ตอนที่ 88 แผนการรบ

ต๭นที่ 88 แผนการรบ “ผมหรอ? คุณน่ะแอบหนีผมไปต่างประเทศ บัญชีแค้นนี้ผมยังไม่คิดจะชำระเลยนะ แล้วทำไม ตอนนี้ถึงรีบมาหาผมเพื่อรอชำระแค้นล่ะ?” เขาเอามือไปยกคางของวรินทรขึ้นมา แล้วพูดให้เธอหันมาดูตัวเอง เริ่มมีรอยยิ้มอันชั่วร้ายออกมา พร้อมด้วยน้ำเสียงที่ขี้เกียจ เหมือนกับแมวที่หยิ่งผยอง ที่พูดว่ามาหนีเขาไปนี่คืออะไร? เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ วรินทรก็ทนไม่ไหวจนพูดว่า “คุณจะรู้สึกดีกับตัวเองเกินไปแล้วนะ” “ผมก็เป็นแบบนี้อ่ะ ไม่งั้นจะทำคุณท้องตั้งแต่ครั้งแรกทำไม ” คำพูดของทาวัตไม่ได้เป็นการตัดบท แต่กลับเป็นการล้อเล่นซะมากกว่า “ทาวัต ！นี่มันจะมากไปแล้วนะ！ ” วรินทรโกรธจนหน้าแดง พร้อมยื่นขาออกไปจะเตะทาวัต ทาวัตกลับหลบหนีการโจมตีของเธออย่างนุ่มนวล และไม่ปล่อยมือ นี่ทำให้วรินทรมีโอกาส เธอจึงใช้แรงผลักทาวัตไปอีกด้าน แล้วก็วิ่งออกมา เธอเพิ่งรู้ว่าหมอนี่มันหน้าด้านขนาดนี้！ ภูมิใจมากหรอที่ทำให้เธอท้องตั้งแต่ครั้งแรก? ถ้าทำได้ก็ไปเลี้ยงกวินเองป่ะ！ เมื่อวรินทรกลับมาที่โต๊ะ ใจก็ยังไม่สงบ แต่เมื่อเห็นประภาพมีรอยยิ้มอย่างอบอุ่นบนใบหน้า จิตใจก็ค่อยค่อยสงบลง เสน่ห์อย่างหนึ่งของเขา เพียงแค่เขายิ้ม ก็เหมือนมีความสามารถในการรักษา สามารถบำบัดจิตใจคนได้ นี่เป็นสาเหตุที่วรินทรสามารถคบเขาเป็นเพื่อนได้ ไม่เหมือนกับทาวัตที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย ประภาพจะทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข วรินทรมองไปที่ประภาพ แล้วพูดอย่างเศร้าๆออกไปว่า “ประภาพ ภรรยาของคุณในอนาคตจะต้องมีความสุขแน่ๆ” ประภาพยิ้ม มองมาที่เธอ แล้วถามอย่างจริงจังว่า “ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ?” “เพราะว่ารอยยิ้มของคุณมาทำให้คนหลงได้นะ” วรินทรตอบเหมือนที่เธอรู้สึกจริงๆ แล้วก็หยิบแก้วขึ้นมาดื่มน้ำ ประภาพรู้สึกสลดใจ ถ้าหากคนๆนั้นเป็นเธอ เขาจะทำให้เธอมีความสุขขึ้นแน่นอน “นี่มันไม่เกี่ยวกับการที่ทำให้ภรรยามีความสุขเลยสักนิด ใช่มั๊ย น้องกร” ทาวัตเดินมาอย่างช้าๆพร้อมเอามือล้วงกระเป๋า เดินมาตรงที่วรินทรและกวิน และเข้าไปนั่งระหว่างกลาง พร้อมนั่งไขว่ห้าง และมือเขาไปลูบผมของกวิน “คุณชายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ?” ประภาพรู้ว่าทาวัตคิดยังไงกับเขา ไม่ว่าจะเป็นเพราะเรื่องวรินทร เรื่องของกวิน แต่เขาก็มองทาวัตอย่างไม่ธรรมดาเช่นกัน ทั้งคู่ต่างก็เห็นว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นศัตรูกันไปเรียบร้อยแล้ว “มีความสุขหรือไม่ ก็รอดูว่าคุณประภาพจะมีความสามารถที่จะทำได้หรือเปล่า วริน คุณว่ายังไง?” ทาวัตหันไปยิ้มกับวรินทรที่กำลังอึดอัด อืม ได้กลิ่นของดินปืน กวินเริ่มจะคัดจมูก ไอ้หมอนี่！วรินทรกัดฟัน หันหน้าไปหาประภาพ หวังว่าเขาคงไม่เก็บคำพูดของทาวัตมาใส่ใจ ประภาพก็ไม่ได้พูดอะไร เสียงโทรดังขึ้น ทำลายความเงียบในช่วงเวลานี้ เขามองไปที่วรินทรอย่างขอโทษเพื่อไปรับสาย เหมือนกับว่าบริษัทที่ประเทศอังกฤษจะโทรมา เพราะเขาใช้ภาษาอังกฤษในการสนทนา แล้วก็วางสายลง “ขอโทษทีนะ วรินทร น้องกร บริษัทมีธุระด่วน พวกคุณกินกันไปก่อนนะ วันหลังค่อยเลี้ยงข้าวคืน” ประภาพพูดกับวรินทรและกวิน โดยที่ไม่มองไปที่ทาวัตเลย “ไม่เป็นไร คุณไปทำธุระเถอะ” วรินทรยิ้ม แล้วก็โบกมือบ๊ายบายแบบไม่ว่าอะไร “บ๊ายบายครับพ่อบุญธรรม อย่าลืมแวะมาหาบ่อยๆนะ” กวินก็โบกมือให้เขา ในใจก็รู้สึกผ่อนคลาย เขายังกลัวว่าพ่อบุญธรรมกับแดดดี้จะตีกันต่อ เห็นชัดๆว่าแดดดี้มีวิทยายุทธทางคำพูด ส่วนพ่อบุญธรรมยังขาดแค่พลังความร้อนแรง “ไม่มีปัญหา” พอประภาพเดินไป รอยยิ้มบนใบหน้าของทาวัตก็หายไปอย่างรวดเร็ว หันไปมองวรินทร ทำให้วรินทรตกใจ “คุณ คุณมองอย่างนี้คิดจะทำอะไร?” ในใจของวรินทรเริ่มจะหวั่นไหว จึงดึงกวินเข้ามากอดไว้ ตอนนี้เธอแค่ต้องการให้กวินมาปกป้องเธออยู่ ถึงที่นี่จะเป็นที่สาธารณะ ทาวัตก็คงจะไม่อยากฆ่าตัวเองที่นี่ จะวิ่งหนีไปตอนนี้เลยยังทันมั๊ย? วรินทรจะไม่ยอมให้ตัวเองอ่อนแอ เพราะทาวัตกำลังมองเธออย่างน่าสงสาร ทั้งคู่จ้องกันอยู่พักใหญ่ ทาวัตก็หันหลังกลับไปอย่างหยิ่งยโส ทำเสียงฮึดฮัด แล้วก็มาอุ้มกวินออกมาจากอ้อมกอดของวรินทร แล้วก็เดินผ่านเธอและเดินออกไปข้างนอก สรุปคือไม่มีเรื่องอะไรแล้ว? วรินทรดึงสติกลับมา ก็พบว่าตัวเองกำลังมองหาชีวิตๆนึง รอก่อนนะ กวิน ！！ วรินทรก็แข็งใจ หยิบกระเป๋าขึ้นมาและวิ่งตามเขาไป ใครจะไปรู้ว่าทาวัตตั้งใจรอให้วรินทรออกไปข้างนอกแล้วค่อยขับรถออกไป เขาปล่อยควันจากท่อไอเสียใส่เธอ จนวรินทรอยากจะถือกระเป๋าไปทุบ “ทำได้ก็มาขวางสิ！！ ” แต่เท้าทั้งสองข้างของวรินทรก็ไล่ตามไปไม่ได้ จึงได้แต่นั่งโมโหอยู่ที่พื้น วรินทรแค้นใจมาก และนึกถึงคำพูดที่ว่า ลูกผู้หญิงแก้แค้นสิบวันยังช้าไป วรินทรที่นั่งอยู่บนรถก็หันไปมองกระจกหลัง เขาสามารถรับรู้ถึงแรงอาฆาตของหม่ามี้ที่แทรกไปทั่วทุกมุม “คุณลุงครับ ทำไมไม่รีบพาหม่ามี้กลับบ้านล่ะ?” กวินรู้สึกสงสัย ดูจากสไตล์การจัดการเรื่องราวต่างๆของแดดดี้ ในเมื่อเจอหม่ามี้แล้ว แล้วทำไมถึงปล่อยเธอไปง่ายขนาดนี้ เขาสงสัยมากจริงๆ “เมื่อกี้ไม่ใช่เรียกฉันว่า แดดดี้ หรอ?” ทาวัตถามด้วยเสียงอันเคร่งขรึม กวินก็หัวเราะแล้วตอบไปว่า “เมื่อกี้ก็คือเมื่อกี้ คุณไม่รู้ว่าคนเรามันเอาแน่เอานอนไม่ได้หรอ?” “……” “……” “เรียกแดดดี้ก่อน แล้วจะบอกให้ฟัง” ทาวัตก็ยักคิ้ว เด็กน้อยเอ้ย อ่อนโยนกับตัวเองเกินไปแล้ว กวินก็สงสัย ทำปากโค้ง เขายังเด็กนักจะไปสู้ผู้ใหญ่ได้ยังไง “แดดดี้！” เขาพูดออกมาอย่างนุ่มนวล เมื่อทาวัตได้ยินกวินเรียกตัวเองว่าพ่อ ก็รู้สึกใจชื้นและรู้สึกเหมือนมีสายลมอ่อนๆพัดผ่านหน้า “อื้ม！” กวินเกาจมูก แล้วมองไปที่แววตาทาวัต แดดดี้อ่ะ เห็นๆอยู่ว่ามีความสุขก็ยิ้มออกมาสิ อย่ามัวแต่ฝืนอยู่ได้ไหม มันเหนื่อยแย่เลย “พวกเราตอนนี้อยู่เฉยๆไปก่อน พ่อจะให้หม่ามี้มาหาพวกเราด้วยตัวเอง” ทาวัตจับพวกมาลัยไว้แน่น ด้วยสายตาที่ค่อยๆเคร่งขรึม เห็นได้ชัดว่ากำลังคำนวนอะไรอยู่ กวินเขยิบเข้ามาใกล้ๆทาวัต เพื่อฟังแผนการรบของเขาอย่างละเอียด แผนการอันรอบคอบได้ถูกเปิดเผยบนรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ในวันที่สอง วรินทรก็นั่งดูทีวีบนโซฟาในอพาร์ทเม้นท์ พร้อมกับกินอาหารขยะของทาวัตที่วางอยู่บนโต๊ะ ในทีวีก็ฉายแต่ละครเก่าๆเว่อร์ๆเต็มไปหมด ตอนที่วรินทรว่างๆไม่มีอะไรทำจะชอบดูละครพวกนี้มาก แต่ตอนนี้ดูไปก็เอียนไป “นี่มันอะไรกันเนี่ย สถาปนิคมาจากดาวอังคาร ฮ่าๆๆ......” วรินทรกินมันฝรั่งแผ่นทอดกรอบ ขณะที่เห็นนางรองในละครออกมา ก็เกือบทำตัวเองติดคอตาย “อี๋ ใส่อะไรบนร่างกายเยอะขนาดนี้ ไม่สงสัยกันเลยหรอ.....” เมื่อดูไปสักพักวรินทรก็ได้แต่สั่นหัวไม่หยุด อย่าไปถามว่าละครแย่ขนาดทำไมยังดูอีก จริงๆแล้วเพราะเธอกำลังเบื่อ “วรินทรรับสายสิ วรินทรรับสายสิ วรินทรนี่เธอไปตายอยู่ที่ไหนถึงไม่มารับโทรศัพท์？！” เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที วรินทรที่กำลังถือถุงขนมมันฝรั่งแผ่นก็ตกใจ จึงวางถุงนั้นลง ลุกขึ้นไปเช็ดมือ แล้วมารับโทรศัพท์