ตอนที่ 37 วรินทรเป็นข้อยกเว้นของผม

ต๭นที่ 37 วรินทรเป็นข้อยกเว้นของผม วาดฝันนั่งตะลึงอยู่นาน “ผมอนุญาตให้คุณเดินเข้าออกบริษัท CR กรุ๊ปได้ทุกเมื่อทั้งยังให้บ้านพูลสวัสดิ์ของพวกคุณอยู่อย่างสงบในประเทศ C แต่ ว่า...” ทาวัตเงียบไปก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นเฉียบ“วรินทรเป็นข้อยกเว้นของผมที่คุณควรจำไว้ให้ขึ้นใจเสียด้วยนะครับ” “ในสายตาของผม ไม่ว่าเมื่อไหร่วรินทรก็เป็นฝ่ายถูกเสมอ ต่อให้เธอทำผิดผมก็จะบอกว่าถูก” จากนั้นวาดฝันก็ถูกเลขานิธูรเชิญออกมาจากบริษัทอย่างงงๆ ในหัวสมองน้อยๆของเธอยังอยากวิ่งกลับขึ้นไปอีกฝ่ายให้แน่ ชัดแต่ก็ถูกยามหน้าประตูขวางไว้ไม่ยอมให้เข้า เลขานิธูรหันกายกลับมาก่อนจะยิ้มเนือยๆ “ขออภัยด้วยนะครับคุณหนูรอง ตอนนี้คุณถูกบริษัท CR กรุ๊ปขึ้นบัญชีดำแล้ว ล่ะครับ จากนี้ไปห้ามคุณก้าวเข้าบริษัทของเราแม้แต่ก้าวเดียว” ดวงตาของวาดฝันเบิกกว้างด้วยความตกใจ ตอนนี้เธอเริ่มรู้ตัวว่าคิดผิดเสียแล้วที่วิ่งไปฟ้องทาวัตเรื่องของวรินทร วรินทรไม่ได้รู้เรื่องนี้แม้แต่น้อย เวลานี้เธอกำลังทายาแก้ฟกช้ำอยู่ เธอเพิ่งจะทารอยช้ำที่คอเสร็จกำลังจะลงมือทายาที่น่องของตัวเองประตูก็ถูกเปิดเข้ามาเสียก่อน วรินทรกัดฟันอย่างหงุดหงิด ทำไมถึงย้อนกลับมาล่ะ? จนกระทั่งเธอเห็นว่าผู้มาใหม่คือทาวัต การเคลื่อนไหวของเธอจนหยุดลงอย่างกระทันหัน มือทั้งสองข้างของทาวัตล้วงกระเป๋า เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าเธอกำลังถือยาแก้ฟกช้ำไว้ในมือก็นิ่วหน้า “บาดเจ็บหรือ?” วรินทรได้ยินคำถามของเขาก็เบ้ปากใส่ “เอามาให้ผม” ทาวัตเดินมานั่งลงตรงข้ามเธอ เขาเอื้อมมือไปหยิบยาและสำลีมาวางไว้ในมือตัวเองเตรียมตัวจะใส่ยาให้เธอ ใบหน้าเล็กๆของเธอเห่อร้อนไปหมด โชคดีที่ทาวัตก้มหน้าอยู่จึงมองไม่เห็น “คุณยังอ่อนแอปวกเปียกเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด” ทาวัตพูดพลางกดลงไปบนแผลของเธออย่างแรงด้วยความหมั่นไส้ “โอ้ย!” วรินทรเจ็บจดน้ำตาซึมออกมา เธอไม่น่าพลาดเลย เวลานี้เขาถือโอกาสมาแก้แค้นเธอใช่ไหม? “ยายนั่นก็ไม่ได้ต่างจากฉันนักหรอกค่ะ” วรินทรเจ็บจดต้องกัดฟัน เธอเจ็บจนอยากจะจิกหัวสีดำสนิทของทาวัตเพื่อระบายความเจ็บ ทาวัตชะงัก ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกว่าการที่ขึ้นบัญชีดำวาดฝันไว้เป้นการลงโทษที่เบาไปด้วยซ้ำ ในเมื่อวรินทรเองก็ไม่ได้อยู่อาศัยในบ้านพูลสวัสดิ์อีกแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้วสินะ “โอ้ย! ทาวัต คุณจะฆ่าฉันหรือคะ?!” วรินทรเจ็บจนหลุดเสียงร้องออกมา ยามที่หญิงสาวเจ็บปวดจนลดความดื้อรั้นลง กลับทำให้ความน่ารักของเธอมีมากขึ้นในสายตาของเขา วรินทรเจ็บจนทนไม่ไหวพยายามดันมือของอีกฝ่ายออกแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายเธอจึงเอื้อมมือไปจิกหัวของชายหนุ่มอย่างแรงรู้สึกดีไม่เลว ทาวัตยอมหยุดมือในที่สุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของวรินทรที่กัดฟันข่มกลั้นความเจ็บปวดอย่างน่ารักน่ามองดวงตาคมเป็นประกายล้ำลึกขึ้นมา จริงอยู่ที่แรงของเขาไม่ได้มากอะไร แต่เพราะตำแหน่งที่เขากดลงมาเป็นรอยช้ำมันจึงเจ็บมาก เขาแค่อยากให้เธอจำเอาไว้ว่าต่อให้อีกฝ่ายจะน่าสงสารหรือดูอ่อนแอแค่ไหนเธอก็ไม่ควรอ่อนแอและยอมอ่อนข้อให้อีกฝ่าย ให้เธอเจ็บแล้วรู้จักจำ ครั้งหน้าจะได้รู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ หลังจากนั้นวรินทรจึงเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองเผลอไปทำเรื่องโง่ๆกับอีกฝ่ายเข้าแล้ว เธอก็รีบชักมือกลับทันทีก่อนจะมองทาวัตอย่างน่าสงสารในใจของเธอท่องแต่คำว่าโบนัส โบนัส! จากนั้นก็ปั้นสีหน้ายิ้มแย้มให้เขา “ขอบคุณท่านประธานมากเลยนะคะที่ยอมลดตัวมาช่วยฉันใส่ยา แต่ตอนนี้ฉันทำเองได้แล้วค่ะไม่รบกวนท่านประธานแล้ว” ลดตัวมาช่วย? ไม่รบกวนเขาแล้ว? ทาวัตขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ หางตาเหลือบไปเห็นเลขานิธูรที่กำลังเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา ต้องการหลีกเลี่ยงไม่ยอมเป็นข่าวกับเขานักใช่ไหม? ดี อย่างไรเสียหน้าต่างก็มีหู ประตูมีตาอยู่แล้ว! ทาวัตยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะทำทีเป็นจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ก่อนจะโน้มกายลงมาหาเธอทำให้ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้ชิดกันมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน “ที่รัก ผมไปก่อนนะ อย่าคิดถึงผมมากเกินไปนักล่ะ” ร่างกายของวรินทรแข็งค้างไปทั้งตัว ดวงตาของเลขานิธูรเป็นประกายวาบราวกับว่าตนค้นพบข่าวล่ามาแรงเข้าเสียแล้ว แล้วเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าเดิมทีการสัมภาษณ์งานของแผนกออกแบบในการรับดีไซเนอร์ใหม่ต้องเป็นหัวหน้าธนชาตที่มี หน้าที่สัมภาษณ์สิถึงจะถูก แต่เธอคนนี้ท่านประธานกลับเป็นคนสัมภาษณ์ด้วยตัวเอง ดูท่าแล้วความสัมพันธ์ของทั้งสองคงจะไม่ธรรมดา ประเด็นที่สำคัญที่สุดก็คือเขาเป็นเลขามาก็หลายปีแต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเห็นท่านประธานพูดจาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้ ทาวัตจ้องมองวรินทรอยู่แบบนั้นนานสองนานก่อนจะล้วงมือในกระเป๋ากางเกงและเดินออกไป เลขานิธูรรีบวิ่งตามหลังไปทันที ตอนที่กำลังจะวิ่งออกไปเขาก็เหลือบมามองวรินทรอย่างสนอกสนใจแวบหนึ่ง วรินทรคิดแล้วคิดอีกถึงจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าเมื่อครู่ทาวัตตั้งใจเล่นละครให้เลขานิธูรเข้าใจผิดชัดๆ เขาจงใจแกล้งเธอ! ....... เป็นเวลาเกือบสองทุ่มวรินทรเพิ่งจะกลับมาถึงคอนโด หญิงสาวค่อยๆย่องเข้ามาในห้องรับขกเหมือนนักย่องเบา เธอพยายามจะไม่ทำอะไรให้เกิดเสียงทั้งสิ้น มีเสียงดัง แปะ ขึ้นมาพร้อมกับไฟในห้องที่ถูกเปิดขึ้นทำให้วรินทรตกใจรีบหันหน้าไปมองก็พบว่าเป็นลูกรักของเธอเองจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “เจ้าเด็กคนนี้ ดึกขนาดนี้ทำไมยังไม่ยอมนอนจะแกล้งให้มามี้ตกใจตายหรือไงกัน?” วรินทรเดินไปหยิกแก้มกลมของเด็กชายด้วยความหมั่นเขี้ยว เด็กชายกวินพยายามดิ้นให้หลุดจากฝ่ามือปีศาจของวรินทรก่อนจะมองค้อน “มามี้นี่ขวัญอ่อนจริงๆนะฮะ แค่นี้ก็ตกใจเสียแล้ว หรือว่าวันนี้มามี้มีเรื่องปิดบังไม่อยากให้ผมรู้ล่ะครับ” ดวงตากลมโตของเด็กชายกวินกวาดตามองไปทั่วร่างกายของวรินทรก่อนจะเห็นรอยเขียวช้ำที่คอและน่อง ดวงตากลมโตของเด็กชายก็แข็งกล้าขึ้นมา รอยช้ำพวกนี้ใครทำ? “ไปนอนเถอะ มามี้ไม่มีอะไรจะปิดบังลูกหรอก ก้แค่วันนี้คุณป้าของลูกเข้ามาหาเรื่องมามี้ก็เท่านั้นล่ะ” เด้กชายกวินทำสีหน้าครุ่นคิด อ่อ ที่แท้ก็เป็นวาดฝัน! คนที่รังแกมามี้ที่งานเลี้ยงครบรอบบริษัทคืนนั้นนี่เอง ตอนนั้นเขายังแกล้งพ่นน้ำสีใส่หน้าของหล่อนมาแล้ว “มามี้จะไปอาบน้ำ ลูกรักก็รีบเข้านอนได้แล้วนะจ้ะ”วรินทรลูบผมของเด็กชายกวินอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินเข้าห้องอาบน้ำ เด็กชายกวินเดินเข้าห้องนอนของตัวเองก่อนจะล็อคประตูและหยิบแล็ปท็อปของตัวเองออกมาเปิดเครื่อง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ค่อยๆปิดคอมพิวเตอร์ลงอย่างช้าๆ ริมฝีปากผุดรอยยิ้มปีศาจขึ้นมา วันถัดมา หนังสือพิมพ์บันเทิงทั่วทั้งประเทศ C ต่างลงข่าวของวาดฝัน ต่อให้คุณไม่ตั้งใจจะมองแต่ด้วยตัวหนังสือค่อนข้างเด่นและใหญ่ก็ต้องเห็นอยู่ดี “คุณหนูรองบ้านพูลสวัสดิ์ท่องราตรียามค่ำคืน คาดว่ามีคู่ขา?” นอกจากนี้ยังมีรูปภาพที่ชัดเจนเป็นพิเศษบางส่วนแนบอยู่ที่ส่วนล่างของข่าว ไม่ต้องเสียเวลาคิด แค่มองก็รู้ว่าหญิงสาวที่เดินควงแขนผู้ชายอยู่นั้นคือวาดฝันแน่นอน เป็นเพราะทาวัต ชื่อเสียงของวาดฝันในประเทศ C จึงค่อนข้างจะมีชื่อเสียง ห้าปีมานี้ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็เป็นที่จับตาของคนรอบข้างโดยตลอด แม้แต่ในงานเลี้ยงที่ทาวัตปรากฏก็มักจะเห็นเธอทุกครั้ง ทุกคนในประเทศ C ต่างก็รู้กันดีว่าทาวัตรักผู้หญิงคนหนึ่งหมดหัวใจจึงไม่ยอมแต่งงานกับเธอเสียที บางคนก็บอกว่าแม้ว่าวาดฝันจะไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นแต่ก็น่าจะมีส่วนคล้ายไม่น้อย ทาวัตจึงยอมใจอ่อน แต่เวลานี้กับมีข่าวของคุณหนูไฮโซคนนี้หลุดภาพยามท่องราตรีออกมา ไม่ว่าจะมีผลกระทบกับวาดฝันหรือบ้านพูลสวัสดิ์ แต่ผลกระทบครั้งนี้ทำให้เกิดกระแสลบในสังคมค่อนข้างมาก เพียงแค่ช่วงเวลาเช้าเท่านั้นหุ้นของบ้านพูลสวัสดิ์กลับตกลงเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ชยุตอับจนหนทางจนหัวแทบระเบิด “ปกติท่านประธานดีกับลูกมากไม่ใช่หรือ? ลูกรีบไปขอร้องเขาเร็วเข้า หากจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ก็ไม่ต้องโผล่หน้ามาที่บ้านหลังนี้อีก!” ในห้องทำงานชยุตโกรธเป็นฟืนเป็นไปจนเกือบจะขว้างปาข้าวของใส่วาดฝัน วาดฝันน้ำตานองหน้าตัวสั่นหลบอยู่ในอ้อมแขนของณัฐพิชา สภาพดูอเนจอนาถ ทำไมเธอถึงนึกไม่ถึงนะ สถานที่แบบนั้นนานๆครั้งเธอถึงจะไปสักทีแถมไปครั้งนี้กลับถูกนักข่าวจับได้? อีกทั้งครั้งนี้ทาวัตก็ ไม่ยอมออกหน้ามาช่วยแก้ข่าวให้เธออีกด้วย! นึกถึงยามที่ทาวัตขึ้นบัญชีดำเธอ วาดฝันก็รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว