ตอนที่ 4 เปลวเพลิงแห่งความริษยา

ตอนที่ 4 เปลวเพลิงแห่งความริษยา “มีเรื่องอะไรเหรอ ไฉไล”เสียงไพเราะน่าฟังถามขึ้นเบาๆ เสียงของไฉไลที่คุ้นเคยลอดผ่านไมโครโฟนเข้ามา“ดารุ เธออยากจะแต่งงานกับคุณธวลิตจริงๆน่ะเหรอ จะไม่ลองทบทวนดูอีกสักครั้งแล้วใช่มั้ย”น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความกังวลนั้น เธอรู้ว่ามันเป็นเพราะไฉไลเป็นห่วงตัวเอง “อื้อ”ฉันพยักหน้าพลางมองตัวเองที่อยู่ในกระจกตรงหน้าไปด้วย ชุดแต่งงานก็สวมใส่ไปแล้วทั้งตัวเสียขนาดนี้ ยังจะเหลืออะไรให้เธอเสียใจอยู่อีกหรือ “ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก ขอแค่เธอมีความสุขก็พอ เพียงแต่ว่า...” ยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงทะเลาะกันเบาๆก็ลอดผ่านไมโครโฟนจากฝั่งนั้นมา หลังจากที่มีเสียงซ่าอยู่ได้สักพัก มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทว่าเปลี่ยนไปเป็นน้ำเสียงของผู้ชายแทน “ดารุ”เสียงนั้นค่อนข้างที่จะทุ้มต่ำ แต่เธอก็ยังฟังและรู้ได้ว่านี่เป็นเสียงของเมธีรา “พี่ธีรา พี่...”ทำไมพี่ถึงไปอยู่กับไฉไลได้ล่ะ “ดารุ พี่เพิ่งรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของคุณญาณัท แต่เธอจะแต่งงานกับไอ้ธวลิตนั่นไม่ได้นะ คือเขา เขา เขาไม่ดีอะ”พูดอึกอักมาครึ่งค่อนวันได้ ทว่าหัวของนายเมธีราคนนี้กลับไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนเพียงเพื่อที่จะมาใช้พรรณาคุณสรรพของนายธวลิตคนนี้ ออกมาได้อย่างถูกต้อง ไม่ดีเหรอ แล้วมันจะช่วยอะไรได้ล่ะ ก็เธอตอบรับเขาไปเสียแล้วนี่ ตัวเมธารีเองนั้นก็ยังคงพยายามพูดจาโน้มน้าวใจเธอ ถึงขั้นที่ว่าอยากให้เธอหนีงานแต่งงานมาเลย พร้อมรับปากเรียบร้อยว่าจะมารับเธอด้วย ดารุบีบมือถือที่อยู่ในมือแน่น พลางสูดหายใจลึก แล้วกล่าวอย่างมั่นคง“พี่ธีรา ขอบคุณพี่มากนะ แต่หนูตัดสินใจแล้ว มันเปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้วล่ะ ลาก่อน” “นี่ โทรหาใครห่ะ ไม่ใช่ว่ามีคนรักรออยู่หรอกใช่มั้ย”ประตูสีขาวถูกเปิดออกอีกครั้ง และน้ำหอมกลิ่นแรงก็ฟุ้งกระจายไปทั่วอย่างรวดเร็ว ทำเอาดารุจามไปหลายยก พรินพรสวมใส่กระโปรงสั้นรัดรูป รวมถึงใส่รองเท้าส้นสูงที่สูงถึงเจ็ดนิ้ว พลางสะบัดก้นเดินเข้ามายังด้านใน ใบหน้าของเธอผ่านการแต่งหน้ามาอย่างหนาจัด จนไม่สามารถที่จะมองเห็นใบหน้าเดิมได้อย่างชัดเจนนัก ทว่าเครื่องสำอางที่หนานั้นกลับปกปิดใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเกลียดชังของเธอเองไม่ได้เลย เธอปิดจมูกพลางจ้องมองมาที่ดารุด้วยสายตาเหยียดหยาม แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาที่ซ่อนเก็บเอาไว้ไม่อยู่ ทีแรกนั้นเธอต่างหากที่ต้องได้ไปเดทด้วยกันกับธวลิต แต่ให้ตายเถอะ แกก็ขโมยมันไปจนได้! ชุดที่แกสวมอยู่ก็เป็นชุดแต่งงานที่ออกแบบโดยนักออกแบบชื่อดังระดับโลก ซึ่งธวลิตก็เป็นคนออกปากขอให้เขาออกแบบให้เองเป็นการส่วนตัวด้วย ที่จริงแล้วเธอควรจะเป็นคนที่ได้สวมใส่มันเสียด้วยซ้ำไป มันช่างน่า... นิ้วเรียวยาวจิกเข้าไปในเนื้ออย่างรุนแรง จนเห็นเป็นข้อกระดูกขาวขึ้นมา “พี่สองมีอะไรรึเปล่าคะ”ดารุจงใจมองข้ามอารมณ์เหล่านั้นของพี่สอง พลางเลิกคิ้วสวยขึ้นแล้วถามอย่างเฉยเมย ท่าทีนิ่งเฉยของดารุ ทำให้หล่อนรู้สึกเจ็บแสบ ชั่วนาทีนั้น เธอถึงขนาดคิดอยากจะวิ่งเข้าไปฉีกใบหน้าสวยๆนั่นออกให้แหลกเป็นชิ้นๆเสีย“แกมั่นใจอะไรนักหนาห่ะ! นังจิ้งจอก นังหน้าด้าน”ตอนนี้เธอก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว จนต้องสรรหาคำพูดที่เชือดเฉือนร้ายกาจที่สุด มาใช้เป็นคำปลอบใจที่แสนเล็กน้อยให้กับตัวเธอเอง “แม่เธอเป็นชู้กับสามีคนอื่นนี่ แล้วก็เป็นเมียน้อยด้วย อย่างเธอน่ะก็คงจะหนีไม่พ้นหรอก!”ใบหน้าของดารุซีดเผือด คิ้วเรียวพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะคงสภาพเดิมไว้ ส่วนมือเล็กก็กำหมัดขึ้นมา“พี่สอง เรื่องบางเรื่องก็ล้อเล่นไปมาไม่ได้หรอกนะ”เห็นกันอยู่แท้ๆว่าแม่ของเธอนั้นรู้จักกับพ่อมาก่อน แต่ป้าก็ยังอ้างสิทธิที่จะควบคุมเรื่องต่างๆภายในบ้าน และกดดันจนพ่อของเธอต้องแต่งงานกับหล่อนเสียเอง ถึงภายนอกดารุจะดูเปราะบาง แต่จิตใจของเธอนั้นแท้แจริงแล้วแข็งแกร่ง ทว่าความรู้สึกภายในกลับตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์ ด้วยเธอสามารถที่จะถอยห่างจากครอบครัว แล้วออกไปทำงานเองพลางเรียนไปด้วยได้ ถึงครานั้นก็ไม่จำเป็นต้องกลัวใครในบ้านนี้อีกแล้ว ใบหน้าเล็กที่ซีดเซียวพยายามวางท่าให้ดูดีที่สุด สายตาของดารุสบประสานกับสายตาของพี่สอง แววตาฉาบไปด้วยความหนักแน่นและความมั่นใจ จากที่คิดจะยั่วให้ผู้อื่นโกรธ ท้ายสุดแล้วความโกรธนั้นก็ทวีคูณเพิ่มขึ้นจนเปลี่ยนตัวเธอไปเสียเอง พริมพรตวัดคิ้วที่ผ่านการเขียนมาอย่างประณีตทั้งสองข้างขึ้น เผยให้เห็นสีหน้าอันโหดเหี้ยม“ดีใจไปเถอะ ฉันจะคอยดูว่าแกจะอวดเก่งแบบนี้ไปได้อีกนานสักเท่าไร!”