ตอนที่25 เด็กที่ไหนมาเรียกเขาว่าแดดดี้

ต๭นที่25 เด็กที่ไหนมาเรียกเขาว่าแดดดี้ “มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”เลขานิธูรถามอย่างสงสัย เพราะปกติแล้วท่านประธานจะไม่มานั่งดูงานวาดออกแบบพวกนี้ยกเว้นจะเป็นการเสนอรายชื่อจึงจะยอมดูผลงานเพื่อทำการคัดเลือก เลขานิธูรรู้สึกพลาดขึ้นมาทันทีที่เขาเอ่ยถามคำถามนี้ออกไป ก่อนจะก้มหน้าเอ่ยอย่างรวดเร็ว“ผมยุ่งไม่เข้าเรื่องเองครับ เดี๋ยวผมจะให้พวกเขาดำเนินการให้เร็วที่สุดครับ” ใบหน้าของทาวัตยังคงเรียบเฉย กวักมือไล่ให้เขาออกไปจัดการเรื่อง ภายในห้องทำงานเงียบสนิทมีเพียงเสียงรัวนิ้วลงแป้นพิมพ์ ทาวัตจ้องมองหน้าคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจ นิ้วที่พรมลงบนแป้นพิมพ์เคลื่อนไหวราวกับกำลังเต้นรำ แต่จู่ๆคอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ดับลงพร้อมกันทั้งสามเครื่องเสียเฉยๆ นัยน์ตาคมจับจ้องอยู่ที่หน้าจอที่มืดสนิท เขาขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ ก่อนที่จู่ๆหน้าจอจะปรากฏภาพขวดน้ำเต้าสีขาวอวบอ้วนค่อยๆลอยขึ้นมา โดนไวรัสงั้นหรือ ยังไม่ทันที่เขาจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร กล้องที่ติดอยู่ที่คอมพิวเตอร์ก็ติดขึ้นมาพร้อมใบหน้าของเขาที่ปรากฎอยู่บนจอ แต่หน้าจอของอีกฝ่ายกลับค่อนข้างมืดทำให้มองเห็นได้ไม่ชัด เขาอยากจะรู้นักว่าใครกันที่กล้ามาแฮกคอมพิวเตอร์ของเขาแบบนี้ อีกด้านหนึ่งกวินก็จัดการบันทึกภาพหน้าจอไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะสังเกตรายละเอียดของอีกฝ่าย ชายหนุ่มที่ปรากฎอยู่ในจอมีคิ้วคม หน้าตาหล่อเหลาเย็นชา แม้ใบหน้าของเขายามนี้จะดูน่ากลัวไปสักหน่อย แต่ใบหน้านี้เหมือนเขาในเวอร์ชั่นโตแล้วไม่มีผิด เหมือนที่ป้าคาร่าบอกมาไม่มีผิด ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นแดดดี้ของเขาอย่างแน่นอน! ที่แท้เขาก็ไม่ได้เกิดมาจากแตงโมอย่างที่มามี้บอก! กวินยิ้มจนหน้าบาน เด็กชายจิ้มนิ้วลงไปบนแป้นพิมพ์ข้อความลงไปอย่างตื่นเต้น ทาวัตพรมนิ้วลงบนแป้นอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานหน้าจอคอมพิวเตอร์ก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ขอจุ๊บหน่อยแดดดี้! ข้อความนี้ขึ้นมาอยู่ตรงหลางหน้าจอ เป็นภาพที่ตัวการ์ตูนมะระกอดตัวอักษรสีทองระยิบระยับห้าตัวนี้ทำให้ผู้ที่อ่านข้อความอยู่ถึงกับตกใจ โดยที่มะระน้อยยังคงยิ้มแป้นไม่รู้สึกรู้สาอยู่บนน้าจอนั่น ทำให้ทาวัตโมโหจนแทบขว้างเมาส์ในมือทิ้ง แดดดี้? จู่ๆเขาก็ดันมีลูกโผล่มาเรียกแดดดี้เสียได้ นี่เป็นครั้งแรกที่คนอย่างเขาถูกยั่วโมโหขนาดนี้ เวลานี้เขาโกรธจนหน้ามืดจามัว ชายหนุ่มหักนิ้วบริหารมือก่อนจะลงมือพนมนิ้วลงบนแป้นพิมพ์อีกครั้ง ตาของกวินส่องประกายวิบวับ แดดดี้สมกับเป็นแดดดี้ ร้ายกาจเหมือนเขาไม่มีผิด! ผมเป็นลูกของคุณจริงๆด้วย! กวินเริ่มพิมพ์ข้อความขี้เล่นลงไปอีกครั้ง เด็กหนุ่มสามารถติดต่อกับแดดดี้โดยที่มามี้ของเขาไม่รู้ได้แล้ว แต่ว่าตัวจริงของเขาไม่อาจบอกให้แดดดี้รู้ได้ เพราะมามี้ไม่อยากให้เขาข้องเกี่ยวกับแดดดี้เขาก็จะเชื่อฟังมามี้ ทาวัตหัวเราะออกมาในขณะที่กำลังจะตอบข้อความตอบกลับไปนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน “เข้ามา”เขาเอ่ยขึ้นขณะที่ยังไม่ได้ละสายตาออกจากหน้าจอไปไหน ฝั่งคู่สนทนาก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่อย่างไรเสียเขาก็ไม่มีทางนึกได้หรอกว่าคนที่สามารถแฮกคอมพิวเตอร์ของเข้าและทำให้จอของเขาดับจะเป็นเพียงเด็กชายตัวน้อยอายุเพียงสี่ขวบเท่านั้นทั้งยังเป็นลูกแท้ๆของเขาอีกด้วย “ท่านประธานคะ”เสียงของผู้หญิงที่ถูกดัดเสียจนคนฟังรู้สึกไม่สบายหูดังเข้ามาในโสตประสาทของเขา เมื่อทาวัตละสายตาจากหน้าจอขึ้นมามองก็พบว่าไม่ใช่เลขานิธูร ชายหนุ่มขมวดคิ้วก่อนเอ่ยเสียงเย็น “ใครให้เธอเข้ามาในห้องนี้ไม่ทราบ” ผู้มาใหม่คืออมันด้า ธนชาติให้เธอเป็นคนเข้ามาส่งแบบร่างให้เขา ซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกมีความสุขมาก ตอนที่เธอเคาะประตูรออยู่หน้าห้องนั้น เขาก็เป็นคนพูดออกมาเองไม่ใช่หรือ! ว่า เข้ามาได้น่ะ! ดังนั้นเธอจึงเดินลอยหน้าลอยตาเข้ามาทันที ก็ทาวัตเป็นผู้อนุญาตเองไม่ใช่หรือ หัวใจของเธอเต้นเร็วและแรงแต่ก็ยังพยายามยิ้มออกมาให้ดูนุ่มนวลแอ่อนหวานให้มากที่สุด ดวงตาที่ถูกแต่งไว้อย่างดีมองมาที่ทาวัตด้วยสายตารักใคร่อย่างปิดไม่มิด “หัวหน้าเป็นคนบอกให้ฉันนำผลงานออกแบบมาให้ท่านประธานดูค่ะ” “ออกไป” ทาวัตเอ่ยเสียงเย็นยะเยือก ห้องทำงานของเขานอกจากเลขาส่วนตัวแล้วก็มีเพียงแค่อีกคนหนึ่งที่ได้รับข้อยกเว้น คนคนนั้นมีเพียงวรินทรคนเดียวเท่านั้น “ท่านประธาน...”อมันด้ามองชายหนุ่มเย็นชาตรงหน้าจากนั้นก็ทำสีหน้าน่าสงสาร หวังจะได้คะแนนความสงสารจากเขาบ้าง “อย่าให้ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สอง” เพียงเพราะต้องการรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองต่อหน้าทาวัต อมันด้าจำต้องยอมออกจากห้องแต่โดยดี “เดี๋ยวก่อน”ทาวัตเอ่ยขึ้น เขานึกถึงผลงานออกแบบขึ้นมาได้ อมันด้าดีใจ เธอรีบหันกายกลับมาอย่างรวดเร็ว“คะ ท่านประธาน” เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ใช่คนใจร้าย! “งานออกแบบ” อมันด้ารีบร้อนนำงานมาวางไว้บนโต๊ะ ทาวัตลองเปิดดูผลงานผ่านๆ เขาไม่เห็นผลงานออกแบบของวริทรก็ขมวดคิ้ว“ขาดไป” “อะไรคะ”อมันดามัวแต่จ้องหน้าทาวัตจนไม่ทันได้ฟังคำพูดของเขา ทาวัตขมวดคิ้วแน่นก่อนจะโยนกองกระดาษใส่หน้าของอมันด้า“นี่คือทัศนคติในการทำงานของคุณงั้นหรือ” อมันด้าตกใจจนพูดอะไรไม่ออก เธอนึกย้อนไปถึงคำพูดของทาวัตเมื่อครู่ ขาดไป ขาดของใครกัน หลังจากที่สมองประมวลผลอยู่ครู่หนึ่งเธอก็ทราบ วรินทร! อมันด้านึกขึ้นมาได้ เพราะเธอไม่อยากให้ท่านประธานเห็นผลงานของวรินทรจึงแอบดึงงานของหล่อนออกมา เธอคิดว่าแค่ผลงานของเด็กเข้าใหม่หายไปแค่ชิ้นเดียวท่านประธานก็คงไม่สังเกตเห็นหรอก “ขอโทษค่ะท่านประธาน ฉันจะรีบไปหาออกมาเดี๋ยวนี้!”เพราะเสื้อที่อมันด้าสวมวันนี้ค่อนข้างจะกว้างทำให้เวลาที่เธอโค้ง คำนับเขาเผยให้เห็นเนินอกของเธออย่างชัดเจน ทาวัตปรายสายตามองเธอ เอ่ยเสียงเย็น“ออกไป” อมันด้าอกสั่นขวัญแขวน รีบหนีออกมาจากห้องทันที เมื่อคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้เป็นเพราะวรินทรเธอก็ยิ่งไม่พอใจในตัวอีกฝ่ายมากขึ้น ภายในห้องแอร์ยังคงมีกลิ่นฉุนของน้ำหอมลอยอบอวลอยู่ทำให้ทาวัตรู้สึกไม่ชอบใจอย่างมาก อมันด้าเพิ่งออกไปจากห้อง ชายหนุ่มก็เดินออกไปนอกห้องคล้อยหลังเธอไม่นาน เมื่อกวินไม่เห็นอีกฝ่ายตอบกลับมาสักที ปากเล็กๆก็เบ้อย่างไม่พอใจ แต่เมื่อนึกว่าบริษัท CR กรุ๊ปใหญ่โตขนาดนั้นมีเพียงแดดดี้ที่ต้องดูแลจัดการ เด็กชายก็คลายอารมณ์ขุ่นมัวลงได้ “ท่านประธาน”เมื่อเลขานิธูรเห็นทาวัตก้าวออกมาจากห้องก็ลุกขึ้นโค้งคำนับ “จัดการทำความสะอาดห้องทำงานให้ผมด้วย ผมไม่ต้องการให้มีกลิ่นไม่พึงประสงค์อยู่ในห้องแม้แต่นิดเดียว” เมื่อกล่าวจบ ชาย หนุ่มก็เดินออกไปขึ้นลิฟต์อย่างเย็นชา เลขานิธูรไม่เข้าใจความหมายนักจึงเดินเข้าไปในห้องของท่านประธานและพบมามีกลิ่นของน้ำหอมผู้หญิงอยู่ภายในนี้ เขาจึงรีบร้อน วิ่งไปเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ ทาวัตลงมาถึงแผนกออกแบบที่อยู่ชั้นสิบสอง นัยน์ตาของเขาล็อคเป้าหมายไปที่ผู้หญิงร่างเล็กกระทัดรัดที่อยู่ในห้อง นวีนเป็นคนที่เห็นทาวัตเดินเข้ามาในแผนกเป็นคนแรกก็รีบร้อนลุกขึ้นมาเอ่ยทักทาย ทาวัตปรายตามองเขา ผู้ชาย? คิ้วหนาขมวด ถือเป็นภัยคุกคาม นวีนรู้สึกตื่นเต้นมาก ผู้ชายคนนี้เป็นถึงตำนานของบริษัท CR กรุ๊ปเชียวนะ แค่ได้เห็นเขาก็รู้สึกเป็นบุญตาแล้ว! อิงดาวเองก็รีบลุกขึ้นมา หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนเอ่ยเสียงหวาน“สวัสดีค่ะท่านประธาน” ทาวัตพยักหน้าเล็กน้อย ผู้หญิง ไม่ถือว่าเป็นภัยคุกคาม เมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าวรินทร ก็เห็นว่าคางของเธอวางลงบนท่อนแขนที่วางซ้อนกันอยู่บนโต๊ะ ดูเหมือนว่ากำลังงีบหลับอยู่สินะ ดวงตาคมของเขาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากของเขาก็ค่อยๆผุดรอยยิ้มที่ชวนให้คนหลงไหลออกมา อิงดาวและนวีนสบตากันอย่างรู้ความหมาย เรื่องนี้มันต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน! จริงๆแล้ววรินทรไม่ได้กำลังงีบหลับแต่อย่างใด เธอกำลังหลับตาคิดออกแบบงานอยู่ต่างหากจึงทำให้ดูเหมือนว่ากำลังนอนหลับอยู่ก็เท่านั้น อิงดาวคิดในใจว่าแย่แน่แล้ว ท่านประธานเป็นคนเข้มงวดมากและโหดร้ายทั้งยังจับได้คาหนังขาเขาว่าวรินทรกำลังแอบหลับในเวลางาน เขาจะไล่เธอออกไม่นะ? อิงดาวกลัวจนตัวสั่นไปหมด ไม่ได้ เธอต้องหาวิธีช่วย! เธอแกล้งเตะไม่ที่โต๊ะทำงานของวรินทร แม้จะไม่ได้ออกแรงมากแต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้วรินทรตื่นขึ้นมาได้ วรินทรตกใจที่โต๊ะทำงานถูกเตะก็รีบร้อนเงยหน้าขึ้นก็พบว่าทาวัตกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้างมองไปที่เขาอย่างตะลึง จะบ้าตาย เขามาทำอะไรที่นี่ในเวลาแบบนี้กัน? “ทะ ท่านประธาน วรินทรรีบร้อนลุกขึ้น หญิงสาวก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับเขา”