ตอนที่24 แดดดี้?!

ต๭นที่24 แดดดี้?! วรินทรมองดูนาฬิกาที่ข้อมือก็เห็นว่าเวลานี้ก็ดึกมากแล้วจริงๆ“งั้นก็รบกวนท่านประธานด้วยนะคะ” “อืม”ทาวัตพยักหน้ารับก่อนจะจูงมือเธอไปจนถึงที่จอดรถ วันนี้กวินก็เห็นว่ารถคันเดิมกับเมื่อวานมาส่งมามี้ของเขาอีกเช่นเคย ในใจก็เกิดข้อสงสัยขึ้นมา จนกระทั่งรถคันนั้นขับออกไปแล้ว เขาก็รีบวิ่งออกไปตรงระเบียงเขย่งเท้าชะเง้อหัวเล็กๆออกไปมองตามรถคันนั้นก็พบว่ารถคันนั้นขับออกไปจากสวนบุปผธรก่อนจะเลี้ยวกลับไปทางที่เพิ่งขับเข้ามา ทางเดียวกันงั้นหรือ ใช้ข้ออ้างแบบนี้น่ากลัวว่าคนคนนี้จะมีใจให้มามี้ของเขาเสียมากกว่า! แต่ที่น่าแปลกใจก็คือถ้าพวกเขาสองคนเป็นเพื่อนร่วมงานกันจริง ทำไมทุกครั้งมามี้ของเขาจะต้องอาศัยรถเขากลับด้วย เรื่องนี้ดูท่าว่าจะมีปัญหา วรินทรเพิ่งจะเดินเข้ามาในบ้าน กวินก็รีบเตะเก้าอี้ออกไปอีกด้านทันที เด็กชายกางแขนออกก่อนวิ่งเข้ามาหาวรินทร“มามี้” “จุ๊บจุ๊บลูกรัก”วรินทรหอมแก้มลูกน้อยฟอดใหญ่ ก่อนจะเดินไปวางกระเป๋าที่โซฟาแล้วก็หยิบน้ำมารินใส่แก้ว “มามี้ ผู้ชายที่มาส่งคือใครหรือฮะ?”กวินวางมือลงบนโต๊ะก่อนจะเท้าคางมองอย่างสงสัย มือของวรินทรชะงักกึกก่อนจะมองลูกของเธออย่างกระวนกระวาย“ลูกเห็นหน้าเขาแล้วหรือ?” กวินส่ายหัวดิก“ไม่ฮะ แต่ผมรู้ว่าเขาเข้าหามามี้เพื่อหวังผลประโยชน์!” วรินทรถอนหายออกมาอย่างโล่งอก มือบางของเธอเอื้อมไปจับหน้าของกวินทั้งสองข้างก็จะยืดออกจากกัน“เจ้าเด้กน้อยพูดจาไร้สาระ ตอนนี้กี่โมงแล้วรู้ไหม อาบน้ำหรือยังเนี่ยแล้วทำไมยังไม่เข้านอนอีก?” “พรุ่งนี้ไม่มีเรียน วันนี้ผมเลยอยากอยู่เล่นอีกสักหน่อยฮะ” “ใครบอกว่าไม่ต้องไปเรียนกัน”นี่มันโรงเรียนแบบไหนกัน เอะอะก็หยุด เฮ้ เฮ้ กวินของเธอเพิ่งจะเข้าเรียนได้ไม่กี่วันเองนะ “คุณครูที่โรงเรียนบอกฮะ”กวินรีบเอ่ยขึ้นก่อนร่างเล็กๆจะพยายามดิ้นให้หลุดจากเงื้อมมือเธอ “มามี้รีบไปอาบน้ำเถอะครับ กวินเปิดน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว เสื้อผ้าก็วางเตรียมไว้ให้ด้านในแล้วครับ” “มีแต่ลูกรักที่ใส่ใจมามี้ที่สุด ถ้ามามี้ไม่มีลูกรักอยู่ด้วยมามี้จะทำอย่างไรดีเนี่ย”วรินทรนึกถึงใบหน้าของทาวัตขึ้นมาร่างกายก็ชาวาบไปทั้งร่าง ถ้าทาวัตทราบเรื่องนี้ขึ้นมาไม่รู้เขาจะทำอะไรกับเธอบ้าง เธอไม่มีวันให้เขาเอาตัวกวินไปจากเธอแน่ เธอไม่มีวันยอมเด็ดขาด หลังจากที่วรินทรเข้าไปอาบน้ำ กวินก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือก่อนจะวิ่งเข้าห้องอย่างรวดเร็วและไม่ลืมที่จะล็อคประตูอีกด้วย เขาเข้าไปในแอปพลิเคชั่น Wechat เพื่อค้นหารายชื่อคาร่า 【ป้าคาร่า อยู่ไหมฮะ?】 ฝั่งนั้นก็รีบตอบกลับมาแทบจะทันที 【เธอเรียกฉันว่าอะไรนะริน?】 กวินมีรู้สึกเขินอายเล็กน้อยก่อนจะรีบตอบกลับไป【ป้าคาร่าฮะ ผมกวินเองนะ】 【ฉันก็ว่าแล้วว่ารินไม่มีทางเรียกฉันว่าป้าแน่นอน มีอะไรหรือจ๊ะ หรือว่าคิดถึงป้าคาร่าใช่ไหมน้า】ประโยคสุดท้ายแฝงไปด้วยการหยอกล้อเขา “ก็ต้องคิดถึงอยู่แล้ว กวินมีคำถามที่อยากถามป้าคาร่าน่ะฮะ”กวินยิ้มเจ้าเล่ห์ เรื่องของมามี้ป้าคาร่าย่อมรู้ดียิ่งกว่าใคร เขาต้องถามจากป้าคาร่านี่ล่ะจึงจะได้ความ 【บอกมาเลยจ้ะ ถ้าป้าคาร่ารู้จะบอกหนูทุกเรื่องแน่นอน】 【ป้าคาร่ารู้เรื่องอดีตคนรักของมามี้บ้างไหมฮะ บอกผมหน่อยได้ไหม】 อดีตคนรัก? คาร่าอึ้ง กวินรู้เรื่องของมามี้ของเขาแล้วงั้นหรือ กวินรอคำตอบอยู่นานอีกฝ่ายก็ไม่ยอมตบกับมาเสียที เขาก็รู้ว่าป้าคาร่าจะต้องรู้เรื่องแน่นอนแต่ไม่ยอมบอกเขา 【ป้าคาร่ารู้เรื่องอดีตคนรักของมามี้บ้างไหมฮะ บอกผมหน่อยได้ไหม】 【ก็ได้ แต่นี่เป็นความลับระหว่างเรานะเข้าใจไหม】คาร่ายอมใจอ่อนในที่สุด ถ้าขืนทำให้เด็กน้อยที่น่ารักคนนี้ร้องไห้เธอต้องรู้สึกผิดมากแน่ๆ ในสายตาของคาร่านั้นกวินเป็นเพียงแค่เด็กน้อยไม่ประสีประสา แต่เธอกลับนึกไม่ถึงว่าเด็กน้อยวัยเพียงแค่สี่ขวบครึ่งกลับามารถคิดอะไรละเอียดรอบคอบทั้งยังเล่น Wechat เป็นอีกด้วย กวินอ่านข้อความที่คาร่าส่งมาให้อย่างละเอียดในขณะเดียวกันก็คอยเงี่ยหูฟังการเคลื่อนไหวของคนในห้องน้ำ เมื่ออ่านจบเขาก็จัดการลบบทสนทนาระหว่างเขาและป้าคาร่าทิ้งก่อนจะวิ่งออกมาจากห้อง ฉวยโอกาสที่วรินทรยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเขาก็ค่อยๆแอบวางโทรศัพท์มือถือไว้ที่เดิม “ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!” จู่ๆเสียงที่ดังขึ้นทำให้กวินตกใจจนมือไม้อ่อน โชคยังดีที่เขาวางโทรศัพท์เก็บเข้าที่ไปแล้ว เมื่อหมุนตัวกลับมาหน้าทีวีก็พบว่าบนจอกำลังฉายการ์ตูนโคนันอยู่ กวินกดปุ่มหยุดไว้ชั่วคราวก่อนจะตะโกนเข้าไปในห้องน้ำ“มามี้ ผมง่วงแล้วไปนอนก่อนนะครับ” “จ้า” กวินเดินเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูลงกรอนอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยหยิบแล็ปท็อปพลางกระโดดขึ้นไปบนเตียงของตัวเอง เมื่อเปิดเครื่องเรียบร้อยเขาก็เข้าไปค้นหาชื่อทาวัตบนโลกอินเทอร์เน็ตทันที เมื่อคีย์ข้อมูลลงไปไม่นานก็มีข้อมูลปรากฎขึ้นบนหน้าจอ ข้อมูลของผู้ชายคนนี้มีน้อยมาก นอกจากข้อมูลพื้นฐานของทาวัตแล้วก็มีเพียงข้อมูลของบริษัทเพ็งอุดมณ์กรุ๊ปจำกัด แต่ปัจจุบันนี้ถูกเปลี่ยนชื่อมาเป็นบริษัท CR กรุ๊ปไปแล้ว และก็มีเพียงรูปถ่ายด้านหน้าและหลังของเขาเพียงไม่กี่ภาพเท่านั้น แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นคนเดียวกันกับผู้ชายที่มาส่งมามี้ของเขาอย่างแน่นอน ป้าคาร่าบอกว่าเขาและผู้ชายที่ชื่อทาวัตคนนี้หน้าตาราวกับพิมพ์เดียวกัน มีความเป็นไปได้มากว่าทาวัตจะเป็นแดดดี้ของเขา แดดดี้!! คำๆนี้เป็นคำที่อยู่ห่างไกลสำหรับกวินมาโดยตลอด “ลูกรักเปิดประตูให้มามี้หน่อย มามี้ไม่กล้านอนคนเดียว!”เสียงเคาะประตูจากวรินทรดังเข้ามาขัดจังหวะความคิดของเด็กชายกวิน ‘อย่างไรเสียพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปโรงเรียน พรุ่งนี้เขาค่อยลองหาข้อมูลอีกครั้งก้ได้’กวินคิดในใจ ก่อนจะวางแล็ปท็อปลงแล้วเดินไปเปิดประตูห้องให้วรินทรที่ปั้นหน้าน่าสงสารอยู่หน้าห้อง หญิงสาวกล่าวอย่างหงุดหงิด“รู้อย่างนี้เมื่อครู่ไม่น่าเปิดโคนันดูเลย ทำเอามามี้ตกอกตกใจหมด” กวินเห็นว่าทุกครั้งที่มามี้ดูโคนันจบก็มักจะมีอาการแบบนี้และใช้ข้ออ้างนี้มานอนกับเขาทุกครั้ง แต่ด้วยความที่เขาเป็นสุภาพบุรุษตัวน้อยก็ยอมให้มามี้เข้ามาในห้องของตนเองแต่โดยดีพร้อมปิดประตูให้เสร็จสรรพ เขาหันหลังกลับมานอนที่เตียงก่อนที่วรินทรจะพลิกตัวมารวบกอดเขาไว้ทั้งตัว “มามี้ฮะ” “ผมเกิดมาจากการที่มามี้ผ่าลูกแตงโมออกมาจริงๆหรือฮะ”กวินถามเธอด้วยดวงตากลมแป๋วอยากรู้อยากเห็น วรินทรตอบออกมาอย่างง่วนงุน“ตอนนั้นมามี้ยังถ่ายรูปเก็บไว้อยู่เลยนะ” แน่นอนอยู่แล้วว่ากวินไม่มีทางเชื่อ‘พรุ่งนี้ก็จะได้รู้ความจริงเองงนั่นล่ะ’ เช้าวันที่สองวรินทรไม่ได้ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เหมือนกับวันแรก เมื่อไกล้จะเก้าโมงเช้าถึงได้รีบร้อนลุกขึ้นมาแต่งกายเรียบง่ายก็จะวิ่งออกไปทำงาน กวินยืนส่งวรินทรไปทำงานตอนเช้าที่หน้าประตู ใบหน้าเล็กๆของเด็กน้อยมองตามเธออย่างน่าสงสารและปั้นสีหน้าคิดถึงมามี้ของตนสุดหัวใจ แต่ทันทีที่วรินทรหันหลังวิ่งไปทำงานสีหน้าเหล่านั้นก็พลันหายวับไปทันทีก่อนปิดประตูและไม่ลืมที่จะล็อคอย่างทุกครั้ง เด็กชายหยิบแล็ปท็อปออกมาและเดินไปนั่งที่โซฟาและทำตามแผนเดิมที่ตั้งใจไว้ มื้อป้อมๆเล็กๆจิ้มลงไปที่แป้นพิมพ์อย่างชำนาญ ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าจออย่างตั้งใจ เพียงไม่นานก็มีรอยยิ้มผุดพรายขึ้นบนใบหน้า สำเร็จ! ภายในห้องทำงานกว้างขวางของท่านประธาน ทาวัตนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานโดยที่มีปากกาแพงระยับอยู่ในมือ ดวงตาคมของชายหนุ่มเหม่อมองออกไปไกลไม่รู้ไปหยุดสายตาอยู่ที่ใหน “ท่านประธาน? ท่านประธาน?”หลังจากเลขาธูรรายงานผลการประชุมของวันนี้เขาก็ยืนเอกสารรอให้ท่านประธานเซ็น เดิมทีเขาก็ไม่อยากจะขัดจังหวะท่านประธานนักหรอก แต่เอกสารชิ้นนี้ค่อนข้างจะเร่งด่วนจริงๆ เขาทำได้แค่เสี่ยงตายขัดท่านประธานเท่านั้น ทาวัตไม่ได้พูดอะไรแต่ปรายตามองมาที่เขาครั้งหนึ่ง มือหนาเปิดเอกสารอ่านดูอยู่ครู่หนึ่ง ไม่มีคำถามอะไรหลุดออกมาจากปากสักประโยตก่อนจะจรดปากกาเซ็นชื่อลงไปแต่โดยดี เลขานิธูรโดนสายตาพิฆาตของท่านประธานทำให้ขวัญหนีดีฝ่อไปหมด ดีหน่อยที่เขาทำงานเป็นเลขาให้ทาวัตมาแปดปีแล้วจึงพอมีภูมิกันอยู่บ้าง เมื่อตั้งสติได้เขาก็เอื้อมมือไปรับเอกสารกลับมา “ท่านประธานครับ ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ” “เดี๋ยวก่อน”จู่ๆทาวัตก็เอ่ยขึ้น“บอกธนชาติว่าผมขอดูผลงานออกแบบล่าสุดหน่อย”