาอ้อมกอด และหันหน้ากลับมามองเขา ห้าปีที่แล้วเธอรีบร้อนจากไปมาก จึงไม่รู้ว่าทาวัตได้สืบประวัติเธออย่างละเอียดแล้ว ดังนั้นตอนที่เธอแต่งตัวเป็นผู้หญิงอยู่ตรงนี้ ทาวัตก็รู้จักเธอได้ในทันที ตอนนี้ทาวัตดูเป็นผู้ใหญ่กว่าห้าปีที่แล้ว และยิ่งทำให้คนอื่นรู้สึกห่างเหิน ใช่ ห้าปีแล้ว ใครมันจะไม่เปลี่ยนซักนิดเลยหล่ะ วรินทรดึงมุมปากยื้มอย่างขมๆ เมื่อเห็นอย่างนั้น ลูกตาดำของทาวัตซูมทันที เขาปล่อยมือที่จับประตูไว้ หันตัวกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง วรินทรตกใจเล็กน้อย แก้มแดงก่ำๆ ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างตื่นเต้น ทาวัตยกริมฝีปากบางๆขึ้น มองดูสภาพอายเขินของเธออย่างถูกต้อง“เธอไม่ใช่จะมาสมัครเป็นนักออกแบบเหรอ ?เข้ามา” วรินทรเดินไปอย่างงุนงง ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ขาทั้งคู่รู้สึกไร้เรี่ยวแรงนิดๆ “ห้าปีที่ผ่านมาเธอไปไหนมา ?”นิ้วมือที่เรียวยาวของทาวัตกำลังพิมพ์อยู่บนแป้นพิมพ์ ถามไปอย่างไม่ตั้งใจ อ่า ? วรินทรตกใจเงยหน้าขึ้นมา นี่เกี่ยวกับที่เธอมาสมัครเป็นนักออกแบบไหม ? “ไปอังกฤษ” ทาวัตหยุดพิมพ์แป้นพิมพ์ จ้องตาไปที่เธอ แสงแดงส่องมาจากด้านหลัง แสงนั้นเหมือนสร้างคลุมบางๆให้เขา ใบหน้าหล่อเหลานั้นก็ยิ่งมีเสน่ห์ขึ้นมาในทันที “ไปทำอะไรที่อังกฤษ ?”ท่าทางของทาวัตดูเหนื่อยเล็กน้อย ซึ่งวรินทรไม่เคยเห็นมาก่อน แต่กแค่แวบเดียวก็กลายเป็นเยือกเย็นเหมือนเดิม “ฉันไปทำงานที่อังกฤษ”วรินทรกัดริมฝีปากล่างพูดโกหกไป ตอนที่เธอคลอดกวินที่อังกฤษ ไม่สามารถออกไปทำงานได้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะฐานทัตช่วยเหลือเธอ ไม่งั้นเธอคงอดทนมาไม่ถึงตอนนี้ ทาวัตรู้ว่าเธอไม่ได้พูความจริง แต่ก็ไม่ได้โกรธ จ้องไปที่ใบหน้าที่แทบจะไม่เปลี่ยนไปเลย ใจลอยไปพักหนึ่ง “ทำไมไปโดยไม่ลาซักคำ เธอกลับมาเมื่อไหร่”เสียงของทาวัตยังคงนิ่ง “ไม่ทันบอก เมื่อวานซึน”วรินทรก้มหัวไม่กล้ามองเขา “ไม่เจอกันห้าปี เธอกลับโกหกเป็นซะแล้ว”ทันใดนั้นทาวัตยืนขึ้นมา เดินไปตรงหน้าวรินทร จับคางของเธอบังคับให้เธอมอง ตาตัวเอง ในดวงตาวรินทรมีน้ำตาคลอ เธอกัดริมฝีปากล่างแน่นๆ ช่างดูน่าสงสาร สายตาของทาวัตอ่อนลงบ้าง มือใหญ่นั้นลูบไปที่ริมฝีปากของเธอ มองออกไปไกลๆ