ตอนที่ 6 วางเชือกยาวไว้ตกปลาใหญ่

ต๭นที่ 6 วางเชือกยาวไว้ตกปลาใหญ่ หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ทาวัตยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองดูวรินทรที่ค่อยเข้าไปในฝูงชน เหลือบมองบ่าที่เล็อกและร่างกายที่ผอมอ่อนแอของเธอ ไม่อดคิดถงเรื่องสัญญาการแต่งงานนั้นไม่ได้ ถึงแม้ว่าคุณปู่ตกลงเรื่องแต่งงานให้เขากับบ้านพูลสวัสดิ์ แต่คนอย่างทาวัตจะยอมให้ใครมาจัดการเรื่องเขาอย่างง่ายๆหรือ? ถ้าไม่ใช่เพราะที่ดินอ่าวเจ่นไฮนั้นมีความทรงจำของเขาตอนเด็กๆที่อยู่กับคุณแม่ และที่ดินนั้นเป็นของบ้านพูลสวัสดิ์ ซึ่งบ้านพูลสวัสดิ์ไม่ยอมขาย เขาจะยอมไปแต่งงานได้ยังไงแค่เป็นการแต่งงานมีลูกเท่านั้น ชีวิตนี้เขาก็ไม่สามารถรักผู้หญิงคนไหนได้ ฉนั้นแต่งกับใครก้ได้ ! แต่ไม่รู้ทำไม สมองเขาคิดถึงวรินทรที่ยืนอยู่ใต้แสงไฟ ผิวขาวเหมือนหิมะ ดวงตาโตๆ มีแสงประกาย เรือนร่างที่เล็กผอม อ่อนปลอกเปียกราวกับเต้าหู้ แค่ใช้แรงนิดๆเธอก็จะแตก เมื่อนึกถึงเรื่องเหล่านั้นก็รู้สึกตัวร้อนจนปากแห้ง โดยเฉพาะดวงตาโตๆสีดำคู่นั้น เขาเหมือนกับเคยเห็นที่ไหน เดิมเขาเป็นคนรังเกียจการสัมผัสของคนอื่นมาตลอด แต่ตอนนั้นกลับไม่มีความรังเกียจสักนิด แม้กระทั่งเขายังรู้สึกกลิ่นบนตัวของวรินทรนั้นหอมมาก กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคย ใบหน้านั้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก สิ่งที่น่าแปลกที่สุดคือตอนไอ้หมอนั่นลุกขึ้นจะจากไป เขาก็มีความรู้สึกที่อยากจะลากเธอกลับมา หรือเป็นเพราะว่าเขาหักห้ามอารมรณ์รักนานเกินไป พอได้เปิดแล้ว ก็รีบร้อนจนไม่เลือกชายหญิงแล้วเหรอ ? ทาวัตคิดว่าตัวเองโดนปีศาจสิงแล้ว “ท่านประธานทาวัต ผมไม่เข้าใจจริงๆ กล้องวงจรปิดแสดงให้เห็นว่าวรินทรอาจจะเป็นคนที่วางยาในคืนนั้น แต่เมื่อกี้ที่บาร์ท่านทำไมถึงไม่ลงมือ กลับปล่อยเขาไป ?” เลขาพิเศษรู้สึกแปลกมาก ยิ่งกว่านั้นท่านประธานยังสั่งคนให้เอาเสื้อโค้ทของตัวเองไปให้หมอนั่นด้วย เพื่อให้มันได้ปิดบังความอับอาย ทาวัตได้ยินเช่นนั้น นัตย์ตาก็มีประกายวาปไป “เรื่องบางเรื่อง ต้องวางเชือกยาวเพื่อตกปลาใหญ่ ส่วยวรินทร ยังไม่ถึงเวลาของมัน” พูดจบ เขานึกถึงวรินทรอีก ตอนในบาร์ เมื่อวรินทรถูกดารินทร์พาล ดวงตาแดงๆของเธอ เหมือนกับแมวที่หัวแข็งและอ่อนแอ ทำให้เขาเกิดความรู้สึกอยากป้องกัน ! ...... สวมเสื้อของทาวัต วรินทรรีบโบกรถกลับบ้านพูลสวัสดิ์ ถึงบ้าน วรินทรไม่กล้าเข้าทางประตูหน้า เธอกลัวว่าจะเจอเข้ากับสองแม่ลูกนั้น ถ้าสองคนนั้นเห็นสภาพเธอ เธอจะดีแน่ ดังนั้นเธอเลยเลือกลงรถที่ประตูหลัง แต่พอเธอลงจากรถ ก็มีเสียงคลุมเครือมาจากรอบๆ ตอนนี้ดึกมากแล้ว รอบๆไม่มีรถและคน เธอเงยหน้ามองไปทางที่เสียงผ่านมา ก็พบเห็นรถฮัมวีคันหนึ่ง เสียงออกมาจากรกนี้ แสงไฟมืดเกินไปทำให้วรินทรมองไม่ชัดป้ายทะเบียนรถและสีของรถ เธอก็ไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น แต่รถนั้นขวางทางกลับบ้านของเธอ เธอเลยดันทุรังเดินผ่านไป เธอตั้งใจะก้มหัมไม่หันไปมอง แต่ใครจะไปรู้กระจกรถไม่ได้ปิด หางตาเหลือบไปมอง เพียงแค่เห็นในรถมีคนสามคน ผู้ชายสองผู้หญิงหนึ่งคน และผู้หญิงนั่งอยู่บนร่างผู้ชายคนหนึ่ง หันหน้ารับแสงและมีความสุขมาก นั้นคือครองขวัญ วรินทรตื่นตระหนก นึกไม่ถึงว่าครองขวัญจะกล้าทำแบบนี้กับผู้ชายสองคนบนรถ