ตอนที่ 1 ถือว่าโดนหมากัด

ต๭นที่ 1 ถือว่าโดนหมากัด ณ ห้องสูทที่หรูหรา วรินทรยันร่างกายที่ปวดเมื่อยลงจากเตียง หยิบเสื้อในรัดนมจากกองเสื้อผ้าบนพื้นมาใส่ พันหน้าอกที่อวบอิ่มนั้นจนมองไปแล้วราบเรียบ หลังจากที่ใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้ว เธอหันกลับไปมองผู้ชายยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนั้น ดวงตาที่บวมแดงเพราะร้องไห้ของวรินทร เต็มไปด้วยกวุ่นวายสับสน ทารัต ว่าที่สามีของพี่สาวเธอ และเป็นผู้ชายที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเจียง ทาวัตรับช่วงต่อกิจการของบริษัทเพ็งอุดมกรุ๊ปจำกัดตั้งแต่อายุสิบแปดปี จากนั้นใช้เวลาไม่ถึงสิบปีก็ทำให้กิจการขยายใหญ่ไปทั่วโลก อณาจักรที่เกี่ยวข้องกว้างมากขึ้น ขอบเขตเล็กเช่นการกินการนอน ขอบเขตใหญ่ไปจนถึงเทคโนโลยีทางอวกาศ แต่เธอเป็นแค่เพียงคนต้อยต่ำเหมือนเศษฝุ่น ต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายถึงจะเอาตัวรอดได้ ถ้าวันนี้ไม่ใช่งานหมั้นของเขาและพี่สาว ถ้าวันนี้ไม่ได้เห็นว่าเขาเมา แล้วไม่ใจดีเข้ามาช่วยประคองเขา เธอก็คงไม่มีอะไรกับเขาเลยสักนิด สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ เธอไม่สามารถเรียกร้องความยุติธรรมให้กับตัวเองได้แม้แต่หน่อย เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ปลอมตัวเป็นผู้ชาย วรินทรเช็ดรอยน้ำตาบนหน้า เธอไม่กล้าคิดเลยว่าถ้ามีคนรับรู้เรื่องนี้ ผลลัพธ์ที่รอเธออยู่คืออะไร เธอทำได้เพียงปิดบังความขมขื่นทั้งหมดนั้นไว้คนเดียว วรินทรไม่กล้าอยู่ที่นี่นานเกิด เธอจะจากไปอย่างเงียบเชียบ ในขณะที่ทาวัตกำลังหลับสนิทอยู่ สำหรับคืนนี้ วรินทรทำได้เพียงปลอบตัวเองอยู่ในใจเท่านั้น ถือซักว่าคืนนี้ถูกหมากัดไปแล้วกัน แค่เพียงว่า...ครั้งแรกของเธอไม่สามารถเหลือไว้ให้สามีในอนาคตของเธอแล้ว ตอนทาวัตตื่นขึ้นมา ในห้องมีแต่เขาคนเดียว กลิ่นน้ำหอมจางๆที่ยังวนเวียนอยู่ในห้องกระตุ้นความจำของเขา เขาจำได้ว่างานหมั้นเมื่อคืน เขาถูกวางยาและไม่สามารถควบคุมตัวเอง เลยเอาตัวผู้เหญิงคนหนึ่งไป ผู้หญิงคนนั้นตะโกนร้องให้เขาปล่อยเธอ แต่เขากลับเอาเธอเหมือนสัตว์ป่าที่ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย คงเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกของเขา เลยเอาเธอไปหลายครั้ง เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ผู้หญิงคนหายไปแล้ว เหลือไว้แต่รอยเลือดเหมือนดอกไม้บนเตียงนอนเท่านั้น เขาหรี่ดวงตา ผู้หญิงที่จากไปอย่างเงียบๆทำให้เขาเริ่มสนใจขึ้นมา ในเมืองเจียง คนอย่างทาวัต ไม่รู้มีผู้หญิงอีกสักเท่าไหร่ที่อยากจะขึ้นมาเตียงนอนของเขา แต่ผู้หญิงคนนี้กลับหายไปอย่างเงียบเชียบหลังจากเสียบริสุทธิ์กับเขา “ตรวจสอบกล้องวงจรปิดเมื่อคืน” ทาวัตบอกกับผู้ช่วยที่เอาเสื้อผ้าสะอาดมาให้ “ผมอยากรู้ว่าใครกันน่ที่กล้ามาวางยาให้ผม” น้ำเสียงของเขาเชื่องช้า แต่กลับเต็มไปด้วยอานุภาพ ไม่มีใครกล้ากำเริบเสิบสาน