ตอนที่ 121 เต้นรำด้วยได้ไหมครับ

ต๭นที่ 121 เต้นรำด้วยได้ไหมครับ？ นรชัยก็ลุกขึ้นมา ยื่นมือไปทางคาร่าอย่างสุภาพบุรุษ “เต้นรำด้วยได้ไหมครับ？” “อืม”คาร่าพยายามกดความตื่นเต้นลงไป บังคับให้ใจเย็นแล้วนำมือวางบนมือที่เขายื่นมาทางตน เดินจับมือเข้าไปตามเขาที่ฟลอร์เต้นรำ “เห้ยเห้ยเห้ย พวกนายไปหมดแล้วงั้นฉันจะทำไงหล่ะ?”ธรรศมองไปรอบๆวงก็เหลือแค่เขากับประภาพแล้ว อีกอย่างวันนี้เพราะทาวัตไม่ชอบให้เขาอยู่กับผู้หญิงพวกนั้น จึงไม่ได้พาสาวๆมาด้วย โดดเดี่ยวมากมายน่าสงสารจริงๆ คิดอยู่ ธรรศก็มองประภาพที่อยู่ข้างๆไปแวบหนึ่ง ไปอยู่กับเขาดีป่ะ? พอเกิดความคิดแบบนี้ขึ้นมาธรรศก็อยากจะตบหน้าตัวเองสักทีหนึ่ง ความคิดบ้าๆอะไรเนี่ย！จะขาดผู้หญิงขนาดไหนก็ไปหาผู้ชายไม่ได้ป่าววะ！ ธรรศลุกขึ้นด้วยความโมโห เขาไม่เชื่อ หน้าตาอย่างเขา จะหาคู่ที่เหมาะสมไม่ได้！ ทันใดนั้น เขามองไปทางหนึ่ง เห็นร่างที่คุ้นเคยหนึ่งร่าง ดีใจทันที ก้าวเดินตามร่างนั้นไปอย่างไม่รู้ตัว คนมากมายล้อมรอบทาวัตกับวรินทรเป็นวงกลม ในวงทาวัตกับวรินทรเต้นรำได้อย่างคล่องแคล่ว ทุกการหมุนตัวยกขาถอยหลังก้าวไปข้างหน้าก็พร้อมเพียงและตรงจังหวะ ทำให้คนต้องตะลึง แต่ก็นะ ถ้าใจไม่ตรงกัน ก็ไม่สามารถเต้นรำออกมาได้สวยและพร้อมกันอีกทั้งยังเป็นการเต้นที่สวยจนน่าทึ่ง ชุดสีขาวของวรินทรกับชุดสูทสีดำของทาวัตสลับกันสะดุดตา ชุดกระโปรงสีขาวของวรินทรหมุนไปตามการหมุนตัวของเธอทุกครั้งเป็นชั้นๆเสมือนคลื่นดอกไม้ ดำขาวสลับกัน ไปตามจังหวะของเพลง เต้นเสร็จเรียบร้อย วรินทรเอามือออกจากไหล่ของทาวัต เพิ่งจะพบว่าฝ่ามือของตนมีเหงื่อออกเพราะความตื่นเต้น ถึงแม้เมื่อกี้จะเต้นคู่กันได้อย่างสง่างาม แต่เธอก็ทนความตื่นเต้นไม่ได้ การเต้นเปิดงานได้จบลง ต่อไปก็เป็นเวลาการขอเชิญเต้นรำกันตามสบาย วรินทรเพิ่งเอามือที่วางอยู่บนหัวไหล่ของทาวัตออก ก็โดนผู้หญิงหนึ่งฝูงเบียดเข้ามาจนเธอโดนเบียดออกไป เกือบเหยียบโดนปลายกระโปรงแล้วล้มลงไป วรินทรตั้งหลักให้มั่นคง หันหน้าไปดูแวบหนึ่ง ผู้หญิงพวกนั้นก็ล้อมรอบทาวัตจีจีจาจาไม่รู้ว่าพูดอะไรบ้าง แต่ว่าก็ไม่กล้าเข้าใกล้จนเกินไป จึงยืนห่างจากทาวัตประมาณครึ่งเมตรแล้วกรี๊ดกร๊าดกัน กลับกันทาวัต ใบหน้าที่หล่อเฉยเมยไม่มีความคึกใดๆ เหมือนปกติธรรมดาทั่วไป บุคลิกดูแพงหยิ่งๆ ถ้าจ้องทั้งวัน ใจก็จะเต้นเร็วโดยไม่รู้ตัว ดูจากภาพแล้วก็คึกคักดี เหมือนสุนัขน้อยฝูงหนึ่งที่กำลังอ้อนเจ้าของอยู่ อยากเข้าใกล้ ก็ต้องระมัดระวัง วรินทรขมวดคิ้วซ้ำๆ นวดแขนที่โดนผลักดันออกมาเมื่อกี้แล้วเดินไปทางที่พักผ่อนอย่างช้าๆ ผู้หญิงเยอะขนาดนี้ แน่จริงคุณก็เตะออกทีละคนสิ่！ วรินทรเดินกลับไปมุมที่พักผ่อน ประภาพยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ศอกวางไว้บนต้นขา นิ้วสองนิ้วรองไว้ที่คาง ดวงตาที่ประกายแสงสีความอบอุ่น แต่แค่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ “คิดอะไรอยู่?”วรินทรหยิบน้ำผลไม้มาหนึ่งแก้วแล้วเดินไปนั่งลง นั่งข้างๆประภาพ ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก วรินทรไม่ได้คิดอะไรมาก ประภาพกลับใจเต้นกระวนกระวาย เขารู้สึกเกรงแล้วจับหลังคอของตน ไม่ใช่ครั้งแรกที่นั่งใกล้วรินทรขนาดนี้ แต่ว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่ใจเต้นแรงที่สุด สภาพที่เขาเห็นวรินทรมากสุด เสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนต์รองเท้าหนัง ผมที่ปล่อยไว้อย่างสง่างามหรือบางทีก็มัดหางม้า สะพายกระเป๋าหนังรุ่นเดียวกันกับกวิน แค่มองอยู่ไกลๆ ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความ วัยรุ่น งดงาม รู้สึกสบายชิวๆจากก้นบึ้งของหัวใจ ทันทีที่เธอยิ้ม พบลูกแพร์สองลูก หวานๆนิ่มๆ ในใจเขา นี่เป็นเอกลักษณ์อย่างแท้จริงของวรินทร “คิดถึงคุณไง”ประภาพหรี่ตา ปกปิดความรู้สึกในดวงตา “งั้นนั่นก็เป็นเกียรติของฉันจริงๆ ฮ่าฮ่า”วรินทรหัวเราะ ใบหน้าที่ขาวใสยังสามารถมองเห็นรอยจุดแดงๆ ที่โดนเธอเอารองพื้นทาปิดไว้ แต่ก็ยังมองเห็น “คุณแพ้ยังไม่หายหรอ？”ประภาพยื่นมือไปบีบแก้มไข่ๆของวรินทรอย่างสนิทสนม รอยจุดแดงบนใบหน้าเขามองเห็นอย่างชัดเจน ดวงตามีความเป็นห่วงประกายผ่าน วรินทรดูแขนของตนเองดูแล้วดูอีก ตรงที่มีรอยจุดก็ทารองพื้นไว้ทุกที่ ก็ยังมีรอยอ่อนๆอยู่ คิดไม่ถึงเลยว่าประภาพจะมองออกในทันที “ใช่ ต้องทายาอย่างน้อยสองอาทิตย์แหนะ！ตีให้ตายก็จะไม่แตะน้ำหอมอีก！”วรินทรขมวดคิ้วแล้วนวดแขนของตนด้วยความโกรธ ซวยก็ซวยอย่างเขาจนได้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าชุดของน้ำหอมยังออกแบบไม่เสร็จ วรินทรเป็นห่วงจริงๆว่าตนจะโยนน้ำหอมพวกนั้นลงไปในทะเลให้หมด น้ำหอมอะไรพวกนี้ เป็นฝันร้ายของเธอชัดๆ ในฝันร้ายเธอเห็นทาวัตไอ่ปีศาจนั้นบังคับเธอทุกวันทายาให้เธอ！ “แล้วน้ำหอมพวกนั้นที่ผมให้คุณ จะทำให้คุณแพ้ไหมครับ？”ประภาพขมวดคิ้วแล้วถาม “พูดไปก็แปลกดีนะ เป็นน้ำหอมเหมือนกัน แต่ว่าที่นายให้ฉันไม่คิดว่าจะไม่ทำให้ฉันแพ้ เป็นเพราะอะไรหรอ？”แววตาที่สงสัยของวรินทร เพราะห้องทดลองเป็นแต่กลิ่นน้ำหอม แต่กลิ่นของน้ำหอมแค่ขวดเดียวก็จะอ่อนกว่า จึงไม่ทำให้เธอแพ้? “อาจเป็นเพราะน้ำหอมครั้งนี้ผลิตขึ้นมาเพื่อผิวพรรณของผู้หญิงในเมืองCโดยเฉพาะ เพราะฉะนั้นคุณใช้เลยไม่ทำให้แพ้” ประภาพเมมปากอย่างแน่น ในใจลึกเข้า ยิ่งรู้สึกผิด เพราะสาเหตุที่เธอต้องแพ้ เขารู้ดีที่สุด “อย่างนี้นี้เอง”วรินทรขมวดจมูกอันน้อยๆ สีหน้าท่าทางซื่อๆบ้างโกรธแค้นบ้าง ถึงจะเป็นแบบนี้ วันหลังเธอก็จะไม่ไปแตะต้องของพวกนี้เด็ดขาด เธอมองรอยแดงที่แขนผอมๆของตน ใช้มือจับต้อง “ไปเถอะ เราไปเต้นรำกัน”ประภาพยืนขึ้น ยื่นมือออกไปทางเธออย่างสุภาพบุรุษ ยิ้มอ่อน “ได้สิ่”วรินทรยิ้มแล้วจะนำมือวางขึ้นไป ก็มีมือที่ใหญ่มาจับไว้อย่างทันที “วันนี้เธอเป็นคู่เต้นของผม”น้ำเสียงที่คมลึกของทาวัตมีความหยาบและเอาเปรียบ มือที่ใหญ่พยุงเอวของวรินทรไว้อย่างแน่น และพูดยั่วโมโหประภาพไปด้วย ประภาพเก็บมือกลับ ดวงตาที่อบอุ่นก็มีความโมโหนิดหน่อย จับมือขวาของวรินทรไว้“แล้วไง？จะเป็นคู่เต้นของใครก็อยู่ที่รินริน คุณชายทาวัตคงไม่บังคับคนอื่นหรอกใช่ไหม” ทาวัตได้ยินเช่นนี้ ก้มหน้ามองวรินทรที่อยู่ในอ้อมกอดตน สามารถรู้สึกได้ถึงความเกรงและแข็งของร่างกายเธอ ดวงตามืดลึก คางวางบนผมของเธอ“รินริน คุณบอกเขาไปสิ่ นี้ผมบังคับหรอ？” มือใหญ่ๆที่กอดเอวเธอไว้แน่นแล้วแน่นอีก เหมือนกำลังข่มขู่ แต่ในสายตาของคนอื่นทั้งสองกลับสนิทสนมรักใคร่กัน วรินทรรู้สึกแค่ว่าผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าโครตวอนตีน！ ไอ่ทาวัตนี้ยังอยากจะข่มขู่เธออีกหรอ？ “อย่างคุณไม่ใช่บังคับคนอื่น”วรินทรพูดกับทาวัตด้วยสีหน้าธรรมดาภายใต้แววตาที่ได้ใจของเขา“อย่างคุณเนี่ยเขาเรียกว่าพาคนดีไปทำชั่ว” สีหน้าของทาวัตมืดลงอย่างรวดเร็ว จ้องหน้าวรินทรที่ได้ใจและสะใจ ใช้สายตาที่กดดันกดดันเธอ ประภาพยิ้มมุมปาก ดึงวรินทรมา คิ้วที่สุภาพได้ใจนิดหน่อย“คุณชายทาวัตก็ได้เห็นแล้ว รินรินไม่ยอมนิ่ เพราะฉะนั้นขอให้คุณชายทาวัตปล่อยมือดีกว่า”