ตอนที่ 4 “ว่าที่สามี มานี่ซิ !”

ต๭นที่ 4 “ว่าที่สามี มานี่ซิ !” Tonight คือบาร์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเจียง เมื่อเลิกเรียน วรินทรถูกคนขับรถขับมาส่งที่บาร์แห่งนี้ ได้ยินว่าดารินทร์ หันมณี ว่าที่ภรรยาของเธอโทรมาที่บ้านพูลสวัสดิ์ว่าอยากจะพบเธอ พอนึกถึงชีวิตของแม่เธอยังอยู่ในมือของสองแม่ลูกนั้น วรินทรบังคับตัวเองมา แค่หวังว่า จะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็พอ เมื่อเข้าไปในบาร์ เสียงดนตรีดังก้องจนหูแทบหนวก วรินทรขมวดคิ้วอุดหูเดินผ่านชายหญิงที่เต้นอยู่ตรงกลางฟลอร์ จนมาถึงตรงหน้าดารินทร์ ที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ขณะนั้นดารินทร์แต่งตัวเซ็กซี่ แต่งหน้าเข้ม ระหว่างนิ้วคีบเลดี้บุหรี่ กลิ่นของผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่ ทำให้คนอื่นไม่มีทางคิดได้ว่า เธอกับคนป่วยในข่าวลือมีความเกี่ยวข้องกันได้ วรินทรขมวดคิ้ว เธอไม่ชอบที่นี่เลยจริงๆ มีคนแต่งตัวโอ้อวดหลายคนนั่งอยู่ข้างๆดารินทร์ คนเหล่านี้น่าจะเป็นเพื่อนของเธอ วรินทรคิดในใจ “คุณ..คุณดารินทร์ สวัสดีครับ ผมคือวรินทร” วรินทรโค้งคำนับแล้วพูดทักทายด้วยเสียงเบา อยู่ข้างนอก เธอเป็นลูกนอกสมรสที่อ่อนแอขี้ขลาด ดารินทร์มองเธอ ริมฝีปากแสยะยิ้มด้วยความรังเกียจ “นายคือวรินทร คนที่จะมาเป็นเขยแต่งเข้าบ้านหันมณีเหรอ ?” วรินทรแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ผงกหัว “ได้ยินมาว่านายเป็นลูกชายนอกสมรสของบ้านพูลสวัสดิ์ ?” น้ำเสียงเยือกเย็นที่ดูถูกเหยียดหยามดังขึ้นมาอีก วรินทรเข้าใจได้ทันที ดารินทร์ หันมณีคนนี้ตั้งใจเรียกเธอเพื่ออัปยศอดสูเธอ “หน้าตาก็พอใช้ได้ แต่ทำไมรูปร่างไอ่อนแอขนาดนี้ล่ะ ” ดารินทร์ ยกแก้วเหล้าขึ้น หมุนรอบตัววรินทรและพินิจพิเคราะ สายตานั้นเหมือนมองสัตว์ประหลาดอยู่ เธอหยุด แววตาเย็นชา “บ้านพูลสวัสดิ์ของนายนิไม่มีความจริงใจเลยสักนิด หาลูกนอกสมรสที่ไก่อ่อนขนาดนี้มาแต่งเข้ามบ้านฉัน คิดว่าบ้านหันมณีเป็นอะไร !” พูดจบก็ยกมือสาดเหล้าไปหน้าวรินทร เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้วรินทรตกตะลึง และรอบๆมีตบมือและหัวเราะดังขึ้น วรินทรยืนตะลึงอยู่กับที่ เหล้าบนปรอยผมหยดลงที่ละหยดๆ หยดลงไปที่หัวรองเท้า และหยดลงไปหัวใจของเธอด้วย เธอโกรธมาก จนอยากจะคว้าแก้วเหล้าบนโต๊ะโยนยังหน้าดารินทร ให้เธอได้ลิ้มลองรสชาติของการที่โดนคนอัปยศอดสู แต่คำเตือนของครองขวัญยังวนเวียนอยู่ในสมองเธอ ถ้าเธอรุกรานดารินทร์ ค่ารักษาพยาบาลของแม่เธอต้องถูกตัดแน่ๆ ดวงตาของวรินทรแดงก่ำ ค่อยๆปล่อยกำมือที่กำแน่น ใช้แขนเสื้อเช็ดหน้า แล้วพูดด้วยเสียงต้อยต่ำเหมือนเดิม “คุณหันมณีพูดถูก จากนี้ผมจะออกกำลังกายให้มากขึ้น” มองเห็นวรินทรขี้ขลาดขนาดนี้ ดารินทร์ยิ่งไม่ชอบเธอ “ช่างเป็นลูกชายนอกสมรสจริง จำทำได้อะไรเล่า” “ดารินทร์ โกรธคนแบบนี้ไปทำไม ถ้าตัวเองโกรธจนป่วยมันก็แย่แล้วสิ ” เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆปลอบเธอ “บนโลกนี้ก็ไม่ใช่ใครก็แมนเหมือนกับคุณชายทาวัตหรอก เห้ย.. ไม่รู้จริงๆว่าคุณยายเธอคิดยังไง” เมื่อพูดถึงทาวัต สีหน้าดารินทร์ดูดีขึ้น เธอหันกลับไปมองด้านหลัง บริเวณที่มีบอนไซนั่น ตรงนั้นคือบริเวณสำหรับคนพิเศษคนหนึ่ง นั่นก็คือทาวัต คืนนี้ที่เธอมา Tonight นอกจากจะอัปยศอดสูวรินทรแล้ว ยังมีอีกเรื่องหนึ่งก็คือเธอได้ข่าวมาว่าทาวัตจะมา Tonight คืนนี้ ขณะนี้ด้านหลังของพุ่มไม้นั้น ดวงตาดำราวกับหินออบซิเดียนกำลังจ้องวรินทร์อยู่ เด็กชายมีความอดทนแตกต่างกับในรูปภาพมาก ทาวัตเล่นแก้วเหล้าไป พลางคิดในใจ เมื่อเขาสืบเจอว่าคนในรูปนั้นคือวรินทร ลูกนอกสมรสของบ้านพูลสวัสดิ์ ยังเป็นน้องชายของคู่หมั้นเขา เขากลับรู้สึกเรื่องนี้สนุกขึ้น บ้านพูลสวัสดิ์ไม่มีความอดทนจริงๆ เขาเพิ่งได้ยอมรับเรื่องงานหมั้น ก็อดใจไม่ได้ที่จะวางยาเขา อยากจะส่งครองขวัญขึ้นเตียงนอนของเขา น่าเสียดาย คืนนั้นครองขวัญไม่ประสบความสำเร็จ ผู้หญิงที่นอนกับเขาก็หายไปเหมือนระเหย ทาวัตหรี่ตาลง คงมีแต่วรินทรละมั้ง ถึงไปศืบหาความจริงได้ พอเห็นทาวัตจ้องมองแต่วรินทร ดารินทร์รู้สึกโกรธมาก สักพัก เธอมีแผนขึ้นมา เธอวักนิ้วเรียกวรินทร “ว่าที่สามี นายมานี่ซิ” วรินทรเดินเข้าไปหาอย่างเชื่อฟัง ดารินทร์ ส่งสายตา เพื่อนผู้ชายที่อยู่รอบเธอยืนขึ้นล้อมรอบวรินทรไว้ วรินทรตกใจอยู่พักหนึ่ง “คุณหันมณี นี่คุณ.. ?” ดารินทร ตอบอย่างมีเหตุผล “ว่ากันว่า ใส่เสื้อแล้วดูผอม พอถอดเสื้อจะมีน้ำมีนวล ฉันกำลังคิดว่าฉันอาจจะเข้าใจเธอผิด งั้นนายถอดเสื้อผ้าออกให้ฉันดูหน่อยสิว่านายมีมีน้ำมีนวลไหม”