ตอนที่26 นี่มันไม่ยุติธรรม!

ต๭นที่26 นี่มันไม่ยุติธรรม! เขาคงไม่คิดว่าเธอแอบหลับในที่ทำงานหรอกใช่ไหม แย่แล้ว! ทาวัตส่งเสียงอืมออกมา“ผมมาเอางานออกแบบ ขาดของคุณคนเดียว” อิงดาวและนวีนที่แอบฟังอยู่ข้างๆถึงกับไม่เชื่อหูตัวเอง ท่านประธานลงมาเอางานออกแบบด้วยตัวเองเนี่ยนะ? นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน? “ฉันมอบให้หัวหน้าไปแล้วค่ะ” วรินทรรู้สึกงุนงง เธอนำผลงานออกแบบของเธอไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานของธนชาติตั้งแต่เช้าแล้ว เวลานั้นอมันด้าก็เห็น อมันด้า! วรินทรขมวดคิ้ว หรือว่าจะเป็นเธอนะ? ทาวัตเห็นท่าทางของเธอก็รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล “งั้นทำไมถึงได้ขาดงานของคุณแค่คนเดียวกันล่ะคะ”เสียงของอมันด้าดังเข้ามาจากทางหน้าประตู “ก็อาจจะมีคนบางคนแถวนี้เล่นสกปรกก็ได้มั้งคะ”เมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามาวรินทรก็อดไม่ได้ที่จะเปิดศึกโดยการส่งเสียงเย้ย หยันออกมา แล้วก็ส่งสายตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวไปที่อมันด้า อมันด้าหัวเราะออกมา“คุณช่างมีข้อแก้ตัวเยอะเหลือเกินนะคะ” ทาวัตตวัดสายตาเย็นเยียบมองอมันด้า ก่อนจะหันไปมองอิงดาวและนวีน“พวกคุณสองคน คนหนึ่งหาแบบงานของวรินทรทุกซอกทุกมุมในแผนกนี้ อีกคนไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดในแผนกนี้” “รับทราบครับ/ค่ะ ท่านประธาน”อิงดาวและนวีนรีบแยกย้ายออกไปทำหน้าที่ทันที อมันด้ากลัวจนใบหน้าซีดเผือด ผลงานออกแบบชิ้นนั้นยังเก็บอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธออยู่เลย แล้วที่แผนกนี้มีกล้องวงจรปิดตั้งแต่เมื่อไหร่กันทำไมเธอไม่รู้... วรินทรเห็นว่าอมันด้าหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังร้อนตัว ในใจของเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจอีกฝ่ายมากขึ้น ทาวัตนั่งรออยู่ที่โซฟา ดวงตาคมจับจ้องไปที่อมันด้าอย่างเย็นชาและไม่สบอารมณ์ ถ้าเป็นยามปกติทาวัตใช้สายตาแบบนี้มองที่เธอ อมันด้าจะต้องรู้สึกดีใจมากแน่ๆ แต่ทว่าตอนนี้เธออยากหนีออกไปจากที่นี่เสียมากกว่า “หาเจอแล้วค่ะ!”อิงดาวพบงานออกแบบของวรินทรที่โต๊ะของอมันด้านี่เอง วรินทรรับงานของตัวเองมาดูก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก โชคดีมากที่งานของเธอยังไม่ถูกทำลาย “คุณมีอะไรจะแก้ตัวไหมคะ”วรินทรเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าอมันด้าก่อนจะเอ่ยถามเสียงเย็น “ต้องมีคนที่คิดจะใส่ร้ายฉันโดยการแอบเอาผลงานมาไว้ที่โต๊ะฉันอย่างแน่นอน!” อมันด้าไม่มีทางยอมแพ้ต่อหน้าผู้หญิงอย่างวรินทรเป็นอันขาด โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามที่มีผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจอยู่ที่นี่ด้วยแล้ว ตอนนั้นเองที่นวีนวิ่งเข้ามาในแผนก เขานำบันทึกภาพวงจรปิดของวันนี้ใส่แฟลชไดร์ฟมายื่นให้ทาวัต“ท่านประธารครับ นี่คือภาพจากกล้องวงจรปิดที่คุณต้องการ” ทาวัตรับแฟลชไดร์ฟมาไว้ในมือก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานของวรินทร “ห้ามดูนะคะ!”อมันด้าตะโกนร้องห้ามเสียงดัง เธอรู้ว่าหากเปิดดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วล่ะก็คำพูดที่เธอพยายามแก้ตัวมาก่อนหน้านี้จะไร้ผลไปในทันที ถึงตอนนั้น... “ทำไมคะ ร้อนตัวหรือไง”อิงดาวเอ่ยประชดประชัน อมันด้ากัดริมผีปาก ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูดอะไร “หากผมจำไม่ผิด พ่อของคุณเป็นคณะกรรมการของบริษัทหัวหลินจำกัดใช่ไหม”ทาวัตเอนกายอยู่บนเก้าอี้ทำงานนุ่มๆของวรินทร นิ้วมือของเคาะอยู่ที่โต๊ะอย่างเป็นจังหวะ เขาเปลี่ยนบทสนทนาได้อย่างรวดเร็วเสียจนแม้แต่วรินทรยังไม่สามารถตามอารมณ์ของเขาได้ทัน “ใช่ ใช่ค่ะ”อมันด้าสับสนเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา “งั้นก็ดี”ทาวัตเม้มริมปากจนเป็นเส้นตรง“นับตั้งแต่วันนี้ไปผมจะยกเลิกสัญญากับบริษัทหัวหลินทั้งหมด” หลังจากพูดจบ อมันด้าก็หน้าซีดเผือดไปหมด เธอมองไปที่ทาวัตอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเพิ่งจะได้ยินไปเมื่อสักครู่ “ท่าน ท่านประธาน ฉันไม่เข้าใจค่ะ ทำไมกันคะ ฉันก็แค่แอบเอาผลงานของเธอออกมาซ่อนก็เท่านั้น นี่มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด!” เธอชี้ไปที่วรินทร ใบหน้าแสดงถึงความโศกเศร้าเสียใจ แม้แต่วริทรยังประหลาดใจกับการตัดสินใจของเขา เธอไม่แน่ใจว่าเขากำลังพยายามปกป้องเธอหรือเปล่านะ? “ผมตัดสินใจแล้ว คุณมีสิทธิออกความคิดเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”ริมผีปากของเขากระตุกยิ้มเย็น ยุติธรรม? อะไรคือความยุติธรรมงั้นหรือ วรินทรไงล่ะคือความยุติธรรม! อมันด้าแพ้แล้ว เธอไม่เพียงแพ้ให้กับวรินทร เธอยังแพ้ให้กับทาวัตที่ปฏิบัติตัวคอยกางแขนปกป้องวรินทรอีกด้วย! อิงดาวมองทาวัตด้วยสายตาเคารพบูชา‘ว้าว ท่านประธานเด็ดขาดเกินไปแล้ว คุณก็คิดงั้นใช่ไหม!’ อิงดาวรู้สึกหวาดกลัวกับบรรยากาศมาคุแบบนี้หรือเกิน คุณก็รู้สึกเช่นนั้นใช่ไหม! “ค่ะ ฉันทราบแล้ว”อมันด้ารู้สึกสิ้นหวังและหันกายวิ่งออกไปจากแผนกทันที ทาวัตไม่แม้แต่จะเหลือบตาไปมองอมันด้าแม้แต่น้อย สำหรับเขาแล้วหากใครหน้าไหนบังอาจมารังแกคนของเขาแล้วล่ะก็ เขาไม่มีทางปล่อยอีกฝ่ายไปง่ายๆแน่นอน ทั้งแผนกกลับมาเงียบอีกครั้ง จนกระทั่งทาวัตเอ่ยทำลายความสงบขึ้นมา“งานออกแบบ” วรินทรตื่นตระหนกรีบยื่นงานของเธอส่งให้เขาทันที รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนริมฝีปากบาง เธอค่อนข้างจะมั่นใจในผลงานตัวเองพอสมควร ทาวัตก้มลงมองผลงานออกแบบของเธอก่อนใบหน้าของเขาจะค่อยๆเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ “ตามผมมา!”กล่าวจบทาวัตก็เดินหันกายเดินออกไปทันที วรินทรรีบตามเขาไปจนกระทั่งมาถึงห้องทำงานส่วนตัวของเขาเธอจึงอดถามขึ้นมาไม่ได้“ท่านประธานคะ งานออกแบบของฉันมีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ” ผลงานพวกนี้มีแรงบันดาลใจมาจากชีวิตและประสบการณ์ของเธอเชียวนะ แล้วมันมีปัญหาที่ตรงไหนกัน? ทาวัตนำแล็ปท็อปสำรองออกมาเครื่องหนึ่ง นิ้วเรียบของเขาพิมพ์บางอย่างลงไปก็จะส่งแล็ปท็อปมาวางไว้ตรงหน้าวรินทร สายตาคมที่จ้องมองมามีแววจับผิด “นี่คือผลงานของ Miss R ในการประกวดของ FS ” ภาพที่ปรากฎอยู่บนเจอคือผลงานที่เธอเคยชนะได้เหรียญทองจากการประกวดของ FS แม้จะมีเพียงสิบกว่าชุดแต่ว่าผลตอบรับและการยอมรับจากหญิงสาวในทุกแวดวง พวกเธอต่างก็ชื่นชอบผลงานพวกนั้นมาก การได้สวมใส่ชุดที่ Miss R ออกแบบเองต่างก็เป็นความใฝ่ฝันของหญิงสาวทุกคนหรืออาจจะบอกได้ว่าเป็นความปรารถนาสูงสุดของหญิงสาวบางคนเลยด้วยซ้ำ วรินทรมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ “สิ่งต้องห้ามที่สุดสำหรับดีไซเนอร์คืออะไรผมว่าคุณเข้าใจดีกว่าผมเสียอีก หากผลงานชิ้นนี้ถูกปล่อยออกไปผมคิดว่าทาง FS คงไม่ยอมอยู่เฉยแน่” เขาไม่ได้กังวลทาง FS เขาเป็นห่วงก็แต่ชื่อเสียงของวรินทรเท่านั้น ข้อห้ามที่สำคัญที่สุดของดีไซเนอร์ก็คือห้ามลอกเลียนแบบผลงานของผู้อื่นโดยเด็ดขาด ความหมายของเขาก็คือ เขาคิดว่าเธอไปลอกเลียนผลงานของคนอื่นมาสินะ วรินทรรู้สึกอยากยิ้มขึ้นมา ทำไมเธอถึงต้องลอกเลียนแบบผลงานของตัวเองด้วยล่ะ? “ท่านฉันบอกคุณว่า Miss R ก็คือฉันล่ะค่ะ”วรินทรเอียงคอมองเขา ใบหน้าเล็กๆของเธอดูสงบนิ่งมาก “ผมเชื่อคุณ”ทาวัตยิ้มออกมา เมื่อเปรียบเทียบดูผลงานทั้งสองแล้วเขาก็ยิ่งเชื่อว่า Miss R ก็คือเธอ วรินทรกระพริบตาปริบๆ “หลายวันมานี้คุณได้กลับไปที่บ้านพูลสวัสดิ์บ้างไหม”ทาวัตปิดแล็ปท็อปลงก่อนจะจัดการเปิดคอมพิวเตอร์ทั้งสามตัวที่อยู่บนโต๊ะทำงาน “ไม่ค่ะ”วรินทรไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเขาจึงเอ่ยถึงบ้านพูลสวัสดิ์ขึ้นมา “พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบของบริษัทน่ะ ผมต้องการคู่ควง” ความหมายของเขาก็คือ‘คุณต้องไปกับผม’ “รับทราบค่ะ”หัวใจของวรินทรเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ เธออยากจะตบหน้าเรียกสติตัวเองเหลือเกิน ลูกก็คลอดออกมาทั้งคนยังจะเขินอะไรนักหนา! “ยังมีอีกเรื่อง เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้น ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปให้คุณเอางานออกแบบของคุณเอามาให้ผมโดยตรง” เป็นอีกครั้งที่ทาวัตคิดแทนวรินทร แต่จริงๆแล้วเขาเพียงต้องการหาข้ออ้างเจอเธอทุกวันก็เท่านั้น “คะ? วรินทรตกใจ ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้น แบบนี้ก็หมายความว่าเธอต้องเจอหน้าเขาทุกวันใช่ไหมนะ? มุมปากของทาวัตยกขึ้น“ทำไมคุณถึงหน้าแดงล่ะครับ” “คุณต่างหากที่หน้าแดง!” วรินทรเขินอายจนเผลอเถียงเขาโดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มกระจายไปทั่วใบหน้าของทาวัตทันที เมื่อหญิงสาวมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มระรื่นของเขา วรินทรก็ยิ่งเขินอายจนอยากจะมุดลงดินหนีออกไปจากห้องนี้เสียเดี๋ยวนี้ หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงเสียเหลือเกิน “ถ้าคุณยังยิ้มอีก เชื่อไหมว่าฉันจะโยนคุณออกไปน่ะ?”วรินทรมองค้อนเขา