ตอนที่ 5 ใครให้เธอไป

ต๭นที่ 5 ใครให้เธอไป อะไรนะ ? แก้เสื้อผ้า ? ได้ยินอย่างนั้น วิรันทรรีบใช้มือกอดอกปกป้องตัวเองทันที “ไม่ต้องแล้วหรอกครับคุณหันมณี หุ่นของผมก็เป็นแบบนี้ ไม่มีกล้ามเนื้อจริงๆ”เธอยิ้มพูดต่อรอง แค่หวังว่าดารินทร์จะเก็บคำพูด แต่ดารินทร์ จะปล่อยเธอไปง่ายๆได้อย่างไร ภายใต้เจตนารมณ์ของเธอ ผู้ชายที่ล้อมวรินทรไว้ก็เดินไป และดึงเสื้อผ้าของวรินทร เธอกลัวจนหน้าซีดขาว! ถ้าโดนถอดเสื้อผ้าตรงนี้ ตัวตนที่แท้จริงของเธอถูกเปิดเผยแน่ๆ ? แม่ยังนอนอยู่โรงพยาบาล..... เพื่อค่ารักษาพยาบาล เธอจะล้มเหลวตรงนี้ม่ได้ ! วรินทรดิ้นรนสุดชีวิต ปกป้องปกเสื้อตรงหน้าอกอย่าเอาเป็นเอาตาย ซี!ได้ยินเสียงฉีก เสื้อผ้าบางๆถูกฉีกจนเป็นวงขนาดใหญ่ ผิวหนังสีขาวราวกับหิมะโผล่ออกมา วรินทรรีบยื่นมือมาปิดไว้ ก้าวถอยไปด้านหลัง เธอไม่ได้มองไปด้านหลัง จนเหยียบรองเท้าหนังคู่หนึ่งไป และล้มเข้าอ้อมกดที่อบอุ่น กลิ่นฮอร์โมนที่คุ้นเคยของผู้ชาย เข้ามาจมูกเธออย่างแรง วรินทรตกใจ เงยหน้ามองไป คือทาวัต！ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มองเห็นผู้ชายคนนี้ สมองเธอคิดถึงเรื่องคืนนั้นทันที หน้ารีบแดงไปทั่ว โชคดีที่แสงไฟในบาร์มืดสลัว ไม่มีใครมองเห็น คนล้อมรอบเห็นเธอล้มอ้อมอกของเขา ไม่กล้าไปดึงเสื้อผ้าเธออีก ใครๆก็รู้ว่า ทาวัตมีมีนิสัยสะอาดสะอ้านระดับหนัก ไม่เคยให้ใครเข้าใกล้ตัว ได้ยินว่า เมื่อก่อนมีผู้หญิงที่ไม่รู้จักดีร้ายมาตีสนิทกับทาวัต สุดท้ายถูกทาวัตสั่งให้ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้คนแล้วทิ้งไว้ที่ข้างถนน ตอนนี้วรินทรยังกล้าไปเข้าอ้อมกอดทาวัต ไม่ต้องคิดก็รู้เธอจะโดนลงโทษเป็นอะไร ทันใดนั้น ผู้คนมองไปวรินทรด้วยสายตาย่ามใจ ทาวัตรู้สึกเพียงว่ามีร่างนุ่มๆหล่นลงมาในอ้อมอก แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ เมื่อก้มหน้าก็มองก็เห็นผิวคอขาวเนียน ไล่ลงไปถึงบริเวณกระดูกไหปลาร้า ถ้าลงไปอีกก็คือ... ทาวัตหายใจแรงขึ้น เด็กนี่ทำให้เขามีความรู้สึกขึ้นมาได้ ไอ้เฮี่ย! ผีหลอกจริงๆ ! ผู้หญิงสวยๆมากมายมาถวายตัวกับเขา เขาไม่เคยสนใจ ตอนนี้ไอ้เด็กผู้ชายล้มอยู่อ้อมกอดเขา เขากลับมีความรู้สึก ทาวัตหรี่ตาคิดว่าตัวเองดื่มหนักไปหน่อย คงเป็นเพราะการเมา เขาพูดอย่างเยือกเย็น “นายยังจะพิงฉันไปอีกนานเท่าไหร่ ?” ลมหายใจที่ร้อนผ่านหูวรินทร ทำให้วรินทรหน้าแดงไปจนถึงโคนหู เธอลุกขึ้นอย่างรีบร้อน ก้มหัวขอโทษทาวัต ผู้ชายจ้องมองเอด้วยแววตาเยือกเย็นราวกับเหยี่ยว เหมือนจะมองทะลุเธอทั้งตัว วรินทรตื่นตระหนก หัวก็ยิ่งก้มต่ำลง นี่ทาวัตรู้ว่าเธอคือใครแล้วเหรอ ? แต่ทาวัตแค่มองจ้อวเธอตาเดียว ไม่พูดอะไรอีก ดารินทร์ รีบลุกขึ้น ยื่นมือไปข้องแขนทาวัต “พี่ทาวัต ไอ้วรินทรนี่น่าเกลี่ยด จริงๆ กล้านั่งบนตัวพี่ คุณอย่าปล่อยมันง่ายๆ” ทาวัตได้แค่จ้องมองเธอแวบหนึ่ง และดึงมือที่ถูกดารินทร ข้องไว้ พูดน้ำเสียงโหดเหี้ยว “ออกห่างผมไกลๆ” แล้วเดินออดไป เมื่อดารินทร์ ไม่ได้สมหวัง ความโกรธแค้นในดวงตาแรงกว่าเดิม มองสภาพอักอ่วนของวรินทร หัวเราะพร้อมพูดว่า “นึกไม่ถึงเลยว่าคุณชายบ้านพูลสวัสดิ์จะขี้ขลาดไร้ความสามารถได้ขนาดนี้ มิน่าหล่ะบ้านพูลสวัสดุถึงได้ล้มไม่เป็นท่า” การเจอหน้าที่อึดอัดครั้งนี้ ทำให้วรินทรเกลี่ยดดารินทรมาก พอคิดว่าต้องแต่งงานกับผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ อีกทั้งถ้าตัวตนแท้จริงของเอถูกเปิดเผยหลังแต่งงาน เธอกับคุณแม่จะได้รับผลยังไง เธอก็อดหวาดกลัวไม่ได้ เออยาดจะหนีจากที่นี่ไปเร็วๆ “คุณดารินทร์ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” วรินทรพูดจบ กำลังจะเดินออกไป ดารินทร์พูดด้วยเสียงดุ “หยุดนะ ! ใครให้นายไป ?!” วรินทรไม่ได้สนใจเธอ และเดินออกไปทางประตูของบาร์ ผู้ชายที่ฉีกเสื้อเธอที่ยื่นอยู่ข้างหลังจะตามไปดักเธอไว้ วรินทรตกใจจนหน้าซีด ทันใด้นั้น บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาห้ามผู้ชายเหล่านั้นไว้ วรินทรไม่ได้หันกลับมามอง ไม่รู้ว่าด้านหลังเกิดอะไรขึ้น เธอรู้เพียงว่าเธอออกมาจากบาร์อย่างปลอดภัยแล้ว สภาพเสียขวัญของเธอรีบดึงดูดความสนใจของคนนอกบาร์ เธอปิดบังหน้าอก แบะก้มหน้าเรียกแท็กซี่ พนักงานของบาร์คนหนึ่งตามออกมาเรียกเธอไว้ “คุณชายพูลสวัสดิ์ อันนี้ให้คุณครับ” เป็นเสื้อโค้ทตัวหนึ่ง บนเสื้อยังมีกลิ่นของผู้ชายนั้นอยู่ วรินทรตกใจ “นี่คือ ?” “ท่านประธานทาวัตให้ผมเอามาให้คุณครับ” พูดจบพนักงานก็หันกลับไป มีแต่วรินทรยืนงงอยู่ที่เดิม