已经是第一章了
ตอนที่ 20 ไปกินข้าวกับฉัน
ตนที่20 ไปกินข้าวกับฉัน
“คำถามสุดท้าย ทำไมถึงกลับมา”
“เบื่ออาหารอังกฤษแล้ว”วรินทรตอบแบบเบื่อๆ เหมือนมีการบ่นแอบแฝงอยู่
แต่ทาวัตกลับหัวเราะขึ้น ถึงแม้จะรู้เธอพุดเหลวไหลอยู่ แต่ในใจกับรู้สึกดีขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล แต่เสียงก็ยังเยือกเย็นและนิ่ง “พรุ่งนี้มาทำงานได้”
นี่คือรับเข้าทำงานแล้วหรึ ? นี่ถือว่าใช้เส้นสายไหม ? ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น วรินทรก็ยังดีใจอยู่ดี อย่างน้อยเงินเดือนของ ซีอา ก็สูงมาก
“ได้ค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ”
ไป ? ทันใดนั้นความรู้สึกหวาดกลัวที่เขาไปหาเธอที่บ้านพูลสวัสดิ์ แต่กลับรู้ว่าเธอถูกไล่ออกจากบ้าน จากนั้นตามหาทั่วทั้งประเทศ ซี แต่ก็ไม่เจอเธอนั้นขึ้นในสมอง
“เดี๋ยวนะ เธอไม่ได้กลับมาตั้งนาน ฉันจะพาเธอไปคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม” ทาวัตพูดจับก็ลากเธอออกไปจากห้องทำงานอย่างขัดขืนไม่ได้ ตรงดิ่งไปยังที่จอดรถใต้ดิน
“ขึ้นรถ”ในลาดจอดรถ ทาวัตเปิดประตูด้านข้างคนขับแล้วพูดกับเธอ
วรินทรเข้าไปนั่งด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง
ทาวัตขึ้นรถแล้วคาดเข็มขัดนิรภัย เห็นวรินทรนั่งไม่ขยับจึงพุ่งเข้าไป วรินทรหายใจไม่เป็นจังหวะ ใจเต้นแรงขึ้น ตอนที่ไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ตรงไหนก็เห็นว่าทาวัตดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ แล้วขับรถออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
วรินทรเธอนิมันบ้าจริงๆ ! วรินทรอยากจะเอาหัวชนกระจกไปซะเลย จะไปคิดว่าเขามาจูบเธอได้ไง
ทาวัตหันหน้าไปมองเธอ เห็นหน้าแดงๆของเธอ ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ “เธอร้อนหรึ”
“อ่า เปล่า เปล่าค่ะ”วรินทรรีบหันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง ไม่อยากให้ทาวัตเห็นความผิดปกติของเธอ
“เธอคงไม่ได้เขินอยู่หรอกนะ ?”ทาวัตยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“เธอนั่นแหละที่เขิน ฉันจะเขินทำไม ? ! !”วรินทรรีบโต้กลับทันที
ริมฝีปากบางๆของทาวัตค่อยๆ ยิ้มกว้าง ค่อยๆขับรถขึ้นไปบนทางด่วน“เธอไม่ต้อง ระมัดระวังขนาดนี้ก็ได้ เป็นเหมือนเมื่อก่อนนะดีแล้ว”
“เมื่อก่อน ?”วรินทรทำหน้างงๆ เธอไปสนิทกับเขาตอนไหน ?
ทาวัตหน้าหมองลง ตั้งแต่ที่เธอจากไป เขาสืบประวัติของเธอทั้งหมดจึงรู้ว่าเธอคือวรินที่เคยอยู่ใกล้ๆบ้านเขา มิน่าหล่ะเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับเธอ แต่เธอกลับแสดงออกอย่างชัดเจนว่าลืมเขาไปแล้ว
“นี่เราจะไปไหนกัน ?”บรรยากาศดูผ่อนคลายขึ้นเพราะคำพูดของเขา มองไปยังวิวด้านนอกที่ถอยหลังอยู่เรื่อยๆ วรินทรเพิ่งจำได้ว่าที่นี่คือที่ไหน แค่ห้าปีเปลี่ยนแปลงไปมากเลย
“ถนนอาหาร”ระหว่างพูด รถลงจากทางด่วนแล้ว หลังจากเลี้ยวโค้ง รถก็ค่อยๆลดความเร็วลง วิวสองข้างชัดเจนยิ่งขึ้น
ถนนอาหาร ?“นายรู้ได้ยังไง...”ว่าฉันหิว
จ๊อกจ๊อก
วรินทรก้มหน้าด้วยความอายทันที อยากจะหารูแล้วมุดเข้าไปเลยจริงๆ เช้านี้เธอกินแค่ขนมปังก็รีบมา น่าอายจริงๆ !
น่าอาย !
น่าอายมากๆ !
“เหอะๆ” ทาวัตหัวเราะ มุกปากยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ
“พวกเราถึงแล้ว”
ทาวัตลงมาจากรถก่อน วรินทรรีบวิ่งตามไป
กลิ่นหอมที่ลอยเข้าจมูกทำให้เซลล์ทั้งตัวของเธอกระโดดเต้น รู้สึกหิวยิ่งขึ้น
นี่คือร้านของหวานร้านหนึ่ง
เมื่อขนมที่ล่อใจคนถูกเสิร์ฟบนโต๊ะ วรินทรก็ทนไม่ได้จนหยิบขึ้นมาเอาใส่ปาก ไม่ทันไรก็กินไปหลายชิ้น
ทาวัตมองวรินทรเห็นเธอเอาแต่กินจนไม่สนใจเขาเลย กลิ่นอายอันเยือกเย็นในตัวเขาก็กระจายออกไป
วรินทรตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว มองไปทางที่ความเยือกเย็นนั้นส่งมาก็เห็นหน้าที่ไม่พอใจของเขา ขมวดคิ้วขึ้นเบาๆ: เขาโกรธอะไรอยู่ ? คงไม่ใช่ว่าอยากกินขนมพวกนี้หนอกนะ ?
มองไปที่ขนมที่น่ารักนั้นเธอก็ลังเลใจ สุดท้ายก้ยื่นขนมที่เธอกัดไปหนึ่งคำให้เขา“นายอยากกินไหม ?”
ทาวัตเห็นอย่างนั้น สีหน้าก็ดูดีขึ้น เห็นท่าทางไม่เต็มใจของเธอในใจก็รู้สึกตลก แต่ก็พุ่งเข้าไปกัดหนึ่งคำ
ขนมอันนี้ก็ไม่ได้ใหญ่อะไร กัดคำหนึ่งก็เหลือแค่นิดเดียว คนชอบกินอย่างวรินทก็รีบเอาขนมยัดใส่เข้าปาก แล้วกินอีกอันต่อ
เห็นดังนั้นทาวัตก็ยิ้มขึ้นมา
เมื่อกินขนมชิ้นสุดท้ายเสร็จ วรินทรพิงอยู่ที่เก้าอี้นุ่มๆ ลูบท้องที่พองๆ รู้สึกพอใจมาก
วรินทรมองถาดที่ว่างเปล่า ยิ้มอย่างเขินอายและมองไปยังทาวัต“เออ ฉันไม่ได้สังเกตเลยกินจนหมด นายอยากจะสั่งอีกซักนิดไหม ?”
เธอไม่ได้ตั้งใจซะที่ไหนหล่ะ แต่คือกินแล้วจนหยุดกินไม่ได้
“ไม่ต้อง ไป ไปกินข้าวกับฉัน”ทาวัตยืนขึ้นแล้วหันตัวเดินออกไปข้างนอก
“ค่ะ”วรินทรรีบเดินตามไปอย่างไว
ขายาวมันดีจริงๆ ทาวัตเหมือนกับเดินตามปกติ แต่วรินทรกลับต้องวิ่งถึงจะตามทัน ดูไปแล้วยังไงเธอก็ตามไม่ทัน เธอเลยไม่ตามแล้ว เดินแบบปกติไป
พอเธอช้าลง ทาวัตก็เดินช้าลงตามด้วย ระยะห่างระหว่างสองคนจึงเหลือแค่สามก้าว
เขาต้องจงใจแน่ๆ
หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ วรินทรมองท้องที่พองขึ้นอย่างเศร้าๆ เดิมคิดว่ามองเขากินข้าวเท่านั้น แต่เธอกลับของหวานและผลไม้หมดไปซะแล้ว
ณ สวนจิ่งเหนน กวินที่มองไปนอกหน้าต่างอยู่ตลอด เห็นบูกัตติเวย์รอนของทาวัตก็รู้สึกแปลกใจ
ท้องฟ้ามืดแล้ว แสงไปสีส้มทะลุผ่านกระจกรถส่องไปยังใบหน้าของทาวัต ทำให้ใบหน้าของเขายิ่งดูลึกลับขึ้น ขนตายาวๆ เหมือนได้ชุบแสงไป ทั้งมีเหสน์ทั้งอันตราย ถึงแม้ว่าตอนนั้นเขาจะนิ่งๆอยู่ ก็ยังทำให้คนอื่นรับรู้ว่าโดนคุกคามอยู่
บรรยากาศในรถค่อนข้างอึกอัด
“งั้น ฉันขึ้นไปก่อนนะ”วรินทรไม่ชอบความอึดอัดแบบนี้ เมื่อพูดเสร็จก็เปิดประตูออกไป
“ไม่เชิญฉันขึ้นไปดื่มน้ำสักแก้วเหรอ ?”ทาวัตยิ้มเบาๆ
ดื่มน้ำ ? ! วรินทรหนี่ตาลง กวินอยู่ข้างบน ถ้าให้เขาขึ้นไป งั้นความลับที่เธอปิดบังมาตลอดห้าปีก็จะถูกเปิดเผย ? !
“ไม่ได้ !”วรินทรเสียงดังขึ้น ใจที่ตื่นเต้นจนเต้นออกมาทางลำคอแล้ว
ทาวัตเม้มปากมองเธอ ดวงตาดำราวกับหินออบซิเดียนเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
วรินทรเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ทาวัติเคยถูกคนปฎิเสธซะที่ไหนหล่ะ ? ตอนนี้เขาต้องโกรธมากๆแน่ๆ
วรินทรก้มหน้าลงมองขาตัวเองอย่างกังวล ในใจรู้สึดไม่สบายใจมากขึ้น
“ลงรถ”ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสียงเยือกเย็นของทาวัตก็ดังขึ้นมา วรินทรเปิดประตูลงจากรถโดยสัญชาตญาณ เพิ่งจะปิดประตู รถทีอยู่ด้านหลังก็ขับออกไปอย่างเร็วๆ ถ้าเธอมือไม่ไวคงจะโดนเบียดเนื้อขาดแน่ๆ
วรินทรมองไปทางที่รถวิ่งหายไปด้วยความงงงวย สีหน้าไม่ค่อยดี: ไม่เจอตั้งหลายปี คนคนนี้ยิ่งยากจะรู้ขึ้น
ได้ยินเสียงเปิดประตู กวินถึงลงจากเก้าอี้ที่อยู่ข้างหน้าต่างแล้วเดินไปหาวรินทร“ม๊ามี๊ ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”
“กวินขอจุ๊บหน่อย”เมื่อเห็นกวิน สิ่งที่รกสมองก็หายไปในทันทีแล้ว จุ๊บแก้มกวินอย่างมีความสุข “โรงเรียนใหม่เป็นยังไงบ้างครับ?”
“ไม่เลวเลยครับ แล้วม๊ามี๊ล่ะ ?”กวินหรี่ตาลง“มามี๊ วันนี้ติดรถใครมา ?”
กวินรู้ว่าวรินทรไม่ค่อยติดรถคนอื่น และวันนี้เป็นวันแรกที่ม๊ามี๊ไปทำงาน โดยปกติแล้วเธอจะไม่ติดรถคนที่ไม่คุ้นเคยกลับบ้าน อืม คิดไปแล้ว ต้องมีปัญหาแน่ๆ
已经是最新一章了
加载中
