ตอนที่ 2 ปลอมตัวเป็นผู้ชาย

ต๭นที่ 2 ปลอมตัวเป็นผู้ชาย เมื่อวรินทรกลับไปถึงบ้าน ฟ้าสว่างแล้ว ชยุต เจ้าของบ้านพูลสวัสดิ์ ซึ่งยังเป็นพ่อของเธอ กำลังรอเธออยู่ เขานั่งอยู่ที่โซฟาด้วยหน้าตาที่ไร้ความรู้สึก เมื่อเห็นวรินทรที่ไม่ได้กลับบ้านมาทั้งคืน ชยุตจ้องเธอด้วยแววตาสาหัส น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรังเกียจ “ผู้หญิงสารเลวคนไหนเลี้ยงดูมาเนี่ย ไม่มีกฎระเบียบเลยซักนิด” ใจของวรินทรเหมือนถูกมีดกรีด ในสายตาของพ่อ การที่เธอไม่กลับบ้านทั้งคืนเป็นแค่เพียงการไม่มีกฎระเบียบ และในสายตาเขา การที่แม่ให้ชีวิตทั้งหมดให้กับเขาก็เป็นแค่เพียงหญิงสารเลวเท่านั้น ! พ่อแบบนี้ไม่มีค่าพอที่เธอจะต้องไปรักเคารพ ! แต่ที่เธออ่อนน้อมจนไร้ศักดิ์ศรีมาอาศัยอยู่ในชายคาบ้านพูลสวัสดิ์ ไม่ใช่เพื่อตัวเอง เป็นเพราะแม่ที่ป่วยหนักนอนอยู่บนเตียง ดังนั้นวรินทรเลยอดกลั้นไว้และก้มหน้า กำมือแน่นๆ พูดด้วยความกลัว “ขอโทษครับ จะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้วครับ” “แกยังคิดถึงครั้งหน้าหรือ ? ตอนนี้แกอยู่ในบ้านพูลสวัสดิ์ก็ต้องเรียนรู้กฎระเบียบในสังคมชั้นสูง เก็บความเคยชินเลวๆในตัวเธอไปให้หมด ไม่อย่างนั้นก็โดนลงโทษตามกฏของบ้าน กฎลงโทษของบ้าน ได้ยินคำนี้ ร่างกายของวรินทรก็สั่นโดยสัญชาตญาณ กฎลงโทษของบ้านพูลสวัสดิ์ คือโดนเจ้าของบ้านใช้แส้หนังตีร้อยครั้ง สำหรับการโดนตีด้วยแส้หนังร้อยครั้งนั้น เตือนความจำของเธอขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนั้น เธอเพิ่งเข้ามาในบ้านพูลสวัสดิ์หลังนี้ ในสมองจำคำพูดของแม่ได้เสมอ ให้เธอระมัดระวังในทุกเรื่องและกับทุกคน แต่อย่างนั้นก็เถอะเธอก็ยังโดนจนได้ เธอก็แค่แตะต้องนาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะชาในห้องรับแขกโดยไม่ได้ตั้งใจ หลังนั้นเธอถูกใส่ร้ายว่าขโมยนาฬิกาของครองขวัญ ตอนนั้นชยุตไม่แบ่งความถูกความผิดก็คาดโทษ จากนั้นก็ตีเธออย่างแรงจนหนังเปิดเนื้อแตก นอนคว่ำบนเตียงอย่างทรมานถึงสามเดือนกว่าจะดีขึ้น ตั้งแต่นั้นคนในบ้านพูลสวัสดิ์นี้ก็มองเธอต้อยต่ำลงไปอีก จากนั้น เธอถึงได้เข้าใจความน่ากลัวและอันตรายของจิตใจคน “ขอโทษครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว” วรินทรพูดอีกครั้งอย่างไม่มีแรง ชยุตแสดงออกความเบื่อหน่ายอย่างชัดเจน แต่ก็ทนพูดเตือนอีกครั้ง “ตอนนี้บ้านเราก็สามสัมพันธ์กับบ้านธัมรุจินันท์เรียบร้อยแล้ว แกในฐานะคนในบ้านพูลสวัสดิ์ต้องเข้มงวดวินัยในตนเอง อย่าทำให้บ้านพูลสวัสดิ์และพี่สาวแกต้องขายหน้า เมื่อได้ยินชื่อธัมรุจินันท์ วรินทรก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างไม่รู้ตัว ในหน้าแดงขึ้นอย่างเป็นเลือดฝาด แต่ชยุดเหลือบมองเธอก้มหน้า สองมือกำชายเสื้อ ท่าทางอ่อนแอและขี้ขลาด ยิ่งมองยิ่งโกรธ ทำไมคนอย่างเขาถึงได้มีลูกชายขี้ขลาดขนาดนี้ ! ถ้าไม่ใช่เพราะบ้านพูลสวัสดิ์ต้องการทายาท เขาไล่มันออกจากบ้านพูลสวัสดิ์นี้ไปนานแล้ว ! สุดท้าย ชยุตก็โบกมือไล่ให้วรินทรกลับห้องตัวเองไป วรินทรกลับไปที่ห้อง ปิดประตูอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นจึงหยิบเสื้อผ้าที่สะอาด แล้วเข้าไปห้องน้ำอาบน้ำ เพื่อไม่ให้คนอื่นมองออกว่าเธอพันผ้ารัดหน้าอกไว้ เสื้อผ้าของเธอจึงเป็นแบบใหญ่หลวมทั้งหมด แล้วรูปร่างเธอเล็ก มองไปไม่มีความเป้นผู้ชายแม้แต่สักนิด จึงไม่แปลกที่ครองขวัญจะหัวเราะหยอกเธอว่าเป็นกระเทย ! แกะผ้ารัดอกที่พันตัวอยู่ออกที่ละชั้นละชั้น ร่ายกายที่สวยงามของเธอออกมาทั้งหมด กระจกที่อยู่ข้างหน้าเต็มไอน้ำ วรินทรยืนอยู่หน้ากระจก มองผู้หญิงผมสั้นรูปร่างอ่วนดี หน้างามคนนั้น รู้สึกโศกเศร้าไปนิด สิบปีที่แล้ว แม่ของเธอคือชู้รักของชยุต และเธอคือลูกสาวนอกสมรสของบ้านพูลสวัสดิ์ แต่เพื่อได้ไปอยู่ในบ้านพูลสวัสดิ์ แม่ให้เธอใช้ชีวิตเป็นผู้ชายมาตลอด เทวดาก็ไม่ใจร้ายกับคนที่มีความพยายาม บ้านพูลสวัสดิ์ไม่ได้มีลูกชายนอกจากตรองขวัญลูกสาวคนเดียว เพื่ออนาคตของบ้านพูลสวัสดิ์ ชยุตจึงต้องตามหาลูกชายที่ทิ้งไว้ข้างนอกกลับมาอย่างไม่เต็มใจ สิบแปดปีที่ผ่านมา เพื่อเลี้ยวเธอ แม่อดทนความยากลำบากคนเดียว จึงป่วยหนัก ค่ารักษาพยาบาลที่สูงๆทำให้วรินทรต้องมาพึ่งพาบ้านพูลสวัสดิ์ ดังนั้นเธอเลือกที่จะกลับมาเป็นทายาทผู้สืบทอดอย่างเชื่อฟัง วรินทรยยังจำตอนที่ตัวเองเพิ่มมาถึงบ้านพูลสวัสดิ์ได้ คนในบ้านพูลสวัสดิ์มองเธอด้วยสายตาเยือกเย็น ไม่มีใครชอบเธอ แม้แต่พ่อ ก็ยังทำหน้าด้วยความรังเกียจกับเธอ เธอฝืนยิ้มออกมา นิ้วมือลูบไล้ไปยังร่างกายขาวเนียน บนนั้นยังมีร่องรอยที่ทาวัตทำไว้ในเมื่อคืน รอยจูบทั่วทั้งร่าง ทำให้เห็นได้ชัดว่า เมื่อคืนเธอถูกทาวัตกระทำอย่างน่าสงสาร เมื่อนิ้วมือที่ร้อนผ่าวสัมผัสกับกล้ามเนื้อ วรินทรก็สั่นไปทั้งตัว ในสมออดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ โครงใบหน้าที่ชัดเจนและร่างกายที่แข็งเกร่ง รวมไปถึงลักษณะที่เขากระซิบใกล้หุเธอ และจูบที่เร่าร้อนนั้นด้วย ทั้นใดนั้นหน้าเธอแดงไปทั่ว ตลอดสิบแปดปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยเข้าใกล้ชิดกับผู้ชายขนาดนี้ แม้กระทั่งที่โรงเรียนก็ไม่เคยพูดกับเพื่อนผู้ชายตามลำพัง แต่วันนี้กลับทำในสิ่งที่หญิงชายใกล้ชิดกันมากที่สุดกับทาวัต..... เธอรีบส่ายหัวเพื่อไม่ให้ตัวเองกลับไปคิดอีก ผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลา เป็นว่าที่สามีของครองขวัญ เป็นพี่เขยของเธอ สิ่งที่เธอควรภาวนาในตอนนี้ คืออย่าให้ทาวัตพบว่าผู้หญิงที่นอนกับเขาเมื่อคืนคือเธอ ! ถ้าฐานนะที่แท้จริงของเธอถูกเปิดเผย แค่ถูกไล่ออกจากบ้านพูลสวัสดิ์ถือเป็นเรื่องเล็ก ถ้าบ้านพูลสวัสดิ์ตัดค่ารักษาของแม่คงจะจบสิ้นแน่ๆ ! …… ขระนี้ ทาวัตกลับไปที่บริษัทเพ็งอุดมกรุ๊ปจำกัดแล้ว มองไปยังเลขาพิเศษหยิบบันทึกของกล้อวงจรปิดมาให้ ถามว่า “เจออะไรไหม ?” “รายงานท่านประธาน กล้องวงจรปิดในงานหมั้นเมื่อคืนถูกคนทำลายและไม่ได้ถ่ายเก็บไว้ว่าใครวางยาในเหล้าของท่าน” เลขาพิเศษพูดไป เหงื่อก็ไหลเต็มหัวไปด้วย “ระหว่างทางที่ท่านไปห้องพัก กล้องวงจรปิดถ่ายติดมีผู้ชายคนหนึ่งพยุงท่านไปที่ห้อง...” แววตาทาวัตมีแสงประกาย แต่แป๊บเดียวก็หาย “เห็นชัดไหมว่าเป็นใคร ?” เลขาพิเศษปริ้นท์ภาพถ่ายแล้วส่งให้เขา ทาวัตสอบไปตาเดียว ในรูปภาพเป็นผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง แต่เมื่อมองละเอียด ชายนั้นยิ่งเหมือนเด็กหนุ่มปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม มองจากในรูปภาพ ชายนั้นหน้าตาที่สะอาดหมดจด แต่เตี้ยกว่าเขาหนึ่งช่วงหัวซึ่งเท่ากับไหล่ของเขา ร่างกายดูอ่อนแอมาก เขาแต่เพียงพิ่งที่ร่างเขาเล็กน้อยก็เหมือนกับว่าจะเบียดอัดเขา คนคนนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เลขาพิเศษพูดต่อว่า “กล้องวงจรปิดข้างหลังก็เสียไปด้วย ดังนั้นไม่สามารถรู้ได้ว่าผู้ชายคนนั้นออกมาจากห้องท่านเวลาไหน” “ไปตรวจสอบให้ผม” ทาวัตกำรูปภาพในมือแน่น ถึงแม้ว่าน้ำเสียงไม่ดุดันแต่ก็ยังมีอานุภาพ คิดว่าเรื่องที่เขาโดนวางยาต้องเกี่ยวกับเด็กคนนั้นแน่นอน